XIII: Łzy kobiet, które były żywe

Dee jest smutna, kiedy nazywana jest ''Maddie'', Caroline jest zła, kiedy winicie ją o jej silną pozycję w życiu. Leandra nie jest poszkodowana. A ja jestem intrygantką i manipulantką, muszę.

Ten rozdział zaliczam do tych kulminacyjnych i swoich ulubionych. Jest prekursorem, brat szóstego. Tutaj wszystko jest ważne - zapraszam wyjątkowo gorąco.
Czarownica czarownicy, Soph - dla Ciebie!

* *** *

,,I want your love

Let's break the walls between us

Don't make it tough

I'll put away my pride''

***

Caroline

wrzesień, 1984r.

- Oj, młoda, z tobą jednak trzeba jak z jajkiem - powiedziałam wolno i opadłam z powrotem na miękką poduszkę, przykryłam się i odwróciłam głowę w stronę swojego praktycznego dziecka.
- Nieprawda, miałam gorszy dzień - burknęła, co tylko potwierdziło moją tezę. Uniosłam lekceważąco brew i zaczęłam świdrować wzrokiem odciętą od świata Madeline, która naszła mnie dokładnie o trzeciej w nocy.
 Wpakowała się do mojego łóżka ze słowami, że nie da rady spać sama, że ma za dużo niepoukładanych i podłych myśli, w co ja byłam skłonna uwierzyć. Leżała teraz obok mnie i wyglądała jak nastroszony, młody gołąb, gdyby miała skrzydła, schowałaby głowę między nimi. Ale że ich nie posiadała, próbowała ją zakamuflować w każdy inny możliwy sposób, ukryć swoje zaczerwienione oczy i zmęczoną twarz. Nie mówiła nic, unikała mojego spojrzenia, bo bała się, że gdyby nawiązała ze mną kontakt  wzrokowy, usłyszałaby coś, czego słyszeć nie chciała. Miałam do siebie drobne pretensje, że powiedziałam jej o kilku sprawach, o których wspomniał mi Steven tamtego pamiętnego wieczoru, który jakże upojnie spędziliśmy. Rozmawialiśmy o wielu sprawach, przede wszystkim o sobie, ale naturalnie wchodziły w to i osoby trzecie, dla nas bliskie. Dla mnie ona, dla niego - on. Powiedział mi, dlaczego Perry rozstał się z tamtą panną, przynajmniej poznałam wersję, która została Tylerowi sprzedana, którą może sam po części zaobserwował. Na ile prawdziwa? Nie wiem tego, ale pewne było, że wiedziałam więcej od Dee. I nie chciałam jej w to wprowadzać, uznałam, że powinien zrobić to ktoś inny. Ale stało się, nie potrafiłam tego przed nią trzymać. Dowiedziała się na kilkanaście godzin przed tym, jak Leandra naszła nas w salonie i zastrzeliła wadliwymi słowami w nieodpowiednim czasie.
- Nie powinnam ci tego mówić, może nie nachodziłaby cię taka zjawa po nocach...
- Dobrze zrobiłaś, ja chyba powinnam wiedzieć...
- Ale nawet nie mam pewności, czy to jest prawda, Madeline!
- A dlaczego nie? Przecież to brzmi realistycznie, za bardzo nawet. Koszmar, ja...
- Cicho, już. Skończyło się, poszła sobie. Nie było jej. Nie myśl o tym, gdyby mi się śniła Cyrinda, to nie wiem... - starałam się rozplątać jej myśli i aż mnie dreszcz przeszedł. Nie wiem, co dokładnie zaszło w związku Foxe ze Stevenem, ale miałam zawroty głowy na sam widok jej twarzy. Opanowałam się jednak. - Ale mi się nie śniła, wyśniło mi się miejsce, do którego pojedziemy kiedyś. A wiesz dlaczego?
- No...
- Bo ja, kurwa, nie śpię z butelką wina i nie łykam potem tabletek nasennych, sieroto.
- Ale ja tego nie wzięłam razem, napiłam się, ale że nie mogłam spać, to po dwóch godzinach chciałam sobie pomóc, nie mogłam tak bezczynnie leżeć, bo mnie już rozsadzało...
- Nic ci to i tak nie dało dobrego. A teraz już śpij, bo ja rano muszę do pracy iść.
- No wiem, przepraszam - mruknęła. - Dobranoc. Mamo.
- Śpij, dziecko.
 Westchnęłam cicho, tamta odwróciła się do mnie plecami, ja zamknęłam oczy. A po chwili zalała mnie gwałtowna fala ciepła, jej niesforne ręce znalazły się na mnie, wtuliła się - jak małe dziecko w zmordowaną matkę.

***

- No, to jutro Hadley ma wolne, możemy oblewać do samego rana! - pisnęła Lea i wleciała do salonu z drugim talerzem wypełnionym po brzegi koślawymi kostkami żółtego sera i wyrośniętymi, zielonymi oliwkami. - Przyniosłabym jeszcze nasze czerwone wino, ale Dee było ono wczoraj bardziej potrzebne, a ja cię za to przepraszam, stara, jeszcze nie byłam wtedy swoja.
- Nie ma sprawy, ja też nie. Już nie raz o tym rozmawiałyśmy, wczoraj był ciężki dzień. - Machnęła ręką i uśmiechnęła się znacząco do dziewczyny, po czym przeniosła wzrok na mnie. - A noc jeszcze gorsza.
- Słyszałam właśnie jakieś dyskusje, ale już nie miałam siły się wpieprzać do was.
- Bym wam łby poukręcała, gdybyście się mi wszystkie zwaliły w środku nocy, słowo daję! - Zaśmiałam się i stanęłam na kanapie, przeszłam po niej do okna i zasłoniłam je brązowymi, ciężkimi storami, w między czasie zabrałam z parapetu pudełko zapałek i rzuciłam je Leandrze, która elegancko dygnęła, w ramach podziękowań. Dalej, zeskoczyłam na podłogę i wzięłam spod ściany rudą Pamelę, po czym wzniosłam ją lekko ku górze. - No, Molière może już rozpalić wszystkie świece, a ty, Wakeford, bierz swoją skrytą kochankę i klasa!
- Ej, kurwa, nic nie zapalę, aż nie przyniesiesz wisienki do naszego tortu!
- Już biegnę, złocista, nie zapomniałam!
 Śmiejąc się, pobiegłam szybko na górę, wpadłam do swojej sypialni, z której zabrałam urocze skręty, zrobione przeze mnie i Leę, podczas gdy Dee zajmowała się częścią gastronomiczną te kilka godzin wstecz. Po kolejnej próbie wspólnego życia, dziś miałyśmy sobie wszystko wynagrodzić, miało być jak dawno, dawno temu. Tylko tym razem już w wersji dla dorosłych dziewczynek. Wszystko było idealnie, wyszłam z pracy o piętnastej, to o godzinę wcześniej jak normalnie w czwartki, okazało się, że jutro rozpakowują nowe towary, więc nic tam po mnie, Leandra po mistrzowsku zrobiła jakąś prezentację na uczelni, a jeden z projektów okładki Madeline przyjął się z wielkim entuzjazmem - czy tyle powodów wystarczało na zapomnienie o wszelkich naszych troskach?
- Ja mam już wszystko, która godzina, miłe panie? - krzyknęłam i wbiegłam, razem ze swoimi robótkami, jak dzika do salonu.
- Dziewiętnasta za dziesięć, ja myślę, że można zacząć, starczy nam co najmniej do dziesiątej - odparła melodyjnie Leandra, która po raz kolejny wyszła z kuchni, tym razem z trzema kieliszkami. - Do dziesiątej rano, oczywiście.
 Niedługo po tych słowach rozwaliłyśmy się jak boginie na kanapie, fotelu, włochatym dywanie, a wokół nas nie było zupełnie nic. Ciemność, a kolorowe świeczki niesamowicie podkreślały pożądaną nicość, która już po godzinie okazała się być najpiękniejszym i najbardziej niesamowitym światem, w jakim może żyć człowiek, o jakim taki może marzyć. W powietrzu unosił się subtelny zapach naszych preparatów antystresowych, taki delikatny narkotyk był zbawieniem dla każdej z nas. Obok tego kołysał się mocny zapach alkoholu, a w ustach co jakiś czas pojawiał się i znikał posmak oliwek i innych przystawek, które uznałyśmy za stosowne. Rozmawiałyśmy o życiu, które miałyśmy i nie, a w tle czarował nas kuszący głos Jaggera z czasów ,,Tattoo You''.
- Dobra, laski, muzyka zajebista, ale jeszcze lepsza będzie na żywo! - krzyknęłam nagle i znów stanęłam na kanapie. - Wakeford, zapierałaś się, że na gitarze jednak grać umiesz, że w Anglii czasu nie traciłaś, choć Pam była tutaj.
- Pewnie, że umiem, u White'ów za ladą nie ma zbyt wielu obowiązków! - Momentalnie podniosła się z podłogi, Lea także się ożywiła, odłożyła swojego skręta do popielniczki i spojrzała na nas z marzycielskim płomieniem w oczach. Ja sama runęłam na miękki materac i zachęciłam gestem dłoni przyjaciółkę do gry.
- Ja proponuję zostać w klimacie Stonesów, poleciała z czymś takim...pojechałabym po bandzie, z uczuciem...
- Coś jak ,,Wild Horses''. - Uśmiechnęła się Lea. - Albo ,,Angie'' czy ,,Sister Morphine''...
- Siostra Morfina jest tylko i wyłącznie pozostawiona mojej Marianne! Polećmy z miłosnym dramatem, raz się żyje... - Wakeford usiadła na kanapie i wzięła na kolana swoją dziewczynkę, obdarzyła ją spojrzeniem przepełnionym fascynacją. To miał być pierwszy raz, kiedy na niej zagra. Pierwszy raz od dziesięciu lat. - Ale sama muzyka nie przejdzie, idziemy z tekstem, zacznę, a razem lecimy na drugą zwrotkę.
- Pasuje, Caroline się śmieje, więc jej też, prowadź nas!
 I poprowadziła. Zaczęła niepewnie, jakby bała się, że gitara jej nie przyjmie, ale przyjęła, i to jak. Dopełnił to wszystko jej zachrypnięty, poprawiony przez odurzający susz i kilka kropli niedrogiego trunku, głos. Kiedy poczuła to ona, poczułyśmy i my, wchodząc razem w wyznaczonym miejscu. Wszystkie stałyśmy się wtedy kompletną całością, a ja pierwszy raz w życiu poczułam się wyzwolona, niezależna i absolutnie wolna. Nie byłam zobowiązana do niczego.

All the dreams we held so close,

seemed to all go up in smoke

Let me whisper in your ear...

 Słyszałam tę poezję tysiąc razy, nuciłam ją setki, ale nigdy jeszcze jej nie poczułam. Aż do tamtej chwili. Opuściły mnie wszystkie żale, doświadczyłam boskiego oczyszczenia i odpuszczenia grzechów. Zapomnienia. Te trzy wersy wgryzły się we mnie bardziej niż bym chciała i podejrzewała, że mogą. A zwłaszcza dwa pierwsze. Zamknęłam oczy i widziałam siebie jako nastolatkę, snującą się po Cambridge i robiącą w głowie nieodpowiedzialne rzeczy z postrzelonym wokalistą Aerosmith, Stevenem Tylerem. Marzyłam o tym całymi dniami, latami. I nie odpuściłam sobie, moje pragnienia nie poszły z dymem. Uśmiechnęłam się z satysfakcją, zagryzając wargę na koniec zwrotki. Zatęskniłam za tym mężczyzną, chciałam się z nim znów zobaczyć. Nieważne, ile przeleciał przez te kilka dni, chciałam zrobić z nim coś, o czym rodzice nigdy nie powinni się dowiedzieć. Może w ogóle nikt... Otwarłam oczy i spojrzałam na Leandrę. Leżała w fotelu i zupełnie oddała się swoim wizjom, pewnie dotknęły ją te same słowa. Ona zawsze marzyła o pannie, z którą będzie mogła chlać i latać po klubach, zarywać noce, kochać się po publicznych kiblach. Erika okazała się być taką osobą, w dodatku trafiła idealnie w gusta Lei, jeśli mowa o stylu bycia. Ta nawet przymknęła oczy na jej kolor włosów i zamiłowanie do Tej muzyki. Kultu.
 Przeniosłam wzrok na Madeline, która nadal grała, śpiewała, ale już sama. Patrzyła się na drżące struny gitary. Z lekkością ustawiała palce w różne figury na poszczególnych progach, malowała słowami. Ona też odleciała, znałam ten kierunek.

With no loving in our souls,

and no money in our coats

You can't say were satisfied

 Ja wiedziałam, że ona od zawsze chciała być wolna. Że chciała mieć niektóre moje cechy, ale to było niemożliwe. Czuła więcej niż by chciała, niż ktokolwiek raczej by chciał. Bolało ją. Pokazała mi to po raz kolejny minionej nocy. Sęk w tym, że ona nie mogła się zmienić, niemożliwe. Właśnie dlatego lgnęła do mnie jak do matki. Ja umiałam odpędzić od niej złe omeny. Wypędzić potwory spod łóżka. Zamykałam drzwi od szafy, by nic ją nie zaatakowało. Nie umiała być wolna, musiała się do kogoś przywiązać. Potrzebowała mieć ludzi. A teraz znalazła sobie jeszcze kogoś, kto...
- Ja pierdolę, kto o tej porze?! - wrzasnęła Leandra, kiedy nawiedził nas przerażający huk dzwoniącego telefonu. Dosłownie na pięć sekund po odłożeniu przez Dee gitary, w trakcie naszego wielkiego aplauzu. - Ludzie nie wiedzą, że o tej porze może ktoś jest czymś zajęty? - I zaciągnęła się swoim skarbem, w celu podkreślenia powagi sytuacji. Nikt się nie rwał do podniesienia słuchawki, więc po jakimś czasie wstałam i powlokłam się od niechcenia do ściany.
- Tak...?
- Boże...Caroline...?!... - Gdybym miała do czegoś porównać to, co usłyszałam...powiedziałabym, że to cisza przed burzą, która zabierze wiele dusz ze sobą. Grzmot. Ktoś łkał cicho, a ja nie potrafiłam zweryfikować głosu.
- Hadley, zgadza się, kto mówi? - Postarałam się zabrzmieć jak choć trochę trzeźwa osoba, ale wiem, że skutek był marny.
- Mary Firby, ja...ci muszę powiedzieć coś bardzo...ważnego...
- Stało się coś? Coś w pracy? Z tobą coś? Z mieszkaniem?
- Nie, nic z tych rzeczy... Chryste, ja nie wiem, jak powinnam... Ty... - Westchnęłam znudzona i nie powiedziałam nic, czekałam, aż starsza się wysłowi i da nam spokój. Dwudziesta pierwsza, na litość boską, a jeszcze tyle przed nami. - Nie potrafię...
- Mary, jestem zajęta, jak to nic ważnego, to za dziesięć sekund odkładam słuchaw...
- Jasper nie żyje.
 Świat się zatrząsł. Czułam jakby moje oczy wywracały się do góry. Nie czułam - nic nie czułam.
- Proszę...
- Syn do mnie dzwonił, kilka godzin temu, ale ja nie byłam w stanie ci tego...przekazać...dopiero teraz, i... - Upuściłam słuchawkę i odwróciłam się w stronę wstrzymujących oddech przyjaciółek. Czułam, że moja szczęka zaczyna drżeć, było mi gorąco, ale teraz zamarzałam.
- Caroline, co się stało? - szepnęła Lea i wyciągnęła do mnie rękę.
- Axon. - Popatrzyłam na pobladłą Madeline. - Axon nie żyje.
 Zapadła grobowa cisza. Puściłam Leandrę i podeszłam do Dee, siadając ostrożnie obok niej.
- Co ty mówisz... Kto ci to powiedział...? - zachrypiała.
- Mary, powiedziała, że Peter jej to przekazał...
- Co dokładnie jej przekazał...
- Nie wiem, nie byłam w stanie...
- Kurwa, co jej Firby powiedział?! - ryknęła i zerwała się na równe nogi, po czym zachwiała się i ukryła twarz w dłoniach. Cała się trzęsła, przeraziłam się. Przeniosłam wzrok na Leandrę, siedziała z zamkniętymi oczyma i zaciskała pięści, a po jej twarzy płynęły wolno małe łzy, oddychała ciężko i niestabilnie. - KRETYN!
- Dee, ale... - Sama zaczynałam tracić oddech, chciałam ją przytulić, ale nie byłam w stanie się podnieść, zamieniłam się w ołowianą kukłę. Czułam zimny pot na karku, nie panowałam nad swoimi rękoma, drgały, przechodziły mnie dreszcze. - On...
- On  nie umarł, on się zabił! On się zabił, popierdoleniec się zabił, wiedziałam, że tak będzie! Tyle razy wyciągaliśmy do niego pomocną dłoń, Peter przekazywał mu informacje o odwykach, on wolał się pierdolić z heroiną, kokainą, kurwa, wszystkim! A teraz nie żyje!  Mój jedyny, Jasper, mój Jasper, nasz Axon, nie żyje...
- Ma...adeli... Dee... - To nie miało sensu. Poddałam się. Zaczęłam płakać. Zalałam się łzami i z bezradności osunęłam się na dywan. Nie dbałam już o nic, nie potrafiłam sama o siebie. Leandra dalej siedziała na fotelu, płakała. Tutaj cicho, wewnątrz wiem, że popękały jej wszystkie struny głosowe.
 A Dee zaczęła się chwiejnie wycofywać z salonu.  Wpadła na ścianę. Zatrzęsła się jeszcze bardziej. Po czym wybiegła z domu. Wybiegła prosto na deszcz. Bosa, nic nie miała. A ja nie miałam siły jej zatrzymywać. Było mi tak bardzo źle. W jednej chwili zniknęło całe szczęście i klimat. Pojawiło się zagrożenie. Bałam się. Zatęskniłam - znów.

Joe

- Powiedziałeś już, że zmieniamy daty trasy?
- Jakoś jeszcze się zbieram... W ogóle, dlaczego ty nie możesz tego zrobić?
- Zapierdolą nas za to, wiesz jakie będzie zamieszanie? - spytałem raczej retorycznie, ignorując jego żal, i zapaliłem papierosa. Ten popatrzył na mnie i uśmiechnął się beztrosko, na co ja machnąłem lekceważąco ręką. Były już gorsze akcje. - W sumie, to lepiej jeśli zespół wyjdzie później, ale cały, niż wcześniej, ale w trakcie któryś z członków spadnie z hukiem ze sceny.
- Znowu zaczynasz?
- Ja nic nie mówię.
- Nie, ty pierdolisz, Perry, raz, może dwa, spadłem, fakt, i wielki szum o to. Ale tobie by się nie zliczyło tych wpadek, to w dół, to wzmacniasz, to niedopięte, to, kurwa, coś jeszcze! - warknął i zabrał mi papierosa, wrzucając go do szklanki. Spojrzałem na niego z politowaniem i pokręciłem głową. - Starczy ci. Koniec tego na dziś, są ważniejsze sprawy... Mam zamiar znaleźć swoją boginkę na dniach.
- No proszę. Boginkę? - Położyłem nogi na ławie i bez protestu zszedłem na nowy temat. Wszystko lepsze od tej nieszczęsnej trasy. - Jakaś nowa...czekaj, Beth? - Zaśmiałem się.
- Kurwa, się ciebie żarty dzisiaj trzymają. Nie, nie Beth. O tym nie rozmawiamy. Myślę o tej lasce, z którą widziałem się kilka dni temu.
- Spodobało ci się aż tak?
- Ona mi się spodobała. Seks seksem, ale coś w sobie miała. Dobrze mi było od samego patrzenia na nią.
- No to nie można zaprzepaścić takiej okazji, coś poza tym pamiętasz? - Uśmiechnąłem się wrednie i wziąłem leżącą na stoliku paczkę papierosów, zapaliłem kolejnego.
- Co tobie dzisiaj odwaliło? Wstanę i wyjdę zaraz.
- Szkoda by było...
- Zamknij się. Wyobraź sobie, że zapamiętałem wszystko. Caroline, wziąłem ją jako dwudziestkę, wyszło, że ma dwadzieścia siedem, niesamowite, jak te kobiety manipulują nami i czasem.
- Mhm, zdecydowanie. Nie cieszyłbym się tak na twoim miejscu, wychodzi, że po nocy z tobą jej przybyło siedem lat.
- Ile wypiłeś zanim przyszedłem, kurwa, co się z tobą dzieje! - Spojrzał na mnie, a ja zacząłem się śmiać z jego głupoty, co odbiło się i na nim. Klasyka, jak zawsze siedzieliśmy w nocy przy whisky i fajkach, rozmawialiśmy o kobietach i śmialiśmy się z rzeczy, nad którymi powinno się płakać. Nie rozumieliśmy świata. Przerwało nam gwałtowne stukanie do drzwi, co Steven zgrabnie wykorzystał. - Widzisz, przyleciała do ciebie pierdolnięta panienka, z którą się kiedyś musiałeś zabawić, więc ty ją przyjmiesz, a ja wyjdę, bo z tobą się dzisiaj nie da.
- Cicho, siedzisz, załatwię to. - Opanowałem się i wstałem, po czym poszedłem do drzwi frontowych.
 I zobaczyłem zmorę, zobaczyłam wrak. Nie spodziewałem się tego nawet w najgorszych snach. Zobaczyłem ją, bladą, przemoczoną i rozmazaną. Stała chwiejnie przed moimi drzwiami, kuląc się wciąż z zimna i dysząc ciężko. Z zadartą głową, patrzyła na mnie tak, jakbym był czemuś winien. Przeraziło mnie to.
- Wpuść mnie... - wycharkała w końcu. Bez słowa się odsunąłem i wpuściłem ją do środka. Oparła się o zamknięte już drzwi i wtedy zobaczyłem, że wciąż płacze.
- ...co ci jest?
- Mnie nic!
- Madeline...
- Błagam, bądź ze mną choć raz, pierwszy, może ostatni, ale bądź ze mną w stu procentach szczery! - Chwyciła mnie za ramiona i popchnęła, cofaliśmy się tak, aż dotarliśmy do salonu, w którym czekał równie przerażony Steven. - Proszę...
- Madeline, ale co się, do cholery, stało!
- Powiedz mi, czy bierzesz te zasrane narkotyki! Czy dalej bierzesz!
- Skąd ty...
- Powiedziała mi! Caroline! Steven! - Wskazała ręką na Tylera. - Wtedy, kiedy on ją zabrał, kiedy była u niego, rozmawiali, on jej powiedział o tobie i Billie, powiedział wszystko, co wiedział! Powiedział jej, dlaczego cię zostawiła! Bo brałeś! Bo wpychałeś w siebie syf i łgałeś jej w żywe oczy, że jest dobrze, że nie bierzesz, że ją kochasz, by została, by uwierzyła! Wierzyła! Nic nie zrobiłeś! Zdominowały cię! - krzyczała, w pewnym momencie zaczęła już ryczeć, nie rozumiałem jej słów. Trzęsła się tak, jakby sama była na głodzie, oczy zachodziły jej bez przerwy łzami, które w końcu płynęły potokiem po twarzy. Rzuciłem przyjacielowi mordercze spojrzenie. Zdradził mnie?
- Tak, tak było. Dlatego mnie zostawiła, oszukiwałem ją, bo jestem kretynem, nie umiem nic docenić. Straciłem ją już dawno temu, byłem idiotą! Ale co to ma do rzeczy?!
- Dosłownie przed chwilą się dowiedziałam, że mój przyjaciel, brat, nie żyje przez to gówno! Nie doceniał życia, nie korzystał z pomocy, nie chciał! Nie dbał o nic, zapomniał, że ludziom zależy! Kochałam go!
- Madeline, przykro mi... - rzuciłem od niechcenia i popatrzyłem na nią. Zastanawiałem się kiedyś, czy ona nie ma problemów psychicznych. Te myśli wróciły. - Ale dalej nie wiem, dlaczego mi to mówisz.
- Naprawdę jesteś aż tak durny?!
- O co ci chodzi, kobieto!
- Kochałam go! Był dla mnie ważny! Straciłam go przez dragi! Zabrały mi go...! - Kręciłem z politowaniem głową, odsunąłem się gwałtownie od niej. Wtedy popatrzyła na mnie z przerażeniem i sama zrobiła krok w tył. Niewiele mnie dzieliło od wyrzucenia jej za drzwi. - Nie wierzę, że jesteś aż tak ślepy, by nie zauważyć, że się o ciebie martwię! Że mi zależy! Nie widzisz, jak na ciebie patrzę! Nie słyszysz, jak z tobą rozmawiam! Nie czujesz, jak przy tobie oddycham! Nie rozumiesz, że się w tobie zakochałam, sukinsynu! - Odwróciła się w stronę Stevena, ryknęła znów. - Choć ty bądź mężczyzną, Tyler!
  Eksplozja; milczenie. Steven kulawo wypadł z domu, posyłając mi zaszokowane spojrzenie. Zostaliśmy sami. Nie patrzyła na mnie, stała zgarbiona w miejscu. A ja po raz kolejny zdałem sobie sprawę, że najgorsze, co mnie w życiu spotkało, to łzy kobiety.
- Madeline...
 Kobiety, która płacze przeze mnie. Bo zawiodłem. Znów.

* *** *

W dalszym ciągu pytam, czy Państwo by chcieli przeczytać tu o czymś konkretnym.

Proszę o komentarze, dziękuję Wam bardzo.