XX: ...wyjątek potwierdza regułę?

Szkoda, że...

* *** *

,,I will catch you, never let you go

I won't let you, go through it alone

So don't feel left out, we all fall down

We all fall down''

***

Joe

marzec, 1985r.

- Ufaj mi, Madeline.
- Czym jest zaufanie, Anthony?
 Dwa dni po powrocie do domu wszystko się zachwiało. Spojrzałem bezradnie za nią. Nie czekała nawet na odpowiedź, po prostu pięła się szybko po schodach, potem dotarł już do mnie tylko cichy trzask zamykanych drzwi, woda, dudniąca ciężko w dno wanny. Po co miałaby czekać, skoro Anthony nie wiedziałby, jak należy dobrze odpowiedzieć na to pytanie. Nie wiedział ani on, ani Joe, ani pieprzony Joe Perry. Żaden z nas nie wiedział, jak jej o tym wszystkim powiedzieć. Czasami jest coś, co wypełnia cię absolutnie, towarzyszy ci zawsze, jest wszędzie, oddychasz tym. Znasz lepiej niż myślisz, że można. Zaufanie do Madeline znałem lepiej od niej samej. Ufałem jej bezgranicznie, oddałem się jej, przecież tego szukałem przez całe życie. I zaufanie właśnie było tym, co tkwiło tak głęboko we mnie. Za nic nie wiedziałem, jak dać jej to do zrozumienia. Chciałem, by ufała mi tak, jak ja ufałem jej, przynajmniej w małym stopniu. Im dłużej nad tym myślę, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że może i ja powinienem spytać jej o to samo. Czym jest zaufanie. I jak powinienem je zyskać znów.
 Z drugiej strony, gdyby nie narkotyki, może nasze drogi nigdy nie przecięłyby się w taki sposób, by w kończy spleść się w jedną.
Wziąłem z kuchni butelkę wody i posnułem się wraz z nią na piętro. W sypialni panowała głucha cisza, choć nie powinienem był jej słyszeć. Ale słyszałem, już kiedyś mnie nawiedziła. O kilka razy za wiele. Usiadłem na skraju łóżka i zawiesiłem wzrok na drzwiach, w których niedługo powinna zjawić się moja kobieta. Owinięta w biały ręcznik, brązowe, mokre włosy spływające po jej wyraźnie zarysowanych ramionach. I brązowo-szare spojrzenie, unikające mnie na każdy możliwy sposób. To zawsze było najgorsze. Z tym nie potrafiłem uporać się ani ja, ani ona. Chociaż i tak w rezultacie kończyło się dobrze, lecz nigdy nie należało przestawać się tym przejmować. Doskonale wiedziałem, że każda dobra passa może się skończyć. I w moim poprzednim związku się skończyła, zrobiłem się zbyt pewny siebie. Myśląc o tym, dotarło do mnie, że tak naprawdę tylko dlatego odeszła. Przeze mnie. Wszystkie inny odchodziły od tak. Dobry Boże, ironia pokochała moje życie. Utarło się, że to muzycy zmieniają partnerów, partnerki jak rękawiczki. Że tydzień, dwa, i im się znudzi, przecież i tak mogą mieć kogo zapragną. Co, w takim razie, było nie tak ze mną? Przez długi okres czasu to właśnie one, kobiety, bawiły się moim kosztem. A ja im się dawałem omotać, nie potrafiłem się do nich nie przyzwyczajać. A wkrótce i tak wszystkie znikały. Niektóre bez słowa, niektóre mówiły z prześmiewczym wyrazem twarzy, że od początku jasne było: to tylko niewinny romans. Kurwa, nie. To nie był niewinny romans, nie dla mnie. Nie potrafiłem myśleć w ten sposób. W moim życiu nie było miejsca na takie rzeczy. Okres wolnych miłości był... 

 Spuściłem wzrok. Nie, nie było go. Nie bawiło mnie to. Steven nabijał statystyki za mnie. Chociaż nie ma co ukrywać, że nigdy nie miałem styczności z czymś podobnym, miałem, ale chcę zapomnieć. Upadłem tak nisko, wszyscy siedzieliśmy wtedy pod ziemią. Aerosmith leżało w kawałkach, moja kariera płakała w kącie, ale ani ja, ani Steven, nie mieliśmy odwagi przyznać się, jak bardzo żałosne nasze położenie. Wszystkie rozmowy kończyły się entuzjastycznym ''oby tak dalej!''. On wciskał mi, że jest świetnie, że grają masę koncertów, tyle ludzi. Ja mu, że jestem absolutnie szczęśliwy, dumny, że również koncerty nie mieszczą się już w grafiku. Podczas gdy doskonale wiedzieliśmy o własnych kłamstwach.  Skąd to wynikało? Oczywiście, że z dumy. Wstyd. Nie było czego się nam przed sobą wstydzić. W tamtym okresie i tak prawie każdy zapomniał już o istnieniu któregokolwiek z nas. A na pewno na taką skalę. 

- Myślisz nad swoim życiem? - spytała, siadając obok mnie. Wróciłem znów do świata realnego, popatrzyłem na nią. Nie zwróciłem nawet uwagi, kiedy weszła. Była przy mnie, przeczesując palcami, ciężkie od wody, włosy. - Wiem, że nad nim myślisz.
- Aż tak dobrze to widzisz?
- Powoli zaczynam rozpoznawać  poszczególne twoje stany...
- Zwłaszcza taki jeden - rzuciłem bez namysłu. Westchnęła cicho, kładąc dłoń na moim ramieniu.
- Tak, zwłaszcza taki jeden...
- Madeline, ja przepraszam. Widziałaś mnie takiego dwa razy. Nie zobaczysz nigdy więcej.
- Jeśli zobaczę, to gwarantuję ci, że wtedy w ogóle będę widzieć cię ostatni raz w życiu. 
- Nie zobaczysz - uciąłem temat.
Nie było sensu dalej tego drążyć. Patrzyła na mnie bystrym spojrzeniem. Gubiłem się w tych oczach, gubiłem się sam w sobie, kiedy pokręciła głową i przytuliła się do mnie bez słowa. Może i to było zbędne, może i tu chodziło o znacznie więcej. Zupełnie jak z naszym poznaniem. Milczeliśmy, aż w końcu ona wstała, zastąpiła ręcznik czymś bardziej komfortowym i usiadła znów na łóżku. Odwróciłem się niepewnie w jej stronę.
- Chodź. Dowartościuję cię - powiedziała. Nie musiała długo prosić. Nie musiała robić tego w ogóle. 
- Jesteś zbyt dobra, panno Wakeford.
- Wiem o tym. Za to mam ochotę znienawidzić się bardziej niż niektóre osoby trzecie.
- Co cię przy mnie trzyma? 
- Serce. Trzymają mnie przy tobie wszystkie siły tego świata, chyba od zawsze tak było. Kochałam cię, kiedy się jeszcze nie znaliśmy, nie w ten sposób. Tylko to był zupełnie inny gatunek miłości, naturalnie. Wielu kochałam tak jak ciebie. Wielu kocham w ten sposób do tej pory, żeby ci za bardzo już nie pochlebiać.
- Byłem twoim idolem? - spytałem, kładąc się przy niej. Posłałem jej uśmiech, dający do zrozumienia prowokację. Nie wiem, jak wyglądają fundamenty mojego związku z nią, ale nie było w tym poważnych kłótni. Tutaj padały tylko słowa. Słowa klucze, tak ostre, że bolą do tej pory, choć od niektórych minęło już tyle czasu. 
- Czy byłeś moim idolem? - odparła powoli i zmierzyła mnie wzrokiem. Wsparła się na przedramionach, zagryzając lekko wargę. Milczała jeszcze chwilę, aż uzyskałem odpowiedź. - Nie. Ale...nigdy nie mogłam wyjść z podziwu, że w tak młodym wieku stałeś się rzeczywiście idolem dla tak wielu. Dla mnie byłeś kimś...kim sama mogłabym być. Czytałam te wszystkie wywiady z amerykańskiej prasy, które wysyłała mi Lea. Oglądałam zdjęcia. Miałam analogi. W zasadzie mam dalej, ale mniejsza z tym. Po prostu zafascynowała mnie w pewnym stopniu sama twoja osoba, której za nic nie dało się tak poznać. Nic nie było przez ciebie okazywane. Poza jednym: kochasz to, co robisz. Tak wtedy myślałam. I powiedz mi teraz, czy nie mam racji?
- Masz rację, Madeline. Jeszcze się nie zdarzyło, być powiedziała mi coś, gdzie byś jej nie miała.
- Nie wymigasz mi się od prawdy takimi słowami.
- Myślisz, że chcę się...
- A nie chcesz? Nie chcesz wciąż uciekać? Nie uciekasz? Odpowiadasz mi jednoznacznie na pytania? Nie, Anthony, nie robisz tego. Bez przerwy odwracasz kota ogonem. Nie chcesz, by cię poznano. Tak jak nie chciałeś tego wtedy. A ja bym chciała, my powinniśmy... 
- Znów masz rację, uciekam - przerwałem jej i podniosłem się do pozycji siedzącej. Sięgnąłem po paczkę papierosów, leżącą na komódce przy łóżku, wyciągnąłem jednego z pogniecionego opakowania, ale nie odpaliłem go. Utkwiłem wzrok w brunetce, która momentalnie spoważniała, poruszyła się niespokojnie. Uznałem, że będę kontynuował. Powiedzmy sobie wszystko, choć raz. - Uciekam, Madeline. Uciekam od tego, co było. Od tego, co zrobiłem źle. I robię tak tylko dlatego, że mnie to boli, że mnie to zatrzymuje. A ja nie mogę się teraz zatrzymać, na pewno nie teraz, kiedy wszystko w końcu staje się takie, jakie powinno być już dobre kilka lat temu. Ale uważam, że nie możesz mi tego tak wypominać. Zresztą, ja też nie powinienem robić tego wobec ciebie. Ty sama mną wodzisz, Madeline. I ty mnie trzymasz na dystans. I ty nie patrzysz na mnie, kiedy przyjdzie co do czego, i ty mnie unikasz.
 Zamilkłem, patrząc na nią. Na jej kamienną twarz, na jej nagie nogi, całe pokryte wówczas chrostkami. Ciarki, słuchałem jej przyśpieszonego oddechu. Widziałem, jak wbija paznokcie w kołdrę, w jej oczach nie było nic, a wszystko. Zbierała myśli, odbijały się w rozszerzonych źrenicach. Westchnąłem cicho i sięgnąłem po wysłużoną zapalniczkę, leżącą tam, gdzie wcześniej paczka papierosów. Nim odpaliłem tego, którego od dłuższego czasu trzymałem w dłoni, spaliłem się cały w mizernym płomieniu. Czarny kawałek plastiku z palną substancją wewnątrz, czegóż można się spodziewać. W niczym nie przypominał ogniska, przy którym można by usiąść, by oddać się wolności na dobre. Tak, jak w filmach. W tych wszystkich cholernych obrazach. Dokąd zmierzałem, dokąd ja...
 Dokąd naprawdę chciałem uciec? 
- Nie pal już, nie pal teraz - powiedziała cicho, przysuwając się do mnie i zabierając ode mnie papierosa. - Ja mam świadomość, że cię do siebie nie dopuszczam. I sama się jeszcze ciebie czepiam o to samo, ale... To wszystko z czegoś wynika. Nie chcę, by tak było. Tylko nie umiem tego powstrzymać. Chcę ci ufać. Tylko wiesz, że ja mam problem z tym, że ty...
- Wiem, wiem, co ja. Wiem, że miałem nie. Wiem, że nie powinienem. Wiem, co to robi. I wiem, że nie będę. Madeline, ja nie będę. Nie chcę. Żaden z nas tego nie chce. Wszyscy wiemy, że to nas rozwaliło. Rozmawiać nawet o tym nie ma sensu, widzisz, że się nie da.
- Ale zrozum, że ja rozumiem i wiem, że nie chcesz, ale przecież to jest od was, cholera, silniejsze, doskonale sobie z tego sam zdajesz sprawę! Dopóki to będzie wśród was, do wtedy będzie was gnębić, a w tym środowisku one są wszędzie!
- Jesteś sama w tym środowisku, a nie trafia to do ciebie!
- Bo ja nigdy nie miałam z tym nic wspólnego! Nigdy nie byłam na tyle głupia, by się pakować w coś, co doskonale wiedziałam, że chce mnie tylko i wyłącznie zabić, przyjmij to w końcu do świadomości! - krzyknęła, zabierając tym ode mnie wszystkie argumenty.
 Właśnie dlatego unikałem pytań, dlatego omijałem prawdę szerokim łukiem. Nie chciałem zdawać sobie sprawy z żałosnego faktu, iż ja doskonale wiedziałem, co potrafią zrobić narkotyki z człowiekiem. Czyż moi idole nie zmarli przez problemy z dragami? Albo przez problemy, których by nie mieli bez nich? W istocie tak było. Przypomniałem sobie, kiedy czułem niezwykłą wyższość nad chłopakami z New York Dolls. Patrzyłem na ich libacje, na ich orgie, napychanie się substancjami nieznanego pochodzenia, o nieznanym zastosowaniu. I śmiałem się z nich, śmiałem się z ich amatorszczyzny. Patrzyłem potem na swój zespół i siebie samego, uśmiechałem się dumnie, mówiąc, że ''całe szczęście, że nas nigdy to nie dosięgnie, nigdy nie spadniemy na takie dno''. A spadliśmy. Ale mądrzy ludzie mówią, że będąc na samym dole jest już tylko jedna droga - na górę. Widziałem, co się dzieje z moimi przyjaciółmi i sam wmawiałem sobie, że my jesteśmy na tyle odpowiedzialni, iż nas nie dotyczą takie beznadziejne troski. I myliłem się. I znów. 
- Zgubiłem się w swoich kłamstwach - jęknąłem, odrzucając na ziemię zapalniczkę, po czym runąłem znów na materac. - Teraz to wiem. Teraz to zobaczyłem.
- Ale...
- Ty jesteś twarda. Do ciebie one nie lgną, ty znasz ich twarze, Madeline. Dlatego zostań przy mnie, a i ja będę silniejszy. 
- Przecież, wiesz, że zostanę i zrobię wie...
- Kochanie... - Nie chciałem, by kończyła. Jeszcze by się kiedyś rozczarowała. Przyciągnąłem ją do siebie. - Śpij. Wiem, co jesteś w stanie zrobić. 
Czułem już tylko jej ciepły oddech na swoim torsie. Gwiazdy niepewnie wyłaniały się zza ciężkich chmur kolejnej trudnej nam nocy.
- Wiedz jeszcze, że ja też potrafię odchodzić, Anthony.
 Dawno nie dostałem takiego ciosu. Dawno nie słyszałem niczego o takiej mocy. Dawno nie pragnąłem jej tak bardzo. Ale i ona musiała wiedzieć, że ja też potrafiłem walczyć, jeśli stawka była zbyt wysoka.
Miłość zawsze była najwyżej, Madeline.  Nie odejdziesz ode mnie.

Dee

- Odbiorę, ty się teraz nawet nie nadajesz do prowadzenia konwersacji z kimś z zewnątrz. - Leżałam przewalona w pół przez jego tors, starająca się sięgnąć po dzwoniący od chwili telefon.
- Twoje mniemanie o mnie jest takie słabe...
- Cicho bądź teraz, chwila. - Nie wiem, co mnie podkusiło, by podnieść czarną słuchawkę. Ale wiem, że gdyby zrobił to on, nie ja, moje życie mogłoby skomplikować się do tego stopnia, na jakim jeszcze nigdy nie było, jeśli, naturalnie, o komplikacji mowa. Jedno jest pewne: zamarłam, gdy usłyszałam zachrypnięty głos w słuchawce, po rzuceniu niedbałego, rozbawionego ''słucham''. - Skąd ty masz ten numer?!
- Ale nie nerwowo, Madeline. Od Leandry. - Anielski spokój w matczynym głosie zawsze budził we mnie dreszcz niepokoju.
- Ale jakim cudem...
- Nie sądziłam, że będziesz przed nami tak ukrywać, że się z kimś spotykasz. Przecież to nic złego, ja już nawet zaczynałam się martwić, że wciąż tak sama jesteś.
- Nie ma tragedii... Lea tak po prostu dała ci numer do domu mojego...
- Żeby nie było, że nam cię sprzedała, kochanie! - zaśmiała się, jakże urokliwie, pozostało mi tylko westchnąć i zignorować jego rękę na swoich plecach. - Wszystko wiem od Lei, szczerze powiedziawszy. Wiem, że wróciłaś z Anglii dwa, może trzy, dni temu i od razu zniknęłaś ze swoim narzeczonym. Nawet słowem się nie odezwałaś, że w końcu jesteś w mieście! A ja z ojcem czekaliśmy, myśleliśmy, co u ciebie, co takiego ważnego było w Cambridge, że tak na gwałt musiałaś tam wracać.
- Mamo, ale to nie jest rozmowa na telefon... Mogłaś w ogóle zadzwonić trochę później, generalnie te sprawy nie są jakieś specjalnie istotne...
- Złotko, dochodzi druga, ileż ja mogę czekać? Przecież sama byś się nie odezwała. Poza tym słyszałam, że ty już nawet do Leandry na mieszkanie wracać nie zamierzasz.
- Ale teraz naprawdę ciężko jest o tym tak rozmawiać... Ja się miałam odezwać, słowo, tylko...
- Może zamiast się tak jąkać byś z nim nas jutro odwiedziła, Madeline?
- Jutro - wykrztusiłam i odsunęłam od siebie słuchawkę, zakryłam ją dłonią, by matka nie dowiedziała się jeszcze więcej. Obrzuciłam zdezorientowanego bruneta przerażonym spojrzeniem. - Moja mama.
- Tyle się domyśliłem. 
- Co ja mam jej powiedzieć?
- Żeby czekali jutro.
- Ty sobie zdajesz sprawę z tego, co mówisz?
- Jak najbardziej, od dawna już chcę zobaczyć twoje zderzenie z nimi - powiedział spokojnie i uśmiechnął się z wyższością. Czułam się przegrana. Nie sądziłam, że nawet on stanie przeciwko mnie.
- Oszalałeś chyba...
- Będziemy! - krzyknął, zaczynając się zarazem śmiać. Nie miałam już wyjścia, zostało przesądzone.
- Przyjedziemy... - rzuciłam zrezygnowana do słuchawki, czekając na odzew podekscytowanej matki.
- Cudownie, a jak się tata ucieszy! Powiem ci, że od jakiegoś czasu jest jakiś rozkojarzony. Miał nawet urojenia, że może ty wcale nie popłynęłaś do Cambridge, tylko chowasz się po krajach z jakimś mężczyzną, ale wybiłam mu to z głowy. Kiedyś byłabym gotowa oskarżyć cię o coś takiego, ale pomyślałam, że w końcu masz już dwadzieścia pięć, blisko, lat i chyba byś się już tak nie zachowała. A jak on ma na imię? Ile ma lat? Madeline?
- Mówisz, że tata miał takie absurdalne podejrzenia... 
- Zrobił się taki po rozmowie z Leandrą, jakieś dwa tygodnie temu. Nie wiem, co mu powiedziała, ale sam powiedział, że tak naprawdę nic istotnego, a o wszystkim nam opowiesz ty, kiedy wrócisz.
- Skoro tata rozmawiał z Leandrą, to chyba ja już nie mam...wyjścia.
- To znaczy?
- Nic, mamo. Wszystko jutro, skoro klamka i tak zapadła. - Posłałam rozbawionemu mężczyźnie mordercze spojrzenie. - Mogę powiedzieć już, że do zobaczenia?
- Czekaj! A jego godność chociaż?
- Anthony.
- Jakie eleganckie imię! 
- W cholerę, uwierz mi, że adekwatne do samej osoby, a teraz naprawdę muszę kończyć, upiecz nam jakieś miłe ciasto - rzuciłam i odłożyłam błyskawicznie słuchawkę.
 Usiadłam po turecku na łóżku i utonęłam nagle we wszystkich swych rodzinnych troskach. Sytuacja moja była żałosna jak mało kiedy. Uświadomiłam sobie, że coś jest zdecydowanie nie tak. W istocie, byłam dwudziestopięcioletnią kobietą, która w dalszym ciągu bała się swojej matki, która z jednej strony nigdy nie krytykowała tego, co robiłam, ale z drugiej, dawała mi niesamowicie wymowne znaki, że nie jest w pełni zadowolona. Przypomniałam sobie o wszystkich jej zgryźliwych uwagach na temat całego mojego bytu, pasji, ambicji. Zachowań. Nie byłam już zależna od tej kobiety. Ale nie potrafiłam przestać przejmować się do takiego stopnia jej opinią. Nie chciałam urywać naszych kontaktów, mimo wszystko. A doskonale wiedziałam, że mogłaby zemdleć, gdyby wyszło, z kim się spotykam. Teraz wyjść miało jeszcze więcej - ja naprawdę kryłam się z nim po całych Stanach. Przynajmniej nie krajach... Bałam się, bałam się reakcji mamy tak samo bardzo, jak wtedy, kiedy miałam lat szesnaście i wróciłam lekko podpita do domu. Przecież minęła blisko dekada od tamtego incydentu. 
- Jeszcze będziesz żałował, płakał i przepraszał mnie za to, co zrobiłeś, Perry - żachnęłam się.
On z kolei nie zrobił nic. Popatrzył na mnie, odgarnął włosy z czoła. I znów zaczął się śmiać. Nie borykał się z tak przyziemnymi problemami jak moje, to jasne.
 Szkoda, że tego nie miał. 
 Szkoda też, że jego problemy były po stokroć cięższe. 
 Szkoda, że nie wiadomo, gdzie naprawdę był ich początek. 
 Szkoda, że nie mogłam wtedy powiedzieć, że wiem, gdzie ich koniec.