XVIII: Jak feniks z popiołów...

Chyba nie mam już słów.

* *** *
,,Przez niebotyczną grań
Pieliśmy długo się
Niejeden odpadł tam
Znajdując w dole śmierć''

***

Steven

marzec, 1985r.

 Miesiąc za miesiącem, dzień za dniem, koncert za koncertem, a ja wciąż z niesforną angielską damą, która dosłownie trzymała moje życie w swoich pięknych, długich palcach. Wbijała w nie swe perfekcyjnie pomalowane paznokcie, każdy w innym odcieniu, kiedy zrobiłem coś źle, kiedy byłem niebezpiecznie blisko popełnienia błędu, którego może i żałowałbym do samego końca. Była dla mnie taka dobra, czasem aż czułem się nieswojo. Ona, piękna kobieta o twarzy wiecznej dwudziestolatki. Pojawiła się jak huragan i zwabiła mnie w swe barwne szpony historiami o nieokiełznanym języku, wszystko spowiła takim pięknym mrokiem, kusicielka. Chciała mnie. Panna Hadley chciała mnie całego od zawsze, od naszego pierwszego spotkania. Ale nigdy nie powiedziałaby mi tego wprost, to jasne. Nie była z tych, nie przepadała za okazywaniem uczuć w taki sposób. Ale to wszystko było widać, kiedy zaczynało dziać się coś. Coś złego.
 Nie chcę wracać. Nie chcę wracać tam, dokąd nie chciałem jej zabierać. Miejsce, które uderzyło mnie jesiennej nocy, jeszcze w osiemdziesiątym czwartym. Ten zły czas. Pozostawiony sobie samemu i tylko lustro przede mną, a ono wyłącznie mówiło bez ogródek całą prawdę, bolesną jak zawsze. I tak sądziłem, że jestem z nim sam. Ono nie potrafiło pomagać, uświadamiało mi tylko moje koszmarne położenie. Pomyliłem się wtedy, stało się coś, czego nie przewidziałem. I nigdy bym nie przewidział, dlaczego teraz wracam do tego? Wszystko skądś się bierze, wracam, ponieważ tamto znów powróciło do mnie.
 Połowa marca tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt pięć, niedługo moje trzydzieste siódme urodziny, koniec spektakularnego Back In The Saddle Tour. Co robił frontman giganta, jakim Aerosmith znów stawało się, jak ten feniks z popiołów? Gnił. Gnił na granicy snu, życia, prawdy, rzeczywistości - i śmierci. W żyłach moich krążyły nowe czarowne substancje, pierwsze od miesięcy. Noc ogarniała wszystko, nie było ani księżyca, ani gwiazd. Leżałem niczym nieprzytomny na łóżku i wpatrywałem się ścięty w sufit. Chciałem krzyczeć, wyć i płakać. Bo co ja, kurwa, zrobiłem? Dlaczego? Dlaczego, skoro nie miałem już od dawna z tego żadnej przyjemności? Nigdy nie miałem, to zawsze było tylko żałosną iluzją, ale myliła mnie jeszcze wtedy. Teraz nie. Więc dlaczego to ponowiłem? Patrzyłem w ciemną przestrzeń, widziałem postacie, których nie miało prawa tam być. Wirujące cienie w czarnych szatach, czyhały przy ścianach i oknach na mnie i moją straconą duszę. Na moje wspaniałe życie, które ja potrafiłem tak perfekcyjnie obracać w ruinę. Jęknąłem cicho, zobaczyłem szkaradne lustro wewnątrz swej głowy. A w nim siebie na skraju wytrzymałości. Jak można było być takim głupcem, jak można było wchodzić w świat twardych narkotyków z taką pasją. Skąd taka we mnie się wzięła te lata temu? Nie wierzę, że to już ponad dekada. Dekada, odkąd wpadłem w bagno. Białe, sproszkowane bagno. Zamiast gadów czekających na przerażone ciało, czekających by wgryźć się w sparaliżowane przez panikę mięso - czekały igły. Wielkie igły, one tylko marzyły o podaniu ofierze tej otumaniającej dawki. Jednak nie potrafiłem walczyć. Ale co się stało kilka miesięcy wstecz, że odciągnąłem się od nich na cały ten czas, co się stało...
- Przepraszam... - szepnąłem, odwracając się w przeciwną stronę i spoglądając łzawo na śpiącą obok brunetkę, niczego nieświadomą księżnę, która pojawiła się znikąd. Która uczuciem miłości trzymała mnie z dala od białej kurwy przez całą tę trasę i okres przed nią. Biała kurwa kiedyś była moją ulubioną kochanką, jako jedyna zawsze była. Gorzej, kiedy ta sama sypia z twoją żoną. Gorzej, kiedy równa z ziemią wszystko, co masz. Okazała się być nadludzko drogą kurwą. Dlaczego znów się na nią pokusiłem, mając obok kobietę, jakiej nie spotkam już nigdy więcej? Jeśli ona odejdzie, ja już nigdy nie zaznam prawdziwego ciepła i troski, taka trafia się tylko raz, teraz to wiem. Całe jej starania poszły na marne przez moją słabość.
 Zacisnąłem powieki i poruszyłem się gwałtownie, bowiem lustro wewnątrz mojej głowy ukruszyło się. Brzydka szlama, brzydka rysa. Teraz moje odbicie prezentowało się jeszcze gorzej, miałem wrażenie, że jeszcze nigdy nie byłem śmierci tak blisko. Ironio, jak to możliwe, by umierać przez narkotyki w hotelowym łóżku, leżąc przy swojej pięknej kobiecie, a samemu będąc u szczytu kariery, wbrew pozorom. Byłem taki wyczerpany, noc nie miała końca, ona... Nieznane fale rozsadzały od wewnątrz moją czaszkę, a w pamięci jakby zostało tylko jedno: tamten czas, kiedy leżałem przymierający w domu, w Nowym Jorku, a ona przy mnie, kiedy myślała, że jestem już nieobecny, a ja słuchałam. Piękna modlitwa, która okazała się być historią. Słowa jej życia, które kierowała do mnie, których nie chciała, bym usłyszał, nie tak, nie w taki sposób, nie w takiej sytuacji. Ogłuszała mnie wciąż jej deklaracja pomocy, jej smutna twarz, huk jej serca, kołaczącego niespokojnie. Jej własne rozczarowanie, kiedy powiedziała, że mnie kocha.
- Głupia, głupia... - wykrztusiłem, choć teraz nie mam pewności, czy nie tylko wewnątrz siebie. Ta poruszyła się lekko, lecz spała dalej. A ja nie wiedziałem, co będzie.
 Co zrobi, kiedy się dowie? Czy zostanie? Czy odejdzie? Czy będzie chciała mnie słuchać? Czy cokolwiek mi powie? Czy da w twarz i wykrzyczy, że zmarnowała sobie kilka miesięcy, a nawet i całe życie, na myślenie o mnie, kiedy ja jednak okazałem się być takim jak jej były, nawet gorszy? Czy będzie sama sobie pluć w brodę, że od początku wiedziała? Wiedziała, że z tego nic nie ma prawa być, ponieważ ja jestem skurwysyńskim Stevenem Tylerem, liderem Aerosmith, a ona prostą dziewczyną z jednego z ładniejszych angielskich miast, to wszystko. Nie, za nic nie mogła tak pomyśleć. Tak wiele kłamstw w tak krótkim czasie. I przez mnie. Zresztą, ja sam siebie kłamałem tyle lat i widać, jak na tym wyszedłem. Nie potrafiłem uczyć się na błędach. I może przez to mijała mi właśnie ostatnia noc z tą, którą i ja pokochałem. W końcu pokochałem tak kobietę, co dalej? Znów dostałem miedzy oczy, nowe wspomnienie. Po przedostatnim koncercie pierwszej części trasy... Siedziałem z Joe w pokoju, już nie pamiętam, czy moim, czy jego. Rozmawialiśmy o tym i tak, jak zwykliśmy to robić przez te wszystkie lata. Miłość, kobiety. Jego paranoidalny wniosek, że może nam nie dane było pokochać tak, jak dane to było innym mężczyznom. Wyśmiałem go wtedy, a dziś płakałem. Może miał rację. Ale z drugiej strony, i on miłość znalazł. Pytanie, co ta by zrobiła, gdyby on znów coś wziął. O ile już tego nie zrobił. Boże, a ty, Caroline, byłaś w Oakland tamtej nocy, której my wykłócaliśmy się o miłość. To w Oakland zobaczyłaś mnie po raz pierwszy. Westchnąłem ciężko, załamując przy tym niespokojnie oddech, znów spojrzałem po leżącej obok księżniczce. Taka dla mnie się stała, była zbyt niepokorna jak na królową. Była moja.
 I tego nie wolno było nikomu i niczemu pozwolić odmienić. Była silna, była piękna, chciała czegoś, czego żadna przed nią. Była ze mną tak zawsze, odkąd się pojawiła w moim życiu. Chciałem przez kolejne długie lata całować jej ostre usta, patrzyć w jej oczy, skrywające w sobie pokłady iskier. Mogące spalić wszystko, ile to razy ja sam przez nie nie zapłonąłem. Tamten ogień był dobry, tylko takiego potrzebowałem. Ten, co wypalał mój szkielet od wewnątrz, blokował żyły, uniemożliwiał mi wszystko... Na co był? Po co go wzniecałem? Dlaczego nie potrafiłem...

***

 Otworzyłem oczy, nie wiedziałem, która godzina, ale marcowe słońce skromnie oświetlało pomieszczenie. Bóle ustały, ale cóż mi to dawało, skoro czułem się jakbym nie spał od kilku nocy. Wsparłem się ociężale na przedramionach, utkwiłem nieświadomie wzrok w siedzącej przy mnie Caroline. Dreszcz. Wiedziała. Musiała widzieć. Patrzyłem w jej szyję, szukając odwagi, by spojrzeć i w jej oczy.
- Stary kretyn - rzuciła oschle. - Myślałam, że może chociaż do powrotu wytrzymasz, ale się pomyliłam.
- Caroline...
- Nie wiedziałam, czy masz padaczkę, nie wiedziałam, co ci jest. Byłam przerażona, śmiertelnie się, Steven, bałam. A ty tylko spałeś, napruty nie wiem czym. Ty po prostu znów...
 Milczałem jak zaklęty, co innego miałem zrobić. Nie było żadnej racjonalnej odpowiedzi na jej słowa. Nie było żadnych usprawiedliwień. Nic nie było. Znów została tylko prawda. Czas płynął, a my w ciszy. Ale w końcu musiał nastać ten moment, gdzie jednak okazywałem się być mężczyzną. Jego wrakiem. Uniosłem ku niej głowę, nie patrzyła na mnie. Patrzyła na materac, gdzie porozkładane było kilka kartek, zignorowałem je i zdobyłem się na coś, co mnie wówczas zaskoczyło. Nie sądziłem, że dam radę.
- Ale...zostałaś.
- Słucham? - Momentalnie się poruszyła i spojrzała mi w twarz, zadrżała.
- Zostałaś, Caroline...
- Ale...
- Przez prawie całą noc leżałem wpatrzony w ciebie i modliłem się żarliwie, byś się ode mnie nie odwracała, choć zrobiłem coś, co już nigdy zdarzyć się nie powinno. Ale jestem zdominowany przez zbyt wiele. I nie wierzę, że mówię ci o tym w taki sposób, po tym wszystkim...
- Nie...nie rozumiem cię teraz. Teraz jeszcze bardziej cię nie rozumiem, Steven - odparła cicho i znów zaczęła błądzić wzrokiem. A ja odważyłem się na tyle, by zmienić pozycję na siedzącą. Przybliżyłem się do niej, lecz odsunęła się niepewnie. - Nie rozumiem...
- Czy nie stało się tak, jak się tego obawiałaś? Obiecałem ci coś, ale stało się, obietnica poszła się pieprzyć razem z miesiącami mojej czystości. Znów jestem tylko ćpunem. Nie potrafiłem docenić tego, co mi dałaś i dopiero teraz to... Teraz to do mnie dociera, Caroline. Na swoją obronę mogę tylko powiedzieć, że tego nie było dużo... Choć na co komu taka wiedza, tanie bajki. Kurwa. Mówiłem, że nie wiesz, co robisz. Nie pow...
- Och, zamknij się! - krzyknęła nagle, a ja pokręciłem z politowaniem głową. Dostałem w twarz. Uderzyła mnie z całej siły i z premedytacją, po czym bezwładnie opadła na biały materac, białą kołdrę i poduszki, a jej pierś falowała szybko, goniąc oddechy. - Zamknij się! To ty nic nie rozumiesz, nie ja! Ty! Nie wiem, dlaczego pierdolisz takie głupoty! Nienawidzę takich sytuacji! Czego ty chcesz, po co mi tak mówisz?! Litość chcesz wzbudzić?! W kim?! W sobie samym?! Bo we mnie na pewno nie! Obiecywałeś mi, jasne, ale chyba musiałbyś być skończonym idiotą, jeśli wierzyłbyś, że ja biorę takie obietnice do siebie! A skąd, Tyler! Ja doskonale wiedziałam od samego początku, że ty znów weźmiesz! Ale jak możesz tak do mnie mówić! Poznałeś mnie wystarczająco, myślałam!... Moje... Moje obietnice różnią się od twoich, Steven... Bo moje są składane przez w pełni zdrową osobę, nad którym nic nie ma władzy... Ja ci obiecałam, że pomogę. Że z tobą będę... Że chcę, byś z tym skończył... Ja... Ja ci to wszystko obiecałam... Bo przecież... Przecież ja cię...kocham, kretynie. Nie powinnam...ale...ale kocham... Więc doceń to... I nie pierdol mi o żadnych odejściach, niczym podobnym. To nie na tym polega. Tylko...ty musisz...sam wziąć się znów...w garść... I nie ulegać... I ty wiesz o tym wszystkim...
- Caroline...
- Kurwa, ty się po prostu nad sobą zastanów i odpowiedz sam sobie na pytanie, jak bardzo ważne jest dla ciebie życie, które zakopałeś w tym gównie, co się nim faszerujesz! - Zerwała się i zgarnęła wszystkie kartki z łóżka, po czym wybiegła z pokoju, trzaskając z hukiem drzwiami. Zostawiła mnie samego. Zostawiła ze mną bardzo ważne słowa. Po chwili ja sam się podniosłem i podszedłem do okna, oparłem czołem o szybę i skupiłem na prawie niewidocznym własnym odbiciu w tafli szkła.
- Ile dla ciebie znaczy życie, Tallarico?
 Ciężko powiedzieć.
- Ile dla ciebie znaczy życie bez tej kobiety?
 Teraz już nic. 
 Tkwiłem w bezruchu. Może minuty, a może godziny. Nawet sam ze sobą nie potrafiłem szczerze porozmawiać o własnym życiu. A ona...
- I dlatego weźmiesz się w garść. Tylko... 

Caroline

 - Te listy się nie kończą, Dee - szepnęłam, siedząc głęboko w fotelu i paląc swój obiad, papierosa Perry'ego. Lustrowałam wzrokiem rozłożoną na kanapie przyjaciółkę, czytającą jeden z tych pierońskich listów autorstwa J. Axona. Kimkolwiek on był... - Nie kończą się, stają się coraz gorsze... Pierdolone ćpuny...
- Na pewno nie chcesz o tym porozmawiać? - spytała mnie ze smutkiem w głosie. Pokręciłam szybko przecząco głową i kazałam jej kontynuować lekturę, która tylko bardziej mnie rozszczepiła wewnętrznie. Rozdarła. Zastanawiałam się, dlaczego w ogóle czytałyśmy te wszystkie oskarżenia, skoro nie było tam nic godnego uwagi, a same raniące słowa. Może chciałyśmy poznać grunt, po którym stąpał u schyłku swojego życia. Może byłyśmy ciekawskie. A może wszystko naraz. Patrzyłam tępo przed siebie, kiedy ona znów się odezwała. - Ale ja nie mogę się skupić, kiedy wiem, co się stało. Caroline, skoro on wziął, to znaczy, że...
- Joe nie wydaje mi się być aż takim palantem. Gdyby ciebie nie było, pewnie by wziął. Ale on jest trochę bardziej dojrzały od swojego złotego przyjaciela i to widać.
- Może powinnaś z nim porozmawiać...
- Ze Stevenem? Już mu powiedziałam wszystko, co powinien ode mnie usłyszeć. Im dłużej nad tym myślę, tym bardziej zdaję sobie sprawę, że on chyba ma rację, powinnam go zostawić. - Zaciągnęłam się papierosem. Wypuszczałam wolno dym, aż westchnęłam, zaśmiałam się z goryczą. - Ale kim ja bym, kurwa, była, gdybym go tak zostawiła. To brzmi śmiesznie, ale on naprawdę mnie kocha. A ja kocham jego. I nie potrafię go zostawić, czegokolwiek by tu nie zrobił. To znaczy...z sobą nie zrobił. Nie potrafię patrzyć, jak umiera. A ja obok. Obiecałam mu, że pomogę. A on... Ja mu tego nigdy nie powiedziałam, ale... Ja...
- Nie ma nic śmiesznego w tym, że go kochasz. Tym bardziej w tym, że on ciebie.
- Źle powiedziałam, wiem, Dee. Ja wiem. Chodzi mi o to, że...ja nadal jestem... Nie potrafię mu chyba w pełni zaufać. Boję się. Powiedziałam mu, co o tym wszystkim myślę, zanim przyszłam do ciebie. Powiedziałam mu w najbardziej zimny i nieprzyjemny sposób. I ciężko, bardzo, przeszło mi to przez gardło. Nie chciałam, tak naprawdę potrzebowałam go przytulić, powiedzieć, że...że...siła...i... - Odzywały się we mnie wszystkie możliwe emocje, sama nad sobą zaczynałam tracić kontrolę, wszystko się chwiało, cały mój świat. Byłam zdeterminowana i z zimną krwią, ale wystarczyła jedna myśl, bym stała się zagubioną dziewczynką na skraju rozpaczy.
- Wiesz, że oni to robią wbrew sobie... Że mają dość... Ale jak karma, zło wraca. Trzeba by ich od tego odciąć na dobre, na długi czas. A tutaj, na trasie, nie ma opcji, by uniknąć narkotyków...
- Wszędzie są... - westchnęłam cicho i zgasiłam kolejnego już papierosa. - Jak wrócimy, to go odetnę... Niech o nich zapomni na zawsze. Ale niech nie zapomina o tym, co mu, nam, im wszystkim, zrobiły. Aż chciałabym cię spytać, co ty być zrobiła, gdyby wyszło, że Joe...
- Błagam, nie... - pisnęła i zmierzyła mnie przerażonym spojrzeniem. Zamilkłam. - W szczegóły wdamy się kiedy indziej. Skoro na teraz miałaś coś do tego listu...
 Wróciła raz jeszcze do pisma, a ja znów zaczęłam niespokojnie oddychać. Nie wiedziałam, czym bardziej się przejmować, czy mężczyzną, którego szalenie pokochałam, a który został doszczętnie zmanipulowane przez największe zło Tego świata i świata w ogóle, czy przejmować się słowami spisanymi kiedyś przez już nieboszczyka, co stał się nim przez dokładnie to samo zło, z którym będę wraz ze Stevenem walczyć. Mój bez używek był człowiekiem bardzo bezpośrednim. Jasper stawał się taki dopiero pod ich wpływem. I potrafił przez to ranić w najbardziej czułych punktach, potrafił rozbijać nawet najsilniejszych. W liście z września osiemdziesiąt dwa opisał pokrótce Madeline i mnie. Twierdził, że nie będę chciana przez żadnego, ponieważ jestem zbyt pewna siebie, mam wygórowane wymagania, nie doceniam tego, co mam, nie znam języka kultury, że bawię się mężczyznami jak dziecko zabawkami i kiedyś odwróci się to przeciwko mnie. Że bawię się i Dee. Nazwał mnie dziwką, kłamliwą zdzirą i tym skończył pierwszą część.  A jeśli mowa o...
- Myślałam, że wiarołomna zdrada z jego strony miała miejsce już dawno - zaczęła i popatrzyła na mnie - ale jak widać pomyliłam się znów.
- Ale patrz, ilu rzeczy się dowiedziałaś...
- Dziwka, zdzira, kłamca, szmata i wadliwa. Pewnie o kilku zapomniałam. Nie sądziłam, że...że uzależnienie może...aż tak...
- Nie wolno zwalić ci wszystkiego na uzależnienie. On musiał to mieć w pewnym stopniu zakorzenione w mózgu i bez tego. Przez niego przemawiała zazdrość, on był tak strasznie zazdrosny, skoro powstawały z tego takie teksty, Dee. On był niesprawny psychicznie, śmiem twierdzić. To było widać jeszcze w Cambridge.
- ,,Wakeford, wielkie szczęście świat spotkało. Jesteś ostatnia ze swojej linii, która potrafi być taką niewdzięcznicą i zapatrzoną w siebie krętaczką. Chwała, że geny dalej przekazane przez ciebie nie będą'' - przeczytała wolno, podnosząc się do pozycji siedzącej. - To akurat zabolało,  mimo wszystko.
- Domyśliłam się. Nie sądziłam, że ma dla nas taką wiązankę... Ale... To jest to, o co chciałam się ciebie spytać, już kiedyś. Czy ty mu o tym powiedziałaś?
- Nie.
- Wiesz, że cię nie minie, a odwlekać w nieskończoność nie możesz...
- Wiem. Wiem, ale nie mam po co mu teraz o tym mówić. Nie powiem nic, dopóki on nie będzie...chciał.
- Boisz się?
- Krępuję - mruknęła i popatrzyła na mnie z ukosa. - Krępuję się tego... Ten temat mnie odstrasza. I zawsze przychodzą te złe myśli.
- Ej, młoda, wyrzuć je z głowy... - Wstałam i przesiadłam się na kanapę, położyłam rękę na ramieniu przyjaciółki. - Tak jak ja nie zostawię Stevena, tak ty nie zostaniesz sama przez coś takiego.
- Nie chciałabym, by coś się przez to zmieniło, nic poza tym.
- To jest inteligenty mężczyzna. I na pewno nic się nie zmieni. A nawet jeśli, to nie na gorsze. Na pewno zdaje sobie sprawę, że takie sytuacje są jak cios, że ciężko o tym mówić, przyznawać się. Kobiecie. - Uśmiechnęłam się do niej blado, oparła głowię o moją rękę.
 Zamilkła, zapatrzona przed siebie. Aż wróciła znów.
- Powiem: Kochanie, byłabym zbyt idealna, gdybym mogła ci jeszcze urodzić dziecko...
- Otóż to, Dee, dokładnie. Nie da się mieć wszystkiego. A dobrze wiemy, że on i tak już chyba za dużo otrzymał.
- Chyba nie tylko on - odparowała, po czym ziewnęła cicho, co było absolutnie kojące w tamtej chwili. - Zdecydowanie za bardzo im się poszczęściło, Caroline...
 Nie wiem, kiedy zasnęła. Wiem, że musiałam ostrożnie wstać, by jej nie obudzić, a wychodząc z pokoju wpadłam na Joe'go, który najwyraźniej nie mógł być świadomy ani tego, co działo się w głowie jego kobiety, co działo się w moim sercu, a co zrobił z kolei jego brat. Rzadko kiedy dopisywał mu tak dobry nastrój. Nie warto było tego psuć, każdy ma prawo być szczęśliwym. Szkoda tylko, że niektórzy to prawo łamali. Szkoda, że obrywało znacznie więcej osób. Idąc korytarzem, zmięłam w kulkę refleksje Axona i celnie rzuciłam nimi do kosza. Wszystko wraca na swoje miejsce.
 O jeden kamień mniej na sercu, kiedy wróciłam do siebie i zastałam śpiącego Stevena w towarzystwie kilku zabazgranych kartek, porozrzucanych długopisów. Może tragedii nie było...? Podeszłam cicho do łóżka i wzięłam najmniej pokreślony kawałek papieru, po czym odrzuciłam go szybko. Nie chciałam jednak tego czytać. Przypomniałam sobie o czymś. ,,Zbaw mnie tej nocy. Spraw, by było w porządku. Mój Aniele...'' - nie...!
 Nie powinnam chłonąć cudzych słów bez pytania. Chociaż poczułam się... Och, Steven. 

* *** *

Naprawdę nie mam słów.