XI: Jerret, Billie i Wakeford

Tak jak wspominałam, przez ten i kolejny rozdział będziemy, między innymi, czytać o wojnie na umyśle Wakeford, w jeszcze następnym o jej pierwotnym finale, przejdziemy do Caroline i czegoś jeszcze bardziej zawiłego. Dostałam niedawno potężnej nowej wizji, aż mi szkoda, że muszę co najmniej miesiąc poczekać, by Wam ją pokazać, och...
Dziękuję bardzo za śliczne komentarze, wszystkie, i czekam na kolejne, haha - zapraszam.

* *** *
,,Mieszkam w wysokiej wieży otoczonej fosą 

Mam parasol, który chroni mnie przed nocą 

Oddycham głęboko, stawiam piedestały 

Jutro będę duży, dzisiaj jestem mały''
***

Dee

wrzesień, 1984r.

 Czułam się jak królowa, kiedy leżałam w połowie obnażona na łóżku, jeżdżąc wolno paznokciami po brzuchu, wokół leżącej na nim popielniczki, w drugiej ręce trzymając papierosa. Jakiś czas temu wyglądałam bardzo podobnie, kiedy schodziłam z jego sypialni do kuchni, w której na mnie czekał. Ale to nie było najważniejsze. Znów leżałam tak sama, on brał prysznic, ja myślałam. Myślałam nad tym, o czym z nim wczoraj rozmawiałam. W mojej głowie tkwiło jedno imię, myślałam o tamtej blondynce - Billie. Zdawałam sobie sprawę, że zaczynając go o nią wypytywać, mogłam poruszać bardzo śliski temat, ale musiałam to zrobić. Chciałam wiedzieć.
 Poprzedniego wieczora, kiedy istotnie siedzieliśmy w bliżej nieokreślonej kulinarnie restauracji, ja spytałam go o nią, po czym zalałam się od wewnątrz całym kieliszkiem czerwonego wina.
- Dlaczego chcesz to wiedzieć?
- Skoro już z nią nie jesteś, a w twoim domu są całkiem charakterystyczne pamiątki po niej, to chyba coś na rzeczy być musi...
 Dłuższą chwilę milczał, patrząc na mnie spode łba, aż w końcu odparł:
- Nie mogła ze mną wytrzymać.
- Ale...
- Po prostu nie była w stanie tego wszystkiego znieść. Mnie, moich wyskoków i pracy.
- Wyskoków...
- Nie chodzi mi o zdrady, Madeline. Ale nie chcę ci mówić o tym wszystkim. Wiem, że cię to nie satysfakcjonuje, ale nie będę teraz o tym rozmawiał. Nie teraz... - Popatrzył na mnie, kręcąc niepewnie głową.
- Rozumiem. Nie mam z tym problemu, w zasadzie nie powinnam się może wtrącać. W to wszystko. - Miałam takie wrażenie, że poza nami i naszym stolikiem nie było zupełnie nic. Próżnia i w niej my. Nie spodziewałam się na pewno takiej odpowiedzi. Byłam święcie przekonana, że to on ją zostawił w jakimś niekontrolowanym odchyle. Albo że ona okazała się być jakaś fałszywa. Podejrzewałam właśnie zdradę i późniejsze próby udobruchania jej, ale na próżno. Nie sądziłam, że ten temat okaże się aż taki kulawy. Patrząc na niego, widziałam, że on ją... - Kochasz ją?
- Nie dałem rady.
 I spuściłam głowę, wbijając wzrok w podłogę. Ugryzłam się z całej siły w język, potem wargi, ponieważ stanął mi przed oczami obraz, który nachodził mnie wbrew woli stanowczo za często. Usłyszałam, jakby z odległości wielu kilometrów, nasze słowa sprzed ponad tygodnia. Tak mało czasu minęło, a ja miałam wrażenie, że rok, dwa. Kolejne dziesięć.
,,- Chcesz się kochać tak bez miłości? - mruknął mi do ucha.
- Miłości nie ma... - odparłam.
- Dokładnie...''
 To było koszmarne. To był najbardziej porażający dialog, jaki słyszałam, w jakim brałam udział. Powiedzieliśmy to sobie z taką banalnością, wtedy wierzyliśmy w to wszystko. A teraz zrodziło się we mnie pytanie: czy wierzymy w to i teraz? Czy ja w to wierzę? Jak można nie dawać rady kochać człowieka, z którym się żyje? Człowieka, który się o nas martwi, który nas podnosi, gdy spadliśmy? Człowieka, który chce dla nas być? Który nam chce pomóc? Jak można nie kochać człowieka, który...
 ,,Przepraszam, że nie potrafię cię kochać...''.
- Chodźmy stąd - powiedziałam nagle i podniosłam głowę, patrząc na bruneta, który najwyraźniej obserwował mnie cały ten czas. Bez słowa. - Proszę cię, chodźmy stąd.
- Czekałem na to - odparł od razu i wstał, ja zaraz po nim. Podał mi czarną skórę, w której przyszłam, na co uśmiechnęłam się blado.
 Powiedział mi potem, że zastanawiał się chwilę nad tym, czy czasem nie jestem jedną z tych dominujących, które same chcą za siebie płacić rachunki na wyjściach z mężczyzną, po czym ja wyśmiałam go w odpowiedzi. Przyjął to z ulgą, na moje szczęście. Chodziliśmy tak, raz w milczeniu, raz rozmawiając, po tych mniej zaludnionych częściach miasta, aż dobiliśmy pod jego dom, co było z kolei niesamowite. Nie wiedziałam, co się stało, a kiedy spytałam o samochód, odpowiedział, że tym razem przynajmniej pamięta, gdzie go zostawił. Nie powiedziałam na to już nic, uznając, że mogłam się rzeczywiście spodziewać czegoś takiego.
 Dalej, spędziliśmy kilka godzin w salonie, gdzie opowiedziałam mu szczegółowo o swoich wszelkich relacjach z przeszłości. Jednak zataiłam wszystko, co związane z Jasperem. Siedząc wcześniej w restauracji i dostając prosto w twarz od ciężkich słów, które kiedyś wypowiedziałam lub usłyszałam, poczułam się przez niego zawiedziona. Tak jak jeszcze nigdy. Zdałam sobie sprawę, ile razy przymknęłam na niego oko. Ile razy puściłam mimo uszu jego wywody. Ile razy mu wybaczyłam, choć tak naprawdę nie miałam żadnych powodów, by to robić. Przypomniało mi się, kiedy zniknął na prawie rok i potem nałgał prosto w oczy, że nie dostał ode mnie żadnego z listów. A nosiłam je do jego skrzynki prawie codziennie. Pukałam do drzwi mieszkania wiele razy, nigdy nikt nie odpowiedział. Nie wierzyłam, że jest puste. Zapadł się pod ziemię? Co robił? Dlaczego wrócił taki...jakby tego nie było. Momentalnie zaczęłam podejrzewać, że ja tego człowieka tak naprawdę nigdy nie poznałam. Że on ze mną tylko w coś grał, a ja się dałam w to wciągnąć. Dawno temu złożyliśmy sobie przysięgę, że nie będzie żadnych tajemnic. Nie było do osiemdziesiątego drugiego. I dopiero teraz wszystko zaczęło stawać się dla mnie takie niezrozumiałe. Dopiero teraz poczułam, że lojalność została pogrzebana, a Axon nie był tylko moim aniołem, który się zgubił...
- Nie wiedziałem, że palisz. - Wyrwał mnie z zamyślenia, zabierając ze mnie popielniczkę z petem, po czym położył swoją rękę tam, gdzie wcześniej ona stała.
- Bo nie palę.
- Teraz nie - odparł, a do mnie właśnie dotarło, że spaliśmy w jednym łóżku i na tym się skończyło. Że do niczego nie doszło. Wiem tyle, że kurczowo trzymałam się jego ręki, przez co widziałam teraz na ramieniu drobne ślady po paznokciach. Czyli jednak się da.
- To tylko w kryzysowych sytuacjach.
- Aż tak bardzo ci zrujnowałem życie?
- Oj, no nie! - Uśmiechnęłam się i popatrzyłam na niego. - Jeszcze nie... Która jest godzina?
- Po dwunastej. Dotarliśmy do tego konkretnego miejsca przed piątą, odpowiadając na kolejne pytanie.
- To w sumie szybka regeneracja. Nie szarpnąłeś się na śniadanie tym razem, co?
- Nie, ale mogę ci zaoferować w zamian coś innego... - Zaśmiał się, a ja nieświadomie położyłam swoją dłoń na jego.
- Co...o nie! Nie, nie, nie ma opcji! - I momentalnie się odsunęłam, co niewiele mi dało, ponieważ ten przyciągnął mnie do siebie. - Boli mnie głowa... - Zaczęłam się śmiać, widząc, że zaczyna składać pocałunki na mojej szyi.
- Mówiłem ci, że masz śliczny akcent?
- Ja? Dlaczego?
- Mówisz zupełnie inaczej, czasem nawet nie wiem, czy cię dobrze rozumiem. Używasz innych słów na te same rzeczy.
- A, że o to chodzi. Ja po prostu używam prawdziwego angielskiego, a nie waszego kulawego slangu. - Siadłam na nim okrakiem, pokazując mu język.
- Typowe, kurwa, angielskie myślenie! - I zrzucił mnie z siebie.
- A spieprzaj... Boże, właśnie. Ja miałam cię jeszcze o to wczoraj pytać, ale tak się rozmowa potoczyła, że uznałam...
- Teraz nie jest nostalgicznie, dajesz.
- Jak się nazywała twoja była żona? - I tak prosto z mostu.
- Kurwa, nie - jęknął i spojrzał na mnie z żalem. - Jerret. Elyssa Jerret.
- Aż tak tragicznie?
- To jest ciężko określić. Najpierw było świetnie. Była tylko ona, chciałem być z nią do samego końca. Zostawiłem dla niej Stevena. Ale potem coś się zmieniło, jak wszystko. Ona mnie ciągnęła w złą stronę, w odwecie ja ją. I znów ona, w jeszcze gorszą. Na pewnym etapie chodziło już tylko o narkotyki. A potem już o nic nie chodziło, darła się bez powodu, miała pretensje, że ja nic nie robię. A ja nie miałem siły. Aż nagle pękło i każde poszło w swoją stronę. Można powiedzieć, że przez większość czasu byłem z nią dla zasady, przyzwyczaiłem się do niej.
- I macie syna - ucięłam, zbijając go z tropu. - Który najwyraźniej jest z matką.
- Tak, ale to jest akurat...najlepsze rozwiązanie. On ją jakoś uspokoił, powiedzmy. Chociaż gdybym mógł, to bym...
- Wiem, domyślam się. - Nie chciałam się pogrążać w temacie dzieci. Popatrzyłam w okno, po czym wstałam z łóżka i do niego podeszłam. Oparłam się czołem o zimną szybę i zmrużyłam oczy.
 Tutaj sytuacja była prosta, sprawa Jerret została zamknięta, wszystko jest jasne i klarowne. Powiedział mi o tym prawie bez zająknięcia. A nawet z drobną kpiną. To jasne, co z drugą? Co takiego stało się, że Billie wypaliła w nim piętno, o którym nie chce powiedzieć? Dlaczego jej nie podołał? Dlaczego on nie... Podszedł do mnie, położył mi dłonie na ramionach i spytał:
- Skąd się biorą u ciebie te wszystkie pytania i wyciszenia?
 Zaćma.
,,To wina pogody. Nie zgrywa mi się w ogóle z tym, co czuję...albo właśnie się za dobrze zgrywa. Nie mam siły na takie dyskusje teraz.''
- Wydaje ci się, Anthony...

Jasper

 Lało jak nigdy, kiedy wracałem z poczty, pewnego zimnego, wrześniowego popołudnia. Miałem wrażenie, że mamy środek zimy, zacząłem się w końcu zastanawiać, jak zamierzam ją przetrwać, kiedy w końcu nadejdzie. Jeszcze nigdy nie było u mnie tak krucho z kasą. Nie było mowy o normalnym ogrzewaniu, z ubraniami też nędznie. Trzy pary poprzecieranych jeansów, kilka cienkich koszulek, schodzone buty sportowe i starta skórzana kurtka, która właśnie obchodziła swoje dziesiąte urodziny. Kurwa, zajebiście. Jedyne, o co się nie martwiłem, to jedzenie. Kromka, dwie na dzień. Dwa. Więcej nie byłem w stanie przyswoić na spokojnie, czułem, że to i tak za dużo jak na mój żołądek. A przecież trzeba było mieć jakieś pieniądze na to, bez czego mój organizm już by na pewno nie przetrwał...
- Gdyby cię Leandra słyszała... - mruknąłem sam do siebie, wpychając popękane, czerwone aż, dłonie do kieszeni kurtki.
 Brnąłem jak cień przez gęsto zaludnione uliczki centrum i absolutnie nikt nie zwracał na mnie uwagi. Myślami byłem już u siebie, wtulony w ścianę, za którą mieścił się piec, ogrzewający budynek, przez co zawsze ta była maksymalnie nagrzana. Miałem najmniejsze mieszkanie w kamienicy, a i tak było pierońsko zimno, aż strach mi było się zastanawiać, co mają ci biedniejsi w większych...posiadłościach. Prawda była taka, że pod względem teoretycznego utrzymania nie mogłem narzekać. Dzięki temu, że dorabiałem jako asystent mechanika, czasem jako mechanik, w zakładzie samochodowym brata Nicholasa, miałem na czynsz i inne drobiazgi. Na swoje bardziej życiowe sprawy musiałem zarabiać w ten...inny sposób. Kurwa, byłem tak nisko, że zastanawiałem się, jak to jest możliwe, że jeszcze żyję.
- Hej, Axon! - Usłyszałem za sobą, kiedy skręcałem już w stronę głównych drzwi budynku, w którym znajdowało się moje odrapane mieszkanie. Wypuściłem zimną parę z ust i odwróciłem się wolno, po czym uniosłem brew.
- Czego chcesz...
- Masz chwilę? Kilka minut.
- Mam niby... - mruknąłem, chociaż nadal nie wiedziałem, czego chciał ode mnie człowiek, który niedawno powiedział mi, że nie chce mnie więcej widzieć na oczy. Człowiek, który wiedział o mnie więcej, niż ja sam. - Nie zaproszę cię do siebie z powodów zarówno osobistych, jak i oczywistych, ale możemy wejść na korytarz. - I nie czekając na odpowiedź, wepchałem na oślep klucz do zamka, przekręcając zamek i otwierając poharatane, czarne drzwi.
 Weszliśmy zatem na zimny, ponury korytarz. Niby żółte ściany z odpadającym tynkiem, wąskie schody z zimnego kamienia, prowadzące do góry, stary rower - jeden, drugi, piąty - i wielkie okno, wychodzące na ogród, już nie nasz.
- Co się stało?
- Pamiętasz, kiedy wypieprzyłem cię ze swojego sklepu, kilka dni temu?
- Posypało się kilka epitetów, więc jakoś mi w głowie zapadło to zdarzenie.
- Świetnie - powiedział i usiadł na schodach, po czym kontynuował - tak się składa, że nie mam w planach cię przepraszać, bo doskonale wiemy, że nie powiedziałem ci niczego złego i niczego, co byłoby nieprawdą.
- Nie zaprzeczę - szepnąłem i zmrużyłem oczy.
- Nie brałem pod uwagę innej opcji. Ale pomyślałem, że tak naprawdę ja nie mam do ciebie żadnej osobistej urazy, gardzę tobą za to, co działo się z innymi. Z twojej winy. Ale sam mi nie zrobiłeś nic, a znam cię na tyle dobrze, że wiem, że jesteś przykładną osobą i ambitnym gościem, który tylko jest zbyt porozdzierany.
- Przerażasz mnie. Ale mów dalej...
- Musiałem ostatnio dokonać pewnych roszad wśród swojego personelu, mówiąc w skrócie. - Przejechał zapałką po ścianie, odpalając ją i przysunął do wyjętego wcześniej papierosa. Zgasił płomień, po czym rzucił patyk na wycieraczkę przy schodach, odgarnął swoje zadbane, blond włosy i wyciągnął w moją stronę paczkę z fajkami, których nie znałem, ale nie mogły należeć do najtańszych. - Częstuj się.
 W odpowiedzi podszedłem bliżej i usiadłem obok niego, biorąc przy okazji papierosa i kolejną zapałkę, zrobiłem to samo, co przed chwilą on i wypuściłem ciężko dym. Milczeliśmy chwilę, Peter uśmiechał się dumnie, wydmuchując ze swoich ust zgrabne koła szarego smogu. Uznałem, że podchwycę temat, i tak nie miałem co tracić:
- Mówisz mi o tym, ponieważ?
- Zadajesz głupie pytania, Jasper.
- Nie sądzę, bym miał wiele do twojego sklepu.
- Nie masz. Ale istotnie, pasujesz tam. Z tyłu mógłbyś stać. Wiesz, że bardziej ci się to opłaci, jak praca u starszego Hopkinsa.
- Dlaczego w ogóle mi to proponujesz?
- Fascynujesz mnie. Jak widzisz, skrupulatnie śledzę sobie twoje poczynania i całkiem trafnie udało mi się rozpracować to, dlaczego taki jesteś. Chociaż wiem niewiele o tobie.
- Ta, uznajmy, że to najważniejsze wiesz - żachnąłem się po chwili i wgniotłem peta w ścianę, przeniosłem wzrok na swojego rozmówcę. - A selekcję pracowników robiłeś po co?
- Za bardzo mi się rozluźnili, szczeniaki biorą całą rękę, nie palec, Jasper. U mnie się tak nie pracuje.
- Kto wyleciał?
- Na przykład Hawk. - Uśmiechnął się do mnie, spoglądając z wyższością. A ja już się pogubiłem w tym, co się wydarzyło na przestrzeni ostatnich dwóch tygodni.
- Annie? Przecież taka miłość była...
- Miłość kończy się tam, gdzie zaczyna się podbieranie pieniędzy z kasy.
- Nie wierzę, że to robiła. Ona jest...
- Wiem, jaka ona jest, wszyscy tak o niej mówią. Na wyższej relacji już nie, może takich w swoim wieku da radę tak opierdolić, nie mnie. Już przerabiałem różne przypadki. A jeden nie chciał przerobić mnie. - Skinął znacząco głową, a ja się zaśmiałem. Istotnie, jedna nie dała mu się przetestować i chwała jej za to. Hadley. - Skąd wracałeś?
- Z poczty. Właśnie wysyłałem list do twojego niedoszłego celu, między innymi. Uznałem, że muszę sprostować sobie kilka spraw z dziewczynami.
- Do całej trójki napisałeś?
- Tak...
- No, powiem ci, że ciężkie masz życie, skoro takie trzy cię zostawiły dla Ameryki. I Bóg jeden wie, co one tam robią i z kim. Matka mi tylko dzwoniła, że Caroline jest tym, czego szukała kilkanaście lat - powiedział dumnie i wstał, wdeptując swojego peta w ziemię.
- W to akurat jestem w stanie uwierzyć.
- Mhm. Axon, zastanów się nad tym, co powiedziałem i przyjdź do mnie jutro. Do sklepu. Możesz się przydać. - Popatrzył na mnie i schylił się raz jeszcze. - I radzę ci na Hawk uważać, stara się być jeszcze bardziej wyrachowana ode mnie, ale nie wie, czym to się je. Co więcej, uważałeś ją za bliską przez wiele lat, a to ona cię poniekąd wkopała. - Kiwnął głową i wyprostował się, po czym wyszedł z budynku, zostawiając mnie samego na schodach.
 Nie wiedziałem, co o tym wszystkim myśleć. Dźwignąłem się z trudem i powlokłem się na ostatnie piętro, gdzie znajdowała się moja wieloletnia dziupla. Wtoczyłem się w końcu do środka, nie dbając o niedokładnie zamknięte drzwi i udałem się prosto do wiecznie ciepłej ściany, przy której leżał mój wielki materac, otoczony elegancko milionem różnych, ładnie ułożonych, pudeł, poduszek, doniczek z kwiatami w stanie zbliżonym do mojego. Usiadłem na nim i prześledziłem wzrokiem wszystko to, czym otaczałem się od dobrych kilku lat. W rogu wciąż stał biały bas, sprezentowany mi przez ojca. A obok drugi, czarny. Który był w stu procentach mój. Przekręciłem głowę i moim kolejnym punktem zawieszenia okazało się być, największe chyba, różowo-białe, blaknące, pudło. Podpisane: ,,czego Hadley nie może, tam Wakeford pośle - reakcja przemienna od 1960 roku'', oto cała prawda. Sięgnąłem niepewnie po nie i otworzyłem, wlepiając wzrok w dziesiątki kopert, puste pudełeczka, kilka zdjęć, jakieś koraliki, spinki, chustki, kaseta The Velvet Underground, z której dało się w miarę czysto posłuchać tylko ,,Jesus'', pozasychane pędzle...skąd to wszystko?
- Pogrążasz się coraz bardziej... - powiedziałem sam do siebie, wyjmując wszystkie koperty i zaczynając je przeglądać.
 Caroline, Madeline, Hadley, Dee, Wakeford, CH, Dee Wakeford, C. Hadley, MaDeeline, Caroline vel Bowie... Osiemdziesiąty drugi, trzeci, pierwszy, siedemdziesiąty czwarty, piąty, ósmy, siódmy, dziewiąty... Wróciły do mnie niektóre fragmenty listów od Dee, których rzekomo wcale nie dostałem.
,,Nie wiem, co się z Tobą nagle stało, nie wiem, dlaczego odszedłeś ode mnie bez słowa, wiedząc, że jesteś mi tu jedyny.'' - ,,Czy aż tak zabolała cię żałosna prawda, Axon? Czy ty w ogóle się chociaż przez chwilę zastanawiałeś nad tym, co robisz?''  - ,,Nie wierzę, że tego nie czytasz. Jestem przekonana, że właśnie teraz udowadniasz, jak bardzo tchórzysz. Pierdolony tchórz. Przyznaj się choć raz do swojej głupoty. Caroline miała rację, zawsze...'' - ,,Jeszcze kiedyś będziesz do tego wracał i żałował. A mnie wtedy z Tobą nie będzie.''
 Zamknąłem oczy i zobaczyłem ją znów. Zobaczyłem je wszystkie trzy. Tak, kochałem kiedyś Madeline. I wmawiałem jej to tak długo tylko po to, by zyskać ewentualną towarzyszkę w moim podziemnym świecie. Okłamywałem ją ponad pięć lat. Okłamuję ją nadal. Nie ma sensu się teraz tłumaczyć, jej, ich, tutaj już nie ma. Poza tym, poleciała do...
 Poleciała do tego, z którym prowadziła w swojej głowie świętą wojnę od dekady. I tym razem zarówno ona, jak i Caroline, miały korzystać. Ja też chciałem. By się na tym przejechały. Mogły zostać tutaj.
 Kreska jedna, druga i można. Tylko chcieć można.

* *** *

Jeszcze wyjdzie słońce, w górach z drewnianymi domkami, jeszcze będzie odwilż - obiecuję.