XXI: I nastały dni, w które każdy zapragnął uciekać

,,I can't see you mama

But I can hardly wait

Oh to touch and to feel you mama

Oh I just can't keep away''

***

Caroline

kwiecień, 1985r.

- Jak to Arizona?

- Tak powiedziała - odparłam spokojnie i wsypałam płaską łyżeczkę cukru do zimnej już herbaty. Spojrzałam na zaskoczoną Leandrę, po czym przeniosłam wzrok w stronę okna.

***

 Na początku drugiego tygodnia kwietnia Madeline powiedziała mi, że potrzebują stąd wyjechać. Siedziałam z nią wówczas w jednej z nowojorskich kawiarni, a księżyc tylko dodawał uroku potężnej, betonowej dżungli, w której przyszło nam żyć. Skrzyżowałam ręce na piersiach i uśmiechnęłam się do przyjaciółki.
- On też potrzebuje? - spytałam.
- Przecież ci mówię, że potrzebujemy. Zarówno on...jak i ja.
- Czy to ma z czymś związek?
- Oczywiście, że ma, Caroline. I między innymi, to dlatego właśnie teraz o tym z tobą rozmawiam. - Nachyliła się w moją stronę, a z mej twarzy uciekł uśmiech. Zrozumiałam, że sytuacja jest poważna. I zrozumiałam, w czym rzecz, jeszcze zanim Dee cokolwiek powiedziała. - Rozmawiałam już z nim o tym wszystkim zanim pojechaliśmy w tę przeklętą trasę. Błagał mnie, bym z nim uciekła, kiedy to wszystko się skończy. Chociażby na dwa tygodnie. Nieważne, na jak długo...
- To nie ma nic wspólnego z narkotykami?
- Teraz już tak, wtedy jeszcze nie. Albo jest więcej spraw, o których nie wiem.
- Przecież byś chyba zauważyła.
- Tak, no właśnie to mnie jako jedyne uspokaja...
- Ale skoro chciał z tobą jechać jeszcze przed tym żałosnym faktem: dlaczego?
- Wiesz, on mówił... - Zagryzła wargę i popatrzyła na mnie niepewnie. Odgarnęła z twarzy włosy, kontynuowała. Coraz ciszej. - Powiedział, że nie może tutaj już wytrzymać. Że chce stąd pojechać i chce, by znów było tak, zanim zaczęły się wszystkie problemy. Zupełnie jakby chciał się wrócić do lat sześćdziesiątych, czyli czasów, kiedy on sam był nastolatkiem, a ja dzieckiem, kreującym cię sobie na wszystkie sposoby na matkę, Caroline. I przez długi okres czasu myślałam, że chodzi mu o Hopedale. Ale okazało się, że wcale nie. Wyszło, że nie ma tam po co wracać, nie chce teraz tego robić. Pogubiłam się, spytałam go, czy to nie tam właśnie zostały wszystkie jego czyste wspomnienia. Skinął głową, ale najwyraźniej nie chodziło o to. I poruszył temat swojej matki. Która po śmierci jego ojca przeniosła się z Massachusetts aż do Arizony. Żyje teraz gdzieś na obrzeżach Phoenix, to tam chce jechać. I chce, bym i ja pojechała z nim.
 Otwarłam lekko usta, westchnęłam cicho. Spojrzałam Dee prosto w poszarzałe oczy i utkwiłam w nich może i na kwadrans. Pojedyncze mrugnięcia jako jedyne uniemożliwiały nam obserwowanie się bez wytchnienia przez cały ten czas. Myślami byłam jednak znacznie dalej niż mogłoby się wydawać. Intensywnie przetwarzałam całą historię, opowiedzianą mi przez Madeline. Wszystko to było pozbawione absolutnie sensu, ale kiedy wzięłam to od innej strony, wydało mi się takie proste. Zaczęłam zastanawiać się nad samą osobą, jak i umysłem, ukochanego mojej przyjaciółki. Kim naprawdę był Joe Perry? A kim był Anthony Pereira? Nie wiedziałam tego, ale jeden z drugim chcieli opuścić Nowy Jork. Sprawiał wrażenie człowieka, który został uwięziony w tym mieście wbrew swojej woli. Z czasem znalazł Madeline, która w gruncie rzeczy trwała tutaj tylko i wyłącznie dlatego, że byłam i ja. Ja przede wszystkim. Ale przecież ja...
- Boże, kochana... - jęknęłam i położyłam głowę na stoliku.
 Zapomniałam o miejscu, w którym byłyśmy. Zapomniałam, że to Nowy Jork. Zapomniałam, że sto Stany Zjednoczone. Zapomniałam, że to Ameryka. Oczyma duszy zobaczyłam piętnasoletnią siebie w domu. W Cambridge, siedziałam przy stole, a moja pozycja w niczym się nie różniła od tej, którą przyjęłam teraz. Patrzyłam wtedy błędnie w okno i marzyłam, że kiedyś wyrwę się z tego miasta i znajdę się gdzieś, gdzie życie będzie się czuć niezależnie od czasu i miejsca, chwili. I kiedy w siedemdziesiątym ósmym Mary Firby wyszła z inicjatywą, że jeśli tylko zechcę, to mogę spokojnie rozpocząć pracę w jej New World's Centre of Culture... To wszystko było jak objawienie. Zgodziłam się od razu, nie miałam nawet momentu zawahania. Ktoś otworzył drzwi do życia, o którym śniłam od lat. Och, stało się.
 Poleciałam do Nowego Jorku. Niedługo po tym poznałam Paula Allena, w którym zakochałam się na zabój. Przystojny, trzy lata ode mnie starszy. Falowane, orzechowe włosy za ramiona. Wysoki. Z charakteru też był idealny. Czegóż więcej chcieć? Oświecenia. Otwarłam oczy. Ideałów nie ma. Paul nie był ideałem. Charakter z roku na rok się zmieniał. I dla mnie już nie było miłych cech ni samej miłości. Żyłam z nim w toksycznym związku, który rozpadł się na dobre w osiemdziesiątym drugim. Kiedy ten człowiek powiedział mi ostatecznie, że to koniec, dotarło do mnie, co stało się na przestrzeni tych wszystkich czterech lat, które spędziłam w jednej ze stolic świata. Moje życie obracało się tylko wokół pracy i mężczyzny, który wcale mnie nie kochał. I nie wiem, co go tak zmieniło. Czy zawsze był fałszywy? Czy miał problem z faktem, iż kobieta zarabia lepiej od niego? Nie wiem tego, tego też. Ostatni raz widziałam go właśnie wtedy, kiedy mnie rzucił. Wyszłam z pracy, stał przed nią. A z nim młodziutka blondynka. Ile trwało to wszystko? Ciężko powiedzieć, skoro jeszcze nie tak dawno, przed tamtym zajściem, oświadczył mi się po raz drugi. Trzeciej szansy nie było.
 Zrozumiałam. Wszystko, ile zabrało ode mnie to miasto, ile we mnie zabiło, co mi dało, że jeszcze więcej zabrało. Straciłam w nim sześć lat z życia, pierwszy raz poczułam, że się zestarzałam. W osiemdziesiątym czwartym, dokładnie dziesiątego lutego, pierwszy raz poczułam coś. Kiedy Mary wręczyła mi papierową torbę z winem, zabrała potem na kolację do jednej z lepszej restauracji w mieście. Kiedy Leandra dzień później rzuciła mi się na szyję i wcisnęła w ręce kolorowy karton, a w nim buty. Najpiękniejsze botki, wymarzone. Kiedy tydzień później dostałam kartkę ze skąpymi słowami od matki i ojca. Oraz list na dziesięć stron i rysunek. Od Madeline. A jeden od Jaspera. Spojrzałam po tym wszystkim w lustro i powiedziałam do siebie: Starzejesz się, Hadley. Kiedyś trzeba było sobie to uświadomić, choć ja tak bardzo nie chciałam. Miałam do końca świata biegać boso ulicami. W deszczu. I nigdy nie dorastać. A to wszystko miałam robić razem z moją Dee.
 Po sześciu latach się zjawiła. Rozkochała w sobie, niby przypadkiem, gitarzystę Aerosmith, którego tak na dobrą sprawę, urobiła sobie już dekadę temu. A ja poznałam Stevena Tylera, z którym w końcu zrobiłam wszystko to, o czym marzyłam jako nastolatka. Chodząc z nim ścieżkami za miastem, kochając się z nim w hotelowych pokojach, opowiadając sobie z nim nawzajem historie z dzieciństwa, rozmawiając z nim absolutnie poważnie, dając mu w twarz, całując się z nim... Wróciło. Że nie dorosłam. Steven pozwolił mi znów być dzieckiem, byliśmy nimi razem. A dzieci czasem robią głupie rzeczy. On wziął coś, czego nie powinien brać nikt. A głupia ja z nim zostałam. Narażając nas i siebie samą na wszystko, czego nie da się w żaden sposób przewidzieć. Jak mogłabym go chronić? Jak mogłabym pomóc mu ja, zwykła kobieta? Co musiałabym zrobić... Przypomniałam sobie raz jeszcze, w jaki sposób opowiadał o czasach, kiedy nie znał jeszcze Joe'go. Kiedy był zawstydzonym chłopakiem, znoszącym do domu wspaniałe rzeczy, okazujące się w rezultacie gniazdami owadów, co w jedną noc zdążyły opanować cały jego pokój. Jak bardzo beztroski kiedyś był.
 Miałam to.
- Madeline, oni naprawdę muszą uciec. - Podniosłam gwałtownie głowę, znów spojrzałam na brunetkę. - Ja wiem, ja widzę to wszystko. Sama tylko na nich spójrz.
- Boję się patrzeć na nich w ten sposób.
- Cholera, ale nie możemy bać się bez przerwy. Wystarczy, że boją się oni. Boją się brać, ale boją się też nie brać, oni wpadli w absurdalną spiralę, z której nie da się wyjść, na pierwszy rzut oka. Na dwa miesiące, może miesiąc, przed naszym wyjazdem... Wtedy, kiedy ja powiedziałam mu po raz pierwszy, że...
- ...kochasz go...
- Tak... - Znów do mnie wrócił. Taki, jakiego chciałam go nigdy nie zobaczyć. Wtedy, kiedy pierwszy raz z nim rozmawiałam na ten temat. Wtedy, kiedy zamilkł i milczał przez tak długo, a ja, myśląc, że śpi, powiedziałam mu wszystko, co czułam. Nigdy wcześniej nie otwarłam się tak przy nikim, a na pewno nie przy mężczyźnie. A on mnie słuchał. On przy mnie płakał. On mnie pokochał, na to wyszło. - Wyszaleli się przez pierwsze lata rzeczywistej kariery, Madeline. Do kiedy to mogło trwać? Do ,,Rocks''? Przecież każdy album po nim okazywał się czymś... Nie tym, co pokazywali wcześniej. Wydali ,,Rocks'' w siedemdziesiątym szóstym, można rzec, że idealnie połowa dekady, ich złoty środek. Po tym spadli. Zaryli dziobem ziemię, och, jak się patrzy. A białe skrzydła zostały złamane. Spójrz, Dee. I teraz jest osiemdzieisąty piąty. Minęło blisko dziesięć lat. Oni znów są razem. I ani Joe, ani Steven, ani nikt z nich nie chce, by historia się powtórzyła. Wtedy narkotyki i używki może rzeczywiście ich bawiły. A teraz to oni bawią je. Rolę się odwróciły. A Joe, kiedy powiedział ci, że chce wyjechać... Przecież oni chcą znów żyć. I myślę, że Steven, ja z nim, może też powinniśmy...
- Powinniście - szepnęła. - Caroline, powinniście. Powinniście. Wszystko za życie. I my też, ja mu dzisiaj powiem.
- Czy Steven wie, że Joe...?
- Chyba nie. Myślę, że tylko ze mną o tym póki co rozmawiał.
- Terry też pojechała.
- Z Tomem?
 Pokiwałam twierdząco głową. Rozmawiałyśmy jeszcze długo. W rezultacie wróciłam do domu po trzeciej w nocy. Wdrapałam się z trudem po schodach i weszłam do sypialni, gdzie czekał znany mi już obrazek. Oparłam się o framugę drzwi i uśmiechnęłam smutno, widząc w słabym świetle lampy, stojącej przy łóżku, Stevena, skulonego w kłębek, a wokół niego stosy kartek, kilka długopisów, prawie pusta butelka whisky. Bałam się ruszyć, w końcu jednak musiałam. Usiadłam przy nim i położyłam dłoń na jego ciemnych włosach. Obserwowałam zmęczoną twarz. Widziałam zmordowanego człowieka, który naprawdę żałował tego, co kiedyś zrobił. On nie chciał tak żyć.
 A ja naprawdę chciałam, by żył.

***

- Kiedy wyjeżdża? Wyjeżdżają... - Zaskoczenie Lei było znacznie większe niż podejrzewałam, że być może. Szczerze mówiąc sądziłam, że w ogóle ją nie ruszy fakt naszych kolejnych wyjazdów. - A rodzice Dee wiedzą?
- Wiedzą, pojechała do nich dzisiaj, o ile się nie mylę - odparłam, mieszając bezskutecznie herbatę. Przecież i tak cukier już by się nie rozpuścił. Dałam sobie spokój. - Ostatniego kwietnia. Trzydziestego.
- To za tydzień... A ty?
- Nie wiem sama, co z nami - westchnęłam. - Nie wiem, dokąd.
- A on?
- On jest ostatnio jak roślina. Warzywo. Nie rusza się z domu, siedzi w sypialni od rana do nocy i pisze. A potem rozmawia ze mną do czwartej nad ranem. Dalej, ja idę do pracy, wracam. A on siedzi i pisze. Gdyby mi chociaż chciał pokazać, co.
- Weź go do Anglii... - mruknęła i zaśmiała się krótko.
- A wiesz, że myślałam o tym? Naprawdę zastanawiałam się nad Anglią. On, ja i moi...rodzice. Ale uznałam, że to jeszcze nie jest ten czas. Mam tylko pewne tyle, że nadejdzie czas, kiedy ja naprawdę wezmę go do nich.
- Wredna jesteś dla swoich starszych.
- Mam po mamie. - Uśmiechnęłam się. - Ale nieważne. Skoro ja i Steven się wybieramy stąd na jakiś czas, Dee z Joe uciekają w cholerę, z naszego towarzystwa i Tom ze swoją Terry zniknęli, nie mówiąc nikomu gdzie, to może ty z Eriką masz coś w planach?
- My... Gdybym nie miała takich obowiązków i żyła jak wy, to pewnie też bym myślała nad wyjazdem. Nie zrozum mnie źle, wcale nie mam na myśli, że nic nie robicie, bo jak się okazuje los daje wam w dupę, o ile wcześniej był całkiem niezłym współpracownikiem. I ja... Ja skończę studia i wtedy jadę z Eriką do Francji, taki jest plan.
- Korzenie wzywają?
- Coś w ten deseń. Tak pomyślałyśmy, że przecież nasza prawdziwa ojczyzna i krew płynie właśnie tam. A potem możemy jeszcze o Szwecję zahaczyć, bo z kolei matka Eriki stamtąd jest. I ostatecznie właśnie ja ją mogę zabrać do Anglii, pokazać swoje miasto. Wiesz, Caroline, zdałam sobie sprawę, że tęsknię za Cambridge chwilami, chociaż je pamiętam jak przez mgłę.
- Zaskakujesz mnie dziś cały czas, Lea... - Popatrzyłam na nią uważnie. Nie sądziłam, że i w niej sentymenty gryzą takie dziury. Jasne dla mnie było, że miasto rodzinne zostawi ślady we mnie, w Madeline. Ale nie w Leandrze, wyjechała jako pierwsza z nas i jako jedyna nigdy nie narzekała na Nowy Jork, a ewentualnie na ludzi, z którymi musi się użerać. - Co zostało w Cambridge, że tęsknisz?
- Ostatnio dotarło do mnie, że znacznie więcej niż podejrzewałam ja sama. Przypomniałam sobie wigilię i sylwestra w sześćdziesiątym dziewiątym. U ciebie w domu, my trzy i biedny Jasper, co nie miał się gdzie podziać, a za wszelką cenę nie chciał zostawać w domu. Niby takie dzieci, a to naprawdę był jeden z lepszych okresów zimowych w moim życiu! - Znów zaczęła się śmiać, tym razem już nie hamowała radości.
 Siedziałam tak wpatrzona w nią i w pewnym momencie udzieliło mi się. Klasnęłam w dłonie i odchyliłam głowę, wciąż się śmiejąc. Wpatrywałam się w biały sufit nade mną, malowały się na nim tamte wspomnienia. Miała rację, to był dobry czas. Ostatni nasz wspólny sylwester. W osiemdziesiątym czwartym też miałyśmy być razem, jak wtedy, ale coś pokrzyżowało nam plany. W tym roku chciałam spędzić go w gronie rzeczywiście rodzinnym. Chciałam, by Lea z nami była, wiem, że Dee też by tego chciała.
- Szampan Jaspera... - wykrztusiła, przecierając pewnie załzawione oczy. Niedługo po tym spadł na podłogę kubek z moją gorzką i zimną herbatą.
 Leandra machnęła na to ręką, przypominając sobie w kolejności chronologicznej cały przebieg dziecięcej imprezy. Bo wtedy absolutnie wszyscy jeszcze byliśmy dziećmi. I nikt nie był zdrajcą. A najwspanialszą rodziną.

Dee

 Siedziałam na kanapie w salonie. Byłam w domu swoich rodziców, trzymałam na kolanach filiżankę z białką kawą i czekałam, aż mama wróci z kuchni, usiądzie ze mną. Żałowałam, że wmówiłam Anthony'emu, że wcale nie musi ze mną jechać, załatwię to sama. Dlaczego puścił mnie samą, skoro doskonale wiedział, że go okłamuję i okłamuję zarazem siebie samą? Przecież wiedział, że nie dam sobie sama rady, że zatnę się przy Marjorie i nie powiem o połowie rzeczy, o których miałam z nią rozmawiać. Och, znów uciekałam, znów z nim. Ale tym razem nie było już czego ukrywać, nie chciałam robić tajemnic, zwłaszcza, że udało mi się już przekonać mamę do mojego mężczyzny.
- Mleka pożałowałaś do tej kawy... - zaczęłam, kiedy tylko zobaczyłam matkę, wchodzącą do pomieszczenia.
- Kochanie, niedługo będziesz już piła samo mleko i wciąż będzie ci mało! - zaśmiała się i postawiła na ławie przede mną swoją filiżankę i talerz z kolejnym miłym ciastem. - Do której zostajesz?
- Miałam... To znaczy nie wiem, ale pomyślałam, że może zostanę na noc? I tak siódma już jest, zadzwonię tylko do...domu, żeby na mnie nie czekał.
- A dlaczego z tobą nie przyjechał?
- Bo mu wmówiłam, że nie chcę, żeby jechał ze mną.
- Ale jednak chciałaś i chcesz.
- Tak... - mruknęłam i sięgnęłam po kawałek ciasta. - Ale ciężej byłoby chyba mówić mi o tym wszystkim. Znów uciekam, mamo.
- Ale przecież miesiąc temu wróciłaś. Co tym razem, Madeline? - spytała i spojrzała na mnie poważnie. W jej oczach zobaczyłam coś jeszcze. Coś, czego nigdy tam nie było. Czym było...
- Pojawił się drobny problem, którego nie jesteśmy raczej w stanie rozwiązać, zostając w Nowym Jorku.
- To jest coś z wami? Nie układa wam się?
- Nie, nie to, mamo. Między nami jest w porządku, ale coś nam się chce wryć w ten związek i go...zniszczyć, że tak łagodnie powiem.
- Jakaś inna dzie...
- Narkotyki. - Nie pozwoliłam jej dokończyć. Nie chciałam słuchać o takich przyziemnych i głupich problemach, jakie siedziały w głowie mamy. Aczkolwiek nie sądziłam, że wyrzucę z siebie to jedno słowo w taki sposób. Widząc jej przerażenie, musiałam już drążyć dalej temat. I robić to sama. - Pewnie myślisz teraz, że jest ćpunem, co bierze na potęgę i rujnuje mi życie. Porzuć to. Chociaż sprawa jest bardziej skomplikowana. Mogłoby się wydawać, że skoro nie brał od długiego czasu, bo odkąd wrócił do Aerosmith, to jest już rok ponad, będzie wszystko dobrze i zapomni. A wbrew pozorom teraz jest najtrudniej. Kiedy on jest względnie czysty, a prochy są wszędzie wokół niego i upominają się o jego wolny od śmierci organizm. On nie może o nich zapomnieć, choć wiem, że by chciał. On...powinien zapomnieć, że wciąż są w jego zasięgu, ale powinien zawsze pamiętać, co mu robiły. - powiedziałam. Przypomniałam sobie, że bardzo podobny sposób tłumaczyłam to młodej Madison. Narwanej dziewczynie, którą spotkałam w Seattle, dla której naraziłam mojego ukochanego na marznięcie. Zaczęłam się zastanawiać, gdzie jest teraz, co u niej... Uderzyły mnie nagle słowa Marjorie, wiedziałam, że takie kiedyś padną.
- W coś się wpakowała, Madeline...
- Mamo...
- Cichutko. - Świat mój zawirował, kiedy przysunęła się bliżej mnie i przytuliła. Było jak dwadzieścia lat temu. Ja pamiętam. Wtedy było w niej jeszcze coś z... - Madeline, już nic nie mów.
- Ale ty...
- Madeline, kochasz go. Niestety, ale to widzę. I śmiem twierdzić, że on ciebie też kocha...
- Za tydzień jadę z nim do Arizony.
- Co to da?
- On ma tam matkę. Mówi, że da wiele. Jeśli z nim pojadę...
- Madeline, on musi cię kochać. I lepiej, niech naprawdę to robi. Bo jeśli wywiezie mi cię, a to i tak nic nie da... Gwarantuję, że najpierw mu uświadomię, kim jest, a potem zginie z rąk twojego ojca. - Głaskała mnie po włosach, a ja oddychałam ciężko, wdmuchując wypuszczane przez siebie powietrze w jej ramię. Nie mam pojęcia, ile czasu to trwało. Po prostu było. - Jedź z nim, Madeline. Pomóż mu, jeśli możesz. On chce pomocy, w przeciwieństwie do...
 Oderwałam się od niej i pokręciłam głową. Wiedziałam, co chciała powiedzieć. W przeciwieństwie od Jaspera, tak. Znów spojrzałam w jej oczy. Ta skomplikowana emocja, cecha, może coś innego - wciąż tam było. Było dla mnie i już wiedziałam.
- Kocham cię, mamo.
- Wiem. Ja też cię kocham. Ja cię kochałam absolutnie zawsze. Dee...
 Powiedziała tak. Pierwszy raz. Wszystko powiedziała po raz pierwszy.
 Zamknęła oczy, ale to, co w nich było, zostało w mej pamięci. Doskonale wiem, dlaczego tego nie znałam. Nie miałam skąd. Patrzyła na mnie z matczyną troską. Dwadzieścia pięć lat miano ją za martwą, ale okazało się, że nie. Jak do tego doszło?
 Nawet nie śniłam, że dane mi będzie spotkać Margie Salmon.