XIV: Taka jak ona nie ma prawa być z tanim cwaniakiem

Ważną sprawą jest, iż nie potrafię nic dokładnie nakreślić, jeśli mowa o dwóch przyszłych rozdziałach, ponieważ boję się, że ich tak nie udźwignę. Chociaż, ja bym nie dała rady?

* *** *

,,You get nuthin' done
I said you could be mine -
Now holidays come and then they go
It's nothin' new today''

***

Steven

wrzesień 1984r.

 Minął tydzień od tragicznego zajścia, w które zostałem wciągnięty tylko dlatego, że byłem z Perry'm w tym samym miejscu i w może niezupełnie odpowiednim dla siebie czasie. Byłem co najmniej przerażony wszystkim tym, co zobaczyłem i usłyszałem. Nie spodziewałem się tego, nawet o tym nie myślałem. Nigdy. Kiedy napluła mu prawdą prosto w twarz i spojrzała potem z ukrytą rozpaczą na mnie, zrozumiałem, że ja też coś zrobiłem. Może nic złego, ale nie ja jeden coś odczułem, kiedyś. Ale nie byłbym sobą, gdybym bezpośrednio posłuchał jej i zrobił to, o co mnie niedelikatnie poprosiła. Kazała. Zmusiła. Chociaż przez ostatni tydzień zastanawiałem się, co jeśli powiedziała tak tylko dlatego, by się mnie pozbyć i zostać sam na sam z mym złotym przyjacielem, który po fakcie zamknął, niezwykle szczelnie, przede mną dom i samego siebie. Nie wiem absolutnie nic, to jest aż śmieszne. I kiedy po tym nieszczęsnym tygodniu, pozbawionym jakiejkolwiek bliskości na większą skalę, niespokojnie przemierzałem wraz ze swą Corvettą ulice Nowego Jorku, by w końcu zaparkować nieopodal wielkiego budynku, który nigdy nie dawał mi spokoju, a przez ostatnie trzy tygodnie nawiedzał mnie prawie co noc. Czasem odnosiłem wrażenie, że widzę go za każdym razem, gdy spojrzę w okno, co było tylko chorym urojeniem. Przez większość swojego życia nie wiedziałem, co tam jest, ale na szczęście zjawiła się piękna dobrodziejka, która nadała sens i powiedziała wszystko. I normalnie nie pierdoliłbym się w środę z popołudniowymi korkami i nie tłukłbym się przez pół miasta tylko po to, by pójść do wielkiej księgarni połączonej z pierdyliardem innych podobnych atrakcji. Ale że byłem kompletnie sam, uznałem, że jedyna pomoc czeka mnie właśnie tam, przez całą drogę modliłem się, bym jednak ją zastał.
- Postradałeś zmysły, kurwa, postradałeś zmysły... - mruknąłem sam do siebie i wysiadłem z auta, zatrzaskując za sobą drzwi. Stałem chwilę w miejscu i łączyłem wszystkie wątki, aż w końcu się ogarnąłem i ruszyłem szybko przed siebie, zrobiłem to, co zawsze. Żywioł, chyba jedyny towarzysz, który nigdy mnie jeszcze nie zostawił. Chociaż...?
 Wszedłem wolno po szerokich, ciężkich kamiennych schodach, by zaraz znaleźć się już za równie masywnymi drzwiami ze szkła. Co zastałem? Potęgę, pieprzoną potęgę i prawie żadnych ludzi. Spojrzałem na wielki zegar naścienny, dwadzieścia po szóstej i już pustki? Zmarszczyłem brwi i poszedłem przed siebie, mijając masę ciężkich donic z wysokimi roślinami, jeszcze cięższych regałów z masą książek, różnych pism i w końcu dobiłem na sam koniec i do kolejnych schodów. Jako że po drodze nie minąłem nikogo, kto mógłby należeć do grupy wtajemniczonych, czyli personelu, nie było i kogo się spytać o pomoc. Już sam sobie z odnalezieniem kobiety nie radziłem? Wyszedłem na piętro, zdecydowanie bardziej zaludnione. Spojrzałem zrezygnowany przed siebie i pomyślałem, że jak widać - nie radziłem sobie. Niepozorny chłopaczek z mopem wydał mi się kimś godnym zaufania, więc do niego podszedłem, przecież margines na margines zawsze mógł liczyć.
- Młody, znasz wszystkich pracowników?
- Powinienem, a w czym mogę... - Odwrócił głowę i wlepił oczy w moją twarz, wypuszczając przy tym mopa z rąk. Wiedziałem już, że jakoś się dogadamy. - Ja cię kocham!
- Podpiszę ci się gdzieś z całą miłością, jak mi pomożesz.
- Ja pierdzielę, Steven Tyler, ale jaja!
- Błagam cię... - Na poniszczonej plakietce, skaczącej wesoło przy smyczy wystającej z kieszeni jego spodni, odczytałem, że ma na imię ''Adam''. - Błagam cię, Adam.
- Pomogę! Jezu, pomogę...skąd wiesz, jak ja...
- Plakieta przy smyczy, a teraz skup się: szukam dziewczyny. Średni wzrost, brunetka, świetne ciało. Caroline.
- Że niby Hadley?
- A pasuje do charakterystyki?
- Tak, mamy dwie Caroline tutaj, ale druga by ci raczej nie pode...
- Gdzie ona jest? Caroline Hadley.
- Na sam koniec tego piętra i w lewo, tam jest pokój dla personelu, powinna tam być i...
- Z nieba mi spadłeś, słońce, formalności załatwmy później. - Poklepałem go pośpiesznie po ramieniu i pomknąłem wskazaną mi drogą, zabierając ze sobą podniecone, zaskoczone, zdezorientowane spojrzenia kobiet i wkurwione mężczyzn, zupełnie jakby chcieli mi powiedzieć, że w myślach ich panienek przeleciałem je więcej razy od nich samych, ale co ja na to mogłem poradzić?
 Zatrzymałem się przed drzwiami, o których z pewnością mówił chłopak. Obok wisiała spora rozpiska z harmonogramem pracy, tak to wyglądało. Spojrzałem na nią i momentalnie wyszukałem nazwisko, które mnie interesowało. Wychodziła o siódmej, więc zdążyłem. O siódmej też zamykali, spojrzałem na kolejny zegar; za piętnaście. Aż tyle z życia straciłem na dotarcie z dołu do pieprzonego personelu? Pokręciłem głową i bezceremonialnie wszedłem do tego niedostępnego dla zwykłych śmiertelników miejsca. Przygotowałem się na najgorsze, a zastałem tylko dwie osoby, dwie kobiety. Jedna z nich mogła być coś po pięćdziesiątce, włosy - idealny blond, nie wyglądała nawet na farbowaną. Zmierzyła mnie wzrokiem, przeniosła go potem na siedzącą obok. Znalazłem...
- Mówiłam ci, że będzie dobrze - powiedziała spokojnie i pogłaskała Ją po głowie, po czym podniosła się i zwyczajnie przeszła obok, puszczając mi przy tym dyskretne oczko. - Idę to zamykać, do jutra, Caroline, skarbie.
 I wyszła.
- Steven - szepnęła, kiedy zostaliśmy sami. - Czyli jednak.
- Słowo się rzekło, powiedziałem, że wiem, gdzie pracujesz.
- Ale byłam przekonana, że...
- Pozory czasem mylą. - Uśmiechnąłem się lekko i usiadłem na kanapie obok niej. - Sądzę, że doskonale wiem, o czym myślałaś. W końcu blisko dwa tygodnie, w końcu to jebany Tyler. Wszystko to wiem. Ale pamiętam cię z tamtego dnia. Coś innego było ważne dla ciebie, co?
- Ja... Tak, inaczej trochę na ciebie spojrzałam. I nie wiem, czy dobrze zrobiłam.
- Przekonać cię? - W odpowiedzi skinęła głową, tu jeż bez zastanowienia. - Sądzę, że masz czas, więc pozwolisz się porwać na jakieś piwo, coś podobnego, hm?
- Niby bym mogła. Skoro już tutaj jesteś, przyszedłeś...
- Do ciebie, piękna - przerwałem jej i uśmiechnąłem się z wyższością.
- W takim razie... Och, pierdolę, nie mam nic do stracenia. Pewnie, że pójdę, i tak nie ma co robić, w domu nie pogadam.
- Dom, bo zapomnę. Co z Dee? - spytałem nagle. Uznałem, że to jedyna droga, by dotrzeć do Joe'go. Musiała dostrzec w moich oczach, że pytam raczej nie bez powodu. Nie po tym wszystkim.
- Kiepsko, tak szczerze. Odkąd w piątek wróciła, zupełnie ją rozłożyło. Rozchorowała się, markotna. Leży zawinięta w kokon u siebie w sypialni albo w salonie i tylko śpi, rysuje, czyta, czasem telewizja. Warzywo - westchnęła i wstała z kanapy, podeszła do wieszaka przy drzwiach i wzięła swoją ramoneskę, narzuciła ją na siebie i dała mi ręką znak, że możemy się zbierać. Podniosłem się wolno i podszedłem do niej.
- Nic nie wiesz?
- Ona kursuje tylko od sypialni do salonu i na odwrót. Nic nie wiem. A on...?
- Nic nie wiem. Nie wiem, czy wyszedł z domu od tamtego czasu. Ironio... - Ale ja wyszedłem i jestem teraz z tobą, więc chociaż my niczego nie spierdolmy, pomyślałem i otworzyłem jej drzwi, za co obdarowała mnie uśmiechem, który widziałem na umyśle bez przerwy. Wróciła już, takiej jej chciałem.

***

 Po siódmej wyszliśmy z budynku i zatrzymaliśmy się przed szklanymi drzwiami, Caroline odwróciła się zajrzała jeszcze raz do środka. Teoretycznie mieliśmy wyjść ostatni, a w środku wciąż paliły się jeszcze światła. Oparłem się o kamienny murek, postawiony przy krawędzi dla bezpieczeństwa, i odpaliłem papierosa, spoglądając na kobietę.
- Kim była ta, która z tobą siedziała?
- Mary Firby, wspominałam ci o niej chyba. To wszystko jest jej, to dzięki niej tutaj jestem, dzięki niej mam pracę i miałam gdzie mieszkać. A dzięki jej synowi udało się załatwić bilety na wasz koncert w Nowym Jorku. W zasadzie wszystko dzięki jej rodzinie się stało... Tylko nie wiem, dlaczego tam dalej siedzi, zawsze wychodzi po szesnastej. - Odwróciła się i podeszła do mnie, po czym odebrawszy mi z ręki papierosa, zaciągnęła się nim.
- Nie pochwalam...
- Przepraszam... - Wypuściła mi dym w twarz i odsunęła się z gracją. - Dokąd mnie zabierzesz? I dlaczego w ogóle?
- Bo jesteś strasznie oporna. Oporna, a za razem zrobiłaś coś, czego żadna przed tobą, jeszcze mnie... Kurwa, nie wiem sam, dlaczego. Jechałem tutaj i zastanawiałem się, co ja robię. Odpierdoliło mi, za dużo na raz się i stało i uznałem, że dość szukania nowych wra.. - Gubiłem się we własnych tłumaczeniach i czułem się tam żałośnie, równie dobrze mógłbym się rozpłakać. - Nie, dobra. Tanie pieprzenia, nie umiem się w to bawić. Spodobało mi się to, co wtedy robiliśmy. Podobało mi się, jak ze mną rozmawiałaś, jak się zachowywałaś. Sam też dużo zdziałałem przez cały ten czas, ale nic mi to nie dało. Myślałem o tobie. Księżniczko.
 Upuściła na ziemię peta i przeszła po nim w swoich ciemnych botkach. Uniosła głowę i spojrzała na mnie z ciekawością. Myślała nad czymś intensywnie, posłałem jej cwaniacki uśmiech. Odwzajemniła go, po czym zbliżyła się do mnie. Nie spodziewałem się ciosu.
- A podobam ci się?
- Myślisz, że za każdą latam po pieprzonych księgarniach?
- Steven, jedno sobie zapamiętaj. Ja nie jestem każda i nigdy nią nie byłam. Ja mogę wiele i więcej, ale ja nigdy, kurwa, nie będę każdą. Ja wiem, jaką mnie widzą, ja wiem, jaką mnie odebrałeś, wiem, co zrobiłam i w jaki sposób. Był tylko jeden moment, kiedy byłam wobec ciebie uczciwa. Ja tak naprawdę nie wiem, co się teraz dzieje... Mogę być tylko odważna.
 Zobaczyłem inną twarz i oblicze. Kameleon. Bolało, choć nie powinno. Nie mnie.
- Dlatego po ciebie przyjechałem - odparłem po chwili. Wydała mi się być ikoną wśród zbitej masy dziewczyn, z którymi kiedykolwiek miałem do czynienia. Może takich było więcej, pewnie, ale nie poznam każdej. Znalazła się jedna, która najwyraźniej miała do zaoferowania więcej niż się tego spodziewałem. Pierwszy raz nie wiedziałem, co i w jaki sposób należy odpowiedzieć. Zdominowano mnie. - Kurwa...zrób ze mną co chcesz! - Upadłem przed nią na kolana, a ona zaczęła się śmiać i pokręciła głową.
- Jedźmy już lepiej, bo za...
- Caroline?! - Zastygliśmy, ona i ja. Męski głos uderzył nas ze schodów, równocześnie skierowaliśmy spojrzenia w ich stronę; ukazał nam się dość wysoki chłopak, na oko nieco młodszy ode mnie.
 Blond włosy spięte luźno opadały na skórzaną kurtkę, a oczy niemalże świeciły. Patrzył na moje objawienie jak wilk patrzy na biedną owcę, która już nie ma co z sobą zrobić. Co ja miałem o tym wszystkim sądzić, kim on był? Ona z kolei patrzyła na niego jak na ducha, pobladła. Bała się go? Zrobił jej coś kiedyś? Skrzywdził ją? A co jeśli? Przecież ja nic nie wiedziałem, mógł być każdym, nawet jej pieprzonym mężem, który wrócił z jakiejś delegacji, przecież mogła przede mną zataić, że z kimś jest, może on miał wrócić później? A co jeśli on był...
- Co ty tu robisz? - spytała zduszonym głosem, kiedy wreszcie przy niej stanął. Zupełnie nie zwrócił na mnie uwagi.
- Przyleciałem, mama nic ci nie powiedziała?
- Jakoś nie...
- Nie cieszysz się, widzę.
- Peter, jestem w szoku. Po co żeś przyleciał? Czego tu chcesz? Zresztą, co to mnie obchodzi, Mary jest w środku, pewnie na ciebie czeka.
- Przyleciałem do was, Caroline. Do ciebie, Dee i Leandry, mam coś, co mogłoby was zainteresować. A dokładnie chodzi mi o listy zaadresowane do was, lecz nigdy nie wysłane, stosy listów. Listów od Jaspera.
- Skąd ty... - syknęła, jej oczy pociemniały. Odniosłem wrażenie, że napięła wszystkie mięśnie, jakby cudem starała się kontrolować.
- Skąd je mam? Zaproponowałem mu pracę u siebie, zgodził się, i tak się złożyło, że zostawił u mnie na zapleczu jeden ze swoich magicznych kartonów, mówiąc, że mam tego strzec jak oka w głowie do jutra. A tak się złożyło, że dla niego jutro nie nadeszło. Jak wy tego nie weźmiecie, to można równie dobrze je spalić. - Udało mi się wywnioskować, że Jasper był tym, o którym wspomniała Madeline tamtej nocy. Patrzyłem wciąż wrogo na mężczyznę, aż ten przeniósł na mnie wzrok i sam pobladł. - O ja pierdolę, ale...
- Właśnie! Peter, to jest Steven, jak byś nie poznał. - Uśmiechnęła się wrednie i wzięła mnie za rękę. Dotarł do mnie bardzo oczywisty fakt, ten cwaniak jej pragnął. Nie było mowy, bym mu ją oddał, więc podchwyciłem temat i objąłem Caroline w pasie.
- Kurwa, ale co on...
- Spotykamy się - wypaliła i wtedy chyba już nawet ja sam pobladłem. Mieliśmy komplet.
- Co proszę?!
- Widzisz, stary, nawet ja się czasem którejś spodobam - odparowałem i przyciągnąłem ją bliżej do siebie.
- Ale ona... Wy...
- O, myślałam, że ci przeszło. Chyba sam wspominałeś, że już stare dzieje? Ze mną...
- Tak, ale on jest przecież...
- On jest człowiekiem, którym ty nigdy nie będziesz, Peter - mruknęła cicho i pocałowała mnie w policzek. - Teraz wybaczysz, ale nam się śpieszy, a na ciebie mama czeka.
- Hadley, ale ja mam naprawdę ważną sprawę, chciałem to załatwić jeszcze dzisiaj!
- To jedź do dziewczyn i z nimi to omów, ja wrócę przed pierwszą! - krzyknęła, kiedy zbiegliśmy już po kamiennych schodach. Ten warczał coś jeszcze za nami, ale kogo to obchodziło. Chwyciłem ją za rękę i pobiegliśmy szybko w stronę samochodu, który okazał się być otwarty. Chwała Bogu, że okazał się być jeszcze w ogóle.
- Mamy czas do pierwszej - rzuciła, zapinając pas.
- Musimy więc się streszczać. Albo będę cię musiał znów uprowadzać.
- Podoba mi się takie ryzyko...
- Mogę w takim razie chwalić się na mieście, że się jesteś moja?
- Nie - zaśmiała się. - Jeszcze nie, muszę się trochę najpierw pobawić.
 I zobaczyłem w lusterku błysk jej białych zębów, idealnie kontrastujący z czerwienią paznokci, które nagle znalazły się na moim ramieniu. Dzikie koty tu jednak nie wyginęły i mają się dobrze. Teraz to ja musiałem na siebie uważać.

Leandra

- Ja pierdolę, puściła się z Tylerem, nie wierzę... - Siedział na moim fotelu i od dwóch godzin nie był w stanie skupić się na niczym innym. Obok na kanapie siedziałam ja z Dee i spoglądałyśmy po sobie z zażenowaniem.
- Nic nie wiesz, więc się zamknij - warknęła Madeline i wzięła z ławy swój kubek z herbatą. - Powiesz nam w końcu, o co chodzi z tymi listami?
- Powiedziałem wam już. Przyniósł do mnie pudło, zostawił na zapleczu i powiedział, że jutro je weźmie z powrotem do siebie, musi coś jeszcze zrobić, a na mieszkaniu nie da rady. Ale na następny dzień był już martwy, pudło zostało. Nie wiem, co on chciał z nim zrobić, ale nie dziwię się, że nie chciał u siebie, tam na nic warunków nie było. Wiem tyle, że listy są do was, wszystkie są tak poadresowane. I wiem, że jak ich nie weźmiecie, to je wypieprzę albo spalę, bo mi to na nic, on wam pisał jakieś wywody. Do Hadley też są, ale ona...
- Dajże już spokój! - krzyknęłam i rzuciłam mu mordercze spojrzenie. - Jeszcze mówisz, że Nicholas z nim to przyniósł?
- Ta, był z nim. Poszli potem coś załatwiać na miasto, tyle ich widziałem, a raczej Axona. W ogóle mówił, że wysłał do was coś, przyszło już?
- Jeszcze nie, ale ostatnio mają problemy z naszą pocztą. Pewnie przyjdą za tydzień najdalej. Jak ty się w ogóle dowiedziałeś, że on...nie żyje?
- Znów Greg. Klucze, miał donieść Jasperowi nowe klucze do nowego zamka, bo stary po raz kolejny się spieprzył. A że o siódmej rano drzwi zastał otwarte, to wszedł i zobaczył...trupa, znowu zobaczył trupa w tym przeklętym mieszkaniu. Historia kołem się jednak toczy... - mruknął i nalał sobie kolejny kieliszek czystej wódki.
- Znów ten zamek... - Kiedy nagle coś mi huknęło w głowie. - Ej, wolnego. Jak to ''znów''? Jaka historia kołem się toczy? Wcześniej ktoś tam umarł?
 W odpowiedzi zmierzył mnie zdezorientowanym wzrokiem, potem Dee, ale ta bujała się w tył i w przód, prawie spała. Ostawił alkohol i pokręcił wolno głową.
- To pewnie dlatego nie mógł ich wysłać...
- O czym ty mówisz, Peter?
- Axon zataił przed wami kilka prawd, ja sam nie wiem, ile dokładnie. Ale prawdopodobnie wszystko pochował w tych niepozornych kopertach. - Wskazał na zielony karton w czarne grochy, stojący w przedpokoju.
- To chyba nas całkiem sporo ominęło, tylko że za to się wziąć trzeba na spokojnie, na pewno nie teraz. Dee? - Ale ona już leżała jak długa obok mnie i spała.
- Co jej?
- Wiesz, Firby, ciebie też sporo ominęło - odparłam i uśmiechnęłam się bezradnie. - Caroline nie ma, bo jest z wiesz kim.
- Dalej nie wiem, jak to się stało...?
- Tak naprawdę wszystko zaczęło się od biletów, które załatwiłeś Dee. Tyle, że ona poszła ze mną, Hadley nie było. Chwilowo.
- To jak ona się z Tylerem...?
- Ten kokon - położyłam rękę na biodrze Madeline - ten kokon rzucił klątwę sprzed dziesięciu lat. Z Bostonu. Wiesz, że tam była?
- Wiem, Caroline mi kiedyś dumnie opowiadała o tym wszystkim, co się stało...o pocałunku dla niej. Kretyna z siebie zrobiłem, załatwiając jej te wejścia... Nie pomyślałem o skutkach ubocznych.
- Nie, Firby, skutkiem ubocznym był koncert. Jej zależało tylko na backastage'u. Wiesz, kto oberwał czarem najbardziej? Nie wiesz pewnie. Perry.
- Pierdolisz...
- Tak się śmiesznie złożyło, że on jej nienawidzi tak jak ona jego, czyli bardzo, ale to ma też takie oddziaływanie, że nie mogą o sobie zapomnieć. To jest chore. A kiedy ona z nim siedziała w zamknięciu, ja zabawiłam z resztą. Steven był taki smutny, kiedy mu powiedziałam, że wolę dziewczyny, żałuj, że nie widziałeś jego miny... - Zaczęłam się śmiać na samo wspomnienie tamtych chwil. Biedny chłopiec, nic z tego, haha... - Ja z nimi posiedziałam, popiłam, pogadałam. A jak ja się napiję, zaczynam mówić dużo różnych rzeczy...i wspomniałam coś o Caroline. Nie wiem, ja tego nie pamiętam. Wiem tyle, że to głównie moja zasługa. I wiem, że wypiłam od niego więcej, więc tutaj właśnie widać, kto ma władzę.
- Dziewczyny, dziewczyny... To co, powiesz mi, że one...?...
- Nic nie powiem, to jest bardziej skomplikowane niż sama podejrzewałam, co dopiero one. Ale to silne laski, dadzą sobie radę z takimi zakałami.
- Pięknie... - jęknął i ewidentnie poczuł się pokonany. Cóż, kolejny, któremu nie przyszło być z żadną z nas. Pożądane i niedostępne, taka prawda o nas, płaczcie, panowie. - Lea, a ty...
- Pewnie, że sama tu nie gniję. Ma na imię Erika i jest najlepszą panną, jaką mogłabym sobie wymarzyć!
- W jakie JA wpadłem towarzystwo...?
- Seks, używki i rock and roll, Peter! Weź się w garść, już do mnie to nawet bardziej trafia? - Co ja powiedziałam? - Włącz The Cure, gdzieś w tym koszyku będzie kaseta, jak nie, to pod nim są winyle. Uspokoimy się, na mnie zawsze działa, kiedy mnie dziunie z roku wkurwią.
 Chrystusie Niebieski, ale ja przecież mówiłam prawdę!  ,,Another Day'' zawsze koi.

* *** *

Święta nie wchodzą mi w drogę, z Wami będę na bieżąco, piętnasty planowo winien być w następny czwartek, a że jest to na dzień po Wigilii 

- wesołych świąt, och.