~ tajemnice bolesne: Jasper Jeffrey Axon

Jeżeli chodzi o najbliższy rozkład, to przez dwa następne rozdziały będziemy słuchać o ciężkiej wojnie panny Wakeford i kilku innych sprawach, a potem skupimy się na czymś jeszcze bardziej zamieszanym. Co więcej, mam póki co zamierzone kolejne takie tajemnice i przykazania, uważam, że są dobrym rozjaśnieniem pewnych spraw.
Nie mam na celu obrażenia Waszych uczuć religijnych - uważam, że to jest niesamowite. Uważam, że to jest prawdziwe. Uważam, że warto nad tym pomyśleć. Uważam, że warto się zastanowić.

* **** *
,,It still hurts, I still weep
Over promises we keep
It still hurts, I still bleed
And the promise that we keep
Will stay forever''
***
Lata, w których jeszcze mogłem zostać każdym

 Urodziłem się na początku lutego w sześćdziesiątym pierwszym, ale prawdopodobnie już wtedy huczniej obchodzono urodziny miesiąca, niż moje. Jestem trzecim i za razem najmłodszym synem moich trudnych rodziców. Wydaje mi się, że mogę się śmiało zaliczyć do grona tych, których wychowały wilki i nie mieć sobie nic do zarzucenia. Moja matka pracowała od rana do nocy, czasem biorąc przeróżne zmiany, ojciec jeździł po całej Anglii, przez co w domu był raczej gościem, a moi bracia, Alex i Ian, nigdy nie byli za chętni do siedzeniem ze mną i zajmowaniem się tą młodą sierotą, co tylko zakłóciła ich spokój. Między nami jest dziewięć lat różnicy, oni to bliźniaki, więc już w ogóle nie pasowałem do towarzystwa. Matka siedziała ze mną w domu dwa lata, potem wróciła do roboty, zostawałem z babką, ewentualnie ze starszą od Caroline czy Wakeford, ale to już rzadziej. A kiedy skończyłem pięć lat, poszedłem do szkoły, jak angielski rząd przykazał. Chociaż te pierwsze dwa lata to były same durne męki, w zasadzie dokładnie to samo mógłbym robić w domu z babką, ale nikogo to nie obchodziło. Wychodzi na to, że rodzice mieli mnie gdzieś, tak samo jak Aleksa z Ianem, ale im to jak najbardziej leżało, a mnie babcia zastępowała całą resztę świata.
 Pomijając te wszystkie rodzinne niezgodności, były też dobre chwile. Doskonale pamiętam weekendy, kiedy mój ojciec siedział w domu, słuchając porysowanych winyli. Zawsze leżałem wtedy gdzieś w okolicach kominka i albo układałem klocki, albo skręcałem różne śmieci, wmawiając sobie, że tymi wynalazkami zmienię świat. I choć starszym pewnie wydawało się, że jestem na wschód od Edenu ze swojego świata, ja byłem zupełnie gdzie indziej. Zastanawiałem się, co takiego jest w tych ojcowskich płytach, że oddawał im się do tego stopnia. Zaczęło się, gdy miałem siedem lat. W wieku dziesięciu słuchałem już razem z nim, zbliżyliśmy do siebie jak nigdy, znalazłem swojego przyjaciela, on zmienił pozycję w pracy, by być częściej w domu, ze mną. A kiedy skończyłem lat jedenaście, kupił mi starą, używaną basówkę, której nie sposób było dobrze nastroić, ale to nie było ważne. Dla mnie istotne było tylko to, by na niej grać, Chciałem, by nastał kiedyś taki dzień, gdzie mój tata siedziałby w salonie i słuchał płyty mojego zespołu. Marzyłem, by przychodził na moje koncerty, pragnąłem, by był ze mnie taki dumny. Ja musiałem zostać muzykiem i nagrać płytę, zagrać na żywo chociażby tylko parę razy, ale to wszystko dla ojca.
 Miałem dwanaście lat, kiedy spotkałem Stephena Hilla, całkiem sprawnego gitarzystę. Grał nieco dłużej ode mnie i za każdym razem, gdy robił to przy mnie, moje oczy leżały w dwóch różnych kątach garażu. Już na kilka dni po naszym pierwszym spotkaniu uznaliśmy, że założymy wspólnie nasz pierwszy zespół, także od razu zaczęliśmy szukać kogoś na bębny i wokal. Z tym pierwszym padło na Nicholasa Hopkinsa, z drugim było gorzej, więc za śpiewanie wziął się sam Stephen, co chyba było najlepszym wyjściem. Nazwaliśmy się w trójkę The Shadows, absolutnie nie wiem, dlaczego. Jaraliśmy się wszyscy takimi zespołami jak Deep Purple czy The Doors, a oni wszyscy mieli nazwy tak banalne, że aż głupie - my też tak chcieliśmy. Od tamtej pory byliśmy trójką młodych chłopaczków, którzy chcieli podbić Wyspy, a potem resztę świata. Ja byłem motorem tego wszystkiego, ja zwoływałem próby, ja byłem liderem, byłem wszystkim, tak sobie wmawiałem. A wszystkie melodie i teksty wychodziły od Hilla. Pisał strasznie wulgarnie, używał słów, których ja nie znałem, a on nie był w stanie mi ich wytłumaczyć, chociaż wiem, że chciał i on sam wiedział, o co chodzi. Co zatem zrobiłem, by jednak zaspokoić swoją ciekawość? Poszedłem do starszych braci, którzy mieli mi to wszystko wyjaśnić.

Kulisy niedoszłej sławy

 Nigdy nie zastanawiałem, co takiego robi Alex z Ianem całymi dniami. Ja miałem swoich dwóch przyjaciół i oni byli mi wszystkim, łatwiej było gadać z nimi, niż z dwudziestojednoletnimi braćmi. Dnia dwunastego czerwca siedemdziesiątego trzeciego roku, udałem się pod szkołę, do której chodzili bliźniacy. I której jakoś nie mogli skończyć. W zasadzie nie wiedziałem, co oni tam jeszcze robili, skoro zarówno jeden, jak i drugi, pracował.
 Ale okazało się, że oni tam wcale nie chodzili się uczyć. Siedzieli zawsze kilkadziesiąt metrów za nią, w takim zaułku, z grupą znajomych i robili coś, czego nie byłem w stanie zrozumieć. Pamiętam, kiedy zobaczyłem ich tam po raz pierwszy, głupi dwunastolatek. Przez dziesięć minut czaiłem się za rogiem, aż nagle któryś z tych ludzi mnie zauważył.
- Ian, chyba nowego będziemy mieli!  - krzyknęła jedna dziewczyna, po czym zaczęła się śmiać, a za nią cała reszta. Przeraziłem się, wyglądała jak śmierć. Była strasznie blada, miała rzadkie, skołtunione, kasztanowe włosy, przysłaniające zapadnięte oczy. Serce podeszło mi do gardła, kiedy wstała i podeszła do mnie, wzięła mnie za rękę i wciągnęła w towarzystwo. Stałem na środku, otaczały mnie jakieś stare, puste kontenery, stojące pod ścianami zniszczonych domów, czekających na odnowienie. A wszędzie tam, obok nich, na tych pudłach, siedzieli ludzie, było ich z dziesięciu. Wśród nich Alex i Ian, oni jako jedyni się nie śmiali. Patrzyli po sobie z...jakąś dziwną emocją.
- Ja do braci... - szepnąłem, tłumiąc łzy.
- Na pewno ich tu masz?
- Ma, Vera, ma. Nas ma. - Poczułem, że jeden położył mi rękę na prawym ramieniu, drugi na lewym. Przestałem się bać. - To jest Jasper, nasz młody. Przyszły najlepszy basista Wielkiej Brytanii - powiedział Ian, zalała mnie fala ciepła.
- Jak uroczo, przyszła gwiazda! A próbował już tego, co w sławie najlepsze?
- Nie, i tego nie zrobi.
- O czym ona mówi? - spytałem i uniosłem głowę ku górze, do braci.
- O niczym, co jest ci potrzebne.
- Darujcie sobie, święci się znaleźli! - syknęła Vera i uśmiechnęła się do mnie, mrużąc oczy. W odpowiedzi pokręciłem przecząco głową, choć w głębi duszy bardzo chciałem wiedzieć, o czym ona mówiła, a czego oni tak nie chcieli słuchać.
 Wtedy Alex kazał mi iść te dziesięć minut dalej i zaczekać na nich pod bramą szkoły, której nie skończyli, jak wydedukowałem. Posłuchałem się go, niedługo potem dołączyli do mnie i wróciliśmy razem do domu. Po raz pierwszy w życiu poczułem, że mam rodzeństwo, któremu na mnie zależy. Nie drążyłem przy nich tematu podchwyconego przez Verę, rozmawialiśmy o czymś zupełnie innym, śmialiśmy, patrząc na zachód czerwonego słońca.
 Jednak nic nie obeszło się bez echa. Dwa miesiące później spotkałem na mieście tę okropną dziewczynę i spytałem, o czym mówiła tamtego dnia. A ona mi odpowiedziała, że pokaże mi, jeśli z nią pójdę, że zabierze mnie do innego świata. Oczarowała mnie tym mówieniem i poszedłem. I ona dała mi wtedy coś, czego nie znałem. Siedzieliśmy w jednej z piwnic miejscowych bloków. Było pięknie, czułem się niesamowicie. Wróciłem do siebie, było cudownie. A potem się skończyło, płakałem, potrzebowałem tamtej ulgi. Powiedziałem o wszystkim braciom, oni sami prawie zaczęli płakać, a ja nie wiedziałem, co zrobiłem. Powiedzieli, że nigdy więcej. Powiedzieli mi wszystko o Verze, miała tylko piętnaście lat, a ja jej dawałem dwadzieścia z hakiem. Dowiedziałem się, co mi zrobiła, byłem przerażony, nie chciałem. Zrozumiałem, że tak nie można. Że umrę. A oni się ucieszyli, że tego więcej nie zrobię.
 Ale tydzień później i tak polazłem tam znów. A pół roku później ojciec leżał chory w szpitalu. Ja z braćmi i resztą tam, za ich szkołą. I nie byłem najmłodszy. Była jedenastoletnia Katy. A rok później ojciec leżał martwy na cmentarzu, zginął w wypadku samochodowym. Pieprzone tiry. A ja nadal siedziałem tam z braćmi i resztą. Paliliśmy tanie fajki, piliśmy tańsze wino, wciągaliśmy tanie prochy, oni wstrzykiwali sobie coś droższego. Uznałem, że ja tutaj zostanę. Zespołu chwilowo też nie było, Nicholas i Stephen czasem z nami siedzieli, ale nie brali nic. Byliśmy gwiazdami, które nigdy nie miały być sławne. Ojca nie było. A skoro nie było ojca, nie miałem po co grać, matkę to waliło. Za tamtym liceum miałem wszystko. I tylko trzynaście lat. Razem z ojcem zaszło moje słońce. Ono nie było czerwone, nikt się już nie śmiał.

Dziewczyny z towarzystwa, które były żywe

 Czasem jest tak, że chłopaki do danego wieku brzydzą się dziewczyn, a potem jest im wstyd przy kolegach pokazać, że je lubią, nie chcą im dokuczać. Ja nigdy nie miałem tego problemu, może przez to, że w zasadzie od zawsze w moim życiu były trzy takie, z którymi się dosłownie nienawidziłem, ale doskonale wiem, że jedno za drugie mogłoby w ogień skoczyć. Przynajmniej do pewnego momentu... Trzy brunetki i ja jeden, głupi blondynek wśród nich. 
 Caroline Susan Hadley, starsza ode mnie o cztery lata, słynąca z tego, że godzinami przesiadywała przed uniwersytetem w Cambridge, ale nawet nie myślała, by się tam kiedykolwiek uczyć. Znana z tego, że zawsze wyglądała na dwa razy młodszą, niż w rzeczywistości. Znana z tego, że jej ulubionym zajęciem było chodzenie na mentalne randki z Davidem Bowie. Znana z tego, że odrabiała ze mnę lekcje i dostawała za to kasę. Znana z tego, że śmiała się z każdej reaktywacji mojego zespołu, kij, że za każdym razem miał inny skład i nazwę. Znana z tego, że skradła serce dzianych Firby'ch, a przede wszystkim ich syna, łebskiego Petera. Znana z tego, że łapała wszystkie możliwe okazje w każdy możliwy sposób, dzięki czemu pod koniec lat siedemdziesiątych wyleciała do Stanów, by pracować tam, w Nowym Jorku, w potężnym centrum kultury Mary Firby.
 Zarywałem do niej kilka razy, ale już bardziej dla żartów, doskonale wiedziałem, że nie mam szans. Ona jako jedyna zawsze mówiła mi prosto w twarz, jak jest. Jako jedyna mówiła mi, że umrę, jeśli nie skończę brać. Miałem trzynaście lat, kiedy dała mi jasno do zrozumienia, że z moim obecnym położeniem nie ma szans na karierę i skończę jako tani sprzedawca w taniej smażalni ryb. Mówiła, jak bardzo odrażająca jest moja biała skóra, widoczne żyły, wory pod oczami, siano, zamiast włosów. Brak mięsa, brak mięśni. Skóra na kościach. A ja miałem świadomość tego wszystkiego. Było mi ciężko grać, nie miałem siły. Caroline doskonale zdawała sobie z tego sprawę, wiem, że tak naprawdę nie winiła o to mnie, a moją matkę za brak odpowiedzialności, ale nigdy by się do tego nie przyznała, nie ona. Nie mnie. Ale wystarczyła mi tylko jedna rozmowa. Nie miała do kogo przyjść, więc przyszła do mnie, siedzieliśmy w garażu, w starym aucie ojca. Ja, lat piętnaście, ona - dziewiętnaście.
- Axon, chciałbyś cofnąć czas?
- Po co?
- Wcześniej znaleźć wspólny język z ojcem, wcześniej zacząć grać, nie dać się tamtej ćpunce od twoich braci. W ogóle, to ja całe życie ich winiłam, że ci dali dragi.
- Nie, to nie oni. Oni mnie bronili jak mogli, a ja sam nic...nic nie zrobiłem. I chyba bym nie cofnął. Tata i tak by zginął, przed tym bym go nie uchronił. I tak rzuciłbym w cholerę ten pieprzony bas i, prędzej czy później, się od czegoś uzależnił. Nie dla mnie bycie muzykiem.
- Jasper, ja...ja ci wiele razy to powtarzałam, ale...to było w przypływie agresji, ty chyba wiesz...?
- Wiem. Wiem, Caroline. Nie w tym problem. Ja po prostu jestem za słaby na to. Nie miałem żadnej motywacji, poza nim. Chciałem grać tylko dla niego. 
- On byłby z ciebie dumny.
- Nie powiedziałby mi i tak, czy mu się podoba. W cholerę z tym wszystkim...
- A ja bym cofnęła czas, Jasper...

 Druga była Leandra Molière, francuska księżniczka z mojego rocznika, zostawiła Anglię wraz z rodzicami i z nadejściem nowej dekady. W siedemdziesiątym już jej tutaj nie było. W zasadzie nigdy nie miałem okazji jej poznać tak osobiście, stawiała mi zawsze opory, bała się mnie. Raz, że byłem o wiele wyższy, dwa, że byłem chłopakiem. Ją to przerosło. Tak naprawdę nigdy nie rozmawiała ze mną bezpośrednio, zawsze była przy tym Caroline, albo ostatnia z mojego wianuszka kobiet. Lea z natury była bardzo nieśmiała i wolała latać za żabami w trawie, niż słuchać, co nieambitny ja miałem do powiedzenia. A chciałem z nią rozmawiać. Była urocza, pyzata buźka, pomierzwione, brązowe włosy, wielkie oczy. Taką ją zapamiętałem. A potem poleciała, odcięliśmy się od siebie na cztery lata, lecz kiedy w siedemdziesiątym czwartym ktoś do niej poleciał, potem wrócił, porwał zupełnie Hadley - napisałem pierwszy w życiu list. Do Leandry. I tak oto zaczęła się nasza prawdziwa znajomość, trwająca do dziś, powiedzmy. Jej nawet nigdy nie opowiadałem o swojej zaprzepaszczonej karierze muzycznej, bo ją takie rzeczy nie interesowały. Za to napisałem jej o wszystkich swych problemach. Zdawałem jej szczegółowe relacje z Cambridge, pisaliśmy do siebie listy nawet i na kilka kartek. Korzystałem z okazji, że była dziewczyną i wiedziała więcej o dziewczynach. Wypytywałem ją o tamtą dwójkę, za co czasem obrywałem całymi akapitami wymownych wiązanek. Ale to nie zmienia faktu, że mam wszystkie nasze listy. Dwieście na pewno.

27 listopada 1982r.

 Nie wiem, co ja Ci mam jeszcze pisać, kretynie. Od lat zasypujesz mnie jednym i tym samym, a ja już...nie wiem, co radzić. Jasper, Ty doskonale wiesz, że jesteś w koszmarnym dole. Ale za nic nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego Ty jeszcze przejmujesz się problemami jakiegoś innego ćpuna, nie wiem, czemu mi tak nad tym rozpaczasz. W takim świecie przedawkowania są normalne, nikogo nie obchodzi, że miała tylko dziewiętnaście lat. Brała i przegięła, najgorsze jest to, że mogłeś być na jej miejscu. Nie myśl o tym, o niej i o idiocie, który jej podał ostatnią dawkę. On też powinien już być trupem, Jasper. Wciągnął w to niewinną laskę i ona teraz nie żyje, podczas gdy ten sukinsyn nadal daje sobie w żyłę i jest pewnie przeszczęśliwy. Błagam, nie myśl o tym. Ciesz się, że żyjesz Ty i...że możesz jeszcze...coś z tym...zrobić. A mówię to tylko dlatego, że jesteś naprawdę świetnym facetem. Tylko się zgubiłeś, bo nie miałeś co z sobą zrobić jako dzieciak. Jest mi Cię żal, wiesz? Chciałabym, byś z tego wyszedł. Nie przejmuj się jakimś narkomanem-mordercą. Jeszcze takich młodych... Nie przejmuj się, on sam tak skończy. Życzę mu, by jeszcze gorzej. Niech cierpi. Sam. Nie przejmuj się. Gdybym była inna, to bym się w Tobie zakochała. Jako w partnerze. 

Nie przejmuj się, Jasper!

Lea.

 I została ostania. Madeline Felicia Wakeford. Dee była dziewczyną, która jako jedyna ze mną siedziała. Która nie mieszała mnie z błotem, która nie uciekła mi tak za granicę. Zaczęliśmy rozmawiać zaraz po wylocie Leandry. Stała się moją siostrą, kiedy miałem dziesięć lat, ona jedenaście. Była dziewczyną, z którą rozmawiałem o wszystkim. Była dziewczyną, z którą plewiłem ogródki u sąsiadów, też za pieniądze. Była dziewczyną, z którą mogłem się napić, zapalić coś, zioło, papierosy. Była dziewczyną, której czasem płakałem na ramieniu, czasem ona mnie. Była dziewczyną, która wraz z Hadley podbiła całe Cambridge swoim indywidualizmem. Była dziewczyną, która mogłaby zostać i siostrą Wierności. Przez czternaście lat pisała z Leandrą tylko listy, praktycznie. Przez sześć lat pisała tylko listy ze swoją największą miłością, matką nawet, Caroline. I przez wszystkie inne lata była ze mną, to ja znikałem, jak już. Była dziewczyną, która siedziała całymi dniami na rynku artystów, sprzedając swoje abstrakcje nawiedzonym fanatykom, dla których była objawieniem. Była dziewczyną, która pragnęła z całego serca być znów ze swoimi przyjaciółkami, a zwłaszcza z tą jedną. Była dziewczyną, która nie jadła czasem cały dzień, by zaoszczędzić kasę na bilet. Była dziewczyną, która...
 Była kobietą, której jako pierwszej powiedziałem ,,kocham cię'', choć wiedziałem, że ona mnie nie i nigdy nie będzie. W zasadzie bałem się, że mogłaby mnie kochać. Popełniłaby błąd. Była kobietą, która kochała się we wszystkich Stonesach. Była kobietą, która w wieku czternastu lat przechytrzyła pięciu gości z Aerosmith, bo nie poskąpiono jej urody, dojrzałości i inteligencji. Igrała z czasem. Każdy okrzyknął ją siedemnastką. Była kobietą, która po latach w końcu poleciała do Nowego Jorku, zabierając ze sobą dwa bilety na backstage Aerosmith, drugi dla Hadley. Była kobietą, która odprawiła Stevena Tylera na rzecz zobaczenia się znów z Anthony'm, który jej nienawidził, a ona sobie go tak zapamiętała. Była kobietą, która pokochała go fizycznie tylko dlatego, że potrzebowała się w czymś kompletnie zatracić choć raz.
 Była kobietą, która dla wielu mogłaby się wydać uszkodzona.
 Była tą, której chciałem podać twardy narkotyk, będąc w pełni świadomości. Bo samego nie było już mnie stać na niego. A w dwójkę zawsze łatwiej. I właśnie dlatego ona nie mogła mnie kochać w ten sposób. Gdyby to robiła, wzięłaby. A jak bym jej powiedział później, że jej nie kocham? Chociaż może wtedy nie miałoby to dla niej znaczenia. Ja jej nie kochałem.
- Tylko nie patrz mi w lustra, Jasper. Jeszcze pękną... Lepiej już idź. Idź i...pomyśl.

Nimfa, której odebrałem wolność

 Poszedłem bez słowa i pomyślałem. Byłem zły na Dee. Byłem zły, że nie dała się wciągnąć do mojego świata. Naprawdę byłem na nią o to zły. Poszedłem i zniknąłem jej z pola widzenia na osiem miesięcy. Nie znała naszych narkomańskich spelun. Pisała tylko do mnie listy. Napisała mi masę listów, a ja na żaden nie odpowiedziałem. Powiedziałem jej potem, że nic do mnie nie przyszło. Wiem, że widziała moje kłamstwa. Ale nie wierciła mi dziury w brzuchu. Milczała. Nasza relacja zmieniła się bezpowrotnie.
 Zniknąłem w osiemdziesiątym drugim, na początku lutego. W przerwach od trucia się, pomagałem. Dziewiątego lutego byłem wraz z Gregiem Dawsonem na obrzeżach miasta, gdzie pomagaliśmy w przeprowadzce jego ojcu. Kiedy kończyliśmy nosić ostatnie meble, Greg poszedł do starszego, a ja stanąłem oparty ścianę jego eleganckiego domku i zapaliłem papierosa. Właśnie wtedy podeszła do mnie dziewczyna średniego wzrostu. Jaśniutka szatynka, czerwone usta i szaro-niebieskie oczy. Drobniutkie stworzenie.
- Ma pan może ognia? 
- Mam. - Uśmiechnąłem się, podając jej pudełko z zapałkami. - Ale takie damy nie powinny palić.
- Pewnie chcą się przypodobać takim jak ty...
- Tak sądzisz?
- Ja tak robię! Berry Fox...
- Miło. - Zaśmiałem się i ucałowałem jej dłoń, na co ona sama zaczęła się śmiać. Słysząc to, poczułem się jakbym znów miał siedem lat. Zrobiło mi się tak ciepło, nie mogłem tego zostawić od tak. - Jasper Axon.
- Masz śliczne nazwisko. Mieszkasz tu?
- Nie, ja w centrum.
- Cudownie się składa! - pisnęła. - Jestem tu od pewnego czasu, ale nigdy nie miałam okazji być w centrum... - Schowała ręce do kieszeni czarnego płaszcza i spojrzała w liche płatki śniegu, lecące, dla zimowej zasady, z nieba. - Może byś mnie oprowadził? Jasper?
 Wiedziałem od początku, że to się nie skończy dobrze. Ale i tak się zgodziłem. Była taka szczęśliwa, taka promienna. Powiedziałem jej, że przyjadę jutro o czternastej pod dom ojca Grega i zostanę jej przewodnikiem. W odpowiedzi rzuciła mi się na szyję i śmiejąc się, pobiegła gdzieś dalej, do siebie.
 Patrząc za nią, pomyślałem, że może właśnie spotkałem piękną Nimfę, która miała cudownie pomóc mi podnieść się z dna. Pomyliłem się do tego stopnia, że to ja byłem anonimowym narkomanem z listu Leandry. Tak bardzo się pomyliłem...

* *** *

Sądzę, że tutaj naprawdę warto podzielić się ze mną Waszymi spostrzeżeniami.