X: Majestatycznie białe zęby a milczące łzy Caroline

Dziękuję za wszystkie przecudne komentarze pod poprzednim rozdziałem, obrosłam w pióra jak nigdy, w końcu udało mi się to wyegzekwować, dziękuję z całego serca.

Rozdział sam w sobie dedykuję Królowej z Marsa, z powodów dość oczywistych!

* *** *

,,You see the cripple dance

Pay your money, baby

Now's your chance

Eyes like cyanide''

***

Joe

wrzesień 1984r.

 - Masz strasznie...wyczuloną...lokatorkę - rzuciłem, kiedy tylko zeszliśmy na chodnik i sięgnąłem ręką do kieszeni spodni, w której miałem klucze od auta.
- Leandra jest inna, a poza tym, to raczej ja jestem jej lokatorką, nie ona moją - odparła niepewnie i spojrzała na mnie ciemnymi oczyma. - Ale mniejsza z tym, dokąd idziemy?
- Teoretycznie myślałem, żeby pojechać do jakiegokolwiek klubu i zaszyć się tam w kącie, mieć święty spokój... A w zasadzie najpierw wziąłem pod uwagę restaurację, ale wyszedłem z założenia, że to gorsza alterna...
- Nie! - Zatrzymała się, potem mnie, dzięki energicznemu szarpnięciu za ramię. - To znaczy...zrezygnowałeś z lepszej opcji, jeśli mam być szczera.
 Odwróciłem się w jej stronę i przekręciłem lekko głowę, łącząc wszystkie wątki. Widziałem tę pannę trzeci raz i po raz trzeci mnie zwiodła, zaskoczyła, zbiła z tropu, najprościej mówiąc. Chciałem pójść po najprostszej linii oporu, a ona jakby uświadomiła mi, że w tym przypadku to nie przejdzie. I przez to znów coś się we mnie cofnęło, zapomniałem, po co po nią pojechałem, zapomniałem, na co mi to było. Staliśmy tak i znów lustrowaliśmy się wzajemnie wzrokiem, obserwowałem przy okazji, jak jej oczy rosną i rosną. Ale dość, pomyślałem, trzeba było coś zrobić. Skoro już miała na sobie spódnicę łudząco podobną do tej, którą widziałem wtedy.
- No to mnie zaskoczyłaś.
- Mam nadzieję, że pozytywnie...?
- Szczerze powiedziawszy, to tak. Przynajmniej w końcu będę miał okazję, żeby tam pójść.
- A tak to nie ma okazji? - Uśmiechnęła się blado, a ja się opanowałem. Było dobrze, poszliśmy dalej.
- Ostatnio nie, nie było z kim, że tak powiem.
- O, właśnie... To jest pierwszy krok do tego, czym będę cię molestować dzisiaj.
- To znaczy?
- Znaczy, że rozwinę, kiedy już na spokojnie usiądziemy. Gdzieś... - Urwała, kiedy tym razem ja ją zatrzymałem. - Łoooł... - mruknęła, patrząc na czarne auto, potem na mnie.
- Pod kolor stylizacji, zapraszam. - Kiwnąłem głową, uśmiechając się dyskretnie i otworzyłem jej drzwi od strony pasażera.
 W odpowiedzi zagryzła delikatnie wargę i posłusznie wsiadła do środka. Zamknąłem drzwi, po czym obszedłem auto dookoła, by samemu do niego wsiąść. Przez całą drogę myślałem tylko o tym, że znowu się zmieniła, albo raczej ja to zrobiłem. Niemniej, na rzeczy coś musiało być. Zachowywała się co najmniej tak, jakby się bała. Mnie.

Caroline

  Nie wiem, czego się spodziewałam, otwierając oczy i widząc przed sobą śpiącego mężczyznę, który mnie pochłaniał od dawien dawna. Przecież już ponad dziesięć lat temu miałam go w swojej głowie, ale wtedy tylko ja. Zaliczyłam się do grona wybranek, którym dane było go poznać z bliska i to do takiego stopnia, nie mogłabym odmówić, byłam stworzona do łapania okazji. Wracając do głowy - och. Wtedy tylko on pałętał się po moich myślach, a teraz ja doprowadziłam do tego, bym i ja wbiła się w jego mózg. Doskonale wiedziałam, że tak się stało, wystarczyło mi sobie przypomnieć, kiedy siedzieliśmy w klubie. Dokładnie zarejestrowałam jego spojrzenia, słowa, takt. Potem kodowałam jego zachowanie, gdy zostaliśmy już zupełnie sami, w tym elegancko kolorowym, unikatowo wesołym, domu.
 I jestem, niezdrowo aż, z siebie dumna, że rozegrałam tamtą noc tak, nie inaczej. A rozgrywałam ją całym swoim ciałem, każdą komórką, całym umysłem. Nie mogłam sobie, wbrew pozorom, pozwolić nawet na chwilę zapomnienia, bo jeszcze by się poczuł zbyt władczo, za swobodnie. Jeszcze by pomyślał, że dałam mu wszelkie panowanie nad sobą. W jakim beznadziejnym błędzie by był! Kontrolowałam wszystko przez cały wieczór i potem noc, i choć byłam blisko utraty zmysłów, po prostu nie mogłam się zupełnie oddać w objęcia zarówno jego, jak i stanu najwyższej euforii, która mnie ogarnęła. Musiałam tylko się kontrolować. Jeśli kontrolowałam swoje dzikie popędy, to jego też miałam w garści, z czego on niekoniecznie zdawał sobie sprawę.
 Ale koniec tego teoretycznego pieprzenia, obróciłam się na drugi bok z nadzieją, że na stoliku przy łóżku znajdę zegarek, ale nie, po co. Wróciłam do poprzedniej pozycji, spojrzałam na skromne promyki słońca, wpadające od niechcenia do pokoju i w końcu przeniosłam wzrok na śpiącego bruneta. Wyglądał jak nie on, może nawet bym go nie poznała, gdyby ktoś pokazał mi takie zdjęcie jeszcze kilka dni wstecz. Byłoby smutno, gdyby ktoś znów zniszczył mu ten anielski wizerunek i przywrócił do życia, pomyślałam i zdmuchnęłam kosmyk włosów, opadający mi na twarz.
- Kurwa, nie ma tak dobrze - mruknęłam i wpełzłam na niego, mając swoją twarz centralnie nad jego. I nie stało się nic, co mnie rozczarowało, przecież nie ważyłam czterdziestu pięciu kilo jak tamte suche szkapy, co jadą tylko na wódce i narkotykach zmieszanych z seksem za pieniądze, więc raczej powinien coś poczuć. Ale skoro nie... - Tyler!
 Poruszył się, by w końcu otworzyć oczy, na które chyba nic nie widział. Zmrużył je, a kiedy w końcu wszystkie obrazy ustawiły się w logiczną całość, momentalnie mnie z siebie zrzucił, pokręcił wolno głową i przygniótł swoim ciężarem.
- Że niby masz przewagę? - spytał i uśmiechnął się ironicznie.
- Mam, ty nawet nie masz co porównywać, jesteś zwykłym, starym koniem, więc masz automatycznie większe szanse! - Trąciłam go poduszką, po czym próbowałam się spod niego wyrwać, ale nieskutecznie. Tylko patrzył na moją niedolę i bezczelnie się śmiał. - Złaź.
- O, kochana, nie ma opcji. Ty mnie najpierw prowokujesz, a teraz ci coś nie pasuje?
- Bardzo śmieszne, a teraz złaź.
- A co ja będę z tego miał? Jeszcze mi uciekniesz, a dopiero rano mamy.
- Nie mam zamiaru się jeszcze wynosić, bądź spokojny - powiedziałam wolno, kładąc mu ręce na ramionach.
- Za mało w tym przekonania... - ...i wzrok powędrował w dół.
- Tobie jest chyba zawsze mało, co?
- Zawsze mało, jak jestem zadowolony. Doceń to.
- Doceniam, doceniam - mruknęłam. Patrzyliśmy chwilę po sobie, ale w końcu odpuściłam, ponieważ zdawałam sobie sprawę, że dla niego pewnie samo leżenie...na nagiej kobiecie, przykrytej gdzieniegdzie kołdrą, nie pomagało w opanowaniu swoich męskich...potrzeb. Przecież nie jestem tyranką.
- Ja jednak myślę, że udajesz...
- Jaki ty jesteś panicznie chciwy i wpływowy, aż chciałabym ci dać w tę wymowną twarz!
 Jak powiedziałam, tak zrobiłam. Trzymałam się swojej zasady, by łapać okazje i żyć tak, jak się da. Momentalnie przyciągnęłam go do siebie, wpijając się w jego usta, wbijając delikatnie paznokcie w jego ramiona. Podchwycił temat błyskawicznie, zdarł ze mnie okrycie, zrzucił je z łóżka i...było zupełnie inaczej, jak te kilka godzin temu, w nocy. Porzuciłam gdzieś lejce, przestałam hamować, bo niby na co mi to teraz było. Nie czułam się już przy nim w ogóle spięta, nie czułam się wykorzystywana. Po prostu poczułam, że chcę tego tak samo jak on, a to nie była pusta chcica. Jemu brakowało mojej nieposkromionej siły, może kogoś, kto nie da mu w zupełności tego, czego chciał. A przecież te wszystkie pindzie zachowywały się przy nim jak bezmyślne warzywa, miał zupełną kontrolę. Komu mogło się podobać coś takiego?
 A mi brakowało...rozrywki w nudnym życiu. W szybkim Nowym Jorku.

***

  Prawie piętnasta, siedziałam rozwalona na kanapie w jego salonie i kręcąc sobie na palcu włosy, śledziłam wzrokiem krążącego po kuchni Stevena, który szukał zwyczajnej filiżanki. Zażyczyłam sobie bowiem kawę, a tego raczej nie pije się ani w kieliszkach, ani w szklankach, kuflach, czymkolwiek podobnym.
- No nie wierzę, że nie masz w domu filiżanek! - Zaśmiałam się po chwili, im dłużej na niego patrzyłam, tym bardziej ta sytuacja wydawała mi się absurdalna.
- Mam, mam, ale przez ostatnie miesiące nie bardzo było jak i kiedy ich używać...
 Uniosłam brew i zaczęłam rozglądać się po potężnym salonie, w porównaniu do miejsc, w których dane mi było żyć na przestrzeni tych wszystkich lat, ten dom był generalnie monstrualnie wielki. A w dodatku taki zadbany, pomimo tego, że było w nim tyle rzeczy, gdyby nie to, że ktoś umiejętnie poustawiał je na półkach, parapetach, stolikach, wieszakach, z pewnością rozsadziłyby ściany, wybiły okna. Moją największą uwagę i tak skupiał przede wszystkim spory, czarny fortepian. Patrzyłam na niego i przez głowę przelatywały mi wszystkie kawałki Aerosmith, w których słyszałam ten instrument. I docierało do mnie, że one mogły dochodzić do perfekcji poprzez uderzenia w właśnie te, nieskazitelnie białe, klawisze. Idealne, biały zęby. Chciałabym usłyszeć to bezpośrednio, pomyślałam, kiedy w końcu zobaczyłam, kątem oka, zbliżającego się do mnie bruneta. Z elegancką, parującą filiżanką. Podał mi ją, po czym usiadł obok mnie, skierował wzrok na mój element poprzedniego zainteresowania.
- Też czasem tu siedzę i na niego patrzę - powiedział po chwili, a ja odwróciłam głowę w jego stronę.
- Bo jest piękny. A na pewno pięknie się tu wkomponował we wszytko, nawet jako zwykła...nie wiem, ozdoba.
- Wszystko jest tu idealnie wkomponowane, kochana!
- Dobra, przyznam się, że podziwiam osobę, która wybudowała ten dom i pownosiła meble w taki sposób, by pomieścić te wszystkie artefakty, ale mniejsza z tym. Tak patrzę na...ile grasz? Jak długo?
- Nooo, już chwilę. - Uśmiechnął się do mnie i pokiwał głową. Wyczułam, że zeszliśmy na bardzo kojący temat, uspokajający. - Ciężko mi tak naprawdę stwierdzić, kiedy zdałem sobie sprawę, że gram. 
- Zagraj coś. Tak teraz.
- Nie ma teraz nastroju. - Spojrzał w stronę okna, a drzewa za nim stały się punktem zawieszenia jego wzroku. Zaskoczył mnie tą odpowiedzią, byłam przekonana, że zgodzi się bez słowa, że nie trzeba będzie go długo do tego namawiać.
 Trwaliśmy chwilę w milczeniu, które stało się dla mnie niezręczne. Znów poczułam się skrępowana, choć nie leżało to w mojej naturze. A najgorsze, że nie wiedziałam, co mogłabym jeszcze powiedzieć, patrzyłam tylko na niego, aż w końcu się odezwał:
- Chyba, że ty zagrasz.
- Ja? Przecież ja nie umiem, nawet nigdy nie siedziałam przy fortepianie!
- To masz właśnie świetną okazję, by dostać bardzo prywatne lekcje od mistrza!
- W życiu. Ja ci się mam prezentować jak najlepiej, a jak siądę z tobą przy tym, to polegnę, Steven.
- Nie zasłaniaj się takimi bzdurami, chodź!
- Ale ja się najzwyczajniej w świecie wstydzę!
- Chyba sobie żartujesz! Po tym wszystkim ty, Caroline Hadley, mi mówisz, że się, kurwa, wstydzisz?
- A co...
- Nie chcę ci może wypominać wszystkiego, co ze mną zrobiłaś, A MÓGŁBYM, ale nawet teraz siedzisz tu, rozłożona jak rzeczywista bogini, w obcisłych spodniach ze skóry, w samym staniku i tej prawie niewidocznej koszuli na ramionach, pełen luz, co jest z tobą źle? - Zaśmiał się i nachylił bardziej w moją stronę.
- Ja wiem, jak to wygląda, ale...ale... - Zrobiłam to samo co on, stykając się swoim czołem z jego. - Ale. Nie. Będę. Się. Przed. Tobą. Tak. Zniżać.
- Każdy. Jakoś. Zaczynał. Księżniczko. - Boziu...
- Jeszcze nie ten czas.
- To daj mi znać, kiedy on nadejdzie.
- Do czego ty mnie tu namawiasz? - Odsunęłam się i uniosłam głowę, patrząc na niego z góry, uśmiechając się zwycięsko.
- Wiem, gdzie mieszkasz. 
- Mogę cię nie wpuścić...
- Wiem, gdzie pracujesz. 
 I co się właśnie stało? Jak do tego doszło? Czy to możliwe, żeby Leandra miała aż tak długi język? Och, ale bez wątpienia mniej sprawny...
- Dobra. Masz mnie. Nie mam więcej nic na swoją obronę.
 Nie powiedziałam już nic, a on z gracją przejął mój zwycięski uśmiech. Siedzieliśmy na przeciwko siebie, ja w między czasie wypiłam swoją kawę, on patrzył na mnie, wszystko w milczeniu, ale teraz było lepiej. W zasadzie nie wiedziałam, co ja przy nim czuję. Może moje wszystkie krępacje i niepewności wynikały z tego, że chwilami nawiedzała mnie typowo fanowska myśl, jakbym zapominała, że on jest wciąż zwykłym człowiekiem, któremu po prostu trafiła się szczęśliwa gwiazda, który okazał się na tyle kompetentny i zaradny, że wykorzystał w pełni swoje talenty i cały świat się o tym dowiedział. Zwykły człowiek, który korzystał, bo mógł. Sama bym korzystała, gdybym mogła, a to właśnie była ta okazja, byliśmy wolni. Czas nam beztrosko leciał, nie wiem sama, ile go upłynęło.
- Caroline, powiedz mi coś o sobie.
- A co chcesz wiedzieć? - Spojrzałam na niego spod grzywki i usiadłam po turecku. - To znaczy...ja nie wiem, co mówić...
- Cokolwiek. Bo póki co wiem tyle, że pracujesz w tym wielkim budynku, do którego codziennie wlewa się masa ludzi, że twój były cię zdradził, a ty się nie dałaś tym zastrzelić i...że mieszkasz z lesbijką i koleżanką Joe'go.
- Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jakimi postrzelonymi ludźmi się otaczam - stwierdziłam błyskotliwie. - Ale pomijając to...żyłam sobie spokojnie w Anglii do...dwudziestego pierwszego roku życia, chyba, dostałam propozycję pracy w tym twoim wielkim budynku, ponieważ właścicielkę znam od zawsze, jeśli chcesz wiedzieć, skorzystałam z tej oferty i tak wyszło, że tu jestem... Pierdolę, ja nie wiem, o czym z tobą rozmawiać, to się w ogóle nie klei, nagle mam wrażenie, że moje życie jest nudne!
- A, tak to rzeczywiście pierdolisz. A ja mam bardzo chwytliwe pytanie: jak długo znasz Dee?
- Och... - Przekręciłam głowę i wlepiłam w niego oczy, nie wiedząc, do czego zmierzał. Ale patrzył na mnie tak, jakby sprowadził nas właśnie na bardzo pewną drogę. - Od urodzenia. Znam ją dłużej, jak ona mnie. O dziewięć miesięcy.
- Tak sądziłem, w takim razie, dlaczego nie było cię z nią w Bostonie tamtego pamiętnego dnia?
- Ja... Nie, inaczej... Po...po kolei. Zaczęło się od Lei, która przeprowadziła się wraz z rodzicami do Stanów w siedemdziesiątym. Jej matka w Nowym Jorku, ojciec w Bostonie, a młoda pomieszkiwała to tu, to tam, oczywiste. I napisała kiedyś Dee w liście o nowym zespole kolorowych pojebów, grających czasem w klubie jej taty i jego kumpla. Ona się wami nie podniecała, od zawsze była jakaś przygaszona, zamknięta w świecie żabek i komórek, muzykę też ma zróżnicowaną. Wami gardziła. Ale Dee, pasjonatka Stonesów i reszty, od razu podchwyciła, powiedziała o was mnie. I nawet porzuciłam dla was Bowie'go na chwilę, nas...nas pochłonęliście, Steven. Graliście w jeszcze nowy sposób, inny od tego, jaki znałyśmy dotychczas, to było bardziej...głośne, chwytliwe, wiesz, co mam na myśli. Zresztą, nadal tak gracie. I rzecz w tym, że ojciec Madeline chciał tu przylecieć, do Bostonu, zobaczyć jak się jego stary przyjaciel urządził za oceanem, to było cztery lata później. Wakeford od razu zaczęła robić wszystko, by się z nim zabrać, a jej wiodącym argumentem była oczywiście droga przyjaciółka, młoda Leandra. Ja też za swoimi rodzicami ganiałam, by mi pozwolili polecieć, by dali pieniądze. Bo Leandra, bo Dee jedzie, bo coś tam. Ale się nie zgodzili. Uznali, że nie dadzą mi kasy na Amerykę, oni nienawidzą tego miejsca, nie wiedzieć czemu. Moje powody ich nie przekonały. A jedynie my z Dee wiedziałyśmy, że chciałyśmy tu być...tylko ze względu na was. W rezultacie poleciała sama moja młoda, ja zostałam. Spokojna, ustaliłyśmy coś niesamowitego. Tu się zaczął nasz zły plan. Dziki plan...
- Mów dalej, powoli chyba zaczynam rozumieć wasze podejście do tego. - Wyglądał na maksymalnie skupionego, jakbym go zahipnotyzowała. Ale ja sama się zajebiście wciągnęłam, nie wracałam tak dokładnie do tamtych czasów dobre pięć lat.
- Dee szczyciła się wtedy tym, że wyglądała na znacznie starszą, jak w rzeczywistości i dodatkowo robiła wszystko, by ludzie naprawdę myśleli, że taka jest. Czego jej zazdrościłam, bo ja z kolei zawsze miałam buźkę nieadekwatną do wieku, za co teraz dziękuję z całego serca, bo kto mi daje dwadzieścia siedem lat, ale wraca...
- Kurwa, masz dwadzieścia sie...
- Tak, ale cicho. Zamierzenie było takie, że Dee wraz z Leą pojadą do Bostonu akurat wtedy, kiedy wy mieliście coś dogadywać z ojcem tej drugiej. Wakeford miała z siebie zrobić starą maleńką, by zdobyć wasze zainteresowanie, dowiedzieć się czegokolwiek i potem mi o tym powiedzieć...na przyszłość. 
- To wyszło jej perfekcyjnie - rzekł i wypuścił ze świstem powietrze, odgarniając włosy z twarzy. - Złapała nas wszystkich. A zwłaszcza...
- Wiem, że zwłaszcza, ale to jest ciekawe, bo ona była święcie przekonania, że znienawidził ją już po pierwszym wzrokowym kontakcie.
- On tak okazuje sympatię, nie ma się co przejmować.
- Dobrze wiedzieć... - Zmarszczyłam brwi i wybuchnęłam niekontrolowanym śmiechem. Człowiek, z którym siedziałam, był zupełnie nieobliczalny, zdałam sobie z tego sprawę. Sposób, w jaki mówił, gestykulacja, jaką do tego dopasował. Mimika, akcentowanie, wszystko. Przekonanie, pewność. Chyba znalazłam punkt zaczepny, ten sam, dzięki któremu miał taką silną pozycję w tym świecie. Jeszcze to, jak wypowiadał się na temat swojej teoretycznej drugiej połówki.
- Wiesz, rozmawiałem już z wieloma ludźmi, którzy są fanami Aerosmith - zaczął, kiedy ja się uspokoiłam - ale jeszcze nie słyszałem tak autentycznej historii. To może ci brzmieć absurdalnie, że to nazywam ''autentyczną historią'', ale tak jest. Wy od samego początku opatentowałyście sobie cel, by nas poznać, by nas sobie...rozpracować i obrałyście najlepszy możliwy tor, by to zrobić.
- Naprawdę...? To znaczy...
- To znaczy, że odrzuciłyście wszelkie myśli o niepowodzeniu. Wyszłyście tylko z założenia, że wy dopniecie swego, że staniecie któregoś dnia z nami twarzą w twarz i żyłyście w tym przekonaniu, dążąc do tego. I teraz właśnie tak się dzieje. Zrobiłyście dokładnie to samo co ja, kiedy uznałem, że może niegłupio byłoby zostać muzykiem na większa skalę, jak miejscowa gwiazda.
 Pękłam?
- Boże...ja nie chciałam nigdy nikomu o tym mówić, bo to jest tak naiwne, że sądziłam...kto by mi w to uwierzył...
- Wystarczył mi sam sposób, w jaki o tym mówiłaś. Nie patrzyłaś sie na mnie, co chwilę oczy ci się szkliły, cały czas mięłaś koszulę w palcach. Bałaś się o tym mówić. Bałaś się, że nie uwierzę. Nie mam podstaw, by ci nie wierzyć, Caroline. Nie ma się czego bać. Wybrałyście jedyną słuszną drogę, by spełnić swoje cele. Inaczej się nie da, inna jest dla miłosiernych, kurwa, takie pieprzenie ''uda mi się, nie uda mi się''. Jak chcesz, to ci się uda. Tyle.
- A...aż nie wiem, co ci powiedzieć - wydukałam i utopiłam się w jego spojrzeniu.
 Zobaczyłam w nich zapisaną moją historię, pochłonął każde moje słowo, widział to, zapisał to w swoich oczach. Byłam już pewna, że rozmawiam ze zwykłym mężczyzną, w dodatku niesamowicie inteligentnym, pełnym uczuć, które są nie tylko na pokaz, nie tylko na publikę. Był przepełniony dumą, determinacją i wytrwałością, był silnym człowiekiem, który wierzył, że jest w stanie zrobić to, o czym marzy. I tak się istotnie stało. W dodatku bezbłędnie mnie rozpracował, a ja żyłam latami w zbroi, której nikt nie był w stanie zniszczyć. Bo nikt tak nie myślał. Analizowałam jego poprzednie słowa i na wierzch mojego mózgu wypłynęły jakieś strzępki zdań. Pomyślałam raz jeszcze o tamtych słowach, potem o strzępkach, popatrzyłam na Stevena, czarny fortepian. To stąd istota rozpaczy i realizmu w krzyku ,,Dream On''. 
- Ja cię uwielbiam za to... - szepnęłam, a szkło w moich oczach skruszyło się, zostałam zalana milczącymi łzami.

* *** *

Nie chcę zaprzepaścić tego, co już było, dlatego proszę Was, jak zawsze, o odzew. Chciałabym, by był równie piękny jak ten pod dziewiątym.

I dla licznego fanklubu Jaspera - cierpliwie do przyszłego czwartku!