XXXIV: Rola ojca

Za tydzień się pożegnamy.

* *** *

„Oh, Daddy,

You know you make me cry,

How can you love me,

I don't understand why.

Oh, Daddy,

If I can make you see,

If there's been a fool around,

It's got to be me”

***

David

wrzesień, 2007r.

Już wiedziałem, dlaczego wcześniej tak szybko ulotniła się z pokoju. 

- Mała franco, nienawidzę cię! – wrzasnąłem, wybiegając zza rogu jednego z licznych korytarzy hotelu Borgata w Atlantic City. Wspaniałe życie na trasie z ojcem.

- Co się drzesz? – Usłyszałem gdzieś za sobą.

 Zrezygnowany zatrzymałem się, tracąc na chwilę równowagę. Odgarnąłem poszarganą grzywkę z czoła i odwróciłem się, a moje oczy ujrzały stojącą niewiele dalej ode mnie Rosalie. Brunetka wzięła się pod boki i z gracją pokonała dzielącą nas odległość, stanęła przy mnie i zadarła lekko głowę ku górze, wbiła we mnie swoje zamglone spojrzenie, a jej kropkowane tęczówki przerażały mnie dość bardzo, ciężko stwierdzić dlaczego. I tak naprawdę wcale nie musiała specjalnie się wysilać, by skrzyżować nasze spojrzenia – była mojego wzrostu. A zatem kości dostała od ojca, jako jedne z nielicznych cech. Poza nosem, naturalnie. Nawet nie wiem, kiedy przerosła Madeline ani kiedy stała się taka jak Joe, a nawet nieznacznie wyższa. Ten ostatnio zaczął się dziwnie garbić, a może raczej krzywić. Rosie mówiła, że to przez Stevena z całą pewnością, a ja kiwałem ze zrozumieniem głową, bo miało to jednak jakiś sens. Mój ojciec potrafił doprowadzić człowieka nawet do takiego stanu, że ten bez problemu by się momentalnie skręcił. Byleby tylko mieć spokój. A kto jak kto, ale Joe znosił jego ględzenie od blisko czterdziestu lat. To całkiem dobry wynik, zważywszy na to, że ja miałem dziewiętnaście, a już wychodziło mi bokiem jego ego. Mhm, taki był. Takiego go trzeba było...kochać.

- David, do cholery, powiedz mi, dlaczego drzesz się na cały hotel! – powiedziała znów, szturchnęła mnie łokciem w bok i najwyraźniej nie liczyła się z moimi uczuciami.

- Zgadnij – warknąłem, choć nie zabrzmiało to groźnie. Już nie miałem siły.

- Stevena nie ma, Caroline jest z moją mamą, a więc została tylko…

- Tak – uciąłem, przejmując pałeczkę – dokładnie, została tylko Suzanne, kurwa, jak zawsze zresztą.

- Co tym razem?

- Nic. Po prostu jest idealną kopią tatusia, to wszystko. Śmieje się jak on, rusza, a co gorsza: mówi jak, kurwa, kurwa, on.

 Uniosła jedną brew, skrzyżowała ręce na piersiach. – To chyba rutyna. Powiedz mi coś, czego nie wiem.

- On jest najbardziej pyskatą, wredną i podłą osobą na tym świecie, Rosalie. Ona mnie chce wykurzyć z tej rodziny odkąd sobie zdała dobrze sprawę z mojego istnienia.

- Chyba dramatyzujesz…?

- Nie – fuknąłem.

 Ale dramatyzowałem. Emocje opadały. W końcu.

 Moja siostra była jak dwie krople wody ze Stevenem, nie da się ukryć. Dał jej praktycznie wszystko, co mógł. Moja siostra bliźniaczka niby, ale jednak do mnie trafiło i coś od matki, do niej – bardzo niewiele. Albo po prostu Suzanne chciała bardziej uwydatnić swoje męskie geny, nazwijmy to tak, choć Zack Whitford od dawna się śmieje, że to kwestia sporna jest. Ja milczę, tak dla własnego bezpieczeństwa.

- Nie wpuszcza mnie do domu, kiedy jesteśmy w Nowym Jorku, a kiedy jesteśmy na trasie i tak się, niestety, zdarzy, że jesteśmy na niej razem, to bierze ten pierdolony klucz, mój klucz, i Bóg jeden wie, co z nim robi. Albo nie wiem, gdzie jest moja walizka, która później znajduje się w najmniej spodziewanym miejscu. I mamę to w ogóle nie rusza, kręci tylko z politowaniem głową, a tata…

- Tata pomaga Susie, wiem – parsknęła śmiechem, oparła się plecami o ścianę, klasnęła w dłonie, jakby dla podkreślenia znikomego, przynajmniej dla mnie, komizmu sytuacji.

 Zawsze tak było, że mój własny, rodzony ojciec pomagał mojej diabelskiej siostrze w upokarzaniu mnie. Bawiło go to. A ja wpadałem w szał. Też jednak dziwić się tutaj nie mogłem, ponieważ przecież właśnie taki był Demon Krzyku, pan Steven Tyler. Podczas gdy ja czasami wolałbym być kimś innym, jak jego synem. To źle brzmi, ale ma głębszy sens, ja tylko… Chciałbym czasem być nie Davidem Tylerem, a Davidem Tallarico. Wiedziałem, że to niemożliwe, w końcu Tallarico w grę nie wchodził. Mój tata nazwisko zmienił, mama, wychodząc za niego, sama stała się panią Tyler, wymazując zarazem z papierów swoje panieńskie – Hadley. Szkoda, ale nie mogłem na to nic poradzić. Zostało mi tylko prowadzenie żywota pod szyldem „David Tyler, syn wokalisty najpopularniejszego zespołu Ameryki a jednego z najpopularniejszych na całym świecie i Caroline Tyler, właścicielki potężnego centrum kultury, mającego swoją siedzibę w Nowym Jorku oraz fotomodelki lat osiemdziesiątych/dziewięćdziesiątych (którą stała się z przypadku, ale nie od dziś wiadomo, że miała wielki dar do łapania okazji, nie straciła go nigdy, więc czas przeszły jest zbędny)”. I tyle ludzi interesowało, jeśli o mnie mowa. Nikogo już nie ruszało, że studiowałem na nowojorskim uniwersytecie, że chciałem być grafikiem, a to wszystko wina ciotki Dee. Doskonale pamiętam, jak szkicowała dla mnie niesamowite rzeczy, które ja później kolorowałem. Jako dzieciak i nie, to wcale nie skończyło się tak dawno.

- Praktyka czyni mistrza, David! – mówiła, podając mi całe pliki kartek, czekających tylko na moje kreski.

 Czasem ona rysowała część, a ja kończyłem. Robiliśmy to razem. To bardzo rozwijające, daję słowo. I kiedy ja siedziałem tak z Madeline, moja siostra goniła z tatą nie wiadomo gdzie i dlaczego. Mama paliła papierosy z Joe, śmiała się z nim z całego świata. A Rosie bawiła się w teatrze. Coś ją tam ciągnęło. Ojciec wszczepił w nią scenę, dał gitarę i nauczył grać. I ona na scenę rzeczywiście wyszła i grała. Ale nie tak i nie na taką scenę. Wszyscy byliśmy w lekkim szoku. A najbardziej Adrian, ale to już inna sprawa, nieważne. Jeżeli o mnie chodzi jeszcze, to…

- Ale ty zapominasz chyba, ile razy zalazłeś za skórę Stevenowi, i że zrobiłeś to razem z Susie, kochany…

 Jej śpiewny głos z nutą kpiny zadzwonił mi w głowie. Spadłem z hukiem na dół, popatrzyłem po niej. Śmiała się ze mnie bezgłośnie, ale widziałem to doskonale w jej oczach. Joe wyrażał się za pomocą mimiki. Madeline też. Logiczne, że dziecko nie miało innego wyjścia. Tylko Adrian gadał jak potłuczony, ale on połowicznie dostał zupełnie inne geny. Zupełnie inne…

- O czym ty… - zacząłem, odbiłem spojrzenie, moje było podejrzliwie. Spytałem ją tak głupio, doskonale wiedziałem, o czym mówiła. Na cholerę mi zgrywać niewiniątko, skoro jednak coś z Tylera miałem. – A zresztą nieważne.

- Nie, David, to nie jest nieważne. – Uśmiechnęła się litościwie. – Cały czas naskakujesz na to, że Susie coś zrobiła, a jeszcze kilka lat, bo jakieś dwa, temu razem doprowadzaliście tatusia do szewskiej pasji, pałętając mu się wciąż pod nogami i włażąc wszędzie tam, gdzie was być nie powinno. I jeszcze ona jak ona, ona czasem zostawała ze mną. A ty, ciekawski, łaziłeś do stref zamkniętych.

 - To co innego…

 Ale miała znów rację. Sposób, w jaki mówiła, był wręcz groteskowy i mnie zaczynał co najmniej denerwować, ale wiedziałem, dlaczego to robiła. Tak, oskarżałem wciąż Suzanne, że jest taka i owaka, podczas gdy w rzeczy samej dwa lata temu o mało nie doprowadziłem do odwołania koncertu, bo wlazłem tam, gdzie naprawdę nikt nieupoważniony nie powinien być i zjebałem, co było tylko kwestią czasu. Koncert co prawda się odbył, ale z opóźnieniem. Dwuipółgodzinnym.

- W sumie ty nie masz po kim być ułożonym dzieckiem, ona też – zauważyła w końcu Rosalie. Odetchnąłem w sobie z ulgą, ponieważ w końcu powiedziała coś, co mnie nie rozdrażniło.

- Oj, ona zdecydowanie! – Trzeci głos wybił nas z rytmu.

 Rosie aż odskoczyła, ja się obruszyłem. Skierowaliśmy głowy w stronę końca eleganckiego holu. Kątem oka dostrzegłem, jak Rosalie zwęża usta. Sam skrzyżowałem ręce na piersiach, teraz ja.

 W naszą stronę podążał roześmiany Graham Whitford, kolejna pociecha Brada, prowadząc zawzięcie wyrywającą mu się Suzanne. Zabawnie wyszło. Chłopak był zaledwie rok straszy od Rosie, czyli miał jakieś szesnaście lat, moja siostra miała dziewiętnaście, ale jednak była postury dość bardzo drobnej, a zatem nie miała szans w zestawieniu z synem Whitforda. Tak mi nie szkoda, że nie wygrała swoją pyskatą buźką z siłą Grahama. Wiedziałem, że jednak jest swoim człowiekiem.

- Uciekała – powiedział, kiedy w końcu dotarł z Susie do nas.

- A tam zaraz uciekała… - prychnęła oskarżona, spojrzała na mnie z odrazą.

- Jak dla mnie uciekała.

- Bo ty…

- Już, przymknijcie się… - mruknęła Rosalie, zrobiła krok w przód, wzięła za rękę przyjaciółkę. – Chodź ze mną.

- Z przyjemnością.

 Jęknąłem z rozpaczy, co mi pozostało? Mordowałem wzrokiem zarówno Rosie, jak i swoją wieloletnią oprawczynię. – Co to znaczy: Chodź ze mną?

- I tak się nie dogadacie, i tak nikt nie powie, o co poszło tym razem, i tak nawet nikt nie chce tego słuchać. – Młoda wywróciła oczami, skierowała się w stronę swojego pokoju, trzymając wciąż przy sobie Suzanne. – Wy nie umiecie ze sobą rozmawiać, kiedy są przy was inni. Pozujecie. – Wzruszyła ramionami, a ja zobaczyłem, że głowa mojej siostry momentalnie skierowała się w stronę głowy Rosie. Uderzała w nią iskrami z oczu jak nigdy.

 Nie znosiła krytyki. Zaraz po tym Rosie wepchnęła Susie za drzwi, weszła za nią i zamknęła je z drobnym hukiem. Zostałem w holu sam z Grahamem, kiwającym z uznaniem swoją głową.

- Co to miało być… - syknąłem.

- Nie wiem, ale ciężko się z nią nie zgodzić – rzekł mój towarzysz i poklepawszy mnie po ramieniu, oddalił się tam, skąd przed chwilą przyszedł. – Ale nie przejmuj się, Tyler. - Pomachał mi jeszcze. I zniknął za rogiem.

 Zostałem już sam. Wypuściłem ze świstem powietrze i sam wróciłem do siebie. Idąc do niego, słyszałem nerwicowy głos swojej siostry i spokojny, głęboki, należący do Rosalie. Co ona chciała…?

 Kiedy znalazłem się już w pokoju, który dzieliłem tam, chcąc czy nie, z Susie, podszedłem do lustra i zacząłem świdrować wzrokiem swoje obicie. Kiedyś kręcone, jak mamy, teraz już tylko lekko falowane włosy opadały mi na twarz. Falowane jak…nie. Brązowe, jasny orzech. Oczy granatowe, jak mamy. Ale oprawa już nie jej. Podbródek też nie mamy. W oku też coś miałem, moja mama - już nie.

 Moja mama umiała obejść się z krytyką. Ja nie potrafiłem.

 Ktoś też nie potrafił.

- Nie przejmuj się tym… - mruknąłem, wciąż patrząc w taflę lustra. – Tyler.

Steven

- Czemu moje dziecko leży jak martwe na kanapie? – spytałem, siadając na wolnym kawałku owej kanapy. – Młody, co jest?

- Nic.

- No to inaczej: co tym razem zrobiła?

- Skąd wiesz, że chodzi o Suzanne? – Podniósł się, wsparł na przedramionach. – W ogóle nie powinieneś być teraz gdzieś na…nie wiem, tej hali? Która jest godzina?

- Dzięki za troskę, zdążę. Trzecia dochodzi. Po południu, jakbyś miał jeszcze wątpliwości – odparłem życzliwie, wywrócił oczyma, kontynuowałem – a o kogo innego może chodzić, jak nie o nią? Nie jestem idiotą.

- Nic nie zrobiła, po prostu mnie denerwuje… A co do tego drugiego, to Joe mówi, że…

- NIE słuchaj wszystkiego, co on mówi. To, że raz na kilka godzin coś powie, nie od razu świadczy o tym, że ma sens. Bo tak naprawdę, to chyba nigdy nie miało. – Uśmiechnąłem się do niego. Ostatnio miałem wrażenie, że coś jest nie tak. – Więc co z Susie?

- A gdzieś mi prace na zajęcia pochowała, nie wiem, kurwa, gdzie…

- Futerał od gitary – rzuciłem automatycznie.

 David znieruchomiał, wpatrywał się we mnie jak w ruchomy cel. Mógł zaraz wybuchnąć. Uniosłem ręce w obronnym geście.

- Ja pierdolę, co? – warknął wściekle, podniósł się do pozycji siedzącej. Przeklinał sporo, ale nic nie mówiłem. Nie byłem autorytetem, zresztą on miał dużo stresu. Umiał się hamować, kiedy było trzeba. – Jaki, czyj futerał? Który? Przecież ich tutaj jest z tysiąc!

- David, ale spokojnie…

- Tato! Nie, kurwa, jak spokojnie, skoro ona… I skąd ty… Zresztą, co się głupio pytam. Perry czy Whitford? W ogóle dlaczego…

 Błyskawicznie zeskoczył z kanapy, poprawił na sobie koszulkę. Westchnąłem cicho, sam wstałem, podszedłem do syna. Położyłem mu dłoń na ramieniu, lecz on zdecydowanie ją z siebie zrzucił. Bez słowa zniknął w swojej tymczasowej sypialni, po chwili pojawił się z paczką papierosów w ręku. Ignorował mnie, jakby nie widział.

- Synu, stop – rzuciłem twardo, choć z uczuciem, kiedy ten kierował się już w stronę drzwi. Nie zadziałało. Był zdesperowany i zły. Znałem to i nie mogłem mu się dziwić. Wiedziałem, co jest nie tak. Patrząc wtedy na niego, pomyślałem, że może byłem zbyt… - David, hej, chwila… - ponowiłem prośbę, podbiegłem do niego, wyprzedziłem i zamknąłem przed nami drzwi, które ten przed sekundą otworzył.

- Czego jeszcze? – Paraliżował mnie wzrokiem. I działało to na mnie, miał je po Caroline. – Chcesz się pośmiać? Bo śmiesznie będzie, jak obleję coś na tych cholernych studiach i tematem numer jeden będzie, że syn takiej ikony jak ty nie poradził sobie na kierunku dla oszołomów, jakichś pierdzielonych artystów czy tam grafików, jeden pies!

- David, nie, daj mi coś powiedzieć. – Znów zrobiłem to samo, kładąc dłonie na jego ramionach. Tym razem pozostał w ogóle niewzruszony, patrzył na mnie jak na wroga. – Niczego nie zawalisz.

- Ty tego nie możesz wiedzieć, nie masz pojęcia, co to znaczy studiować, ani nie wiesz, czym jest odpowiedzialność!

- Synu…

 Zabolało. Trafił w sedno.

- David… - Nie miałem już nic na swoją obronę. – Nie wiem, masz rację. Nigdy nie byłem na studiach, nie mam pojęcia, jak to wygląda. Nawet bym się tam nie dostał, jeszcze na takie jak twoje. To już na pewno. Ale…

- To powiedz o tym swojej córce jeszcze, niech zrozumie, że ja zniosę nie wpuszczanie mnie do domu na noc, chowanie moich ubrań, walizek i innych pierdoł, ale niech ona tylko zrozumie, że wara od moich książek, prac i wszystkich zadań. O nic więcej nie proszę… - wyrzucił z siebie na jednym tchu. Dyszał jak po długim biegu. I prawdopodobnie naprawdę pokonał długą drogę…

 Patrzyłem na niego w milczeniu, on na mnie. Między nami odbijał się tylko jego ciężki oddech. Zobaczyłem wtedy, że coś przeoczyłem, już kilka lat temu. Chciałem traktować go na równi z Suzanne, ale to było niemożliwe. On był od niej diametralny różny. On skończył liceum, poszedł na studia. Chciał wybudować gdzieś swoje własne gniazdo i być niezależnym. Nie widziałem, że dla niego to nazwisko nie znaczy absolutnie nic. Że dla niego Tyler znaczyło tylko Tyler. A nie ten Tyler. On nie chciał życia, jakie mu zaoferowałem wraz z Caroline. Nie potrzebował go. Chciał…

- Ja nie mam wyrąbane na wszystko tak jak Susie, tato. Ja nie chcę żyć na walizkach, tułać się po bogatych hotelach… To znaczy chcę, ale nie przez to, że wy. Sam sobie chcę na to wszystko zapracować. A… A Madeline mówi, że mam talent. Ona chyba wie i widzi. Potrzebuję tylko, żebyście to zrozumieli, nic poza tym. I mi pozwolili robić po swojemu. Nie chcę waszej pomocy, ale i nie chcę żadnych utrudnień. Mnie Suzanne nie posłucha. Ty masz na nią największy wpływ.

 Nie wiedziałem, co mam mu odpowiedzieć. Wzruszył mnie. Miałem takiego syna… Mój syn był starszy ode mnie. Mój syn był dojrzalszy. Mój syn…

- Mogę już iść? Bo mi wyniosą te futerały… - jęknął cicho, cofał się powoli.

 Dalej nie wiedziałem, co robić. Potrząsłem tylko głową i bezgłośnie przytaknąłem.

- Whitford – wyrzuciłem z siebie w końcu, kiedy David przekroczył już próg pokoju. Odwrócił się i spojrzał po mnie pytająco. – Futerał. Grahama. Whitford. – Nie umiałem się wysłowić.

- A to sukinsyn mały… - skomentował, unosząc brew. – Dzięki…

- Porozmawiam z Suzanne…

- Podwójne dzięki.

 Po tych słowach odwrócił się i ruszył szybkim krokiem w stronę wind. Zapomniałem o czymś jeszcze. – David! – zawołałem. Odwrócił się znów, widziałem już to zniecierpliwienie, malujące się na zmęczonej twarzy.

- Co jeszcze?

- Kocham cię, młody. – Szybko podążałem w jego stronę, korzystałem z okazji, że stał, czekając na windę. – Nie miej mi za złe, że taki jestem, byłem. I będę. Po prostu czasem chyba tak się dzieje, że to synowie muszą ojców wychowywać, podczas gdy oni stają się braćmi swoich córek… Liv i Mia ci to potwierdzą, choć one we mnie miały jeszcze innych członków rodziny. Nie umiem być ojcem, jakiego byś chciał mieć. Ale kocham cię, David. – Bezceremonialnie przytuliłem go, kiedy w końcu byłem wystarczająco blisko. – I musisz wiedzieć, że mnie może znać pół świata czy nawet cały…

- Ta skromność…

- Cicho. Może mnie znać, ale ty zdaj sobie sprawę, że osiągnąłeś więcej ode mnie. Mimo wszystko, ale stoisz wyżej, młody.

- Dobra, tato, bo się wzruszę jeszcze… - mruknął, poczułem jego rękę na swoich plecach. Po chwili usłyszałem dźwięk drzwi, otwieranych przez windę. – Lecę, a ty idź już lepiej tam, gdzie twoje miejsce. Bo po koncercie cię ocenię. Więc pilnuj się – powiedział, puszczając mnie, wchodząc tyłem do czekającej na niego widny. Wciąż mnie obserwował. – Okej?

- Słowo!

- Prawidłowo – zatwierdził; drzwi zaczęły się zsuwać.

 Uśmiechnąłem się i w końcu sam odwróciłem, ruszyłem w przeciwną stronę.

- Tato, też cię kocham! – Usłyszałem przytłumiony krzyk.

  Zaśmiałem się. Oczywiście musiał zaczekać, aż nie będę go widział, nawet słyszał wyraźnie. Nie potrafił okazywać uczuć publicznie, a zwłaszcza rodzinie. Co za nieśmiały dzieciak. I jakże inny od swojej siostry. Suzanne nie poszła na studia, pracowała już razem ze swoją kochaną matką w tym przeklętym centrum, które moja Caroline przejęła po Mary Firby równo dekadę temu. Stara uznała, że nie ma już na to siłę, a moja żona nada się na właścicielkę jak nikt inny. Naturalnie. A że Susie miała w swojej krwi krew swojej matki – również była idealna, by tam robić. Władcza, charyzmatyczna i z poczuciem humoru. Moim, co więcej.

 A zatem spłodziłem offową aktorkę, kontrowersyjną artystkę, stanowczą panią przedsiębiorcę oraz studenta. Byłem dumny z nich wszystkich i kochałem ich wszystkich najbardziej na świecie. Ponad wszystko. Ale ostatni z nich uświadomił coś bardzo ważnego. Miał zaledwie dziewiętnaście lat.

 Coś, czego nie zrobił nikt wcześniej.

 Byłem...

Joe

wrzesień, 2010r.

 Ciężki dzień, wieczór. Męcząca trasa. 

- Gdzie teraz jesteś? – Usłyszałem, kiedy tylko odebrałem telefon. Pytanie mnie co najmniej zdezorientowało, zwłaszcza, że zadała mi je… Rosalie? Miała nad wyraz pobudzony głos. – Tato, halo?!

- Jestem, jestem – odpowiedziałem otumaniony. – Rosie?

- Tak, gdzie jesteś?

- Winnipeg, ale o co chodzi? Stało się coś? – pytałem. Czułem się z myślami jak dziecko we mgle. Nie wiedziałem, co się dzieje.

- Nic się nie stało, ale muszę cię poinformować, niestety telefonicznie, o czymś bardzo, bardzo, bardzo ważnym!

 Usiadłem na jednej ze skrzyni na sprzęt, już zupełnie zignorowałem wszystkich, latających nerwowo po naszym backstage’u. Wsłuchałem się w głos swojej córki, nie wiedząc, czego się spodziewać, co było dla niej tak ważne. I dla mnie, przy okazji, też miało być.

- Wynoszę się do Anglii, od nowego roku już mnie tu nie będzie! – pisnęła.

 Zmroziło mnie. O czym mówiła? Do jakiej Anglii, po co?

- Ale… - wykrztusiłem. Za dużo jak na jeden raz.

 Słyszałem jakieś szmery w słuchawce, po chwili dotarł do mnie głos mojego syna. – Żyjesz tam?

- Żyję, żyję – zapewniłem, choć nie wiem, czy nie kłamałem – Adrian, o czym wy… Co się tam dzieje?

- Rosalie będzie gwiazdą za oceanem. Teatry, sceny, gra. Prawe twój świat. W końcu się zdecydowała.

- Ale jak, kiedy, dlaczego, jak… Madeline wie? – Nie docierało do mnie nic. Nie rozumiałem. Zaatakowali mnie nagle i jednym telefonem podburzyli mój grunt. – Czekaj, Adrian, po kolei… Co się właściwie stało? Co ją napadło?

- Nic jej nie napadło, od dawna o tym myślała. Nie przepada za Nowym Jorkiem, a przecież nic jej tutaj nie trzyma. Chce się uczyć i grać w Anglii, co w tym złego? Dorosła, masz dorosłą córkę, staruszku – zaśmiał się, a we mnie coś strzeliło?

 Kiedy Rosalie dorosła? Kiedy skończyła szkołę? Ile miała lat i dlaczego już skończyła osiemnaście? Dlaczego pozwalałem jej palić swoje papierosy, czasem robiłem to z nią? Czemu siedziałem z nią na naszym ogrodzie i piłem piwo, wino, drinki, cokolwiek? Kiedy dałem jej swoją gitarę? Jak to możliwe, że nauczyłem ją grać, a ona wszystko pojęła? I jak to możliwe, że moja córka chciała mnie zostawić?

- Daj mi ją do telefonu! – zażądałem. Czy panikowałem?

- Co? – zaświergotała po chwili. Była autentycznie szczęśliwa.

- Rosalie, ale dlaczego Anglia? Masz w Nowym Jorku nas, dom, rodzinę, wszystko.

- Tato, ale spokojnie.

 Kiedy ja nie potrafiłem. Nie wiem, co mnie napadło, ale rozpaczliwie chciałem ją zatrzymać w miejscu, w którym się urodziła. W którym przyszła na świat.

- Nie znikam z twojego życia przecież – mówiła - przecież wciąż będę. I będę wracać. Często. Do domu. Po prostu będę pracować poza nim i w innym rytmie, jak przeciętni ludzie. Ty też masz nas w Nowym Jorku... 

- Rosie…

- Wyjdę na scenę, zagram, zejdę z niej… I po jakimś czasie przylecę do Nowego Jorku. Brzmi znajomo, tata? – spytała ciepło.

 Brzmiało. Zrobiła to specjalnie?

- Czy ty czasem nie…

- Kocham cię, tato. Musiałam powiedzieć o tym wcześniej. Jestem szczęśliwa. I porozmawiamy później, bo zapewne ci przeszkodziłam.

 Nie zdążyłem już nic powiedzieć. Śmiała się, a potem rozłączyła.

 Siedziałem wciąż na ciężkiej skrzyni, patrząc przed siebie. Co miała w sobie Anglia i dlaczego mnie tak sponiewierała? Oddała mi Madeline tylko po to, by po latach odebrać mi córkę? Chyba, że to nie Anglia mi ją odebrała. Rosalie miała talent. I on kazał jej gnać tam, gdzie mogłaby go w pełni rozwinąć. Znałem to. Nowy Jork nie był miastem dla artystów. Hopedale też nie. Hopedale wygnało mnie dekady temu tak jak teraz Nowy Jork wyganiał w świat moją córkę. Niech szuka szczęścia. Niech łapie swój wiatr. Niech gra. Sobie też to mówiłem. Mnie nie miał tak kto inny.

 Kochałem ją z całego serca.

 Nie mogłem jej tu zatrzymać. Rosalie już dawno zakpiła z tego świata. Przecież niemożliwym było, by się pojawiła wśród nas.

 Kocham ją za to wszystko.

 Pokręciłem głową, zaśmiałem się. A potem wyszedłem na scenę i zagrałem. Co kilka dni to samo, taka praca.

 Ale wszystko po to, by później wrócić do domu. 

***

„You soothe me with your smile,

You're letting me know,

You're the best thing in my life

Oh, Daddy...”