~ droga krzyżowa: Anthony Joseph Pereira

Najgorzej. Zdecydowanie najgorzej przyszło. Wychodzi, że ten i dwa poprzednie stały się przeklętą trójcą. Koszmarne kłucie jest, było i pozostanie ze mną. Ale sztuka dla sztuki. Tylko boleśnie dociera. Cholera.
Chcę tylko publicznie powiedzieć, że uwielbiam Billie całym swoim sercem, stąd moje nagłe załamania tym, co się dzieje.
I chcę ten zadedykować dwóm Haniom, w czym jednej Rocky.

* *** *
,,Don't tell me it's not worth tryin' for 
Can't tell me it's not worth dyin' for 
You know it's true 
Everything I do, I do it for you ''
***

Nigdy nie zaufać kobiecie

- Zajebista jest.

- Nie.
- Mówię ci, że jest zajebista.
- Nie.
- Perry, kurwa, z tobą się nie da! Dlaczego tobie się nie podoba żadna z tych lasek, co jest z nimi źle?!
 Statystyczna rozmowa w komercyjnej relacji - okrzykniętej Toxic Twins, która zresztą okazała się nie tylko komercją, a pięknie smutną prawdą - z lat siedemdziesiąt do siedemdziesiąt dziewięć. Tak było od dawien dawna, tak było od zawsze i cokolwiek by się nie działo, te rozmowy pozostaną. Jestem w stanie założyć się o wszystko, co mam, że kiedy skończymy elegancko sześćdziesiątkę, to on i tak spyta mnie, a raczej narzuci, że pewna ona jest zajebista. A ja odpowiem mu, że nie jest, nieważne, czy zgodnie z prawdą. Byleby tylko nie po jego myśli.
 Nasze pierwsze spotkania kończyły się tylko na szybkiej wymianie zdań, uwaleniem wszystkiego olejem spod wiekowych frytek, które miałem przyjemność mu wydać, kilku skrytych zachwytach tym, co potrafimy zrobić z muzyką... I tyle. Nikt jeszcze wtedy tak nie myślał o zarzucaniu wszystkich ówczesnych zajęć i zostawieniu tego, co obecnie mieliśmy, z okrzykiem ''pierdolcie się, jadę pozować do zdjęcia na nową okładkę Rolling Stone'a''. To było później. Przed tym myślało się tylko zrobieniu czegokolwiek innego, ja nie byłem człowiekiem, którego miejsce jest w tanim barze. Byłem człowiekiem, chłopakiem, który przez pierwsze lata swej jakże produktywnej edukacji marzył o studiach, o nauce ścisłej. Zapewnieniu spokojnej przyszłości, miało być idealnie. Podczas gdy wyszło jak zawsze. Nie było ani studiów, ani przyszłości, a już na pewno nie było spokoju. Był za to Steven, do którego moja gra przemówiła bardziej, niż ktokolwiek przypuszczał.
- Ty będziesz moim bratem!
 Nie miałem nic lepszego do roboty, więc popatrzyłem tylko na niego i zgodziłem się. W te kilka sekund, zanim potrząsnąłem twierdząco głową, chciałem przeanalizować wszystkie korzyści i defekty, jakie mogłyby się pojawić po zostaniu jego bratem. Nic z tego nie wyszło, pierwsza myśl, jaka mignęła gdzieś w moim mózgu była najlepsza i nie żałuję jej do tej pory, choć mam codziennie przynajmniej osiem wątpliwości. ''Keith Richards ma brata. Gra z nim w zespole. Ikona i prekursor. Jeden gra, drugi śpiewa. Kurwa, my też tak zróbmy!'' - jak się później okazało, Steven nie zaproponował mi tego braterstwa od tak. Po prostu w jego głowie pojawiła się identyczna myśl. I można było robić zespół, ze mną był Tom, z którym znaliśmy się już może cztery lata. Dalej Joey, w końcu i Brad. Mieliśmy komplet. A przed nim kilka zgrzytów, na start.
- Nazwijmy się The Hookers! - wrzasnął Steven. Owszem, był nadpobudliwy i z roku na rok jest coraz bardziej. W odpowiedzi spojrzeliśmy wszyscy na niego, po czym wróciliśmy do dyskusji. Nie dał za wygraną. - Kurwa, to weźcie wymyślcie coś lepszego, nic z tego nie będzie, jak dalej będziemy tak pracować!
- Arrowsmith... - mruknąłem po chwili, myśląc o starym zespole Kramera i powieści Sinclaira Lewisa, którą każdy z nas przerabiał w szkole. Mniej lub więcej...
- Co powiedziałeś? - A jednak zaskoczyło. Steven wlepił we mnie swoje wielkie oczy, a ja powtórzyłem. Milczał chwilę, aż się stało. - Coś jak... AEROsmith... Mocniejsze. Wystrzałowe.
- Dobra - odparłem i popatrzyłem po pozostałej trójce; nie było sprzeciwów, były delikatne uśmiechy i skinienia głów, zatem nazwa została zatwierdzona.
 I nie było nic, tylko nieustający lot ku górze, marzył nam się szczyt. Marzyły nam się sceny tak potężne, jaki do tej pory oglądaliśmy spośród dziesiątek tysięcy ludzi, tłumów. Ale my tam nie chcieliśmy zostać, chcieliśmy stać przed nimi. Im bliżej tego byliśmy, tym bardziej napięta stawała się atmosfera. Wbrew pozorom.
- Ma problem, że już z nim nie mieszkam.
 Dziewczyna w odpowiedzi zmarszczyła tylko brwi, po czym wzruszyła bezradnie ramionami, bo co jej pozostało? Owszem, tutaj były zgrzyty, chodziło o dobrze nam wszystkim znaną Elyssę Jerret, która z czasem została i moją żoną, ponieważ ja sam wiedziałem najlepiej, co robię. Problem zaczął się dawno, wtedy, kiedy okazało się, że nie jest zainteresowana Stevenem, spotyka się ze mną a ja chcę jeszcze z nią mieszkać. Gdyby to samo zrobił Tyler - byłoby w porządku. W połowie lat siedemdziesiątych zaczęło dziać się coś złego.
- A rób sobie co chcesz, mnie to pierdoli. Tylko dla mnie jedno zrób.
- A mianowicie?
- Nigdy nie ufaj za bardzo kobiecie, Perry. Nigdy jej nie ufaj, bo przegrasz.
- Zapiszę to sobie - fuknąłem zażenowany i zabiłem go wzrokiem. Zupełnie tak samo jak on mnie cztery lata później.
 Niedługo po tamtym ostrzeżeniu stanęliśmy na scenie, którą w snach zwiedziliśmy już wzdłuż i wszerz kilkadziesiąt razy. A niewiele później zaczęliśmy spadać w dół. Kłóciliśmy się coraz więcej, braliśmy coraz więcej, graliśmy dla siebie - coraz mniej. Majestatyczne białe skrzydła Aerosmith zostały bezlitośnie podcięte. Winni byliśmy my sami. Pod koniec dekady doszło do rozpadu. Odszedł Brad. Odszedłem i ja, w urojonej dzięki narkotykom nienawiści do Stevena, jego do mnie też.  Stevena, mojego brata. Uznałem, że to najlepsze wyjście, ale z drugiej strony myślałem, że gorzej już nie będzie. Pomyliłem się. Najgorsza męka dla mnie, zostałem kompletnie sam.
 Ponieważ za mocno zaufałem. Zaufałem kobiecie. Która odeszła z naszym synem w jeszcze większej nienawiści.

1984

 Nikt z nas nigdy się nie poddał. Kim byśmy byli, gdybyśmy nie podnieśli się po tak tragicznym w skutkach upadku? Nikim. To by znaczyło, że nigdy naprawdę nie zaistnieliśmy. Dlatego z początkiem osiemdziesiątego czwartego znów skleiliśmy się w jedną całość. Co prawda gdyby nie interwencja osób trzecich, pewnie nadal nie rozmawiałbym ze Stevenem, on ze mną. Ja bym dalej ciągnął The Joe Perry Project bez większej przyszłości jak wydane już dwie płyty, on dalej leciałby na połamanych skrzydłach Aerosmith, które niewiele już miało z tego, co kiedyś sobą prezentowało. Problem największy był w nas. Steven jest dumny, ja też. A nasze spięcie sprzed lat było na tyle silne, że duma nie pozwalała nam się pogodzić z własnej woli. Jak to żałośnie brzmi. Przecież każdy tego chciał, my zwłaszcza. Do zespojenia musiało dojść. Prędzej czy później. Doszło. I trzeba było obwieścić to spragnionemu światu z wielkim impetem, dlatego została i zorganizowana długa, wyczekiwana, trasa - Back In The Saddle. Podzielona na dwie tury i właśnie w tym miejscu zaczynają się kolejne schody, ale przynajmniej nie z winy zespołu. Gorzej, chodzi o uczucia. Historie lubią się powtarzać, jak uniknąć błędnego koła?
 Dokładnie o to spytałem się po ostatnim koncercie pierwszej części trasy. W pieprzonym Nowym Jorku, przeklętym mieście, w którym od pewnego czasu mieszkaliśmy chyba tylko z nudów. Oczywiście, że lepiej byłoby w Los Angeles, na pewno mi. Lepiej chociażby w Bostonie. Ale kiedy człowiek nagle ma za dużo pieniędzy, to głupieje i jest w stanie momentalnie je przepierdolić na dwie zbędne rzeczy, czyli na narkotyki i dom w Nowym Jorku. I jak żałuję tego już drugi, może trzeci rok, i tak nic z tego nie wychodzi. Był okres, kiedy płaciłem tylko za utrzymanie domu. W którym mnie nie było, bo integrowałem się jeszcze bardziej ze Stevenem, na ''odwyku'', a potem pojechaliśmy w trasę i wszystko poszło się i tak walić. Jak głupim trzeba być, by sądzić, że po dziesięciu latach brania, jakby na to nie spojrzeć, można będzie zapomnieć o tym w niecałe dwa, trzy miesiące? Chociaż tak powiedzieć też nie mogę, i tak było lepiej. Porównując to z przeszłością - naprawdę było lepiej, ale dało się przewidzieć, że to tylko kwestia czasu. Że wrócimy, nie będzie co robić i znów się zacznie. Nie pomyliłem się szczególnie, zakładając tak, jednakże...
- Nie wierzę, że jesteś aż tak ślepy, by nie zauważyć, że się o ciebie martwię! Że mi zależy! Nie widzisz, jak na ciebie patrzę! Nie słyszysz, jak z tobą rozmawiam! Nie czujesz, jak przy tobie oddycham! Nie rozumiesz, że się w tobie zakochałam, sukinsynu!
 Nie, nie rozumiałem tego. Nie chciałem nawet tego rozumieć. Przerósł mnie ogrom sytuacji, jej obrót. Takie rzeczy po prostu się nie dzieją, są absurdalne i nienormalne. Ktoś mi ją zesłał, urodziła się jakby z misją, by mnie ośmieszyć przed samym sobą, wypowiadając słowa, których najbardziej nie chciałbym usłyszeć. Słowa, których się boję. To się nie mogło tak wydarzyć, ponieważ ona była kobietą, a nikt nie ranił bardziej precyzyjnie od nich. Śmiem twierdzić, że robiły to lepiej nawet od Stevena. Upadałem tak wiele razy, nie rozumiałem, dlaczego tym dziewczynom nie zależało na niczym - i mnie. Poległem najpierw przez Elyssę, potem przez Billie, ale tu już ja sam jestem sobie winien. Od początku było jasne, że będzie źle, że nie będę się potrafił nią zająć. Nie wiem, jak przetrwaliśmy ten rok. Była dla mnie za silna i zbyt stanowcza, ja nie potrafiłem. I teraz stanęła przede mną trzecia. Zza wód, z Wysp. W zasadzie pojawiły się dwie, a nawet trzy, ale ta ostatnia jest nieszkodliwa, albo to kolejne błędne wrażenie. Jednak na mnie zaczęła oddziaływać tylko ta jedna. Przeklęta, gdyby ktoś mi opowiedział podobną historię, śmiałbym się. Gorzej, kiedy muszę ją opowiadać przed samym sobą i brać ją za część mojego życia.
 Wróciło coś więcej, jak tylko prawdziwe Aerosmith.

Ktokolwiek zastanawiał się, kim jest Dee?

 Nie, nikt nigdy - poza mną - nie zastanawiał się, kim jest Dee. Nie jestem w stanie zrozumieć tego skrótu. Pamiętam nasze pierwsze spotkanie, pamiętam, jak bardzo znienawidziłem tę dziewczynkę, choć teoretycznie nic nie zrobiła. Pojawiła się tylko w nieodpowiednim czasie i miejscu, chociaż oczywiście Steven dał się wciągnąć w jej chorą grę. Nie wiedziała, co robi, tak myślałem. Znów hak, oczywiście, że wiedziała. Tylko jak to się stało? Jak nastoletnie dziecko było w stanie tak idealnie wszystko rozpracować, by potem ułożyć sobie życie w taki sposób, by skończyć idealnie tak jak się chciało? Zresztą nie, w sumie można. Steven założył, że zostanie gwiazdą i ikoną. Został. Tylko mi nie wyszło, nie trafiłem na te wymarzone studia, chociaż tak z drugiej strony nie robiłem nic szczególnego, by urzeczywistnić tamte marzenia. Ale wracając, nastoletnie i fałszywe dziewczę, kryjące się wówczas pod pseudonimem ''Dee'' rozdrażniło mnie tylko - i zniknęło. Kiedy dowiedziałem się potem, że nas oszukała, że tak naprawdę jest Madeline, nie zmieniło się nic. Dalej była dla mnie zakłamana i wyrachowana, przecież po coś nas tak zwodziła. Było mi jej szkoda. Żal. Ale pamiętam, że powiedziałem coś sprzecznego z moim myśleniem. Powiedziałem wtedy, że mógłbym się z nią przespać, gdyby miała jednak te siedemnaście, dajmy na to, lat. I słowo się rzekło, tylko dekadę później. Przeklęta. Im dłużej z nią rozmawiałem, rozmawiam dalej, tym bardziej ''Dee'' staje się dla mnie niezrozumiała. Nigdy tak do niej nie powiedziałem, nie miałem nawet takiego zamiaru. To dobre dla dziecka, nie dla takiej kobiety, jaką jest ona. Ma dumne imię i powinna nosić je dumnie. I szlag mnie trafia, kiedy tak na nią wołają, a ona reaguje z uśmiechem. Tania ksywka, niech się tego pozbędzie. Biorąc ją ze sobą dalej w trasę, miałem nadzieję, że się tego oduczy, mam zresztą dalej, przed nami jeszcze miesiąc, spokojnie. Nowi ludzie, trzeba się poznawać od nowa. Tylko co z tego, że ona powie ''Madeline'', jak zaraz zawoła ją nadpobudliwa panna Hadley. Oczywiście, że wrzaśnie ''Dee'' i wszyscy to podłapią, bo krótsze. Chociaż jest pewna ironia w naszej relacji.
- Już miałam ci powiedzieć jakiś czas temu, że jesteś idiotą - mruknęła, malując wciąż paznokcie. Leżała na łóżku w jednym z  pierwszych hoteli, o który musieliśmy się zaczepić, był dwudziesty ósmy grudnia.
- Już kilka razy o tym wspominałaś.
- Wiem, ale tym razem przedstawię ci najważniejszy powód ze wszystkim, w zasadzie już lata temu chciałam to zrobić.
- Robi się poważnie, słucham. - Usiadłem obok niej i spojrzałem na kolorowe paznokcie. Paski, czy ja naprawdę nie mogłem od tego uciec?
- Jak można mieć takie ładne imię, jakim jest Anthony, a pozwolić, by mówiono na ciebie Joe? Zrobiłeś tym krzywdę całemu światu, statystyczny mieszkaniec Ameryki, a na pewno Stanów, ma tak na imię!
- Co ty masz w głowie... - Spojrzałem na jej poważną twarz i zacząłem się śmiać, zawsze wyglądała na tak bardzo nieporadną, że nie potrafiłem tego powstrzymać. Uznałem, że odbiję ten zarzut, w końcu też miałem podstawy. - To jest dokładnie to samo, co mieć wdzięczne imię, jakim jest Madeline, a podawać się za Dee.
- Nie masz nic na to. Nie sama się tak ochrzciłam.
- Widzisz, ja też nie. Ale przyjęłaś, jak widać. - Uśmiechnąłem się wrednie. - Ten skrót na zawsze będzie mi się kojarzył wycwanioną siksą. I nigdy tak do ciebie nie powiem.
- A ja do ciebie nigdy nie powiem tak, jak się przyjęło.
 W odpowiedzi skinąłem wolno głową, uznałem, że nie będę jej wypominał, że raz do mnie tak powiedziała. Wtedy, kiedy zjadła ze mną śniadanie po raz pierwszy, piękny wrzesień. Prawdopodobnie doskonale o tym pamiętała. Przerażało mnie chwilami to, co kiedyś padło z jej ust. Ale zdałem sobie sprawę, że pozwalając mi się pokochać, powierzała mi także wielką odpowiedzialność. Chciała tego. A ja już raz położyłem sprawę po całości.
 Nie wiem, kiedy ją pokochałem. Powiedziałem jej o tym na dwa dni przed opuszczeniem Nowego Jorku. To się stało zbyt spontanicznie, to było jak atak. Który uświadomił mi, iż i ona wtedy pierwszy raz powiedziała, że kocha. Wcześniej wykrzyczała, że jest zakochana, a kiedy jej to nietrafnie wypomniałem jakiś czas później - oburzyła się.
- Powiedziałam ci, że się zakochałam. A nie, że kocham. Dla mnie jest tutaj niepozorna różnica, którą mogłabym wykorzystać przeciwko tobie, gdybym była inna, Anthony.
- Myślałem, że poznałam już wszystkie typy ludzi. Ale jak widać się pomyliłem.
- Jeśli o mnie chodzisz, to pomylisz się jeszcze kilka razy, tak myślę... - odpowiedziała wolno, gładząc moje włosy. Wciąż mam w głowie tamten obrazek, kiedy wróciłem rozdrażniony od Stevena, który zalał mnie słowotokiem kolejnych wizji na nowy album.
 Za dużo na raz, chciałem najpierw skończyć z tą pieprzoną trasą. A był wówczas koniec listopada, więc jeszcze nam trochę zostało. Nawet się nie zaczęło. Wróciłem tak, by leżeć potem z głową na jej kolanach i patrzyć na nią, to na jasny sufit. Szukając szczęścia i spokoju. Czuć jej ciepłe dłonie. Czuć samą obecność.
- Pomyliłem się już wiele razy, Madeline, może już wyczerpałem ten limit.
- Chciałabym, nie będę ukrywać.
- Istnieje cień szansy, bym cię kiedykolwiek poznał?
 Zapadło milczenie, trwające może i kwadrans. Podniosłem się niezdarnie i spojrzałem jej w oczy, jakbym szukał odpowiedzi na własną rękę. W końcu jednak rozchyliła niepewnie usta, bym przestał męczyć się z odnalezieniem czegoś, czego tam nie było. Chowała przede mną prawdę.
- A czy ja kiedykolwiek poznam ciebie?
- Racja - szepnąłem i przyciągnąłem ją do siebie.
 Nigdy nie mieliśmy się poznać. Przecież tu chodziło o coś więcej.

,,Powiedz, że nie umierasz, kiedy płaczesz za mną''
może jednak chciałbym, by płakała

 Tamta noc okazała się być tylko jedną z pierwszych, w których padały bardzo symboliczne słowa. Kolejna miała miejsce na dwa dni przed miesiącami drogi, czyli wtedy, kiedy uczuciowe sieroty zdobyły się na powiedzenie tych, jakże trudnych dwóch, wyrazów. Kretynem był ten, kto uznał, że powinno się je kierować tylko do jednej osoby. Jednej kobiety. Skąd ja mam, kurwa, wiedzieć, że mnie nie zdradzi, że nie okaże się zwykłą dziwką. Skąd mam wiedzieć, że ja będę na tyle silny, by oprzeć się wszystkim innym kusicielkom?
- Czy twoja matka nie przejmie się za bardzo, kiedy znikniesz teraz? W zasadzie od pewnego czasu mnie zastanawia jej reakcja, jeśli wszystko się wyda. Odkąd mi powiedziałaś o jej pewnych uprzedzeniach - zacząłem powoli, wpatrując się w okno i zaciągając się kolejnym papierosem.
- Moja matka i tata żyją w taki sposób, że raczej się nie dowiedzą do czasu, aż sama im nie powiem - odparła i usiadła na parapecie, opierając się o szybę, o którą rozbijała się chmura dymu, wytoczona właśnie z moich ust. Przeniosła wzrok na mnie. - A jeżeli chodzi o moje zniknięcie, to cała nadzieja w Leandrze.
- Ma upozorować porwanie?
- Bardzo śmieszne. Nie, ma im w razie potrzeby powiedzieć, że musiałam wrócić chwilowo do Anglii. I zaraz mnie spytasz pewnie, za co niby. Za darmo, tą samą drogą, jaką tu dotarłam. Wykorzystamy do tego Petera, syna Mary, czyli szefowej Caroline a żony Bena, przyjaciela mojego ojca. Młody i tak niedługo wraca do Cambridge, a moi rodzice nie wiedzą kiedy. Dlatego możemy uznać, że właśnie pojutrze, znów promem, który niedługo znów tu przypłynie. A Mary jest wtajemniczona we wszystko, co się dzieje, odkąd Steven przyszedł po Caroline do pracy właśnie. Ona jest z nami. Można założyć, że chodzi o jakieś sprawy związane z - urwała i pokręciła żałośnie głową - z Jasperem. Nic się nie wyda.
 Patrzyłem na nią jak w obrazek i przetwarzałem wszystko, co właśnie usłyszałem. Byłem w szoku, połowa z tego nie dotarła do mnie. Znów pomyślałem o czymś na jej psychice, miałem chwilę nawet takie podłe wizje, że ona i jej dwie dziewczyny razem wzięte w rzeczy samej mogłyby pozorować porwania. Zabójstwa. Wszystko. Jak trzeba myśleć, by skonstruować taki plan działania? Precyzyjny mechanizm.
- Im dłużej nad tym myślę, tym większa moja pewność, że cała historia z waszą drogą od Bostonu, poprzez dziesięć lat, aż do nas jednak rzeczywiście nie była zwykłym zbiegiem okoliczności i głupim uśmiechem losu.
- Oczywiście, że nie! W ogóle sama ta droga powinna ci wystarczyć, by uwierzyć!
- Dobra. Dobra. Ale załóżmy, że źli ludzie ze złych mediów zrobią nam niepostrzeżenie zdjęcie. Co jest pewne w zasadzie w stu procentach, że tak będzie. Przez te trzy miesiące nie ma nawet opcji, by tego uniknąć. I to zdjęcie potem trafi do jakiejś niemiłej gazety. Do gorącej tabeli z plotkami dla desperatek. I dajmy na to, że ta gazeta jakimś sposobem dotrze w ręce twojej matki. Co wtedy zrobisz?
- Wtedy... - Zamyśliła się i nagle posłała mi szczery uśmiech, odsłaniając znów swe białe zęby, po czym wypełniła całą sypialnię swym śmiechem i zeskoczyła z parapetu. Podeszła do łóżka, usiadła na nim i uniosła bezradnie ręce ku górze. - Wtedy nic nie zrobię, bo przestanę mieć matkę, jeśli tak się dowie!
- W zasadzie trafne spostrzeżenie. - To był ten moment, kiedy zdałem sobie sprawę z tego, że dobrze się stało. Dobrze, że tu była. Że nie miała wyrzutów, bo Leandra sama. Jej blond koleżanka mogła teraz spokojnie płacić połowę rachunku, przynajmniej na czas naszej nieobecności, na pewno Madeline i Caroline. Za mną i Stevenem nie powinna tęsknić.

***

 Trzecia w nocy okazała się być przełomem. Ciche szepty odbijały się od ścian, nasze ciepło przepełniało całe pomieszczenie. Leżałem przy niej, całując ją po szyi i błagając tak, jakby chodziło o darowanie. Życia. Mojego. W pewnym sensie tak było.
- Musisz tam ze mną jechać...
- Przecież jadę, aż tak ci zależy?...
- Potrafisz oddać mi coś, co utraciłem, stając się tym, kim jestem, potrafisz mi to oddać...
- Anthony...
- Nie chcesz tu być równie bardzo jak ja, nikt z nas nie chce tu być...
- Więc dlaczego wy...
- Obiecaj mi, że później stąd znikniesz. Ze mną. Chociażby na jakiś czas, zapomnimy o tym mieście, o tym przeklętym mieście, Madeline... Potrzebujesz tego...
- Obiecuję, obiecuję. Nie potrafiłabym inaczej, nie potrafiłabym zostać tu sama...
- I ja, dlatego cię proszę...
- Słowo...
 Impuls. Czas. Musiałem.
- Kocham cię...
 Dopiero po blisko godzinie milczenia, wzajemnej czułości, padła odpowiedź.
- I ja kocham ciebie...
 Ta dramatyczna wymiana zdań wraca teraz do mnie za każdym razem, kiedy stoję obok Stevena na backstage'u, po czy przed koncertem, a ona z Caroline biega z piskiem i śmiechem po tym pożądanym przez tysiące dziewczyn zapleczu tak, jakby były tu ostatni raz. Zarówno dla mojego beznadziejnego brata, jak i dla mnie, jasne było, że nie są tu ostatni raz. A na pewno żaden z nas nie chciał, by tak było.

* *** *

Proszę ładnie o komentarze, dziękuję jeszcze ładniej.