XXV: Wracając do ideałów...

Kulawo jak oni sami, śmiem twierdzić.

* *** *

,,It may seem to you

That I'm acting confused

When you're close to me

If I tend to look dazed

I've read it someplace

I've got cause to be''

***

Caroline

czerwiec, 1986r.

- Nie wierzę, że to moje życie, Wakeford. – Wypuściłam z ust papierosowy dym, patrzyłam, jak leci coraz wyżej. – Wakeford, czy wierzysz, że to moje życie?

 Połowa czerwca, a my z Madeline leżałyśmy na trawie w jednym z parków w Memphis, Tennessee, podczas gdy nasi panowie zajmowali się swoimi sprawami przed kolejnym z koncertów trasy Done With Mirrors Tour. A zatem nie mieli dla nas czasu, nawet miejsca dla nas nie było wśród wszystkich nerwów, kłótni, irytacji. A potem kabli, wzmacniaczy, wszystkich techników, dźwiękowców i speców od spraw, o których istnieniu sami, mhm, artyści nie mieli pojęcia. A zatem, skoro my stawałyśmy się niepotrzebne na te kilka godzin, nie miałyśmy po co siedzieć zamknięte w pokojach i starać się nie przeszkadzać. Tak przetrwałyśmy pierwszą naszą trasę z nimi, okres ich powrotu w chwale. Ale te czasy się skończyły, poznałyśmy już dobrze grunt, którym musiałyśmy się poruszać, z własnego wyboru, naturalnie. Okazało się, że jest cała masa rzeczy, które można zrobić. Okazało się, że jeśli zabraknie nas na kilku ich koncertach, świat się nie zawali. To znaczy, ich owszem, może, ale nie nasz, haha. Pojawiał się u nich chwilami te urocze fochy, obraza. Jak mogło nas zabraknąć? Tak wyszło, cóż…

 Done With Mirrors było trasą, którą Madeline nazwała, po kilkunastu koncertach, nieprawdziwą. Rozmawiając z nią o tym, doszłam do wniosku, że ma dość sporo racji, wydając ten, dość poważny, sąd na coś, na co Aerosmith tak czekało, co tak planowało. Cóż, trasa miała w końcu promować płytę o takim samym tytule. A jasne dla wszystkich było, że nie można spodziewać się nie wiadomo jakich cudów po płycie nagranej w niecałe pół roku. Oni nie nagrali niczego razem od siedemdziesiątego dziewiątego, hej. Na co liczyli oni, a na co reszta świata? Tak naprawdę nie wiadomo. Ale patrząc na statystyki sprzedaży „Done…” – nie dostano tego, na co kazano tyle wyczekiwać. Nie teksty były problemem, nie muzyka. A jeszcze oni sami, kilka razy siedziałam z Dee w studiu i obserwowałyśmy ich pracę. Bali się siebie samych, oni wstydzili się siebie jak wstydzą się dzieci w szkole, kiedy mają zrobić coś na forum. I to było przerażające, co się stało? Jednak płyta została nagrana, trasa ogłoszona. Łącznie wchodziło w nią aż sto koncertów i to wszystko tylko w Stanach Zjednoczonych.

- Boją się jechać z czymś takim do Europy – parsknęła na początku czerwca Madeline, a Joe odwrócił wzrok w przeciwną stronę. Mieli kryzys, ale nie mnie o tym mówić.

 Kosa była jeszcze taka, że sam Perry nie był dumny z płyty, można rzec więcej i dodać, iż krytykował ją dyskretnie przy wielu okazjach, a z czasem zaczął otwarcie mówić, że jej nie lubi. Na koncertach, których teoretycznym zadaniem było wywindowanie albumu na wymarzoną półkę najwyższą, grano przede wszystkim stare kawałki, które wstrząsnęły światem przed dekadą, a z nowości pojawiały się może z trzy kawałki, niepewnie grane w środku show, by potem móc jeszcze zatrzeć ślady Toys In The Attic czy Come Together. Reasumując, nazywanie tej trasy "promującą" było bardzo umowne. Chociaż i tak jasne było, że osiemdziesiąt procent publiki przyszło tam, by posłuchać starych kawałków.

 Wracając jednak do mnie, Madeline i tego, co się z nami działo, podczas gdy oni stroili i dobierali gitary, ubierali mikrofony: kiedy oni bawili się w to wszystko, my miałyśmy piękne okazje do zobaczenia miast, które dotychczas znałyśmy tylko z map, atlasów. Cudzych wspomnień, książek. A tamtego dnia, w Memphis, zaszyłyśmy się we dwie pomiędzy rozrośniętymi krzewami we wspominanym przeze mnie wcześniej parku. Leżałyśmy obok siebie, a nad nami czerwieniejące niebo, zachodzące słońce. Paliłyśmy wolno papierosy, spoglądając co jakiś czas po sobie z uśmiechem, kryjąc twarze za ciemnymi okularami, niekoniecznie naszymi.

- Nie wierzę, że to moje życie, Hadley – odparła w końcu, uśmiechnęła się bezradnie. – Ale wiem, że to twoje życie.

- Kurwa, to jest dobre w całym swym tragizmie. Ja przy nim nie dożyję pięćdziesiątki, bo pewnie nie wytrzymam, ale gdyby nie on, to pewnie nie wytrzymałabym z tym, z kim bym się związała. Od zawsze wiedziałam, że ja potrzebuję, i będę zawsze potrzebowała, czegoś nie do przewidzenia, zaskoczenia, adrenaliny…

- Nie możesz, w takim razie, powiedzieć, że się zawiodłaś.

- A gdzież ja bym śmiała! Dee, skąd. Mam, czego chciałam.

- Nie masz wrażenia czasem, że masz aż za dużo tej swojej…adrenaliny?

- Mówisz o…

- Wiesz, o czym mówię. – Podniosła się do pozycji siedzącej i spokojnie wyjęła z mojej torebki paczkę papierosów, czerwoną zapalniczkę. Odpaliła szybko jednego, wypuściła dym w moim kierunku. – Ja wiem, że teraz jest inaczej pod tym względem, na pewno nie możemy przyrównać tej trasy do poprzedniej, tego lata do lata osiemdziesiąt pięć. Ale mimo wszystko, Caroline.

- Madeline, no… - zaczęłam, poprawiłam swoje okulary, po czym kontynuowałam – ja nie mam z tym takiego… Nie, to źle brzmi. Spotykając tego człowieka, miałam świadomość tego, jaki jest, a jeszcze większą tego, jaki na pewno nie jest. Szalałam za nim prawie całe życie, nagle miałam okazję, którą złapałam, przecież nie mogłam sobie odpuścić i nie mogę tego zrobić i teraz, zwłaszcza teraz, kiedy otwierają się zupełnie nowe bramy. Jasne, że mamy zgrzyty, średnio co dwa dni. Ale ja w końcu mam człowieka, o którym mogę powiedzieć, że go kocham. I on kocha mnie, śmieszna sprawa, ale prawdziwa.

- Zawsze się zastanawiałam, dlaczego cię to bawi. Jego miłość.

- A ty nie masz czegoś takiego? Nie budzi się w tobie, pomimo czasu, to przekonanie, że jesteś z człowiekiem, o którym marzy potężna rzesza kobiet, dziewcząt? Mogą być od ciebie ładniejsze, mogą mieć cechy, jakich nie masz ty, może mają coś jeszcze. A to na ciebie padło, jednak na ciebie. – Uśmiechnęłam się do niej znacząco. Wiedziała doskonale, co mam na myśli. Już to przerabiałyśmy.

- Ja nie mam czegoś takiego.

- Ty masz inne sprawy, hm?

- Mam. Mam wiele innych spraw…

- A jak z wami, młoda?

- Zimna wojna, bez zmian… - rzuciła, zaciskając pięść w zielonej trawie. – Nawet nie wiem, w czym tkwi cały problem, jeśli mam być szczera, Caroline.

- A pamiętasz, gdzie tkwił ostatni?

- Przecież nie bierze nic…

- Nie udawaj, Madeline. Nie o to chodzi. – Pokręciłam z politowaniem głową, trąciłam ją lekko w ramię. – W czym naprawdę był problem?

- W nas, ale ja…

- No i masz odpowiedź. – Nie musiała kończyć, wszystko już było jasne. – Najwyraźniej znowu czas na poważną rozmowę, przed którą któreś z was ucieka.

- Tym razem to naprawdę nie jestem ja. Powiedziałam mu ostatnim razem, że nie mam nic do ukrycia, że na już wszystkie moje…tajemnice. I nie skłamałam, ja po prostu nie miałam i nie mam nadal niczego, co mogłabym przed nim ukrywać. To on ostatnio…jest nieswój. W zasadzie od końca kwietnia stał się taki oschły. Podenerwowany, ale oczywiście, że NIE. Na jakiej w ogóle podstawie ja mogę go posądzać o coś takiego. On i nerwy, śmiechu warte. Przecież wiadome od zawsze, że ten był pierwszy, by coś zrobić, otwarty na wszystko… - prychnęła z zażenowaniem.

 Miała rację, że Joe był inny od jakiegoś czasu. Nie dało się z nim czasem porozmawiać, nawet dwóch zdań zamienić. Wszystko odbierał jak atak. Ilekroć pytałam później Stevena, czy powie mi, w czym rzecz, ten uśmiechał i wzruszał ramionami.

- Oto jest Joe Perry, kochanie – mówił, kończąc zarazem dopiero co zaczęty przeze mnie temat.

- Ale sam widzisz, że nagle coś mu odbiło i osunął się w zupełny cień! – Kiedy ja musiałam wiedzieć…

- Nie ma się czym martwić, od niej na pewno nie ucieknie, a w ten cień panna Wakeford ucieka się razem z nim.

- Steven, ona się martwi. Ona nie wie, co się dzieje. Ona się boi, a wiesz, że z tego na pewno nie będzie niczego dobrego. A o ile się nie mylę, to Dee wspominała, że skończyły się ciepłe dni i noce, kiedy pod koniec kwietnia wrócił późno w nocy do ich pokoju, a wcześniej odbył długą rozmowę. Z tobą, nie omieszkam się ominąć tego szczegółu!

- Złotko, nie bierze niczego, nie zdradził jej, nie przestał jej kochać nawet odrobinę mniej.

- Czyli wiesz!

- Ja myślę, że wszyscy wiedzą. – Starał się łagodzić sytuację uśmiechem i nieginącym spokojem w głosie. – Poza nim, tak ewentualnie.

- Tyler, co się stało?

- Powiem tak, kochanie…w okresie dojrzewania każdy ma ciężko i przechodzi przez takie swoje…bunty, nie mam racji?

 A mi tylko pozostawało wywrócenie oczami, ciężkie westchnięcie. Nieważne, co robiłam, nie było szans, by dowiedzieć się czegokolwiek. Jedyne, co wiedziałam, to to, że Madeline skakała sobie od miesiąca z Joe do gardeł stanowczo za często. W zasadzie mogli robić to po raz pierwszy, odkąd się znają. Ona pytała cicho, on na nią naskakiwał. A zatem burzyła się i ona. Leciały słowa, które nie powinny padać, ponieważ ani on, ani ona wcale tak nie myśleli. Kłócili się nawet i o tę nieszczęsną trasę. Joe gardził tą płytą, Dee też nie była nią specjalnie zachwycona. Pomimo że She’s On Fire zostało napisane przez jej mężczyznę i zostało to zrobione z myślą o niej i tylko o niej. Chociaż nie bez powodu uważała ten kawałek za najlepszy, och, pewnie.

- Porozmawiam z nim znów, złamię go. – Słowo po słowie, wolno, bo wolno, ale decyzja zapadła i bardzo słusznie.

- To jest wyzwanie, kochana – zaśmiałam się, pokiwałam z uznaniem głową. – Ale już raz to zrobiłaś. I to na samym początku.

- Otóż to, zrobię i znów. Jego słabością jest duma i ja. To pewnie brzmi fatalnie z moich ust, ale cóż…

- Taka zostań, Wakeford, nigdy nie wolno ci się bać mówić o nim w taki sposób, bo masz rację i już. On cię kocha cholernie mocno, mówi o tobie wszędzie, gdzie jest okazja, Steven czasem nawet mi się pluje, że to z czasem może stać się aż niebezpieczne.

- Doprawdy? – zaśmiała się i ona, w końcu to z niej wyszło. Skinęłam rozbawiona głową. Doprawdy, ten człowiek nie okazywał wielu emocji. Chyba, że chodziło o miłość. I to było z kolei w nim niesamowite.

- Tak jest, Dee… Tak jest.

- Caroline, a ja mam do ciebie jedno pytanie jeszcze… - Spojrzałam po niej z zaciekawieniem, wydała mi się być znów speszona. Zapewne niesłusznie. – Czy pamiętasz jeszcze, że masz rodziców?

 Zabolało mnie to pytanie. Nie wiedziałam nawet, czy powinnam odebrać je jako zarzut, czy przyjacielską sugestię, która pod taką powłoka krzyczała "sądzisz, że w końcu o nich zapomnisz, zapomnisz, jak mocno, mimo wszystko, ich kochasz?". Tak, ja chciałam zapomnieć. Chciałam zapomnieć przez długi czas, ale on przemijał. Kiedy Madeline spytała mnie o nich prosto z mostu, moja wieża pewności siebie znów się zachwiała, ostatnio leciała coraz bardziej w dół i niżej. Steven mówił o młodzieńczym buncie. Mój trwał dłużej, jak wynosi średnia. I chyba wreszcie się zakończył. Ale ja nie potrafiłam się do nich odezwać. Bałam się usłyszeć znów głos matki i ojca, bałam się tego, co mogliby mi powiedzieć, a mogli wszystko. Wiedziałam, że nic się już nie ukryje, oni nie żyli w cieniu, jak na ironię. Bo myśleli w sposób, jakby jednak w nim żyli. Jak Joe wówczas. Rodzice na pewno wiedzieli, z kim żyję. Rodzice znali go bardzo dobrze już lata temu, wszystko przeze mnie. Przepraszałam w głowie wiele razy. Ale czy ja miałam o co przepraszać?

- Proszę, nie dzisiaj, Dee… - wyrzuciłam z siebie w końcu.

- Och – westchnęła, zadarła głowę ku górze, spojrzała tak na mnie. – Czyli pamiętasz…

 Istotnie.

 Ja nawet i tęskniłam.

Dee

sierpień, 1986r.

 Pod koniec sierpnia dotarliśmy w końcu do Massachusetts, gdzie ostatniego dnia miesiąca mieli dać finalny koncert Done With Mirros Tour, w Foxborough, ściślej mówiąc. Miałam dość tej trasy, miałam dość tułania się od hotelu do hotelu, miasta do miasta, stanu do stanu. Miałam dość plucia sobie z nim w twarz, miałam dość kłótni. Chciałam, żeby było jak przed pojawieniem się tego nędznego zlepku piosenek, który początkowo miał im zagwarantować wieczność, ale szybko się zorientowano, że to nie to. I zdecydowanie, gdyby „Done With Mirros” uznano za triumfalny powrót Aerosmith, mogłoby to znaczyć tylko, że poziom muzyki w tym kraju spadł niebezpiecznie nisko.

 A ja, ja dalej nie wiedziałam, co się stało z tym, którego tak żałośnie pokochałam. Nie można było się dogadać, nie sposób było przewidzieć, kiedy nagle odwróci wzrok i nie powie już nic, aż do następnego dnia. Bywało, że już myślałam – wrócił. Ale zaraz po tym ten potrafił się gwałtownie obruszyć i zniknąć. Był nerwowy, bał się ze mną rozmawiać, na przekór wszystkiemu. I mnie zaczęło to męczyć. Zaczęło przerastać. Miałam dość i nie wiedziałam, co zrobić. Jakiegokolwiek pytania bym nie zadała, to źle.

 Trzydziestego sierpnia, kiedy siedziałam na skraju kanapy, wpatrzona tępo w delikatnie poruszane przez ciepły wiatr, wpadający do pomieszczenia dzięki uchylonemu oknu, zasłony. Wiły się elegancko, uciekając wciąż i wracając znów do jasnej ściany. Ściskałam w dłoni szklankę po whisky, co jakiś czas rzucając okiem na wolno topniejący w niej lód. Na drugim końcu kanapy siedział z kolei Joe, o którym ostatnio myślałam w ten właśnie sposób, choć nie chciałam tego robić. Trzymał na kolanach jedną z gitar, a jakże, szarpiąc raz po raz, ze znużeniem, za struny. Klął co jakiś czas, kiedy coś nie szło po jego myśli. A ostatnio sporo tego było. Spojrzałam na niego kątem oka, po czym sięgnęłam po paczkę jego papierosów, leżących na ławie przed nami. Liczyłam, że coś powie i na szczęście miałam rację.

- Ostatnio więcej palisz…

- Tak. Zauważyłam – mruknęłam, odpalając papierosa. Odłożyłam wysłużoną zapalniczkę na swoje miejsce, podczas gdy samą paczkę wziął ode mnie Anthony. – Ty też, mam wrażenie…

- Bardzo możliwe. A dlaczego ty…

- Palę, jak się stresuję. Dobrze wiesz. Martwię, zamartwiam, myślę.

- Czym się…

- Nie bądź głupi – warknęłam, skierowałam spojrzenie w jego stronę. Wbiłam je centralnie w jego ciemne oczy, spoglądające zaś na mnie. Niepewnie. Przygaszone. – Od miesięcy staram się z ciebie wyciągnąć, dlaczego nagle się zmieniłeś, co się stało.

- A ja odpowiadam z kolei, że nic się nie stało…

- Nie? Dlaczego tak mówisz, nie miej mnie za głupią, skoro doskonale wiesz, że taką nie jestem. Caroline starała się wyciągnąć cokolwiek od Tylera, ale ten spławia ją tanimi gadkami i głupim uśmiechem, z nim się nie da tak rozmawiać, od niego niczego się nie da tak dowiedzieć, dlatego może w końcu pora, żebyś ty mi powiedział, o co chodzi. Bo przecież widzę, widzę to, co chcesz ukryć, ale za cholerę, kurwa, nie wiem, co to jest!

- Ty nie potrafisz żyć w spokoju, prawda? W twoim życiu musi być przynajmniej jeden problem, inaczej wariujesz, Madeline. To jest niepokojące… - powiedział cicho, wolno. Pokręcił głową. Przesunął się nieznacząco bliżej mnie, trzymając wciąż przy sobie gitarę.

- Jak mam żyć w spokoju, skoro nagle się oddaliłeś? Skoro nie chcesz ze mną rozmawiać? Skoro znikasz czasem, nie mówiąc mi nawet, gdzie, a potem pojawiasz się bez słowa? Jesteś taki zmienny, raz wobec mnie tak ostrożny, jakbyś się bał, a potem kończysz w taki zimny sposób. A najgorsze, że to się stało z dnia na dzień. On ci coś powiedział, kurwa, zasugerował. Nie wierzę, że to się wzięło znikąd. Przecież ja nie jestem głupia. Joe.

 Równo z ostatnim moim słowem otworzył usta, nie mówiąc nic. Będąc ze mną, zapomniał, że przyjął takie imię dla mas. Zapomniał, że istnieje ktoś taki jak Joe Perry, a ja nie pozwalałam, by sobie o tym przypominał. Jednak mój wewnętrzny jad, który nie chciał za nic zniknąć, lubił się ujawniać w najmniej odpowiednich momentach, w rzeczy samej. Ostatnio powiedziałam tak do niego pamiętnego dnia, kiedy po raz pierwszy obudziłam się w jego domu. I nie chciałam robić tego, naprawdę nie, już nigdy więcej, ale nie zawsze ma się to, czego się chce. To wiedziałam.

- Ale czy ja mówię, że jesteś? Skąd, nie odważyłbym się nawet. Chcę tylko, żebyś zrozumiała, że nic się dzieje…

- To dlaczego taki jesteś?

- Przejdzie mi, nie drąż już tego. O tyle proszę.

- Myślałam, że mnie znasz. A nagle prosisz mnie o coś takiego?

- Zadajesz za dużo pytań…

- Bo mnie szlag jasny trafia, kiedy patrzę, jak ty nie wiesz, co z sobą zrobić, jak bardzo masz dość, jak bardzo unikasz mnie i całej reszty, z jaką pogardą wypowiadasz się o większości nowych kawałków, jak pijesz whisky za whisky, palisz paczkę za paczką. Kurwa, zrozum, albo raczej przypomnij sobie, kim jestem. Jaka jestem. Jaka byłam, bo u mnie nic się nie zmieniło, Anthony, nic…

- Madeline – westchnął, odstawił gitarę obok, opierając ją o podłokietnik. Podniósł się i skierował w stronę okna. Zacisnął pięści, wypuścił powietrze z ust. Sam oparł się w końcu o parapet, spojrzał na mnie. – Ja doskonale pamiętam, z kim mam do czy…

- To całe szczęście, że pamiętasz. Chciałabym, byś miał to znów na uwadze. Pomimo, że nie jestem pierdolonym ideałem – syknęłam, wstając zarazem. Schyliłam się tylko, by napełnić znów trzymaną wciąż przeze mnie szklankę po alkoholu. Podeszłam w końcu do zdezorientowanego mężczyzny, patrzącego na mnie z żalem, i podałam mu szkło. – Może to cię ośmieli – rzuciłam zimno.

- Nie wracaj do tego – szepnął. – Wiesz, co miałem wtedy na myśli.

- Wiem, ale to nie zmienia faktu, że takie słowa, bolą. Tobie brakuje wyczucia. Kurwa, tobie od zawsze go brakowało. Wtedy, kiedy przyszłam do ciebie i powiedziałam, że kocham, byłeś skłonny do wyrzucenia mnie za drzwi, wziąłeś za wariatkę i ja dobrze o tym wiem. I ja teraz mam wrażenie, że mogłeś mieć rację. Może wariactwem było, że zaufałam aż tak, że jestem z tobą do tej pory. Może mnie znów zaślepiło, bo przez swoją miłość nie umiem dotrzeć, kiedy ktoś zaczyna mnie niegodnie traktować!

- Kobieto, ale do ciebie nie dociera…

- Właśnie, że nie dociera do mnie, w tym problem! Co ja robię źle, że milczysz, kiedy chcę tylko dobrze?!

- Ty… - parsknął, pokręcił z irytacją głową. – To miało wyglądać inaczej.

- Miało. Zgodzę się.

- Ale wciąż mnie od czegoś odwlekasz, nie pozwalasz mi nawet na…

- Och, oczywiście! – Nie dałam mu dokończyć, nie wiedziałam, co chciał mówić, ale wiedziałam, że ja nie chcę tego słuchać.

 Ręka mi drżała, ja jej tylko pomogłam poruszyć się bardziej. Prawie cała zawartość szklanki poleciała prosto na niego, podczas gdy szkło spadło pod nasze nogi. Może upuściłam je celowo, wiedząc, że jest na tyle grube, że nie rozkruszy się w drobny mak. Po prostu pękło na dwie części. Jak my. Mężczyzna spojrzał po mnie z paniką, niedowierzaniem w oczach. Chciał coś powiedzieć, ale nie robił tego. Już nawet mnie to nie dziwiło. Nie potrafił rozmawiać. Westchnęłam i wzruszyłam zmęczona ramionami. Machnęłam ręką, odwróciłam się i ruszyłam w stronę sypialni.

- Kiedyś sobie powiedzieliśmy, że nigdy się nie poznamy. Może to o czymś powinno nam świadczyć.

- Madeline, daj mi raz dojść do słowa!

- Zawsze próbuję! Tylko jak, skoro ty nigdy nie potrafisz niczego z siebie wyrzucić! – krzyknęłam.

- Bo jesteś nie do przewidzenia, nigdy nie wiem, jak zareagujesz!

- Naprawdę, darujmy sobie…

- Nie. – Złapał mnie za ramię, szarpnął zarazem. Odwróciłam się szybko w przeciwną stronę, zrzuciłam z siebie jego dłoń. Zadarłam lekko głowę ku górze, oddychając szybciej.

- Uderz mnie jeszcze… - szepnęłam.

- Kochanie…

- Raz bądź mężczyzną – odparowałam. – Ja nie wymagam ideału, zważ na to.

- Naprawdę chciałem, by było teraz inaczej. A na pewno nie tak. Miałaś się śmiać, ale masz rację, że położyłem sprawę po raz kolejny.

- Cieszę się, że masz tego świadomość.

- Nie potrafię z tobą rozmawiać od jakiegoś czasu z obawy, że coś rozwalę jeszcze bardziej.

- Kiedy brałeś prochy jakoś cię nic tak nie martwiło…

- Madeline… - jęknął żałośnie, pokręciłam głową.

- Nie. Od miesięcy staram się wyciągnąć z ciebie, co się stało. I zawsze słyszałam, że dramatyzuję, wyolbrzymiam, szukam problemów na siłę. Widzę dziury w miejscach, gdzie ich nie ma. A ja tylko chcę…

- Zostań moją żoną, zanim mnie teraz zmiażdżysz!

 Zachwiałam się. W sobie zwłaszcza. Te trzy pierwsze słowa miały okazać się być tymi, które rozdzielały nas od siebie od kilku miesięcy?

- A ja już się bałam, że kiedyś zaproponujesz mi to w jakiejś nudnej restauracji, wszystko przy kwiatach i lampce wina, symbolicznym pierścionku… - wykrztusiłam, patrząc na jego zrezygnowaną twarz.

- Nie widzisz mnie w takiej sytuacji, nawet nie żartuj…

- Nie, nie widzę…

- Pierścionek mam w jednym futerale, jeśli byś…

- Nie. – Pokręciłam wolno głową. – Bez tego się obejdzie.

- Mam rozumieć, że…

- Nie udawaj, że brałeś pod uwagę inną opcję – westchnęłam. – Niestety.

- Boże, dzięki ci.

 Cóż...

 Skinął na mnie głową. Staliśmy przed sobą, nie wiedząc, co teraz, jak się zachować.

 Bo tak naprawdę żadne z nas nie wiedziało, co zrobiliśmy.