XXVII: Rola matki

Dziękuję.

* *** *

,,Heal the scars from off my back

I don't need them anymore

You can throw them out or keep them in your mason jars

I've come home”

***

Caroline

sierpień, 1987r.

- Nie poznałam jej głosu, kiedy zadzwoniła do nas, jakieś dwa tygodnie temu to było – powiedziała, spoglądając w coraz ciemniejsze niebo za oknem. – Czasem miewałam wrażenie, jakbym kompletnie o niej zapomniała.

- Niemożliwe… - Uśmiechnęłam się do niej, przeniosłam niepewnie wzrok na ojca. – Niektórych ludzi się nie zapomina.

 Dotarli do nas po czwartej popołudniu, wyszło, że Madeline również nakierowała ich na Stevena i mój dom. Jeszcze nigdy nie czułam się równie drętwo. Nie wiedziałam, o czym mówić, co przemilczeć, jak zacząć i kto w ogóle powinien. Teoretycznie postawiono mnie w dość niekomfortowej sytuacji, w końcu z jednej strony matka z ojcem, których wysłała do mnie Dee, a z drugiej Tyler, którym kilkanaście lat temu moja mama tak bardzo gardziła i nawet osądzała o moją demoralizację. W jednej chwili cała moja determinacja i zapał do rozmowy z nimi, i to wszystko, gdzieś po prostu zniknęło. Znów zaczął we mnie narastać stary bunt, chciałam im pokazać obojętność, dystans. Chłód. Kilka razy usłyszałam od Stevena, że nie jest w stanie zrozumieć, dlaczego mam tak zimny głos, choć mówię o rzeczach pięknych, miłych, o miłości. Powiedział mi, że są sprawy, o których wręcz nie powinno wyrażać się tak ozięble. Zignorowałam go, wpadając w kolejną pułapkę, tym razem bardzo dumną. Nie mam pojęcia, kiedy przestałam panować nad sobą samą, ale na pewno w końcu zdałam sobie sprawę, że w krew za bardzo weszły cechy, którymi kiedyś maskowałam swoje prawdziwe. Miałam grać tak tylko przed niektórymi, a wyszło, że każdy mnie poznawał jako taką. Zimną. A to nieprawda, przecież ja od zawsze byłam ciepłą, ale stanowczą, dziewczyną, która potrzebuje miłości i szaleństwa. I mam wrażenie, że moi rodzice to wiedzieli już bardzo dawno temu. Ale postrzegali w zły, negatywny sposób, co ostatecznie zadecydowało o zerwaniu naszych kontaktów na lata. Dlatego już sama nie wiedziałam, co będzie, kiedy - na pięć minut po ich wejściu do domu, - tak znikąd wyrósł przed nimi Steven, oznajmiając im życzliwie, iż sprawy nabrały wspaniałego obrotu, świetnie, że się pojawili. Ponieważ ja tego potrzebowałam już od kilku lat. W wielkim skrócie, ale tak powiedział.

 A oni zmierzyli go wzrokiem, wciąż milcząc, potem przenieśli go na siebie, aż w końcu wbili swoje granatowe i czarne, niemalże, spojrzenia centralnie we mnie.

- To jest właśnie…Steven… - wyrzuciłam z siebie, nie zważając na bezsensowność owego zdania. Och, bo przecież na pewno chcieli mnie spytać, kim jest ten ciekawie nieprzystojny mężczyzna i skąd mamy pieniądze na utrzymanie tak pięknego domu, jeszcze w takim miejscu.

- Tak… - Matka skinęła głową, nie odrywając wciąż ode mnie oczu. – Domyśliliśmy się.

 Podeszła do mnie i przytuliła, wzdychając cicho przy tym. Wryło mnie w podłogę, jak się zachować? Nie mam pojęcia, ile czasu tak stałyśmy, kiedy w końcu położyłam swoje rozdygotane ręce na jej plecach. Za mną stał Tyler, za nią stał mój ojciec, jeden z drugim wpatrzeni w nas, a na pewno nie w siebie. Chociaż wszystkie lody można przełamać, do tego trzeba było mi dążyć.

 Oderwawszy się od siebie w końcu, zrobiłyśmy po małym kroku w tył. Patrzyłyśmy wciąż po sobie, a im dłużej miałam ją w swoich oczach, tym bardziej czułam, jak te stają się wilgotne. Byłam do niej taka podobna. Ani jednego siwego włosa, zapewne farba robiona zaraz przed pojawieniem się w Nowym Jorku. Ale kolor identyczny jak mój, struktura włosów ta sama. Byłam zdecydowanie całą Normą, aczkolwiek charakter przyszedł do mnie zdecydowanie od taty. William był zacięty, to on był uparty. Nie mama. Ona dała mi tylko urodę, ona dała mi te wiecznie ciemne oczy, identyczne jak niebo majowej nocy, kiedy siedziałam ze Stevenem gdzieś na nieznanym mi łonie natury w Sunapee. Uśmiechnęłam się wtedy lekko, sama już nie pamiętam, czy na wskutek wspomnienia, czy obecności rodziców. Chociaż może to nieważne, korzystniej zostać w ten nieświadomości. I w niej tkwiłam, kiedy poczułam na swoim ramieniu dłoń ojca. Spojrzałam na niego ze strachem w oczach, możliwe, że po raz pierwszy w swoim życiu.

- Wiedziałem, że z tobą same problemy będą. – Uśmiechnął się do mnie. I ja do niego.

 Chyba mogę powiedzieć, że było już względnie dobrze. A na pewno lepiej, jak zakładałam, że będzie.

 Dotarliśmy wreszcie do punktu, przy którym urwałam, zeszłam w końcu na temat Madeline i tego, jak sprawiła, że ci tak szybko stawili się w Nowym Jorku.

- To prawda, o niektórych ciężko zapomnieć – zgodziła się ze mną. – Przez lata łudziłam się, że zapomnisz o tym postrzeleńcu. – Wskazała ruchem głowy na Stevena, siedzącego przy mnie, ale jednak trzymając ten bezpieczny dystans.

- No, on może też być jakimś tam przykładem… - zaśmiałam się krótko. – Ale ja chcę wiedzieć, jak Dee…

- Najpierw ty, potem my, Caroline – uciął ojciec. – My jesteśmy gośćmi, twoimi rodzicami i najpierw chcemy się dowiedzieć, jak to się stało, że nasza córeczka dotarła do człowieka, który kilkanaście lat temu doprowadzał jej matkę do białej gorączki i szewskiej pasji zarazem.

- Jakkolwiek by na to nie spojrzeć, tato, to jednak ten człowiek dotarł do mnie, nie ja do niego…

- Niestety, ale ma rację – wtrącił Steven, spojrzał pogodnie po moich rodzicach, co mi wciąż wydawało się być czymś na podobieństwo stąpania w ciężkich butach po bardzo kruchym lodzie, ale wierzyłam, że wie, co robi. Zaufałam mu tutaj i pierwszy raz zaufałam mu w stu procentach. Przecież w końcu na pewno wiedział, że tutaj toczy się walka o moje zdrowie psychiczne i uchronienie mnie przed regularną nerwicą. – We wrześniu osiemdziesiąt cztery, tak dokładniej.

- To może… Steven przybliży wam tę wzruszającą historię – rzuciłam, mając nadzieję, że nikt nie zaprotestuje i tak też się stało.

 Mama uznała, że chętnie posłucha – i wykorzysta to jako idealną okazję do poznania się na nim – jego wersji wydarzeń, natomiast ojciec uśmiechnął się, ku mojemu kolejnemu zaskoczeniu, do Tylera, mówiąc, że nie byłby zdziwiony, gdybym to ja się zalecała do niego, speszyło mnie to słowo, nawiasem mówiąc, ale w końcu wie doskonale, że jestem z tych, które potrafią zaintrygować sobą wielu, a zwłaszcza tych, których powinno się unikać. I tutaj akurat wróciła do mnie cała pewność siebie. Och, całe szczęście, tato.

- Chyba warto wspomnieć, że zaczęło się od Dee – wspomniałam, patrząc na Stevena.

- Mam wracać do sytuacji z Bostonu? Do siedemdziesiątego czwartego?

- Nie, nie musisz, to kiedy indziej wyjaśnię – zaśmiałam się, widząc zdezorientowanie na twarzach Normy i Willa. – Chociaż ja już ci oddaję głos, sama chętnie posłucham.

 Powiedział wszystko, a nawet więcej. Potrafił tak pięknie mówić, kiedy był poważny.

***

- Chyba nigdy to do mnie nie dotrze, Caroline.

 Stałyśmy z mamą na balkonie, ja paliłam papierosa, ona dopijała swój kieliszek mojego białego, eleganckiego wina. Sądzę, że czuła w sobie coś na pograniczu rozżalenia a podziwu. Steven produkował się przez ponad pół godziny, może blisko godzinę, opowiadając im historię naszej relacji. Zaczął od pojawienia się Madeline na backstage’u po ostatnim koncercie pierwszej części trasy Back In The Saddle, jak ta zniknęła później razem z Joe, podczas gdy on siedział z resztą zespołu, paroma innymi osobami oraz Leandrą, to przede wszystkim. Później dotarliśmy do ważnego momentu, kiedy ten zjawił się w mieszkaniu Lei i tak po prostu mnie zaprosił na niezobowiązujące spotkanie, które skończyło się w sposób, nazywany powszechnie klasyką banału, ale ten szczegół sobie darował. Akcja nabrała rozpędu, kiedy dotarł do punktu zwrotnego, czyli swojego stawienia się w New World’s Centre of Culture naszej Mary, czyli w mojej pracy, prościej mówiąc. Wtedy też spotkaliśmy Petera, który nagle zjawił się w Nowym Jorku, zostawiając nam – Dee, Lei i oraz mi – niemiłe pudło z listami Jaspera... Właśnie tutaj zatrzymaliśmy się na chwilę.

- Axon nie żyje? – spytał mój tata, a ja nie wiedziałam, jak powinnam zrozumieć to pytanie.

- Wy nie wiedzieliście? – Byłam wstrząśnięta. Pokręcili przecząco głowami. – Przecież on trzy lata temu…

- To by wyjaśniało, dlaczego go tak długo nikt nie widział…

- Nie zastanawialiśmy się nad tym, ale sądziliśmy, że wyjechał. Tak jak Alex z matką – dodała cicho moja mama. Gubiłam się w tym.

- Dokąd wyjechali? Wszyscy? Jak w ogóle zareagowali, kiedy… - urwałam. Skąd mogliby wiedzieć, skoro dopiero co do nich trafiło, że Jasper zmarł dobre kilka lat temu. – Nieważne.

- Do Ely. I nie wszyscy. Alex z Anną wyjechali. On w Ely ma, miał przynajmniej, jakąś dziewczynę, znajomych, uznał, że tam będzie lepiej. Bo ty, Caroline, pewnie z kolei nie wiesz, że Ian leży drugi rok w szpitalu.

- Jak, co mu się stało?...

- Śpiączka, wpadł w śpiączkę w maju osiemdziesiąt pięć.

- Ja… - wykrztusiłam, starając się intensywnie wymyślić jakąś taktowną odpowiedź, niestety, ale niezupełnie skutecznie. – Przykro mi…

 Zamilkliśmy na chwilę. Aż tata nie zebrał się w sobie i nie poprosił Stevena, by ten mówił dalej, bowiem nie mamy się wcale nad kim tak rozdrabniać. Nikt z Axonów na to nie zasługiwał. I te słowa były bardzo mocne i trudne, chociaż ciężko było się z nimi zgodzić, ojciec miał rację. Nikt nigdy nie mógł dotrzeć do tej rodziny, odkąd zginął w wypadku Jeffrey, to już w ogóle.

- Nasz osiemdziesiąty piąty był trochę inny – zaczął w końcu brunet, uśmiechając się lekko.

 Ciężko było wyczuć reakcję matki z ojcem, kiedy ten zaczął mówić o swoich problemach z uzależnieniem, jakie wróciło do niego na trasie, którą wówczas kończyli. Aczkolwiek nie można było ukryć, że ten temat mnie zmiażdżył, wbiłam tylko wzrok w podłogę i słuchałam, z jaką powagą, żalem i pogardą mówił o tym wszystkim, co się z nim działo. I w jaki sposób opisywał mnie i moje czyny wobec niego, jaka byłam ja w tamtym okresie. Atmosfera rozluźniła się, kiedy zaczął się w tych wspomnieniach maj, nasz pobyt w Sunapee. I te spadające gwiazdy, nocne spacery, cisza, śmiech, milczenie, rozmowy. Potem powrót, rozpoczęcie pracy nad kolejną płytą, ostatnim słabym ogniwem, dla ścisłości. Robiło się coraz spokojniej; w końcu trasa promująca „Done…”, problemy Joe’go i Dee, które ja chciałam lepiej zrozumieć poprzez wyciągnięcie z Tylera wszystkiego, co wiedział. A przecież on nie mógł mi powiedzieć, jak się okazało. I w końcu ich oświadczyny, w końcu koniec trasy, rozpoczęcie pracy nad znowuż to kolejnym albumem, ślub Perrych… I na tym można było urwać. W zasadzie ich ślub był ostatnim znaczącym przystankiem w tym labiryncie. Następnym miało być Permanent Vacation Tour.

 Wakeford namieszała, byłam pewna.

- Kiedy jedziecie, Caroline? – spytała, podchodząc bliżej mnie, opartej o balustradę.

- Niedługo. Koniec września labo początek października… - odparłam.

- Jak wam, tobie i Dee, jest na tych trasach?

- Mamo, to jest piękne. – Spojrzałam na nią. – Tam jest masa stresu, owszem, ale czegoś takiego nie doświadczysz w żaden inny sposób. Oni grają dla dziesiątek tysięcy, a my stoimy za sceną, nawet na, widzimy to wszystko z innej perspektywy. Zwiedzamy świat, widziałam miejsca, o których kiedyś uczyłam się w szkole. I wtedy zakładałam, że na tym się skończy, nie sądziłam, że zobaczę. Nikt nie sądził, mamo, ty też nie. Bo kto mógł wiedzieć, że ja…

- Ja wiedziałam – urwała mi, zamilkłam. – Wiedziałam o tym chyba od zawsze, kochanie.

- O czym…

- Że tak skończysz. Choć to może źle brzmi. – Uśmiechnęła się do mnie. – Zawsze byłaś taką niesforną dziewczynką. Nigdy nie chciałaś tego, co córki moich koleżanek. Spójrz chociażby na siebie i na Leandrę. Pamiętam doskonale pasję, z jaką opowiadałaś mi o muzyce, nowych płytach, koncertach.

- A ty milczałaś. Zawsze wtedy milczałaś…

- Bo nie wiedziałam, co mam ci powiedzieć. Ja się bałam, że to cię zniszczy, Caroline. Sama wiesz, jak bardzo to ryzykowne, sama wiesz, co się działo z twoim Stevenem. Ja nie chciałam, żebyś ty… I Jasper, on jest przykładem. Nie chciałam, żebyś mi umarła w taki głupi sposób… - westchnęła, tym razem ja milczałam. Chciałam słuchać. – Kiedy powiedziałaś nam w końcu, że wyjeżdżasz, że lecisz z Mary do Nowego Jorku, ja się załamałam. Wiedziałam już, że nie zrobię nic, a ty postawisz na swoim. Byłam absolutnie pewna, że jesteś gotowa na wiele, by trafić do takiego świata, do takich ludzi. I że Nowy Jork może być tylko swojego rodzaju…wymówką. I miałam rację. Tylko ja nigdy nie sądziłam, że ty poznasz tych wszystkich, o których mi opowiadałaś, siedząc na kuchennym stole. Tych, których ja w swojego czasu już znienawidziłam, myśląc, że oni mi tobą zawładnęli, zepsuli cię. Słonko.

- Jak się dowiedziałaś, że ja…

- Dowiedziałam się gdzieś…na początku osiemdziesiątego piątego właśnie. Przecież gazety tylko na takie rzeczy czekają, zawsze czekały. Artyści nigdy nie mieli tej prywatności. – Pobłażliwy uśmiech, litość w oczach. Wiedziała, że chciałam się z tym ukrywać. Może mnie trochę jednak ogłupiło, mhm. – Jak to było… „Kto tym razem postara się ujarzmić najbardziej toksyczny duet świata?”.

- Nie wierzę… - jęknęłam. Nie spodziewałam się czegoś tak żałosnego, ale to może wynika stąd, że nigdy też nie sądziłam, że jakakolwiek gazeta zainteresuje się moją osobą, a raczej moim życiem towarzyskim. A slogan jak najbardziej chwytliwy, niejeden celebryta zapewne o takim marzy.

- A jednak – zaśmiała się. – Ale na początku ja sama nie wierzyłam. Patrzyłam na zdjęcie i miałam wrażenie, że wariuję. Ale przecież ja te loki poznam wszędzie, wszędzie poznam ten zacięty wyraz twarzy. Jeszcze stała przy tym… A kiedy obok zobaczyłam zagubioną brunetkę, trzymającą się kurczowo tej drugiej cholery, to już nie mogłam, niestety, nie wierzyć.

- Jak zareagowałaś?

- Nie potrafiłam się wysłowić, Caroline, przysięgam. Autentycznie mnie sparaliżowało. Ale…tak jak mówię, ja nie byłam…zła. Nic. Chyba podświadomie czułam, że ty się nigdy nie zmienisz. I nie zostaniesz żoną prawnika. Albo lekarza. Chyba czułam, że ciebie nic już nie sprowadzi na spokojną drogę.

- To wszystko jest takie…chore.

- Jest, Caroline. Ale ty byś się inaczej nie odnalazła.

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że to widzisz. – Uśmiechnęłam się i spojrzałam ku górze. Znów noc, znów pięknie, znów gwiazdy. – Czasem zastanawiam się, czy to nie jest tylko snem.

- Chciałabyś? – Objęła mnie ramieniem.

- Nie wiem. Powinnam?

- Sen może się nagle skończyć, a ty znów będziesz tkwiła w tym samym miejscu, gdzie niepostrzeżenie się zaczął. Z tym, że masz nikłe szanse, by powtórzyć to wszystko naprawdę. Nie w taki sposób, kochanie.

- Nie. – Spojrzałam po niej. – Bardzo bym nie chciała.

Joe

październik, 1987r.

- Chryste!

 Wpadła do pokoju znacznie szybciej niż sądziłem, że to zrobi. Zamknęła z hukiem drzwi, spojrzała na mnie z podekscytowaniem. Ciężko było mi ocenić, czy zaraz wybuchnie, czy zrobi coś równie niekontrolowanego. Położyłem gitarę obok siebie i zaraz po tym zostałem przygnieciony zaaferowanym ciężarem Madeline; patrzyła swoimi roześmianymi oczyma centralnie w moje, wbijając mnie przez to jeszcze bardziej w materac. Pierwszy raz widziałem ją w tak niepokojącym stanie, nie miałem pojęcia, czym było to wszystko spowodowane.

- Co, powiedz mi, o co chodzi? Bo naprawdę zacznę się bać – odparłem w końcu, spoglądając po niej w miarę swych możliwości.

- Tylko masz mi dać słowo, że będziesz milczał jak głaz, aż ja ci nie powiem, że możesz komukolwiek innemu o tym mówić!

- Kochana, ale zwolnij…

- Znów za szybka jestem?

- Grabisz sobie. – Zrzuciłem ją z siebie, w jednej chwili zmieniając nasze położenie. – Wiesz, że nikomu nie powiem.

- Ale to mnie puść najpierw, wierzę! – śmiała się, nie zostałem zatem przekonany.

- Nie buntuj się i nie walcz nawet, bo jestem silniejszy.

- Ale Caroline jest w ciąży!

 I tym zdaniem pokazała, że wyjątkowo okazała się być silniejsza, jeśli o tych walkach mówimy. Zostałem oszołomiony, a ta wykorzystała okazję, uciekając mi. Zostałem oszołomiony, choć już nawet nie wiedziałem dlaczego. Mówiąc, że „Caroline jest w ciąży”, równie dobrze można by powiedzieć, że Steven zostanie ojcem. I co mnie trafiło? Przecież to już był trzeci raz, kiedy docierała do mnie taka informacja. Z jednej strony, to zajebiście. Gratuluję, stary. Znów. Z drugiej strony… Życzę twojemu dziecku, by okazało się być tym szczęśliwcem, który będzie miał okazję dorastać znając zarazem swoją prawdziwą matkę, jak i ojca. Wiedząc, że ten nim jest. I by przetrwało w takiej pełnej rodzinie dłużej, jak trzy, cztery lata. Jakim ja byłem żałosnym hipokrytą, niesamowite. Bo czy to nie mój syn dorastał gdzieś, będąc pod opieką swojej nadpobudliwej, pazernej matki? Owszem – mój.

- Czyli mogę się domyślić, że Steven nie wie? – spytałem, patrząc z dołu na siedzącą przy mnie brunetkę. – Zresztą, nie zorientuje się, dopóki ta mu nie powie. Ale jej pogratuluję, dyskretnie. Chwilę im to zajęło.

- Ile w tobie jest cynizmu! – Kochanie, to było ode mnie od zawsze silniejsze, przyzwyczaj się już. - Nie wie, i słowo klucz, mój drogi, właśnie. ONA mu ma o tym powiedzieć. Wiec błagam, ale nie pij przy nim przez najbliższe dwa tygodnie, maksymalnie dwa. Jak się nie wysłowi do tego czasu, to ja mu powiem.

- Co tak długo? Przecież chyba nie boi się mu powiedzieć.

- To jest dość skomplikowane. – Nachyliła się, tym razem ona nade mną. – Ja to wiem z własnej dedukcji, ona tylko potwierdziła. W zasadzie, to jej największym problemem jest powiedzenie o tym samej sobie. Ona się jakby…boi tego…dziecka. Płodu… - Uniosła lekko brew. – Wiesz, co mam na myśli.

- Wiem, ale nie wiem nadal, czego ona się…

- Odpowiedzialności!

- Naprawdę?

- Na to wychodzi. – Podniosła się znów, zmieniła pozycję, aż w końcu położyła głowę na moim torsie, by móc kontynuować na spokojnie. – Chociaż ciężko to oceniać. Caroline jest trudną osobą, nawet dla mnie. Ale mówiła, że spanikowała, kiedy się dowiedziała. I w gruncie rzeczy…ona się boi mu o tym powiedzieć. Kocha go, on kocha ją, jasne, ale w niej wciąż są takie pozostałości po myśleniu dziewczyny, nie mającej żadnej styczności z kimś waszego, jego pokroju. Ona niby wie, że Tyler kocha swoje córki ponad wszystko, więc dziecko, które ona mu rodzi ma wręcz ponad sto procent gwarancji ojcowskiej miłości…ale taka panika jest chyba normalna. Zwłaszcza, że wszyscy mamy też na uwadze fakt, iż Steven jest nie do przewidzenia. I nikt nie wie, jak on może zareagować.

- Po niej bym się w życiu nie spodziewał czegoś takiego – zaśmiałem się. – A on będzie wniebowzięty, kiedy się dowie. Naprawdę nie ma się czym przejmować. Nawet dla samej tradycji, w tym przypadku to jest zbędne.

- Tak jej powiedziałam!

- Najwyraźniej nie jesteś wiarygodna. – Uśmiechnąłem się do niej, w odpowiedzi znów na mnie wpełza. – A tobie co dzisiaj?

- Ja też chcę. – Odwzajemniła gest, za którym mogła kryć się kolejna burza naszego stulecia. – Mieć dziecko.

 I wszystko by było, ale jej uśmiech, kiedy wypowiadała te słowa, docierające do mnie z rażącą siłą, zbił mnie z tropu. Zdezorientował mnie. Co tym razem wisiało w powietrzu?

- Madeline, ale przecież…

- Och, oczywiście, że wiem! Ale nie ma rzeczy niemożliwych, na pewno można coś zrobić, na pewno da się coś z tym zrobić i ty doskonale o tym wiesz, tak samo, jak ja wiem, że nie mówiłeś mi o tym wcześniej w obawie, że pomyślę, że naciskasz na mnie! – Poleciała, wszystko na jednym, acz piskliwym, wdechu.

 Wyjątkowo nie musiałem się zastanawiać, o co jej chodzi, bo istotnie, doskonale wiedziałem, o co. Jaka sama zauważyła, i słusznie. Sęk w tym, że nie byłem w stanie już za nią nadążyć. Jej wciąż wesołe spojrzenie wypalało we mnie niepokojąco duże dziury, ale ileż można tak milczeć.

- Mówią, że determinacja i chęć to połowa sukcesu, nawet ta większa część – zacząłem – i w moim, naszym, Aerosmith, przypadku to okazało się prawdą, dziwnym trafem.

- Kochaj się ze mną i po trzy razy dziennie, może w końcu przejdziemy przez tę beznadziejną blokadę!

- Madeline, wolnego, hej! – Nie mogłem się pohamować, ta noc była jakaś inna i do jeszcze innych niepodobna, nie mogłem się nie śmiać. – Tobie coś…

- Nic mi nie jest, ja po prostu nie wierzę, że jesteśmy bez szans, ja chcę, ty nawet bardziej. I nawet mi nie mów, że tobie by przeszkadzał taki układ, o jakim wspomniałam…

 Co gorsza, ona też się śmiała.

 Świat się walił.

 Całe szczęście, że się walił. Warto dodać, że walił się stary świat. Skąd w niej tyle siły, kiedy obudziła się w niej taka chęć?

- Perry, od tego zaczęło się wszystko, co w nas dobre! – Pomachała mi przed twarzą dłonią z zaobrączkowanym palcem. – Uwierz w nas jeszcze bardziej.

Chyba miała w końcu swoje szesnaście i pół roku.  Byłem szczęśliwy. Kocham ją.