XVII: Do czego zdolna jest wichura w Seattle?

Dedykowany w absolutnie stu procentach współtwórczyni - Rose!
Oraz mojemu tacie, gdyż obiecałam.

* *** *

,,And she wonders is this real

Or does she just want to be Queen

And he fights the way he feels

Is this the end of the dream''

***

Caroline

styczeń, 1985r.

- Tylko żebyś wróciła na dziewiątą, bo będzie struny mylił bez ciebie - zaśmiałam się i rozłożyłam na hotelowym łóżku.
- Na pewno ze mną nie pójdziesz?
- Nie, ja muszę jeszcze dojść do siebie po wczorajszym.
- Czy powinnam żałować, że wróciliśmy wcześniej...? - spytała, co tylko pogrążyło mnie w ponownych zamyśleniach. Och, tamten sylwester, te wszystkie inne nasze zebrania, on... Żyłam.
 Drugi tydzień stycznia osiemdziesiątego piątego. Drugi raz w życiu naprawdę poczułam, że coś się zmieniło, ostatni taki sylwester miałam z siedemdziesiątego ósmego na dziewiąty. Ostatni, który spędziłam z Dee, potem już zniknęłam. I jak widać, doczekał się swoich poprawin w wielkim stylu. Steven, Joe, Tom, Joey, Brad, zaufane osoby, które nie są żadnym zagrożeniem na trasie, zespoły supportujące oraz urocze dziewczynki chłopaków - Terry, April, Karen. I my dwie. Kosmos. To wszystko było absurdem. Takie rzeczy się nie dzieją, nie potrafię tego pojąć. Myślałam, że wiem, na co się godzę, jadąc z nimi. Nie wiedziałam, nic nie wiedziałam. Dzika droga, nie ma znaków, proszę państwa. A to dopiero początek.
 Do tej pory większość wolnych wieczorów zlatywała nam na drobnym celebrowaniu koncertów, które naprawdę biły swe rekordy. W sierpniu oglądałam tych mężczyzn spośród kilkunastu tysięcznego tłumu, byłam na jednym z ostatnich występów pierwszej połowy monstrualnej trasy, w moim mniemaniu. A teraz, niecałe pół roku później, oglądam tych samych ludzi, stojąc prawie na scenie. Razem z nimi. Chryste, ja widziałam ten tłum, którego częścią byłam. Widziałam to, o co oni tak zażarcie walczyli. Widziałam ich marzenia. Są dwa momenty, kiedy mam ochotę zanieść się płaczem i rzucić przed nimi na kolana. Pierwszy, kiedy wychodzą do ludu, drugi, gdy znikają. Pokazali, że można przenieść każdą górę, jeśli tylko naprawdę się tego chce.
 Stojąc tam, zobaczyłam, jak bardzo świat potrzebował ich razem. Aerosmith ma tylko jeden prawdziwy skład. Każdy z nich jest do niego potrzebny. A najgorsze w tym wszystkim, że kiedy schodzą ze sceny, muszą stanąć przed kolejnymi, którzy ich potrzebują. I przede mną staje ikona. Której ja już tak nie widzę. Ponieważ rozmawialiśmy już bez wymijania się słowami. Nie wiem, czy to była zaufanie. Ale wiem, że on nadal był tylko niepozornym dzieciakiem z Sunapee, które kiedyś potrzebowało masy zapewnień, że jest dobre w tym, co robi. Które zwykło chować się za wystrojonym mikrofonem, by potem obrócić go w swój atrybut. 
 A potem znikaliśmy razem w naszym pokoju, zawsze ostatni. Przeważnie wcześniej siedzieliśmy chwilę z Dee i jej oczkiem w głowie. Ona potrafiła godzinami śpiewać z Tylerem. Ja potrafiłam godzinami rozmawiać z Perry'm o rzeczach, o których byłam pewna, że ten nie będzie miał pojęcia. A potem oczy młodej świeciły, kiedy on dawał jej do rąk gitarę, o którą zazdrosne były dziesiątki tysięcy dziewcząt, chciał, by coś z nią zrobiła. A moje zaczynały świecić, gdy słyszałam cichy szept swojego, bym z nim już poszła. Coś mi jeszcze pokaże. Och, on jest jak wspaniały czarownik. A ja - jego księżniczka, my...
- Nie zgub się, młoda. - Uśmiechnęłam się, gdy tylko wyszła z pokoju mojego i Stevena.

Dee

 Snułam się najróżniejszymi ulicami Seattle, do którego w końcu nas przywiało. Mieliśmy zostać tu łącznie trzy dni i ruszyć dalej. Dalej w drogę. Wypuściłam ze świstem zimne powietrze i starałam się bardziej poczuć skórzaną kurtkę mojego mężczyzny, którą czasem pożyczałam. Ostry wiatr ciął bez wytchnienia moją twarz, starałam się ukryć ją za dość grubą, czarną chustą w wielkie białe grochy, którą z kolei zabrałam mamie podczas ostatniej wizyty. Ale nic nie pomagało. Słońce niedawno schowało się za horyzontem, nie wiem, która mogła być godzina. Uznałam, że wrócę, i tak w sklepach nie znalazłam nic, co mogłoby zwrócić moją kobiecą uwagę. Jednak tym razem zawiniła moja kobieca intuicja; nie miałam pojęcia, gdzie jestem. Wiatr hulał wokół mnie, ludzie co jakiś czas przechodzili beztrosko obok, śmiejąc się i rozmawiając. A ja patrzyłam tylko tępo przed siebie, analizując wszystko, szukając drogi, którą dotarłam. Tak wiele alternatyw. Nie lubiłam prosić innych o pomoc, nie chciałam tego robić i teraz. Potrzebowałam tylko maksymalnego skupienia, które zostało mi nagle odebrane. Usłyszałam swoje imię? Byłam pewna, że ktoś wydarł się ''Dee, zaczekaj!''. Odwróciłam się i zobaczyłam tylko kilku przechodniów, a dalej: dwie dziewczyny pogrążone w kłótni. Stąd źródło złudzenia.
- Masz wrócić do domu! Powinnaś grzecznie teraz siedzieć w swoim pokoju i odrabiać lekcje na jutro! Rozumiesz?!
- Ale ja muszę tam być. Madison, błagam cię. Ja ci oddam za mój bilet, pójdę do pracy na wakacje, na ferie i ci po prostu oddam. Ja muszę tam pójść!  - Madison. Wszystko jasne, gdzieżby o mnie chodziło. Starałam się je ignorować, lustrując wzrokiem tę część ulicy. Szukając powrotu, ale wrzeszczały na tyle głośno, że okazało się to niemożliwe.
- Ty nic nie rozumiesz i chyba nigdy nie zrozumiesz. Jesteś za bardzo zapatrzona w siebie, w Michaela, w Samborę.
-  Susie...dobrze, może wiele nie rozumiem, nie rozumiem tego, dlaczego chcesz iść na ten koncert, kiedy ty nawet nie słuchasz Aerosmith. - Punkt zwrotny, jednak się zainteresowałam. Czyżby żarły się tak o koncert...
 Słuchałam w skupieniu, oddalona jakieś dziesięć metrów od nich. Z czasem zaczęłam się stopniowo przybliżać, oglądając sklepowe witryny. Wyglądało to pewnie nienaturalnie, ale i tak nikt nie zwracał uwagi, pojawiający się raz na jakiś czas ludzie byli zajęci swoimi sprawami. Podczas gdy mnie rozczuliły słowa młodszej z dziewcząt.
- Chciałam tam iść z tobą...przeżyć to z tobą. Być częścią twojego świata, chociaż na chwilę. Ja wiem, że jestem gówniarą...ale... Madison... no...ja po prostu chciałam trochę pobyć z tobą. Tylko z tobą, a nie z tą całą bandą idiotów od Michaela. Od kiedy on wyjechał stałaś się nieznośna. Wszystko cię drażni, drzesz się na mnie bez powodu...wiem, że jest ci źle bez niego, mi chyba też, chociaż on był przecież dla mnie nikim. Do ciebie chociaż dzwoni i pamięta, a ja to co? Zostanę w jego pamięci jako ta mała siostra Laury, którą nie warto się przejmować...
 Uderzyło mnie to. Momentalnie pomyślałam o sobie i Caroline. Jasper... Nas rozdzielono. I mnie było źle. A on był nieznośny. Ona była za oceanem. Posmutniałam, znów znienawidziłam siebie. Dlaczego interesowałam się życiem innych do tego stopnia? Przeżywałam to jakby bardziej od nich.
- Madison, bo ja cię chyba kocham. - Caroline, kocham cię. Boże, czym to się różniło? Naprawdę świat jest tak mały, że skazano mnie na spotkanie borykających się z prawie identycznymi problemami? Tu nawet było gorzej. Faceci namieszali, co za podłe stworzenia...
 Z transu wyrwały mnie słowa pożegnania, które w końcu padły. Odwróciłam się znów w ich stronę, zastałam tylko straszą; stała sama i patrzyła, jak młodsza szybko leci w nieznanym mi kierunku. Nie wiedziałam, co robić. Nie wiem, dlaczego chciałam coś w ogóle. Powinnam wracać. Do Caroline. Do nich.
- Wyhodowałyście sobie bardzo urokliwą relację... - powiedziałam nagle, po czym ugryzłam się w język. Mój impuls znów mnie przechytrzył. Chciałam zniknąć, ale na ucieczkę było już za późno. I tak nie wiedziałabym, w którą stronę.
- O kurwa... - Dziewczyna uniosła głowę i spojrzała na mnie wielkimi oczyma, dłoń, w której trzymała nieudolnie odpalonego papierosa zatrzęsła się. Tak sądziłam, że lubi sobie poprzeklinać, ha. - Ale że o co chodzi?
- Byłam na tyle wredna, że podsłuchałam, chcąc i nie, waszą rozmowę. - Podeszłam bliżej niej, wyciągając z kieszeni kurtki paczkę fajek, potem jedną z nich. - Użyczyłabyś mi ognia?
- Ja... To jest... Jasne...
- Dziękuję. - Odpaliłam papierosa i zmierzyłam raz jeszcze dziewczynę wzrokiem, wypuściłam dym. - To była twoja siostra? Ta młoda.
- Siostra mojej byłej koleżanki... A teraz się do mnie przyczepiła i wszędzie musi za mną łazić. Mam tylko nadzieję, że wróci do domu...
- To... - urwałam. Ewidentnie poruszyłam coś drażliwego, brunetka westchnęła i wbiła wzrok w chodnik. Wiem, że zobaczyłam coś, czego nie powinnam. Usłyszałam też za wiele. - Nie chcę być wścibska. Po prostu wasza dyskusja i to wszystko, co powiedziała, i ty... Wydało mi się takie chorobliwie znajome.
- Znajome? - Znów na mnie spojrzała. - W ogóle, ty prawdziwa jesteś czy ja wpadłam przed chwilą pod samochód i jesteś tylko jakimś moim pieprzonym złudzeniem, bo jestem w śpiączce?
- Właśnie ja też to widzę...
 Stałyśmy chwilę w milczeniu, przyglądając się sobie z uwagą. Mogłaby spokojnie być moją siostrą, byłyśmy łudząco podobne. Zaśmiałam się krótko, przez głowę przeleciała mi myśl, że skoro wybiera się na koncert Aerosmith, to ja muszę dobrze przypilnować Anthony'ego. Upuściłam z uśmiechem peta i wgniotłam go w ziemię, po czym w skrócie powiedziałam jej o znajomych odczuciach. Wspomniałam tylko o rozstaniu, Anglii, dnie i finalnym spotkaniu po latach. Dziewczyna patrzyła tak i wyglądała jak otumaniona. Aż nagle wykrzyknęła, że mnie zna, że gdzieś kiedyś widziała. Zamarłam. Czyżby ktoś już Nas sprzedał...? Okazało się, że sama się poplątała. Nic nie było przesądzone, wciąż wychodziła z szoku, że jesteśmy tak podobne. Uznałam, że zmienię temat na lżejszy.
- Wiesz, usłyszałam jeszcze, że wybierasz się na koncert. Jakieś...Aerosmith?
- Sama nie wiem. Myślałam, aby pójść i w sumie idę w tamtym kierunku, ale jak się tak głębiej nad tym zastanowię, to... - Spojrzała na zegarek. - I tak się spóźniłam. - To znaczy, że ja też. Będzie kara. Chociaż...
- Zaufaj mi, że jak się sprężysz, to zdążysz. Steven nie lubi wychodzić równo z dzwonkiem. Lubi trzymać w niepewności - odparłam spokojnie, po czym uśmiechnęłam się do niej. - A ja też się tam wybieram i szukam przewodnika, co mnie zaprowadzi...wiesz, ja nie stąd. Jakby się zgubiłam, a obiecałam, że...że będę...
- A ty to co? Na każdym koncercie byłaś, że wiesz, co Steven robi? - spytała z wyraźną kpiną w głosie, która mnie lekko rozstroiła. Tak sądziłam, że jest cwaniurą. Tak sądziłam, że ma się za małą buntowniczkę. A do mnie się nie mówiło takim tonem bezkarnie, o nie. Odkąd pojechałam na trasę, sztuka droczenia się nie była mi obca, miałam teraz okazję ją wykorzystać. Caroline nie powinna się obrazić. Obrzuciłam brunetkę morderczym spojrzeniem.
- Tak się składa, że od miesiąca nie mogę się spokojnie wyspać, bo pół nocy słyszę, co Steven robi za ścianą. Tak się też składa, że jeżeli tam nie trafię, to pan Perry zmarznie, wracając do hotelu... - dodałam, widząc, że ta zaczyna się lekko krztusić, i poprawiłam na sobie czarną skórę.
 Dostała po tym wszystkim uroczych napadów histerii, nerwowo przeskakiwała z nogi na nogę, machała rękoma, gestykulowała, starając się pomóc mi w zrozumieniu tego, co mówiła. Ciężko było, ale ja nie miałam czasu się dłużej nad tym rozczulać. Chciałam, by mnie po prostu zaprowadziła do hali, nie lubiłam rzucać obietnic na wiatr. A nie będę też ukrywać, że kochałam moment, kiedy On schodził ze sceny, zostawiając ten rozwrzeszczany tłum, którego częścią sama niedawno byłam...i podchodził do mnie. Bo stał się mój, doskonale o tym wiedziałam. Gorzej, że moja niedoszła przewodniczka tego nie rozumiała i nie była w stanie się okiełznać, by mnie poprowadzić.
- Czekaj, czekaj...ja muszę to ogarnąć... Wyglądasz jak ja...za parę lat. Dobra, może ty tego nie widzisz, ale ja to widzę. Gadasz mi, że masz jakieś tam podobne przeżycia jeśli chodzi o...i tak dalej, a do tego chcesz mi powiedzieć, że jesteś związana z Aerosmith...? Kurwa, mnie chyba pojebało do reszty!
- Wolnego, kochana. Jestem związana przede wszystkim z prowadzącym. - Nie mogłam się powstrzymać. - A z tobą jest wszystko w porządku, z tobą jest absolutnie wszystko w porządku...jak masz na imię? I błagam, zabierz mnie tam. Ja muszę tam dotrzeć, bo mnie zabiją po fakcie, hej...
- Z prowadzącym...jeszcze lepiej. I może mi powiesz, że w wolnych chwilach siedzisz sobie i rysujesz swoje dziwne obrazki z głowy...?
- Tak - odpowiedziałam szybko i szczerze, zresztą. - Moja praca polega na rysowaniu, jakby na to nie spojrzeć. Projekty okładek. Książek.
 I tutaj znów się pogrzebałam, wyszło, że dziewczyna planuje robić dokładnie to samo. Runęła na chodnik, usiadła na krawężniku i powtarzała w kółko wszystkie podobieństwa między nami. Nie będę udawać, że mnie one ani trochę nie fascynowały, całe to spotkanie, ale znosiłam już jajo, ja MUSIAŁAM dotrzeć do hali, gdzie był koncert. Starałam się ją przekonywać, ta zaczynała majaczyć. Robiłam wszystko, kusiłam ją podpisami chłopaków, machałam jej identyfikatorem upoważniającym do przebywania na backstage'u. Nic. W końcu powiedziałam, że zrobię dla niej wszystko, jak mnie zaprowadzi. Uległa.
- No dobrze... I jestem Madison... Ale...skoro zrobisz dla mnie wszystko...ja cię tam zabiorę, ale nie chcę iść na ten koncert...pewnie wyda ci się teraz to dziwne, ale ja...chyba muszę z tobą porozmawiać, bo to wszystko...nie mogę.
- Świetnie! - Wstałam pocieszona z krawężnika i pomogłam wstać Madison. - Madeline, ale mówią mi Dee. I tak... Zaprowadź mnie po prostu do hotelu. I tak będzie już bezsensu iść na sam koncert. Jeszcze skoro chcesz porozmawiać. - Popatrzyła na mnie niepewnie. Słuszne, jeszcze przed chwilą byłam gotowa się pocięć, byleby tylko dotrzeć na ten nieszczęsny występ, ale po jej słowach moje myślenie zboczyło na inny tor. Ten jeden raz... - Madison, wiem, co robię.

***

 Udało mi się wytłumaczyć jej, w którym hotelu się zatrzymaliśmy. Naturalnie nie zapamiętałam nazwy, naprodukowałam się ze szczegółowym opisem budynku, co okazało się zupełnie zbędne, kiedy ta powiedziała mi, że w sumie mogła się sama domyślić, tam zawsze zatrzymują się gwiazdy. Przemierzałyśmy stosunkowo szybko zimne Seattle, rozmawiając wciąż o tym, co nas obie uderzyło, a ją zwłaszcza. Otumaniło ją, ja starałam się trzymać zdrowy dystans, odpowiadać na pytania, czasem jakieś zadać. Kolejna idealna okazja, by powierzyć komuś moją największą i najprawdziwszą życiową dewizę. Znów znalazła potwierdzenie; nic nie dzieje się przypadkiem. Madison się zgodziła, powrócił do niej uśmiech. Sama już zapomniałam, że powinnam teraz być gdzie indziej. Wyjątkowo zdałam się na tłum rozpalonych kobiet, które może wystarczająco zdopingowały mojego kochanego, haha. Raz one. I wszystko mogłoby być już w porządku, ale znów zerwał się wiatr. Spytała o coś, co mnie wytrąciło z rytmu. Tym razem ja się podłamałam.
- Jak to jest...? Być po tej drugiej stronie...w tym świecie, ale jednak w cieniu...?
- Ciężko jest - odparłam po chwili, po czym znów na nią spojrzałam. Zatrzymałam się w sobie, czas zawrócił. - Osobiście trafiłam na moment, kiedy jakby powstali na nowo. Co prawda wracają na szczyt, do dawnej formy... Ale muszą jeszcze wrócić do czystości. Ja jestem jego matką, nie tylko kobietą. Pilnuję go. Pomagam mu. Rozmawiam. W nocy czasem chce mi się płakać, że nie dam rady, że on znów nie da rady. A z drugiej strony on opiekuje się mną, ja bez tego zginę. I mam taką świadomość, że on wychodzi na scenę dla tych ludzi, ale wraca tylko dla mnie. Tak mówi. I tak ma każda...z nas. Kochamy się jak normalni ludzie. Z tym, że jest o wiele więcej pułapek. Boże, są wszędzie. I będąc tam wcale nie jesteś w cieniu, Madison. Jesteś w centrum, kiedy zdasz sobie sprawę z tego, co ci powiedziałam. I czujesz triumf nad połową kobiet świata - zaśmiałam się ostatecznie. - Oni są najbardziej zagubionym gatunkiem mężczyzn. Oni najbardziej potrzebują tej miłości, Madison. Kiedy cię w środku nocy nagle przytuli jak małe dziecko matkę... To nie są ci ludzie, których ty widzisz w gazetach, telewizji. Oni tak wyglądają, oni się tak zachowują... Bo tym sposobem unikną zbędnych pytań.
- Teraz to bardziej zobaczyłam siebie i Michaela niż siebie i Richie'go - westchnęła po chwili milczenia. - Za trudne to wszystko...
- Tam jest pięknie, ale nie możesz nawet na moment zapomnieć, co przeżyli. Co mają za sobą i o czym chcą zapomnieć, choć wiesz, że tak naprawdę nie mogą tego zrobić. To jest najtrudniejsze. Kim jest Richie?
- Moim chłopakiem. - Uśmiechnęła się niepewnie, na co ja jej tylko odpowiedziałam, że tak właśnie sądziłam.
 Wspomniała wcześniej, że Sambora. Wiedziałam, że skądś kojarzę, okazało się, że jeśli jestem z Nowego Jorku, to pewnie w radiu zasłyszałam. Tak się złożyło, że w Nowym Jorku żyliśmy na co dzień, zatem to pewnie było radio. Może padło kiedyś na zapleczu. Zresztą, w tamtej chwili nie to było dla mnie ważne. Kiedy zobaczyłam hotel i pociągnęłam gwałtownie Madison w jego stronę, w ogóle się tym już nie interesowałam. Rozbawiło mnie jej przerażenie, ale chciałam, by poszła ze mną dalej. Chciałam z nią jeszcze porozmawiać. Znów zaczęła stawiać opory, bała się tam wejść, bała się reakcji ludzi, którzy tam byli. Jakby miała ich za lepszych od siebie, on nas. Miałam wrażenie, że się przy mnie krępuje. A przecież ja byłam tu tylko dlatego, że...och.
 - Możesz tak sobie przyprowadzać fanki?
 Bawiło mnie to tak bardzo. Oczywiście, że mogłam. To, że wkroczyłam na zupełnie inny poziom życia, inną sferę, nie sprawiło, że stałam się mniej zależna. A skąd, wciąż miałam swój silny głos. Przemknęłyśmy szybko przez hotelowy hol, machnęłam tylko kilku osobom swoją zbawienną przepustką i wciągnęłam Madison za sobą do windy, szybko wcisnęłam odpowiednie guziki, po czym znów spojrzałam w jej zdezorientowane ślepka.
- I tak już ci wystarczająco zaufałam - powiedziała zduszonym głosem.
- Można mi zaufać. - Uśmiechnęłam się i przejrzałam w sporym lustrze. Wielkie plusy wind. - Można ufać.
- Pewnie się jeszcze nie raz spotkamy...
- Chciałabyś? - spytałam. Jej stwierdzenie zabrzmiało jak myśl, która powinna na zawsze zostać tylko w jej głowie. Nie sądzę, by chciała mi o tym mówić.
- Sama nie wiem. Ale zapamiętaj sobie nazwisko McKagan. Duff McKagan.
- O proszę. Gra. - Spojrzałam na nią. To nie było pytanie, to było dla mnie jasne. Po tym wszystkim... Kiedy winda stanęła, zachęciłam ją ruchem głowy znów, by poszła za mną. Poszła i szepnęła cicho, że owszem, gra. Zapamiętam.
 Po krótkiej walce z kluczem, udało mi się otworzyć drzwi do naszego pokoju, och, apartamentu. Weszłyśmy do środka, młoda zagwizdała z zachwytu, a ja rzuciłam kurtkę na kanapę, po czym podeszłam do jednego z ciężkich pokrowców stojących przy ścianie. Szukałam czegoś, co chciałam jej dać od samego początku, w między czasie dostała moje pozwolenie na spoczęcie, napicie się, rozgoszczenie. Klęłam sama do siebie, przeklinałam Joe'go, który nie powinien dotykać rzeczy, których mówiłam, by nie ruszał. Pogrążyłam się w wykopaliskach wśród naszych pierdół, kiedy znów Mad zadała pytanie. Celne.
- Wspominałaś coś, że przytrafiło ci się coś podobnego jak mnie i Susan. Mogę wiedzieć dokładnie, co się stało?
 Mruknęłam coś cicho i niedługo potem usiadłam przy niej, na kanapie. Wzięłam na raz szklankę whisky i z zimną krwią streściłam jej szalone lata, kiedy to byłam sama. Kiedy moje dziewczyny poleciały za ocean, polecieli i rodzice, a ja chciałam uparcie walczyć o niezależność z jadowitym wężem Jasperem u boku. Powiedziałam jej o całym fałszu, jaki z niego wypłynął i naszym wielkim zwycięstwie, kiedy znów spotkałyśmy się po latach. Ja i dziewczyny. W innym świecie.
- ...i przestałam być sama. Moje życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni, miałam niewiele, a teraz... - Uśmiechnęłam się blado.
 Zrozumiała, że w jej historii zobaczyłam swoją. Ja dowiedziałam się, że i u niej śmierć zagrała ważne skrzypce. Że śmierć odebrała jej koleżankę, a siostrę małej Susan. Jej przyjaciel i jej chłopak szukali szczęścia w świecie, do którego należał Mój. Tylko oni byli teraz tam, gdzie Aerosmith piętnaście lat temu. Albo nawet oni nigdy nie byli w aż takiej dziurze kariery. Czasy się zmieniły. Rozmawiałyśmy jakbyśmy znały się już od dawien dawna. Otwarłyśmy się. Zobaczyłam, jak bardzo ta jest rozdarta, kompletnie nie wie, co z sobą zrobić. Myślałam tak, aż dotarła mnie przytłumiona fala krzyków podniecenia, ekstazy, dziki pisk. Z holu. Wrócili.
- Wracają, Madison - odparłam i zaśmiałam się cicho. Obruszyła się. Ja podeszłam znów do pokrowca, z którego wyjęłam jeden z plakatów promujących trasę. Były nie do zdobycia, tylko my je mieliśmy. Uznałam, że jeden dam właśnie Madison, powiedziałam jej, jaki unikat będzie mogła sobie zatrzymać. - Możesz jeszcze dostać z podpisami.
- Chcę jeden podpis - odparła cicho, patrząc na plakat. - Twój.
 Dreszcz.
- Tego się akurat nie spodziewałam. - A zaskoczenie moje było ogromne. Ale mój mózg szybko rozpracował, że jeśli nie zrobię tego teraz, to oni zaraz tu wpadną, a na pewno Anthony z Caroline, jak Caroline to i Steven, zobaczą Madison, mnie, i zacznie się przesłuchanie. Byli już na piętrze, wzięłam pierwszy lepszy flamaster leżący na ławie i podpisałam się. - Dee Wakeford, proszę...
- Będzie mi przypominał, że to wszystko było prawdą... - Podeszła i po prostu się przytuliła. Odwzajemniłam gest z czystą przyjemnością, mówiąc cicho, że to jest właśnie jeden z plusów bycia po tej stronie. Przykleiła się do mnie, a ja patrzyłam spokojnie, jak klamka drzwi w końcu opada na dół, drzwi otwierają się bezszelestnie.
- Madison, będziesz się musiała ostrożnie wycofać i żadnych gwałtownych ruchów... - Uśmiechnęłam się do niej znacząco.
- Ale jeszcze się spotkamy. Na pewno... Zapamiętaj tylko nazwisko McKagan albo Sambora.
- Pamiętam oba. - Powiedziałam poważnie i popatrzyłam jej w oczy raz jeszcze. - A ty zapamiętaj, że wierzymy, że te nazwiska zapamięta znacznie więcej ludzi. Każdy z nich zaczynał od marzeń. Każdy z nich zaczynał z tym samym celem. I wytrwał. Wiara, Madison. - Puściłam do niej oczko, po czym kiwnęłam głową na swojego ukochanego, który stał bez słowa w progu i przenikliwie obserwował to, co się działo. - Pamiętaj, młoda. I ty pamiętaj.
 Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie ciepło, po czym odwróciła się i wlepiła wzrok w Joe'go, tkwiącego wciąż w progu.
  - Dzień... A raczej dobrej nocy i do zobaczenia...w innym życiu...czy jakoś tak. Masz super laskę i nie spieprz tego - wydukała i raz jeszcze na mnie spojrzała, potem na niego i przytuliła do siebie plakat, z którym wyszła koślawo z pokoju. Zniknęła równie szybko jak się pojawiła.
- Cześć, stuknięta Madison - powiedziałam, patrząc za nią, po czym zamknęłam drzwi i przeniosłam wzrok na mężczyznę. - A ty zapamiętaj, co powiedziała.
- Ja doskonale o tym wiem. Zdałem sobie sprawę, kiedy dziś cię nie było. To był słabszy koncert, Madeline, zdecydowanie.
- Wynagrodzę ci to jeszcze, kochanie, słowo.
- Mam nadzieję - odparł i oparł się o drzwi. - A ona... Powinienem pytać?
- Nie - szepnęłam z uśmiechem.
 Nie chciałam już żadnych pytań. Wzięłam go tylko za rękę i pociągnęłam w znanym kierunku.

* *** *

Jesteśmy końca bliżej, niż dalej, chciałabym powiedzieć. Co więcej, mam w swoim archiwum coś nowego, dręczy mnie pytanie, czy winnam to już publikować. Może czekać?

Pomocy.