~ przykazanie miłości: Madeline Felicia Wakeford

,,We włosach paciorki

I niebieskie brwi

Złocona żyletka w klapie kurtki lśni

Po koncercie, pod hotelem 

Jak wytrwały czeka psiak

Aż idol z gitarą

Wreszcie da jej znak''

***

Margie, Margie, jaka byłaś przed erą Marjorie?

 Zadaję sobie to pytanie od lat. Zastanawiam się nad tym, odkąd zauważyłam, że dorośli, rozmawiając o mojej mamie, mówili jakby o innym człowieku. Nigdy nie zapomnę tych przełomowych okresów w mym życiu, kiedy wychodziło na jaw, że ona się zmieniła. Że stało się z nią coś, czego nie sposób wyjaśnić, nawet ojciec nie wiedział w pełni, co wpłynęło tak na matkę, a jego żonę. Z czasem wszystkie podejrzenia zaczęły spadać na mnie, a co za tym idzie, także na Caroline. Pierwszy raz ta ziemia zachwiała się, kiedy miałam siedem lat. Siedziałam z moją najdroższą na świecie Hadley w jej pokoju, podczas gdy nasi rodzice bawili się na dole. Dochodziła północ, my stawałyśmy się coraz cichsze, oni coraz głośniejszy. Doskonale wiedziałam, że to wszystko przez alkohol, który przed wyjściem z naszego domu stał jeszcze spokojnie na jednej z kuchennych szafek. Wiedziałam też, że już jutro na jego miejscu postanie nowy, oczekujący do kolejnego wyjścia towarzyskiego.

- Nie rozumiem, dlaczego muszą tak się po tym drzeć – jęknęłam i podeszłam bliżej Caroline, warującej przy drzwiach. Widziałam tylko jej brązowe loki, opadające na plecy. Głowę miała wytkniętą na korytarz na piętrze, nasłuchiwała tego, co działo się w salonie. Wiedziała w końcu, że oni i tak już nawet nie zdawali sobie sprawy, że przecież wciąż są  z nimi dzieci. Małe dziewczynki. Natomiast ja wiedziałam, że i tak największe korzyści z takich imprez czerpała moja dziesięcioletnia przyjaciółka. Uwielbiała ich podsłuchiwać, zawsze dla korzyści własnych. Irytowało mnie tylko, że często za bardzo zatracała się w ich dyskusjach, a ja spadałam na dalszy plan. – Caroline…

- Whisky tak na nich wpływa, Dee.

- Skąd wiesz, że whisky?

- Mama prosiła tatę, by kupił właśnie whisky. Więc pewnie to ją teraz piją.

- W takim razie mają dwie butelki – mruknęłam, podczas gdy głowa Caroline wróciła do pokoju. Jej oczy spojrzały na mnie z ciekawością. – Moi, zanim wyszli z domu, też wzięli – dodałam.

- Dorośli to śmiesznie z tym muszą mieć.

- Że się mogą opić i być szczęśliwi?

- To też. Kiedyś tak zrobimy. Tylko my dwie, ale za kilka lat. Dzieci nic nie mogą.

- Dzieci mają nudno w Cambridge – westchnęłam i spojrzałam rozmarzonym wzrokiem w stronę okna.

- Dlatego stąd kiedyś wyjedziemy.

- Dokąd?

- Jeszcze nie wiem. Ale będzie…dobrze, Dee.

- Ja to bym chciała być szczęśliwa bez whisky… - Położyłam się na miękkim dywanie, wpatrzona w żółty sufit. Wyciągnęłam za siebie rękę, starając się odnaleźć jakąkolwiek część Caroline; natrafiłam w końcu na jej kostkę. – Chodź ze mną spać, nie chcę ich już słuchać.

 Nie odpowiedziała mi już nic. Nachyliła się nade mną i pokiwała twierdząco głową, po czym wstała i zapaliła wysoką, lecz słabą, lampkę, stojącą przy jej łóżku, zgasiła zaś główne światło i wzięła koc z fotela, położyła się przy mnie, pomagając mi z przykryciem swojego coraz bardziej marznącego ciała. U Caroline zawsze było dziwnie chłodno w stosunku do całego domu, nigdy jednak nie spytałam nikogo, czy też to czuje. Pomyślałam, że może mój mózg z czasem zaczynał produkować podobne urojenia, może wpływ na to miał fakt, iż z pokojem Caroline wiążą mi się tylko bardzo specyficzne wspomnienia. Popatrzyłam na nią, choć niewiele już widziałam. Wiem tyle, że już spała. Zasnęła momentalnie, podczas gdy ja nie mogłam, choć sama ją zachęciłam do snu. Oddychałam cicho, a jedyne dźwięki, jakie mnie nachodziły, to śmiechy dorosłych. Och, miałam dość.

 I nie wiem, kiedy udało mi się zasnąć, nie wiem, ile trwał błogi stan, jednak obudziłam się, a za oknem wciąż było ciemno. Jedynie mizerne światło przebijało się przez czerwony abażur koślawej lampy. Podniosłam się niepewnie do pozycji siedzącej i spojrzałam niepewnie na Caroline, której twarz ginęła wśród pokręconych włosów. Wyglądała jak aniołek, uśmiechnęłam się słabo. Czy taką pokochał ją Steven, czy tym go skradła?... Lecz nie to jest mi teraz istotne. Istotne jest, że musiałam zmierzyć się z poważnym problemem, z którym często borykają się siedmiolatki: starać się spać dalej czy może zmierzyć się z ciemnymi otchłaniami domu i dotrzeć do kuchni, gdzie chowała się butelka z wodą. Decyzja nie należała do prostych, ale zdałam sobie sprawę, że nie dotrwam do rana bez przynajmniej jednej kropli, więc wstałam ostrożnie i wolno podeszłam do drzwi. Nacisnęłam klamkę; zamarłam – oni jeszcze nie spali. Wciąż rozmawiali, chociaż wszystko było jakieś inne. W głosach nie było słychać energii, radości, ognia, który był wcześniej. Słowa, które do mnie docierały, wypadały jakby z ich ust z niewyobrażalną ciężkością, smutkiem. Zachrypnięte, bezkształtne dźwięki. Nie chciałam do nich schodzić, nogi odmówiły mi posłuszeństwa, kiedy dotarłam do schodów. Dlatego też zatrzymałam się i przełknęłam resztki śliny, popatrzyłam z powątpiewaniem w dół. Nie mogłam tam zejść, nie mogli mnie zobaczyć. Nie zrobiłam zatem nic, coś mnie zatrzymało na szczycie. Usiadłam na najwyższym schodku i oparłam się o ścianę, zamknęłam oczy. W rezultacie słuchałam ich rozmów.

 Wiedziałam, że mama już śpi. Wiedziałam, że śpi wujek Will. Słyszałam tylko swojego tatę i ciocię Normę. Rozmawiali o czasach, gdy byli nastolatkami, kiedy nie liczyło się absolutnie nic z tego, co mieli teraz.

- Zack, i powiedz ty mi, gdzie się teraz podziewa Margie Salmon?

- Mam wrażenie, że Margie odeszła razem z Salmon. A Salmon odeszła wtedy, kiedy jej miejsce zajął…w zasadzie w tym przypadku zajęła…Wakeford.

- Skończyła studia i przestała śmiać się tym śmiechem, z którego zasłynęła na samym początku.

- Opowiadała mi kiedyś o tym wszystkim.

- Opowiadała ci, dlaczego zamknęła za sobą tamte czasy?

- Opowiedziała mi to raz i pewnie więcej tego nie zrobi, Norma…

- To na co czekasz, skorzystajmy, że śpi. Co się stało?

 Stało się. W połowie grudnia sześćdziesiątego roku urodziłam się ja i wtedy moja mama przestała śmiać się śmiechem wolności. Wyszło, że to ja zmieniłam ją na zawsze, mój pierwszy krzyk zabił jej radość, którą promieniowała jeszcze nie tak dawno. Ojciec powiedział wiele rzeczy, o których nigdy ja nie powinnam była się dowiedzieć. Margie niekoniecznie chciała mieć dzieci. Byłam wpadką. Z której mimo wszystko się ucieszyła. Skoro się ucieszyła, dlaczego potem już nigdy więcej, nigdy tak? Wyszło wiele spraw. Wyszło, że matka nie chciała być przy mnie taką, jaką znali ją przyjaciele, znajomi. Nie chciała taka być, nie chciała, bym ja przejęła jej geny i w tych kwestiach. Nie chciała, bym dziko żyła, ledwo co kończąc studia. Mama była przy mnie ciepłą, acz stanowczą kobietą, która nie opowiadała nigdy o swoim dzieciństwie ani młodości. Nie chciała, bym poznała jej życie z czasów przede mną. Nie chciała, bym zapragnęła być taką, jaką była ona. Niesforną.

- …i jej poważna twarz, którą przybrała zaraz po urodzeniu Madeline stała się jak jej prawdziwa. Nawet nie musiała się jej uczyć. Zupełnie jakby miała ją zawsze, ale tylko czekała na odpowiedni moment, by ją pokazać. Przestano się zwracać do niej ''Margie''. Przestali mieć odwagę. Ja też. Stała się. Oto jest Marjorie.

- Ona zawsze była postrzelona…

 Gwałtownie wstałam i pobiegłam do łazienki, w szczycie desperacji wypiłam wodę z kranu i pognałam do pokoju Caroline. Położyłam się przy niej, naciągając gruby koc na głowę. Czy zabiłam prawdziwą naturę swej matki? I oto jest Marjorie.

Mamo, ja będę miała takiego męża!

 W siedemdziesiątym trzecim chodziłam już beztrosko od rana do nocy po naszym Cambridge, całym z żółtej cegły. Miałam włosy do pasa, postrzępioną, krzywą grzywkę, długie spódnice, wysokie buty, dzwoniące bransoletki, starszą Caroline po swej prawicy, młodszego Jaspera za sobą, za oceanem miałam Leandrę, a w pokoju zewsząd patrzyli na mnie długowłosi mężczyźni w skórzanych spodniach, białych koszulach, zawadiackich spojrzeniach, nonszalanckich uśmiechach. Kilka winylów pod łóżkiem. I tylko trzynaście lat. Właśnie oto byłam ja, Madeline, ochrzczona przez Hadley dawno temu jako ''Dee''. Praktycznie od zawsze wyglądałam na starszą niż w rzeczywistości byłam, chociaż mój wzrost pozostawiał wiele do życzenia. Twarz robiła za to swoje, przeważnie dodawano mi od dwóch do trzech lat więcej, a ja nigdy nikogo nie wyprowadzałam z błędu. Od zawsze miałam dzieciństwo za nudne, chciałam się go pozbyć jak najszybciej i udało mi się. Dla zatarcia wszelkich śladów nosiłam wysokie koturny, do siedemnastego roku życia chowałam twarz za włosami. Malowałam oczy, okazjonalnie usta. Powiedziano mi kiedyś, że nie byłam nigdy dzieckiem, nawet mentalnie. Nie odpowiedziałam nic, ale wewnętrznie się zgodziłam. Miałam tego świadomość.

 W siedemdziesiątym Caroline powiedziała mi, że zasłuchała rozmowy swojego ojca z moim, może i ojcem Leandry. Chodziło o nowy zespół grywający w Bostonie w klubie, którego współwłaścicielem był właśnie wujek Moliѐre. Jak oni…och, Aerosmith? O ile mnie pamięć nie myli, to tak… Caroline była nimi podekscytowana znacznie bardziej ode mnie, mimo że w ogóle ich nie znała. Nie słyszała. Nic. Dopiero w siedemdziesiątym trzecim wydali swoją debiutancką płytę, zatytułowaną tak jak sam zespół. W połowie roku dopłynęła w paczce, zaadresowanej na mnie, ale była zarówno moja, jak i Caroline. Pierwszy raz posłuchałyśmy jej właśnie u niej – i to było to. Brzmieli jak pokrzyżowanie Stonesów, Fleetwood Mac  i czegoś absolutnie nowego, lecz z charakterystycznym bluesowym zacięciem, które zmodyfikowali dla własnych korzyści. I idealnie. Usłyszałyśmy muzykę, jakiej nie słyszał tu nikt. Takiej muzyki nie było w Anglii. Po raz pierwszy posłuchałyśmy zupełnie nowej  rockowej kapeli zza oceanu. Amerykańskiego zespołu, który w tych kilku kawałkach powiedział w sposób wystarczająco jasny, że wie, czego chce i nie zatrzyma się na jednej płycie i w jednym kraju, stanie. Patrzyłyśmy na kartonową okładkę, na piątkę mężczyzn na niej i wiedziałyśmy, że dziś patrzymy na zdjęcie, ale następnego dnia możemy patrzyć na nich żywych. Byli zbyt dobrzy, by się wypalić jeszcze przed rzeczywistym rozpaleniem. W marcu siedemdziesiąt cztery wydali swój drugi album, w kwietniu był już u nas wraz z kolejną paczką. A na okładce kolejne zdjęcie. Ich pięciu i…

- Idealny – westchnęła Caroline i przybliżyła swą twarz do ciemnej okładki ''Get Your Wings''. – Boże, wokaliści mają w sobie coś, czego ja nie potrafię wytłumaczyć, ale…

- Spadaj, gitarzyści lepsi. – Uśmiechnęłam się do niej. – Popatrz tylko…

- On trochę jak Richards.

- A ten jak Jagger! Kurwa, Caroline, to nie jest przypadek, bo przecież…

- …bo nie ma przypadków! Oczywiście, że nie ma. Weź, ja ci mówię, że to znak. Skoro nam nie wyszło z duetem Keith/Mick, to może zesłano nam tę amerykańską perłę, by…

- Jesteś chora! – zaśmiałam się. – To znaczy myśl sama w sobie jest absolutnie idealna, ale dzieli nas taka mała przeszkoda, ocean…

- Z drugiej strony, to dla chcącego nic trudnego!

 W rezultacie miała rację, ale wtedy było to dla mnie czarną magią. Wiedziałam, że przecież oni sobie znajdą jakieś panny, w końcu są ludźmi jak ja i Caroline, każdy inny, ale nie można powiedzieć, że nie są wyjątkowi. To muzycy. Ludzie wybrani, naznaczeni, namaszczeni. Artyści. Najwyższa ranga. Tylko tacy widzą rzeczy, których może się wydawać, że nie ma. Leżałyśmy na łóżku w moim pokoju, ona tuliła do siebie wciąż nasz najnowszy podarek. A dookoła zdjęcia. Setki twarzy moich chłopaków z The Rolling Stones, to David Bowie, Jimi Hendrix, Jim Morrison i Doorsi. Pink Floyd, Deep Purple. Większość stanowili właśnie Brytyjczycy. Odpadałyśmy wciąż na nowo, kiedy tylko zaczynał się nowy kawałek. To było jak piękna msza, która naprawę wyzwalała i oczyszczała. Kiedy nagle do pokoju wpadła mama.

- Zrobicie dziś coś poza słuchaniem tych jęków i zgrzytów?

- A co byś chciała? – spytałam prześmiewczo.

- Cokolwiek, już mi głowa odpada, ileż można wałkować te same piosenki. Cokolwiek zróbcie, nie leżcie i nie tulcie do siebie tego kawałka tektury.

- Nie potrafisz ich poznać, mamo.

- Dziecko, ja nie mam czasu na takie rzeczy.

- Ciociu, ty się po prostu ich boisz – wtrąciła Caroline, leżąca obok mnie, chociaż doskonale wiem, że w jej głowie moje miejsce zajmował Steven Tallarico.

- Wyjdźcie gdzieś do ludzi, bo zdjęcia i czarny krążek wam nie pomogą w przyszłości – wycedziła, siląc się na zachowanie spokoju, puszczając uwagę dziewczyny mimo uszu. – O tyle was proszę, chcę odpocząć.

- Mama, co ty mówisz, dlaczego ty wszystkich mierzysz swoją miarą? Czy widzisz tego mężczyznę? – spytałam i podniosłam się gwałtownie, wskazałam palcem na jedno ze zdjęć Keitha Richardsa. Przeniosłam wzrok na matkę, skinęła od niechcenia głową. – Człowiek jak on pomoże mi w przyszłości. Będziesz miała takiego zięcia, a ja męża. Będę z nim wiodła szczęśliwe życie, będziemy bezgranicznie wolni, będziemy się kochać przy takiej muzyce i będzie pięknie. I w przeciwieństwie do ciebie, ja nigdy nie zabiję tego, co żyło we mnie przed pojawieniem się dziecka, kogokolwiek innego.

 Pobladła. Caroline poruszyła się niespokojnie obok. Wszystkie wiedziałyśmy, co właśnie powiedziałam. Jednak jedna z nas, moja matka, nie wiedziała, skąd we mnie pomysł na użycie tak mocnego argumentu.

- Madeline, jak ty…

- Pijaństwo nie popłaca – ucięłam.

 Po tych słowach westchnęła i wyszła z pokoju, zamykając drzwi. Z roku na rok była coraz bardziej rygorystyczna. Nie podobał jej się mój pokój, nie podobało jej się, że wzdycham do takich ludzi. To samo działo się z Normą Hadley, jednak tam było jeszcze gorzej. Urządzała Caroline regularne awantury o późne powroty do domu, o demoralizację mnie. O to, że ludzie, których kocha, muzyka, jakiej słucha, sprowadzi ją jeszcze kiedyś na dno. Właśnie taka burda miała miejsce tego samego dnia, kiedy dałam mojej Marjorie do zrozumienia, że wiem o niej więcej niż myślała. Tego też dnia Norma była gotowa roztrzaskać na głowie córki wszystkie jej płyty. Ale nie wiem, o co wtedy poszło. Nie wie tego sama zaatakowana. Z czasem przestała się doszukiwać przyczyn kłótni. I tak zawsze kręciły się wokół tego samego.

 Niedługo po tym poleciałam z tatą w odwiedziny do Lenadry. Do Bostonu. Do nich.

 Kilka lat po tym miała miejsce kłótnia ostateczna, która uświadomiła Caroline, że musi wyjechać. Do Nowego Jorku. Wtedy też wyjechali do Nowego Jorku i moi rodzice, a ja chciałam pobawić się w zupełną niezależność i zostałam. Sześć lat wegetowałam w Cambridge z ludźmi, o których myślałam dobrze. Im miało zależeć. Obiecali, że będzie zawsze. Nie było. Nie wierzyłam wtedy, że będę mogła to sobie odbić. Nie wiedziałam, że moja miłość okaże się aż tak potężna.

 Jak dziecko we mgle, oto jest Madeline

 Raz nie chcę się rozczulać.

 W siedemdziesiątym ósmym do Stanów poleciała moja Caroline, Mary Firby zaoferowała jej pracę. Poleciała tam, gdzie lata temu uciekła mi i Leandra. Polecieli i moi rodzice. Miałam znaleźć się z nimi góra po dwóch latach. Pierwsze kłamstwo, w które tak uwierzyłam.  

 W osiemdziesiątym pierwszym zaczęłam się spotykać z Johnem Baines, starszym ode mnie o dwa lata. Na dzień przed moimi dwudziestymi trzecimi urodzinami zostawił mnie, mówiąc, że nie jest ze mną w stanie zbudować trwałego związku, stabilnego, kiedyś, małżeństwa. Powiedział prosto w twarz, że jestem jak obca, która nie umie odnaleźć się w świecie, nie umiem rozmawiać z ludźmi. Zamykam się na nich i najlepiej, żeby wszystko zrobiło się samo. Chowam się przed wszystkim i wszystkimi. Powiedział, że nie da żyć się marzeniami cały czas – i odszedł.

 W osiemdziesiątym trzecim dużą rolę w moim życiu odgrywał Jasper Axon, który zniknął z niego na prawie cały rok poprzedni. Z niewiadomych powodów, które wypłynęły na powierzchnię dopiero po jego śmierci. Odebrała mi go nawiedzona Berry Fox, zmarła na jesień osiemdziesiąt dwa. Jasper mówił, że mnie kocha. Ja nigdy go nie pokochałam w ten sposób, zawsze był mi bratem, przyjacielem. Lecz wszystko do czasu. Do listów, które nigdy nie miały zostać wysłane. Od zawsze chodziło tylko o narkotyki i finansowe pomoce. A ja wierzyłam w szczere uczucie. Uczucie jego i Johna, drugie kłamstwo, w które uwierzyłam.

 W osiemdziesiątym czwartym Peter Firby dowiedział się, że pod koniec lata wybywam do Nowego Jorku jako ostatnia z Nas. Uciekam do Caroline i Lei. Znał też nasze słabości, między innymi dlatego załatwił po znajomościach dwa bilety na koncert i wejście na backstage Aerosmith. Droczyłam się z nim, że teraz Hadley na pewno będzie gotowa kochać go dożywotnie. Młody Firby był ciężkim człowiekiem, który potrafił świetnie się kamuflować. We wszystkim, co robił miał swoje korzyści. Był jak jadowity wąż. Kilka razy mu zaufałam i wyszłam z tego z pewnymi obrażeniami, ale to już nie jest istotne. Trzecie kłamstwo to cały on. Och, i jak na ironię, ci wszyscy trzej mężczyźni to blondyni. 

 Na początku września zapukałam do drzwi mieszkania Leandry, mając w torebce dwa skarby od Petera. Idąc na koncert, myślałam, że teraz będzie już dobrze. Idąc na zaplecze, myślałam, że mnie nikt nie zdemaskuje. Wchodząc do Jego domu, myślałam, że robię to po raz ostatni.

 Śmieszne jest życie, kiedy wszyscy wpajają ci, że marzenia nic nie dają, a ty z jednym z nich jesz śniadanie. Trwałam jak we mgle i w końcu się wydostałam. Oto jest Madeline.

Mamo, mówiłam ci kiedyś, kogo przyprowadzę do domu...

- I na następnym skręcisz w lewo.

- Będziemy stać w korku dwie godziny, piękna.

- Ale ja zawsze tamtędy dojeżdżam.

- Prowadzę, mam władzę, poradzimy sobie.

 Ostatni dzień marca, kiedy jechaliśmy na wybłaganą przez moją matkę wizytę. Zaciskałam nerwowo pięści na kolanach, starając się usystematyzować oddech. Starałam się też zrozumieć jego spokój i opanowanie. Nie byłam w stanie nawet wyczytać niczego z jego oczu, przysłoniętymi czarnymi okularami. Trwała we mnie burza stulecia, podczas gdy wczesne, wiosenne już, słońce atakowało nas ze wszystkich stron. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć rodzicom, a raczej mamie. Ojciec już wiedział, całe szczęście, że Leandra potrafiła milczeć jak zaklęty głaz. Przeklęty, cholera. Jak to zrobił, że chował się z tym przed matką tyle czasu? Jak udało mu się powstrzymać przed poinformowaniem mnie, że już wie? Ciężko stwierdzić, tak czy inaczej, jego nie obawiałam się prawie w ogóle. Tata był dobrym człowiekiem, który nigdy nie uległ głupim obawom i nie zmienił się. Wszyscy mówili, że Zack Wakeford nie dorósł, że zatrzymał się na poziomie szalonego i wyrozumiałego młodego chłopaka, który cenił sobie własne wybory ponad wszystko. Musiał zatem zrozumieć i moją decyzję, musiał uświadomić sobie, że wiem, co robię i zrobiłam. Dobrze, że wiedział to on, gorzej, że ja sama jeszcze nie miałam zupełnej jasności w tej kwestii.

- Chryste, już? – spytałam przerażona, kiedy przestałam słyszeć warkot silnika.

- Mówiłem, że sobie poradzimy.

- Nie doceniłam cię…

 Uśmiechnął się i wyszedł z samochodu, obszedł go i otworzył mi drzwi. Wysiadłam i stanęłam przy moim ukochanym, wpatrując się w czerwonawy domek na rogu kolorowej ulicy, będącej zupełnym przeciwieństwem barw moich myśli.

- Teraz ty już prowadzisz – rzucił, obejmując mnie w talii. Westchnęłam cicho, ruszyliśmy.

- Wchodzę pierwsza, kiedy uznam, że są psychicznie gotowi i w bezpiecznej odległości ode mnie, wejdziesz i ty – mruknęłam, kiedy znaleźliśmy się przy drzwiach, choć stało się to stanowczo za szybko.

 Zapukałam ociężale, nie minęło nawet pół minuty, kiedy usłyszałam promienne ''otwarte!''. Jęknęłam wewnętrznie, zrobiło mi się szkoda mamy i jej złotego nastroju, który miał odejść w zapomnienie tak nagle i niespodziewanie. Nacisnęłam klamkę, wpełzliśmy wolno do przedpokoju. W którym nie zastaliśmy, o dziwo, nikogo. Anthony założył na włosy okulary i spojrzał po mnie pytająco. Pokręciłam przecząco głową, odwiesiłam na hak kurtkę.

- Jestem w kuchni, idźcie od razu do salonu, Maddie! – Nic nie bolało tak jak to zdrobnienie, używane przez nią odświętnie, tylko wtedy, gdy euforia była zbyt wysoka.

- Pozwolisz, że pokażę im się pierwsza, zawał im trzeba dawkować. – Puściłam mimo uszu wszelkie jego uwagi i wtoczyłam się do salonu, gdzie zastałam mojego tatę, siedzącego na kanapie, po chwili wparowała tam i moja mama, niosąca dzbanek. – I jestem…

- Ty jesteś, coś się zmieniłaś przez cały ten czas! – Pisnęła i podbiegła do mnie, wycałowała w oba policzki, posłała wdzięczny matczyny uśmiech.  – Ale miał być chyba ktoś jeszcze?

- I też jest, jak…obiecałam.

- To wprowadź go, Madeline, przecież nigdy nie byliśmy z tych, co mają pretensje do córek, kiedy się zakocha!

- Margie, to może chodź tu do mnie, usiądź, nie stój tak nad nimi… - wtrącił tata, posyłając mi spojrzenie przepełnione współczuciem i litością.

- Chodź… - powiedziałam cicho, kiedy mama grzecznie się wycofała i spojrzałam w głąb korytarza, gdzie czekała zguba nas wszystkich.

 Wszedł spokojnie, stanął przy mnie i z lekkim uśmiechem skinął głową, kładąc dłonie na moich ramionach. Przeszedł mnie dreszcz, zmierzyłam spojrzeniem twarze rodziców. Tata siedział jak przedtem, nawet się nie poruszył. Był jak figura z wosku, manekin, kukła. Niewzruszony. Z kolei dzbanek w matczynych dłoniach zadrżał, kilka kropel poleciało na podłogę. Rozchyliła usta, chcąc coś powiedzieć, jej oczy rosły z sekundę na sekundę coraz bardziej. Czułam się jak w martwym śnie, chciałam spojrzeć na tarczę zegara, czy aby wskazówki nie zostały nagle zatrzymane, ale nie mogłam tego zrobić. Bałam się.

- To jest właśnie Anthony, o którym ci mówiłam – rzuciłam w końcu, graliśmy dalej.

- Ale przecież on jest…

- Joe Perry! – Tata podniósł się z kanapy i podszedł beztrosko do naszej dwójki, spojrzał na mężczyznę. – Nie będziemy tutaj odstawiać żadnego przedstawienia, cholera, Madeline pół swojego nastoletniego życia ubolewała nad bytem takich jak ty i w ogóle nad całym tobą, ale nigdy nikt z nas nie myślał, że sprawy zabrną tak daleko. Choć z drugiej strony wyszło jak wyszło, musimy jakoś do tego przywyknąć, wiec wybacz naszą pierwszą reakcję.

- Dzięki, tato, zawsze można na ciebie liczyć… - wykrztusiłam zrozpaczona.

- Nigdy by mi tego sama nie powiedziała – zaczął brunet, podając mojemu ojcu rękę. – Jesteśmy jak równy z równym…

- Zack – uciął i odwzajemnił gest.

- Madeline, ale przecież mówiłaś mi, że Antho… - Mama oddychała ciężko.

- I dalej mówię. To jest Anthony, mamo. Dla mas jest Joe. Dla mnie jest kimś innym.

- Ja nie wierzę w to, co widzę.

- Przecież to jest normalny, żywy człowiek, mężczyzna!

- Ten człowiek patrzył na ciebie ze ścian, kiedy nie wiedział o twoim istnieniu!

- Wiedziałem – wciął się główny obiekt zamieszania. – Znam Madeline od jedenastu lat.

- Słucham?

- Mamuś, Boston siedemdziesiąt cztery. – Uśmiechnęłam się i wzięłam ukochanego za rękę.

- Czy to wtedy…

- Wtedy.

- Zack?!

- Nie pierzmy teraz starych brudów, kochanie! – Ojciec uniósł ręce w obronnym geście.

 A ja odetchnęłam z ulgą. Dalej było już dobrze. Zaczęli ze sobą rozmawiać, zacieraliśmy linię miedzy dwoma światami, w których przyszło nam żyć. Anthony zachowywał się jak prawdziwy gentleman, mój mężczyzna. Matka utraciła argumenty, których nigdy nie miała. Ojciec był podekscytowany. A ja siedziałam przy nich, jedząc wymodlone ciasto, a w głowie tylko jedno krzyk: ''Mamo, ja będę miała takiego męża!''.

 I oto był Joe. Oto jest mój Anthony.