XVI: ,,Zbaw mnie tej nocy. Spraw, by było w porządku''

Och, jak zaczynać kolejny rok, to w wielkim stylu, taka niedyskretna uwaga, haha. Chciałabym szanownym Wam tylko przekazać, że w weekend dostaniecie moje nieskromne opinie u siebie, teraz działam tylko z pomocą telefonu i nie ręczę nawet za układ szesnastki. 

Rozdział sam w sobie przyszedł mi trudno i łzawo, było gorzej jak z Dee i Joe, o dziwo. Pierwsza część wymaga maksymalnego skupienia i wyciszenia, proszę. 

Oczywiście jest z dedykacją dla Lady Stardust - napiszże mi co w końcu.

* *** *

,,How can you be so cold

If you don't catch me now

I can't stop falling down

Just one more night and the devil's got my soul''

***

Steven 

październik, 1984r.

- Adaś o ciebie pytał, tak na marginesie... - powiedziała i spojrzała niepewnie w dół, a potem ostrożne rozłożyła się na niestromej części dachu mojego domu, gdzie udało mi się ją w końcu zaciągnąć. Uważałem to miejsce za wyjątkowo czarowne, powoływałem tutaj do życia już wiele tworów, mających pomóc nam znów wznieść się ponad wszystko i wszystkich, ale póki co każdy z nich trafiał tam, gdzie puste butelki po piwie i pogniecione paczki po fajkach Joe. Ale nie martwiłem się o naszą przyszłość tak jak kilka miesięcy temu, już nie. Mieliśmy dokończyć wielką trasę w reaktywowanym starym składzie. My, giganty. A dalej? Spojrzałem na leżącą obok mnie brunetkę, śledzącą uważnie zachodzące słońce i wiedziałem, że damy sobie radę.
- Kto? - spytałem.
- No jak to kto! Od dwóch tygodni ponad mi opowiada o tym, że byłeś u nas w pracy, że się go o mnie pytałeś, że powiedział ci, gdzie jestem. Że ci pomógł, a ty mu obiecałeś coś w zamian, a potem zapadłeś się jak kamień w wodę! I ja za to obrywam depresją szesnastolatka.
- Kurwa, ty o tym chłopaczku mówisz - zaśmiałem się i wróciłem pamięcią do podnieconego nastolatka, który rzeczywiście pomógł mi wtedy i gdyby nie on, to może nawet i nie byłoby jej teraz ze mną. - Dalej tam robi?
- Owszem, i nie planujemy go stamtąd wyrzucać. Zapieprza co prawda z mopem i miotłą całymi popołudniami, ale jest tak zdeterminowany, żeby zarobić, że aż miło patrzeć na jego zapał.
- Jeszcze będę miał okazję się odwdzięczyć, możesz mu powiedzieć, by był spokojny.
- Ja bym ci nie ufała na jego miejscu... Na swoim, zresztą, też ci nie ufam i absolutnie nie wiem, co ja robię z tobą na takiej wysokości...
- Ty sobie nawet nie zdajesz sprawy, jak wysoko naprawdę cię zabrałem - mruknąłem i nachyliłem się nad nią, całując ją. Bez wzajemności!
- Czuję zagrożenie dla swojego życia i zdrowia, proszę mnie stąd zabrać! - Pokazała mi język i zaczęła się śmiać.
- Kobiet nie zrozumiem...
- Samego siebie nie rozumiesz - odparła i zmieniła pozycję na siedzącą, przysunęła się bliżej mnie i oparła głowę o moje ramię. - Ale w sumie na jedno wychodzi.
- Dlaczego wy wszyscy się tak nade mną znęcacie? Z jednej strony Joe od samego początku zarzuca swoimi prześmiewczymi uwagami, z drugiej jest kobieta, która całkowicie przejmuje kontrolę, a ja nawet nie próbuję nic z tym zrobić, bo... - urwałem nagle. Co chciałem powiedzieć? Z czego tak nagle zdałem sobie sprawę? Czyżbym zobaczył drugie dno? Czyżbym poddał się w czymś jeszcze?... - Bo nie potrafię.
- Czego nie potrafisz...?
- Powiedz mi coś o sobie, Caroline.
- Ale... - Popatrzyła na mnie, wiedziałem, że się zgubiła. Zgubiłem się ja sam, rzadko kiedy żałowałem swoich słów, ale to był jeden z tych momentów. Nie kontrolowałem wszystkiego, co padło z moich ust. Coś mnie trafiło, musiałem zmienić temat. Jakbym zapomniał, że nie mam ze sobą typowej dziewczyny. Znów miałem przy sobie prawdziwą kobietę. Ugryzłem się w język, momentalnie zerwał się wiatr a nasze twarze zniknęły pod chmurą poszarganych, ciemnych włosów. Wzięła mnie za rękę i poprosiła, byśmy wrócili do środka. Posłuchałem jej.

***

 Owinięta szczelnie kocem powlokła się w stronę największego okna na piętrze, wdrapała się na szeroki parapet, zawalony poduszkami i kilkoma powypisywanymi długopisami, których nie miałem od miesięcy okazji stamtąd zabrać. Przycisnęła czoło do szyby i obserwowała w milczeniu kołyszące się niespokojnie drzewa na zewnątrz. Nie było słychać absolutnie nic, tylko dzikie wycie wiatru, rozbijające się na ścianach domu, wszystkim, co wokół. Pomieszczenie zostało zalane krwistoczerwonym światłem słońca, co ginęło już na dobre za wierzchołkami wieżowców z migającymi monotonnie lampkami na swych szpicach. Wspomnienie tego wieczoru miało zapisać się we mnie na podle długi okres czasu, bałem się nawet, że do końca. Chciałem unikać takich momentów w swoim życiu, kojarzyło mi się to z rozpadem relacji. Skierowałem głowę w przeciwną stronę, utonąłem w żałosnym odbiciu, które czekało na mnie w szklanej tafli lustra.
 Widziałem siebie i swoje zapadnięte, puste oczy, przysłonięte zmordowanymi przez ostre powietrze włosami. Zobaczyłem bladą skórę i nieprzyjemnie chude ręce. Za mną tylko oślepiający krwawy blask i wyłaniająca się z niego ucieleśniona gracja, będąca tak naprawdę znacznie dalej, jak sięgał mój wzrok. Okryta jasnym materiałem, przysłoniętym pięknymi, kasztanowymi falami. Zdrowymi, zadbanymi. Wsparłem głowę na swej suchej ręce, kryjąc dłonią usta. I po prostu zapomniałem, kim jestem. Zapomniałem o wszystkim, w co wierzyłem jeszcze niewiele ponad godzinę temu. Zapomniałem o wszystkim, co miałem zrobić, zapomniałem o potężnej wizji na całe przyszłe lata. Porwał je wiatr? Zabrała je ona i zagubienie w jej oczach. Co do tego doprowadziło, dlaczego właśnie dziś? Co planował Bóg, zsyłając do nas takie kobiety? Zamknąłem oczy, czekałem, aż słońce spadnie ostatecznie.
 Nie wiem, ile czasu minęło. Może godzina, rok, dekada, całe życie. To nie było ważne. Zalała mnie fala ciepła, poczułem delikatne dłonie na swych ramionach, otworzyłem oczy i znów miałem przed sobą szkło lustra. Jak wiele się zmieniło; słońce spadło, wyglądałem równie źle jak wcześniej, ale w nędznej poświacie drobnego księżyca nie było tego tak widać. Za mną była ona, wpatrzona w ten sam punkt na czystej powierzchni przeklętego zwierciadła. Klęczała przy mnie, zaciskając swe długie palce na moich barkach. Nie chciałem tego widzieć, ale było jej źle.
- Powiedz mi coś... - szepnęła, jej głos rozniósł się po całym pokoju. - Ale to jest chyba najcięższy temat, jaki może się pojawić, Steven...
 Przeszyła mnie zimna strzała, strzepnąłem jej dłonie z siebie i ująłem je w swoje, jakbym bał się, że może odejść. Teraz nie mogła Nie teraz, kiedy dotarła do tego, czego my wszyscy chcieliśmy uniknąć. Wszyscy chcieliśmy to zakopać głęboko pod ziemią. Miało nie istnieć. Ale zawsze wracało. Milczałem, ale ona nie była tchórzem.
- Pamiętasz, o co Madeline spytała twojego przyjaciela, zanim zacząłeś się ze mną regularnie widywać...
 Jej szybki i nerwowy szept rozrywał moje nerwy, serce. Oczywiście, że pamiętałem, przecież spytała go o to, o czym nie powinno się, według nas, nigdy rozmawiać. Skinąłem tylko wolno głową.
- Ja chcę się ciebie spytać o to samo, Steven. Tylko ja już znam prawdę, chcę, byś mi się do tego przyznał. Byś przyznał się przed samym sobą. Że jesteś niewyobrażalnym głupcem...
 Przewaliłem się na plecy, puszczając jej dłonie i zaciskając swe palce na kołdrze. Z całej siły. Patrzyłem tępo przed siebie, rozchyliłem usta, jakbym chciał coś powiedzieć, ale milczałem. Nie mógłbym, nie potrafiłem. Naprawdę nie potrafiłem. Jak mógłbym jej to na spokojnie odpowiedzieć? Miała mnie za straceńca, byłem w jej oczach żałosną jednostką, niewystarczająco silną, by zmierzyć się ze światem w pełni świadomości. I najgorszy był fakt, że miała rację. Mogłem skończyć z tym lata temu, ale wtedy wydało mi się tak bardzo niegroźne i naturalne. Tej nocy zobaczyłem, ile już mi odebrały. Ile przez nie przegrałem, ile straciłem. Nie ja jeden. Nazywałem je kiedyś białymi kochankami. Umiałem tylko prawić kazania przy Joe. Umiałem go tylko opieprzać za to, co robi, jak bardzo jest złe. Wypominałem mu, że przed powrotem do Aerosmith praktycznie nie miał pieniędzy, a te co były - były na minusie. Nienawidził mnie wówczas, a ja byłem pieprzonym hipokrytą. Nie widziałem swoich ran, nie widziałem szkód w sobie samym. Kochanka okazała się być zdzirą, która zmanipulowała nami wszystkimi. Zrozumiałem, że potrzebuję pomocy. Jeszcze nigdy nie było tak źle.
- Ja jestem za słaby, Caroline... - wycharkałem i odwróciłem się od niej nieświadomie, poczułem coś, czego już dawno nie było. Świat nie zaznał mojej wrażliwości. Świat mnie nie znał. Świat mnie tylko widział, chwała tym, którzy potrafili patrzyć. Tym, którzy wierzyli we mnie, nie znając mnie w taki sposób. Chwała ludziom, którzy czuli. - Ja nie jestem w stanie...
 Zapomniałem, jak boli ściśnięte gardło. Zapomniałem, jak potrafią parzyć własne łzy. Tego dawno nie było. Prochy wyprały mnie z uczuć, kiedy nie było przy mnie ludzi, dla których warto było je mieć. Początek tej dekady będę przeklinał do samego końca.
- Ja chcę ci pomóc... - Głos jej się załamał, nie chciałem tego słyszeć. Pomoc równałaby się z angażem. A angaż w taką otchłań był równoznaczny z zejściem do podziemi. Podziemia niszczą, była za piękna, by upadać tak bardzo.
 Ścisnąłem powieki, nie byłem wystarczająco silny, by rozmawiać. Nie o tym, nie z nią. Byłem pierdolonym tchórzem, bałem się jak nigdy. Zaczynając pracować na swoje marzenia i życie byłem gotowy rozbić ten świat, gdzie się podziało to wszystko? Zniknęło kilka lat temu, to świat rozbił mnie. Nie mogłem tego tak skończyć. Nie mogłem tu zostać. Potrzebowałem znów być silny, zrobić coś, z czego moglibyśmy być wszyscy dumni. By łzy płynęły ze szczęścia. Jak bardzo słabym trzeba być, by brać narkotyki? Jak bardzo słabym trzeba być, by okłamywać się po dwóch latach brania ich, że zawsze da się je odstawić, to nie uzależnienie? Miałem dość problemów i bez tego.
 Chciałem zasnąć, zabić wszelkie żałosne myśli. Nie mogłem słuchać jej przyśpieszonego oddechu, jej roztrzęsionego głosu. Mówiła jeszcze wiele, ale nie słyszałem tego, bałem się słuchać prawdy. Leżałem spokojnie. Milczałem. Czułem na swoim boku jej dłoń. Chciałem zostać w takim stanie na zawsze, sen nie przychodził. Byłem zawieszony pomiędzy dwoma światami. Byłem tylko świadomy. Serce zabiło szybciej kiedy położyła się przy mnie, obdarowując mnie zarazem całym swym ciepłem. Którego nie powinna mi wtedy dawać, ale potrzebowałem go nienaturalnie bardzo. Potrzebowałem go całego.
 Szept w nicości, w mojej świadomości; znów.
- Zastanawiam się, czy nie jestem głupsza od ciebie, chcąc ci pomóc w tym wszystkim. Zastanawiam się, co mnie do tego skłoniło, czasem nie wiem nawet, dlaczego dałam się wciągnąć w tą znajomość. Czasem myślę, że to jest tylko snem, a ja wciąż mam siedemnaście lat i zaraz się obudzę. Pierwszym, co zobaczę będzie ścianka pełna zdjęć moich idoli, a w tym i was. W Cambridge zostały stosy zdjęć Aerosmith, pokochałam to, co robicie, w jaki sposób gracie, zakochana jestem w każdym waszym tekście, wasza muzyka mnie koi. Chce mi się płakać, kiedy myślę nad tym, co robicie z samymi sobą. Jakbyście nie mieli świadomości, że możecie umrzeć, to was zabija, Steven. Jeśli pojawiliście się tak w życiu kogokolwiek na świecie, powinniście mieć świadomość, że nie możecie stąd odejść w wieku trzydziestu lat. Niech do was dotrze, że staliście się takimi idolami, jakich samych kiedyś mieliście i macie, jesteście wśród nich i od czternastu lat kształtujecie tysiące, może miliony, serc, umysłów i wiar, Steven. Będą powstawać zespoły, które inspirowane będą waszą muzyką i muzyką waszych idoli, nie możecie ich zostawić. Chciałabym ci powiedzieć wprost, że nie chcę, byś ty zostawił teraz mnie, bo uskrzydlają mnie twoje słowa, kierowane bezpośrednio do mnie. Ja w to jeszcze nie wierzę. Na moim miejscu mogła znaleźć się każda, ale jednak padło na mnie. Dee zawsze powtarzała, że nic nie dzieje się z przypadku i ja w to wierzę równie mocno jak ona. Moja droga poprowadziła mnie aż dotąd i nie może się urwać w tym martwym punkcie. Narkotyki doprowadziły do ruiny zbyt wiele, miałyśmy w Cambridge chłopaka, którego brałyśmy całe życie za przyjaciela, zmarł niecały miesiąc temu, przedawkował. Okazało się, że zostawił listy sprzed roku, dwóch, trzech Miesięcy, zaadresowane do nas, zostały nam one dostarczone przez Petera, pamiętasz go. Ich zawartość zrujnowała naszą dobrą nadzieję i wiarę w jego człowieczeństwo, nie znałyśmy człowieka, który deklarował się nam jako brat i przyjaciel. Jako jedyny siedział z Madeline, kiedy ja byłam tu, ona tam. Sama. I naprawdę sama była, Jasper miał tylko nadzieję, że ona zacznie brać narkotyki i będą mogli razem się na nie składać, chciał ją wykorzystać, nas wszystkie. A ona go kochała jak rodzinę, był jej ważny. Miał i przebłyski dobra, przecież załatwił jej transport do Nowego Jorku. Chociaż jeszcze nie wiem, czy i w tym nie było haka. Niemniej, Madeline pognała wtedy do Joe z czystej obawy, że i on może skończyć tak jak nasz Jasper. Chciała go ratować. I słuchając teraz, kiedy o nim opowiada, kiedy z nim gdzieś wychodzi... Ona dalej chce. On jej się nie przyznał, ale ona wie, że nie jest czysty. Tak jak ja wiem, że ty nie jesteś. Chciałabym ci pomóc tak jak ona pomaga jemu, chciałabym sama sobą ci pomagać. Zaangażowałam się w to wszystko bardziej niż planowałam, nie planowałam w ogóle. Mam świadomość tego, kim jesteś, ale to się kłóci z prawdą, jaką poznałam. Jesteś pięknym człowiekiem, Steven, ja chcę, żebyś był nim jeszcze przez wiele lat, nie możesz zostawić tego wszystkiego, co masz, nie możecie pogrzebać wielkiego imperium, które powstało dzięki wam. Zrozum, że staliście się prekursorami. Nie tylko w świecie muzyki, ale w światach poszczególnych osób na świecie. Narkotyki nie mają prawa wam tego odebrać, jesteście na nie za silni, tylko musi to do was, cholera trafić...
 Czułem jak łzy płyną po mojej twarzy, przeraził mnie fakt, że gdybym spał, nie dotarłyby do mnie jej słowa. Ona była przekonana, że mówi do kogoś, kto nie będzie tego pamiętał. Sprawiałem wrażenie śpiącego. A zatem i dowiedziałem się więcej, jak powinienem. Jej ciche słowa były jak najpiękniejsza modlitwa. Chciałem jej słuchać jeszcze długo. Ale nic nie trwa wiecznie, Tyler. Dlaczego nie? My mogliśmy, zrozumiałem. Ona tego chciała. Powiedziała mi, że nie możemy przeminąć... Poruszyłem się gwałtownie, kiedy wtuliła się we mnie jeszcze mocniej. Zignorowała to, może uznała, że naturalny impuls.
- Nie chciałam nigdy być w takiej sytuacji, nigdy nie chciałam... - Płakała. Przegrałem.
 Stawała się coraz bardziej niespokojna, a ja byłem zbyt sparaliżowany, by cokolwiek zrobić. Co by się stało, gdyby zobaczyła, że jej słowa nie poszły na marne, że je słyszałem? Czego naprawdę oczekiwała?
- Tylko ja nie wiem, co powinnam zrobić, by w końcu pogodzić się z faktem, że pokochałam człowieka, znów kogoś, kto jest dla mnie niebezpieczny. Nie wiem, czy jest jakikolwiek sens mówienia ci, że cię kocham, Steven... - szeptała coraz ciszej, ale tyle mi wystarczyło. Stało się. Zrujnowałem ją? Poruszyłem się, odwróciłem w jej stronę. Nie zareagowała, uciekła tylko wzrokiem. Nie chciała mnie widzieć.
- Spójrz na mnie. - Ale posłuchała. Nikt z nas nie wiedział, co się stało. To był ciężki czas. Bolało mnie, jak mnie osądziła. Zdałem sobie jednak sprawę, iż nie zrobiła tego bezpodstawnie. Potrafiłem krzywdzić, najlepiej tych, którzy byli ważni. Lecz zawsze robiłem to bezmyślnie. Nie panowałem nad tym. Potrzebowałem pomocy. Nie potrafiłem. - Zbaw  mnie tej nocy. Spraw, by było w porządku.
 Milczeliśmy. Nikt nie wiedział, co mówić. Nikt nie wiedział, czy słowa mają sens. Dotknąłem niepewnie jej delikatnej twarzy.
- Mój Aniele... - szepnąłem.
 By przez kolejne miesiące było nad czym nam płakać.

Caroline

listopad, 1984r.

 Nie wiem, co czuł do mnie. Nie wiem, kim naprawdę się dla niego stałam. Nie wiem, co naprawdę myślał, nazywając mnie Aniołem. Wiem, że ta noc była tą, w którą pękło mi niebo i zrobiłam najbardziej odważną rzecz w swoim życiu. Na pewno musiała na niego wpłynąć. Nie powiedział mi jeszcze nigdy, że mnie kocha, ale ja powiedziałam to jemu. Raz jedyny, ale prawdziwy. Sądzę, że to dostrzegł. Czas gnał jak dziki, nie wiem, kiedy przeminął październik, nie wiem, kiedy Nowy Jork owinął się w szarość i deszcz. Smutną prozę, która tym razem mnie ominęła. Spędzałam ze Stevenem znaczną większość swojego wolnego czasu. Coraz bardziej docierało do mnie, że się zakochałam, że i jemu na pewno nie jestem obojętna.
 Nie wiem, ile godzin łącznie spędziłam w jego domu, ile spędziłam w jego ramionach. Nie wiem, ile spędziłam w jego umyśle, nigdy nie miałam się dowiedzieć, chyba nawet nie chciałabym. Październikowej nocy, której uzewnętrzniłam się nad wyraz bardzo, coś się w nas zmieniło. Idę o zakład, że przyczyniła się do tego bezgraniczna szczerość, jaką mu wtedy ofiarowałam, choć robiłam to na własne ryzyko. Nie planowałam mu tego mówić, miało na zawsze we mnie pozostać. Chciałam, by znał mnie jeszcze długo taką, jaką byłam, gdy przyjechał po mnie do pracy po raz pierwszy. Jaką byłam, gdy przyszedł pierwszy raz do mieszkania Leandry. Miał znać mnie wolną, zdecydowaną, silną, niezależną. Podczas gdy ja mu dałam do zrozumienia, że za lwią odwagą i kamienną twarzą kryje się obawa i kruchość. Bałam się, że stanie się to, co w związku z Paulem. I, nie ma co ukrywać, praktyczny związek z wokalistą Aerosmith wcale nie zmniejszał prawdopodobieństwa na powtórzenie tej historii, wręcz przeciwnie - żyłam na krawędzi. Ale było w tym coś pięknego. Nie zastanawiałam się głębiej nad rozpadem jego poprzednich związków. Nie chciałam się tym zadręczać. Narkotyki. Uzależnienia. Doprowadziły do upadku. A ja? Nade mną nic nie miało kontroli. Temu powinnam być wierna.
- Twoi rodzice nadal żyją w Anglii? - Wyrwał mnie z zamyślenia, kiedy usiadł obok na kanapie i przyciągnął do siebie.
- Tak, i będą tam do końca swojego nudnego życia - odparłam po chwili, kładąc się na nim w miarę wygodnie. - A co, chcesz ich odwiedzić?
- Może jeszcze nie teraz, zastanawiałem się tylko nad jedną rzeczą.
- Postaram się rozwiać twoje wątpliwości.
- Oni cię nie wydziedziczą, jeśli jakimś sposobem dotrze do nich, z kim marnujesz swoje życie? Które i tak zmarnowałaś, przenosząc się do Stanów, oczywiście.
 - Kretyn - mruknęłam i spojrzałam na niego z udawanym zażenowaniem. - Oni mnie wydziedziczyli w dniu, w którym im powiedziałam, że nie będę studiować. Ale tak ostatnio myślałam, że kiedyś ich odwiedzę, na nich tutaj nie mam co liczyć.
- Masz z nimi jakikolwiek kontakt?
- Nie. To znaczy nie, nie licząc kartek świątecznych i na urodziny. Nic poza tym, żadnych głębszych przemyśleń, listów. Nic. Są na to zbyt dumni.
- Popierdolone. - Czekałam na to podsumowanie. - Jedni ci powiedzą, że wsparcie rodziców jest nic niewarte... Ale to nieprawda. Dało mi więcej, niż podejrzewałem, że jest w stanie dać.
- Pewnie masz rację. Tylko z drugiej strony, ja nie miałam żadnych takich aspiracji, ambicji, które oni mogliby wesprzeć.
- To nie jest ważne. Miałaś być szczęśliwa, tego chciałaś. I oni powinni.
- Ty byłbyś dobrym ojcem - powiedziałam, gdyż za późno mój mózg zareagował i nie zdążyłam ugryźć swego niewdzięcznego języka. Nie chciałam tego mówić.
- Powiedz o tym mojej...byłej żonie - odparł po chwili, lustrując mnie wzrokiem. - Powiedz to matce mej córki.
- Ja czasem za dużo mówię...
 Leżałam tak wtulona w niego, patrząc błędnie przed siebie. Głaskał mnie wolno po głowie, zrozumiałem w tamtym momencie władzę kotów nad światem. Było nam pięknie, w tle tylko błagające wrzaski Janis Joplin w ,,Trust Me''. Mogłam z nim tak przeleżeć do wiosny, ale okazało się to niemożliwe, ktoś zastukał do drzwi.
- Za co... - jęknął nade mną, a ja od niechcenie zwlokłam się z niego. Wstał i kulturalnie poszedł do drzwi, otworzył je niepewnie, a jego reakcja od razu pozwoliła mi się domyślić, kogo zastał. - Dlaczego ty masz takie spierdolone wyczucie czasu!
- Przeszkodziłem ci w czymś? - Padła i odpowiedź, uśmiechnęłam się sama do siebie i ruszyłam w stronę źródła rozmowy. Moim oczom ukazała się ta arogancka twarz, przysłonięta ciemnymi włosami. Kiedy mnie dostrzegł, odwzajemnił mój uśmiech i skinął lekko głową. - Nie zajmę wam całego wieczoru, spokojnie.
- Co cię sprowadza, przyjacielu?
- Trasa, przyjacielu.
- Co znów? - Westchnął i spojrzał na niego z rozpaczą. - Postawiliśmy im chyba jasno warunki, poza tym, i tak jeszcze nic nie było wtedy pod nas stricte zorganizowane.
- No właśnie niezupełnie. Nie wszystko dało się przenieść na późniejsze terminy. Podłączyli nam na support kilka innych zespołów, które uznane są za godne wypromowania, ale to akurat nieważne.
- W takim razie co z trasą?
- Dwudziesty drugi grudnia jedziemy, wracamy do praktykowania świąt w drodze. - Spojrzał na mnie, potem na Stevena. Bałam się. Skoro mieli wyjechać, to co z nami? Nasz sen dobiegał końca?
- Kurwa, naprawdę tydzień ich zbawi? Nie powiedzieli nic, dlaczego tak? Co za palant tym wyżej zarządza?
- Stary, już, spokojnie, ja nic więcej nie wiem. Tyle mi powiedzieli, tyle ja mówię tobie.
- Kiedy ci...
- Śpieszy mi się, na ten temat kiedy indziej sobie porozmawiamy.
- A coś ty taki zabiegany... - Urwał, kiedy Joe odsunął się lekko, a nam ukazała się wyjątkowo bardzo elegancka Madeline, oparta o jego czarny samochód, i patrząca gdzieś w niebo. Oderwana od rzeczywistości. - Jak widzisz, mam co robić, ty zresztą też, więc.
- Miłej zabawy. - Uśmiechnęłam się do niego, stając bliżej Stevena. - Tylko ona jutro ma być w domu przed szesnastą, to dość ważne.
- W moim będzie na pewno, dalej nic nie gwarantuję. - Pokręcił głową i zmierzył nas znów wzrokiem, po czym szturchnął niedelikatnie Stevena, a mnie ucałował w dłoń. - Udanej nocy życzę.
- No, won już, nie pozabijajcie się - mruknął mój, pozdrawiając środkowym placem oddalającego się Perry'ego. Ten zrobił to samo, a ja zdążyłam jeszcze rzucić Dee porozumiewawcze spojrzenie. Chryste, niech to się nam nigdy nie skończy...
 Zostaliśmy znów sami, Steven oparł się o drzwi i popatrzył na mnie z powagą, zbijając mnie tym z  tropu.
- No - zaczął w końcu, kamień z mojego serca stopniowo się osuwał - w tym roku kartki od rodziców nie będzie.
- To znaczy...?
- Słyszałaś, co powiedział. Dwudziestego drugiego jedziemy dalej wgłąb dzikiej Ameryki.
- Steven...
- Niestety nie masz wyjścia, zobaczysz trochę świata.
- Ja mam...
- Masz, jedziesz. Co byś robiła tutaj przez trzy miesiące? Sama.
- To znaczy, że Dee...
- Myślisz, że Joe by ją tu zostawił?
- Ale Lea...
- Pierdoli mnie to, jest duża i odpowiedzialna, poradzi sobie, ty jesteś duża, ale nieodpowiedzialna, potrzebujesz kogoś, kto się tobą zajmie. Mnie. - Chwycił mnie za rękę i przyciągnął do siebie, znów.
- Jesteś niezrównoważony... - Pokręciłam z przerażeniem głową. Co nie zmienia faktu, że byłam kurewsko podekscytowana.
- Nie, skarbie. Ja nie jestem niezrównoważony. Jest gorzej. Zakochałem się. W tobie, na twoje nieszczęście. - Wpił się w moje usta.
 Nie miałam już ni pytań, ni wątpliwości. Miał mnie. Mamo, zdobyłam serce idola, nie skreślaj mnie za to...

* *** *

Słowem zakończenia pragnę Wam powiedzieć, iż mam nadzieję, że miło zaczęłyście ten rok. Chciałabym życzyć wszystkiego dobrego. Chciałabym, byście dalej trwały tu ze mną, i ja chcę trwać z Wami. Tu jest tak pięknie. 

Szczęśliwego Nowego Roku, moje kochane panie ♥