~ tajemnice chwalebne: Caroline Susan Hadley

Drugi już raz będziemy uciekać w biblijny świat, ale czegóż się dla sztuki nie robi? Tym razem Caroline opowie Wam coś o sobie i o obecnym stanie rzeczy.
Pomyślałam też o napisaniu na przyszły tydzień czegoś w klimacie świąt, ale chciałabym jeszcze opinii ludu na ten temat, dlatego o nią bardzo gorąco proszę. Drobna retrospekcja, wrócilibyśmy do lat siedemdziesiątych, do grudniowej Anglii.
A póki co - zapraszam na oczyszczenie się przy tajemnicach chwalebnych :)

* *** *
,,Once I had a love and it was divine
Soon found out I was losing my mind
It seemed like the real thing but I was so blind
Mucho mistrust, love's gone behind''

***

Zostałam prawdziwą matką, kiedy Marjorie Wakeford musiała wyjść po mleko

 Czasem mam wrażenie, że moje życie zostało wygrane na loterii. Jestem pewna, że byłam złotym plemnikiem. Im dłużej myślę nad tymi minionymi dwudziestoma siedmioma latami, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że Stwórca, kimkolwiek on jest, mnie bardzo polubił. Może on jest kobietą...och. Jakkolwiek by na to nie spojrzeć, wyrosłam na silną jednostkę ze stali, nie wiem, co powinno się stać, bym straciła grunt pod nogami. Śmierć Axona prawie mnie zgubiła, ale zdałam sobie sprawę, że ani ja, ani Dee, ani nikt inny, nie ma z tym nic wspólnego. Jasper był jaki był, był dobry, ale uparty. Dlatego go zabiło, nie umiał walczyć. Podczas gdy ja jestem z tych, co potrafią. Wywalczyłam sobie prawdziwy charakter, potem pozycję, pracę i w końcu - życie. Zaradność życiowa stała mi się przewodniczką i zostało to wyczute już w sześćdziesiątym czwartym przez światową ciotkę z wyboru, Marjorie Wakeford.
 Miałam wtedy siedem lat, siedziałam wraz z małą - wówczas jeszcze bardzo spokojną i cichą - Madeline w jej domu rodzinnym i oglądałam pięknie ilustrowane książki z bajkami, zapadł mi w pamięci obrazek przedstawiający trzy młode króliczki siedzące przy okrągłym stole z drewna i jedzące ciastka. Młodej też to się podobało, generalnie miała obsesję na punkcie królików, nie pamiętam, czy w jej pokoju znalazłam kiedykolwiek jakiegoś pluszaka, który by nim nie był. Rysowałam jej króliki na ścianach, im starsza była, tym częściej robiła to ze mną i potem śmiała się, widząc wymyślne efekty. Czułam się dumna, patrząc w jej roześmiane oczy. I czułam, że to będzie moja przyjaciółka. Za nisko ją oceniłam, cóż.
 Moi rodzice i rodzice Madeline znali się jeszcze z liceum, więc kilka ładnych lat. Zżyli się z sobą, nawet nie wiem, kiedy staliśmy się rodziną. Ale cieszyłam się, że tak wyszło, zawsze chciałam mieć kogoś, do kogo będę mogła się zwrócić, gdy sytuacja będzie krytyczna. Jednak sęk w tym, że nie miałam żadnych koleżanek, wbrew pozorom. Dziewczyny się mnie bały, uważały, że jestem głupią księżniczką, co doprowadzało mnie do szału. Hipokryzja, to one chciały wiecznie żerować na rodzicach, chciały pójść drogą, którą oni im wyznaczyli, by mieć spokój i pewne życie. Nie rozumiałam tego z roku na rok coraz bardziej. I pewnie dlatego tak polubiłam przebywanie w domu wujostwa - tego z wyboru. Uznałam, że to ma same plusy: raz, że nie będę zalegać bezczynnie u siebie; dwa, że ciotka się ucieszy, że ktoś ją wyręczy, choć na chwilę, z opieki nad córeczką; trzy, pomyślałam, że młoda się do mnie przywiąże i będzie tą, która mnie zaakceptuje, z którą kiedyś będę mogła zwojować to nudne miasto i może w ogóle świat. Czym były trzy lata różnicy? Niczym takim. W wieku nastoletnim zauważyłam, że tej różnicy tak naprawdę nie ma wcale. 
 Ale zaraz, stop, nie tędy droga. Miałam siedem lat, Dee (nazywana tak przeze mnie, ponieważ uznałam, że ''Madeline'' jest za poważne) miała lat cztery i przerzucałyśmy strony pełne ślicznych obrazków z króliczymi rodzinami, kiedy spanikowana Marjorie wpadła do pokoju swojej córki.
- Co się stało, ciocia? - spytałam i wlepiłam wzrok w zmęczoną twarz Wakeford.
- Caroline, to bardzo ważne. - Kucnęła przy łóżku, na którym siedziałyśmy. - Muszę szybko skoczyć do sklepu, bo inaczej dwie godziny w kuchni mi się zmarnują, mogę zostawić cię z małą na...nie wiem, dosłownie piętnaście minut?
- Pewnie, nic jej się nie stanie.
- W to nie wątpię, tak ładnie się z nią bawisz... W zasadzie, to siedzicie tutaj już cztery godziny, a ja ani razu u was nie byłam, mam czasem wrażenie, ona prędzej ciebie usłucha, jak mnie.
- Bo my mamy o czym rozmawiać! - Uśmiechnęłam się szeroko, a ciotka odwzajemniła, po czym wstała i pogłaskała ciemne włosy swojej kochanej. - Możesz iść, damy sobie radę, mam rację, Dee?
- Mas, zostały nam jesce ctely ksionski. 
- Więc możesz iść spokojnie, ciociu.
- Twoja mama to ma dobrze z taką córką - zaśmiała się i wyszła szybko z pokoju, po czym usłyszałam jeszcze tylko trzask drzwi frontowych.
 Zostałyśmy same. Po dwudziestu minutach wróciła Marjorie, skończyła swoje ciasto z ogromną ilością kremu czekoladowego, zjadłyśmy je i wtedy zadzwoniła moja mama, która spytała, czy nie byłoby problemem, gdybym została na noc u ciotki, ponieważ ojciec dostał zaproszenie do teatru dla dwóch osób - taka okazja nie mogła się zmarnować. Wakeford oczywiście się zgodziła i poleciała na drugą stronę ulicę po moje ubrania na jutro, co mi tylko poprawiło nastrój jeszcze bardziej.
 Punkt zwrotny tego wszystkiego miał miejsce w okolicach dwudziestej. Miałam spać w pokoju Madeline, na jej osobiste życzenie. Patrzyła na mnie wielkimi oczyma, wciąż nie docierało do niej, że miałam zostać do jutra. Że nic jej nie będzie chciało zjeść, bo przecież jestem ja. Duża Caroline. Leżałyśmy razem, ona owinięta wokół mojej ręki, opowiadałam jej wymyślane na bieżąco bajki, kiedy nagle mi przerwała słowami, z którymi za X lat umrę.
- Caloline, ja bym ciała, zebyś była mojom mamom.
- Dee... - popatrzyłam na nią i nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Sparaliżowały mnie te słowa, a im starsza się stawałam, tym potężniejsze dreszcze mnie przechodziły na wspomnienie ich. Co ja miałam odpowiedzieć czteroletniej dziewczynce, którą...pokochałam. - Ja chyba trochę jestem twoją...mamą...
- Kocham cie. 
 Świat się wali; zasnęła. Zasnęłam i ja, to była ostatnia noc starego życia. Wiedziałam, że chyba weszłam na nowy etap. Wiedziałam, że znalazłam coś bardzo cennego. Przywiązało się do mnie całym swoim serduszkiem. Nie chciałam, by kiedykolwiek mnie puściło. Chciałam płakać. Chciałam być dla kogoś światłem. 

Namiętność na umyśle

 Życie poleciało w bardzo dziwnym i szalonym kierunku, nigdy nie spodziewałam się, że Tamten świat porwie mnie aż do tego stopnia. W wieku lat ośmiu, czyli rok po zostaniu matką, po raz pierwszy posłuchałam świadomie, posłuchałam Stonesów. Później pojawił się David Bowie i już wtedy wiedziałam, że znalazłam boskie siły i wpływy. Ekscytował mnie fakt, iż oni byli wśród nas. Oni byli z naszych wysp. Kurwa, oni byli stąd. W swoim środowisku trwałam tylko ja jedna, wkręcona w to wszystko do takiego stopnia. Podobało mi się niebezpiecznie bardzo. Zaczęły mnie ogarniać różne wizje i nie mogłam się nimi z nikim nie dzielić.
- Słuchaj tego, bo jest zbawienne - powiedziałam i w sześćdziesiątym dziewiątym włączyłam młodej Madeline ,,Beggars Banquet'', na co ona już w połowie pierwszego kawałka się poryczała i powiedziała, że chciałby uciec z domu w rytmie czegoś takiego. Na zawsze. Pokiwałam dumnie głową i pokazałam jej jedno ze zdjęć zespołu. - The Rolling Stones.
- Jejku... - szepnęła i wlepiła swoje, znów wielkie, ślepia w gitarzystę. - Jest tego więcej?
 Tym oto magicznym sposobem wparadowałyśmy prosto do cudownego świata dźwięcznego szału. Krzyków miłości, jęków rozkoszy i rozpaczy, modlitw o wolność. Mój pokój zaczął przypominać muzeum z archiwalnymi danymi Davida Bowie, pokój Madeline stał się kaplicą Stonesów, co z czasem zaczęło coraz bardziej przerażać jej matkę, o mojej nie wspomnę. Ciocia Marjorie, choć wyrozumiała, też miała swoje granice. Kiedy w kwietniu tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt dowiedziała się przypadkiem, że na naszej liście zainteresowań pojawił się nowy obiekt, a w siedemdziesiątym trzecim znalazła w pokoju Dee naszą wspólną płytę ,,Aerosmith'' (która przyleciała do nas ze Stanów jako prezent od Leandry), spytała nas, czy bierzemy narkotyki. A my tylko po sobie spojrzałyśmy, to pytanie było cenne. Rok później się z niego śmiałyśmy, matka Madeline nie była świadoma, że puszczając swoją córkę z ojcem do Bostonu, robi sobie teoretyczną krzywdę, a nam daje przepustkę do pożądanego świata.
 W maju siedemdziesiątego czwartego zostałam sama na kilkanaście dni, Dee poleciała do naszej złotej Lei. Prosto do Bostonu. Nikt nie wiedział, jak bardzo cyniczny plan miałyśmy, tylko my dwie. Powstały na samym początku dekady zespół, Aerosmith, stał się naszym podłym przekleństwem, zabrnęłyśmy w wykopany przez nich labirynt o kilka alejek za daleko. Zafascynował nas ich sposób gry, ich muzyka, słowa i wizerunek. Początkowo byli w Anglii mało rozchwytywani, ale miałyśmy przecież wierną korespondentkę za oceanem. Madeline była z Leandrą bardziej związana ode mnie, ich rodzice również, czego o moich powiedzieć nie można. Na miesiąc przed przeprowadzką naszych Francuzów do Stanów, moja i jej matka pożarły się o coś poważnie. Nie było mowy zatem o mojej wycieczce do Ameryki, mama znienawidziła cały tamten kontynent. Dlatego zmuszona byłam zostać i wierzyć w swoją młodą najbardziej, jak tylko się dało.
 Sprytnie wyciągnęłyśmy od Leandry wszystko o niesfornej piątce, mającej pewne zatargi z jej ojcem i jego kumplem, współwłaścicielem klubu, w którym tamtym przyszło parę razy zagrać. Wiedziałyśmy, kiedy będą w Bostonie. Wiedziałyśmy, co robić. Jak wykorzystać urodę i bystrość Madeline, która przeskoczyła kilka faz rozwoju, także wizualnego, wskakując od razu na wyższą stopę. Chciałyśmy ich złapać, zaintrygować.  Poznać, zobaczyć, dotknąć, choć wtedy tylko przez nią. Jednak patrząc na to z perspektywy czasu - może lepiej, że mnie wtedy tam nie było. Byłam w domu. W powolnym Cambridge.
- Co ty w nim takiego widzisz?
- Axon, do ciebie to nie dotrze.
- Kurwa, nie rozumiem tego, siedzisz godzinami na trawie i gapisz się przed siebie tępym wzrokiem. Albo leżysz i się śmiejesz. Albo siedzisz u siebie i słuchasz w kółko tych samych płyt...
- Jezu, do ciebie jak do głupiego trzeba. Podoba mi się. Zajebiście mi się podoba, umieram przy jego głosie, jego uśmiech mnie...
- Znajdź sobie chłopaka. 
- Tacy są nudni, Jasper. 
- Pogódź się, że on jest tam, daleko, że nigdy go nie poznasz, że Dee się tylko ośmieszy i w rezultacie pobiegniecie do domów z podkulonymi ogonami. Zejdź na ziemię, sama mi to powtarzasz, Caroline.
- Chłopcze - powiedziałam wolno i zbliżyłam swoją twarz do jego - kocham się z nim prawie co wieczór i robię później takie rzeczy, że jak matka by się dowiedziała o moich myślach, to wyleciałabym z domu z hukiem.
- Przerażasz mnie...
- Mam siedemnaście lat i swoje prawa, jeszcze się kiedyś zdziwisz. Wy wszyscy.
- Zrobiłaś Wakeford pranie mózgu, jeśli ona podchodzi do tego w ten sam sposób! Pogubiłyście się we własnych fantazjach, nierealnych!
- Słońce, jaki ty jesteś ciemny. Wszystko jest możliwe, pod warunkiem, że się dobrze ustawisz.
- Zgubi cię to kiedyś.
- Hipokryto! - Zaniosłam się śmiechem i oparłam o jedno z parkowych drzew. Blondyn  w odpowiedzi machnął tylko ręką i odpalił kolejnego papierosa. - On mnie po prostu wyzwala. Brakuje mi chyba tego, o czym oni wszyscy śpiewają, dzikiej namiętności...
- Dobra, dobra... - mruknął i wypuścił dym, spojrzał na swoje podziurawione, trzynastoletnie ręce. - Ja chyba rzeczywiście jestem hipokrytą...

Sześć lat w próżni 

 Pod koniec sierpnia siedemdziesiąt osiem zostawiłam wszystko, co znałam oraz tą, którą kochałam i poleciałam do Nowego Jorku, w którym miałam wybudować swoje życie - już w pełni samodzielne. Nie wiem, czy jest sens rozczulania się nad tym, co powiedziała mi Norma i William Hadley, ludzie, którzy byli moimi rodzicami, ale uznali, że popełnili tragiczny błąd wychowawczy, skoro ich jedyna córka ma zamiar zostawić ich na rzecz własnych wizji. Ciśnienie mi skoczyło, pękła blokada ostateczna. Dwadzieścia jeden pierońskich lat.
- Pierdolę, ja was nie rozumiem! Całe życie mnie chcieliście trzymać pod kloszem, na nic mi tak nie pozwalaliście! Najchętniej to by mnie zamknąć z książkami! Na co wam dziecko, które swoją edukację skończyło na liceum i nawet nie pomyślało o studiach! Na co wam dziecko, które za idoli ma, waszym zdaniem, jebanych ćpunów, którzy za rok znikną i nikt nie będzie pamiętać! Nic, tylko truliście mi o tym, że nic nie osiągnę, że zamknęłam się w świecie, którego nie ma, że muszę zejść na ziemię! Nigdy wam nie byłam potrzebna, a teraz, kiedy Mary zaproponowała mi pracę za oceanem, to i tak macie problem! Kurwa, ja już nie wiem, co powinnam robić, żebyście się ode mnie odwalili! Nie jestem uprzedzona do tamtego kraju, ja wyjeżdżam, wy nie musicie! - Zbiegłam na dół, ciągnąc za sobą ostatnią walizkę, robiłam wszystko, by się nie rozpłakać. Nie mogłam przez nich upaść tak nisko.
- Jak śmiesz się tak do nas odzywać! Teraz masz do nas pretensje, ale za kilka lat zobaczysz i sama siebie spytasz, na co ci to było. Wrócisz tutaj jak marnotrawna. Nigdy nas nie słuchałaś, więc teraz pora, żebyś się na tym dobrze przejechała, zdemoralizowałaś wszystkich, nie zapomnę, kiedy Marjorie mi powiedziała, że mam złotą córkę...
- Bo masz! Nigdy tego nie widziałaś! Nie wiedziałaś mnie takiej, jaką byłam, mamo! Ale jeszcze zobaczysz, że to wszystko nie poszło na marne... - szepnęłam i wybiegłam z domu, wpadłam na oślep do samochodu Mary, w którym była także Madeline.
 Firby mnie później spytała, czy wszystko dobrze. Powiedziałam, że lepiej nigdy nie było, a oczy mi łzawią, bo wpadły mi do nich rzęsy. W tym samym czasie i po obu stronach. Kurwa, całe pukle rzęs.
 Było już tylko gorzej.
- No...to tutaj koniec... - Zatrzymałam się wraz z Dee przy wielkim oknie na lotnisku London-Stansted. - Caroline, tutaj jest koniec...
- Dee?
- Cztery lata temu też tu byłyśmy, pamiętasz? Pamiętasz, kiedy wróciłam z Bostonu i ty tu byłaś, czekałaś na mnie...?
- Oczywiście, że pamiętam. Nigdy tego nie zapomnę.
- Nigdy... 
- Hej, kochana, przecież ja tylko... - Chciałam powiedzieć, że wyjeżdżam tylko na chwilę, ale złapałam się, że tym razem to nieprawda. Ja miałam tutaj nie wrócić. Już nie tak. Młoda spuściła głowę, zagryzłam wargi.
- Ale nie zapomnij o mnie... - szepnęła i spojrzała na mnie nagle z przerażeniem w oczach. - Błagam cię, Caroline, nie zapominaj o mnie, pisz do mnie...
- Ale co ty mówisz, oczywiście, że cię nie zapomnę...
- Ale ty mnie możesz zostawić nawet na...całe życie... - Pękło, poleciały jej łzy. - Ja chyba umrę bez ciebie...
- Madeline, nie, nie, nie mów tak! Nie zostawiam cię, ty do mnie przylecisz, tak jak ustaliłyśmy! Rok, góra dwa, i będziesz tam ze mną, zrobimy to wszystko, o czym rozmawiałyśmy! Nie ma opcji, by wyszło inaczej!
- A co jeśli?! Jak ja nie uzbieram tych pieniędzy, jak coś się stanie?! To się wydaje nierealne, ja się po prostu boję... Tak strasznie się boję...
- Hej, ale...ale nie pła... - Głos mi się załamał i jednak upadłam. Zaczęłam płakać wtedy, kiedy wtuliła się we mnie z całych sił. Przeleciało mi przed oczyma cały nasz wspólny czas, wszystkie lata, zrozumiałam, że coś się właśnie kończy. Wierzyłam jednak, że odrodzi się znów. Niemożliwym było, byśmy się rozpadły. - Gdyby twoja matka się nie zmieniła...
- Wie...em... Jeszcze myślałam o...o... Ja...
- Kocham cię - wychrypiałam. - Dee, nigdy nie wolno ci w siebie zwątpić... - I zobaczyłam kilka metrów przed sobą Mary, dającą mi znak, że już czas. Westchnęłam żałośnie i popatrzyłam na Madeline. - Ja nigdy nie przestanę na ciebie czekać...
 Puściłam w końcu Madeline. Poczułam, jakby wyrwano ze mnie organ, bez którego się umiera. Kiedy znalazłam się w końcu w Nowym Jorku, pojawiła się znów Leandra, zaczęłam pracować i rzekomo - żyć. Co to było za życie? Nędzne. Miałam czekać maksymalnie dwa lata. Czekałam lat sześć. Byłam martwa sześć lat. Aż w końcu zmartwychwstałam; objawiłam się. I to jakiemu Wiernemu.

Prowokuję gestem, kuszę słowem?

- Jesteś niesamowita... - mruknął i złożył kolejny pocałunek na mojej szyi. Nie odpowiedziałam już nic, wplotłam tylko palce w jego włosy i zamknęłam oczy, czując wciąż na sobie to ciepło. - Nie wiem, jaki diabeł mnie podkusił, żebym się jednak tobą zainteresował, ale gdybym go nie posłuchał, to straciłbym jedyną taką szansę...
 Zasnęłam przy tych słowach, towarzyszyły mi potem przez całą noc. Nie wierzyłam w to, co się stało, ale z drugiej strony - nie czułam się zaskoczona. Miałam wrażenie, że byłam na to gotowa już od lat. Wróciły do mnie wszystkie wyobrażenie z czasów nastoletnich, a potem to, co stało się z Madeline po powrocie z koncertu. Wróciła jako osoba odmieniona i zagubiona. Stało się z nią coś nie do przewidzenia, ale wiedziałam, że ona to nie ja. Inaczej odebrałam wszystko, co się stało. Starałam się trzymać swoje emocje na dystans, starałam się trzymać na dystans jego samego. W domu zarzucano mi zawsze, że nie potrafię stąpać twardo po ziemi i odróżnić swoich fantazji od tego, co było naprawdę. Bolało mnie to, dlaczego ludzie byli tacy durni? Dlaczego moi rodzice widzieli mnie w takim złym świetle?
 O trzeciej w nocy otworzyłam oczy i błyskawicznie podniosłam się do pozycji siedzącej. Mój oddech gwałtownie przyśpieszył, nie wiedziałam, co się stało. Skierowałam głowę w stronę okna, by zobaczyć wroga mojego sprzymierzeńca, słońca, a przyjaciela Dee; potężny, pełny księżyc wisiał na granatowym niebie i oświetlał na biało cały pokój. Westchnęłam cicho i opadłam bezwładnie na materac, znów byłam obok swego anielskiego pragnienia, skąpanego w srebrzystej poświacie. Przypomniałam sobie, kiedy dwa lata temu temu spacerowałam w blasku księżyca z człowiekiem, którego kochałam, z Paulem Allenem. Tym, który później potraktował mnie jak chwilową kochankę, którą można od tak zostawić. Spędziłam nim większość pustych sześciu lat w Nowym Jorku. Miałam zostać jego żoną, miałam żyć z nim, mieliśmy być razem. Wydawał mi się być ideałem, ale myliłam się. Jego ostateczne odejście zadecydowało o zamknięciu monotonnego etapu, kolejnego już. Zrozumiałam, że to ogromne miasto zabiło we mnie znacznie więcej niż podejrzewałam.
 Zabiło we mnie marzenia, cele i ambicje. Zrozumiałam, że stało się ze mną coś, czego chciałam za wszelką cenę uniknąć. Ja dorosłam. Z tym nie dało się funkcjonować, dorosłam, bo nie miałam z kim bawić się tak, jak bawiłam się kiedyś. Nie miałam z kim biegać w deszczu, nie miałam z kim jeździć w dzikie góry na tydzień lub tygodnie, nie miałam z kim słuchać muzyki, nie miałam... A tamtej nocy obudziła mnie świadomość, że człowiek, z którym spałam przez kilka lat, z którym miałam iść dalej, wykorzystał mnie bardziej od tego, z którym to wszystko stało się...przypadkiem.
 Przypadkiem miało pozostać, w moim przekonaniu.
 Lecz nie. Kiedy następnego dnia siedziałam z nim w salonie i zaczęłam rozmawiać o życiu samym w sobie, dotarły do mnie te wszystkie niepojęte wcześniej prawdy, nie w takim stopniu: zrozumiałam, że ikona okazała się być jedną z najbardziej ludzkich osób, jakie kiedykolwiek spotkałam na swojej drodze. Otworzyłam się przed nim bez najmniejszego problemu, czułam, że nie zrobię sobie tym krzywd.
 A później zaczęłam przy nim płakać. Patrzył tylko na mnie swoimi brązowymi oczami i kiwał wolno głową, ja wiedziałam, że rozumie. Działo się więcej, on czuł. 
- Ja...ja was słuchałam tyle razy...ja przy was żyłam tyle lat... Ty sobie nawet nie zdajesz...spra...awy, kim dla mnie...się staliście... Ja... Madeline, i...
- Księżniczko, ty sobie nawet nie zdajesz sprawy, co w tej chwili robisz... - szepnął spokojnie i objął mnie, a ja rozkleiłam się na dobre. Ryczałam mu w ramię tak jakby był moim ojcem, którego nigdy rzeczywiście nie miałam. Potraktowałam go jak człowieka, którego znam od lat, może od zawsze. Zapomniałam, kim jest.
- Boże, moje...ży...cie jest ża...artem... Jego nigdy...nie...by...ło, nigdy...
- Masz najwspanialsze życie, o jakim udało mi się usłyszeć...
 Znienawidziłam go z całego serca.
- Dlaczego ty mi tak mówisz?...
 Od tamtego dnia minęło tak niewiele, a stało się za dużo. Straciłam człowieka, z którym się wychowałam, a którego nigdy nie udało się wychować. A najbardziej przeraził mnie fakt, że zatęskniłam za mężczyzną, który był tylko zakłamanym zwyrodnialcem. Bardzo dobrym aktorem. Zatęskniłam za mężczyzną, który najpewniej mnie omamił, bym nie miała wyrzutów po tym wszystkim. Kiedy ja tylko...
 Zapomniałam, w co wierzę?

* *** *

Tym dramatycznym akcentem zakończymy, dołączę prośbę o komentarze i podziękuję za wszystkie spod trzynastego. 

Proszę jeszcze o przeanalizowanie mojej wizji świątecznej, bardzo proszę.