VIII: Brytyjska obłuda, francuska zaradność

Dla Faith!

Zadaniem tego rozdziału jest spędzenie Wam wszelkich snów z powiek, oby mi się udało, haha.
Co więcej, po przeczytaniu tego, dwie minuty Was nie zbawią, jedno zdanie, kilka słów można zostawić w komentarzu, to nie boli, a ja zawsze na to liczę.
I proszę. I zapraszam.

* *** *

,,Pleased to meet you 

Hope you guess my name 

But what's puzzling you 

Is the nature of my game'' 

***

Jasper

wrzesień 1984r.

 Lekko doładowany wszedłem do jednego z, przeciętnych niby, sklepów muzycznych w Cambridge. Zawsze byłem w szoku, że aż tyle ludzi go odwiedza, ceny jak wszędzie, asortyment też, nie wiedziałem, na czym polega jego sukces. Wszyscy twierdzili, że chodzi o charyzmę pracowników, klimat tego miejsca. Takie tanie pieprzenie, nie bywałem tam często, ale tym razem miałem powód. Zwał się Peter Firby i dzięki swoim wielce wpływowym rodzicom był właścicielem tego skromnego lokalu na rogu ulicy. Wszyscy wołali na niego ''młody'', z matką i ojcem włącznie, w naszym gronie zasłynął tym, że od lat żywił wielkie uczucie do panienki Hadley, która nigdy go nie odwzajemniła, a wręcz gardziła. Dała mu jasno do zrozumienia, że nie jest zainteresowana, ale zrozpaczony chłopiec nie potrafił tego przyswoić i pozostał nadal w swoim świecie. Nigdy nie zapomnę, jak w siedemdziesiątym czwartym załatwił Hadley bilet na Bowie'go. A teraz miał trzydzieści dwa lata, anielską buźkę i załatwił dwa bilety na Aerosmith w Nowym Jorku dla Wakeford i Caroline. A to wszystko za kilka wyjść z Annie Hawk. Cała mamusia z niego. Ja jakoś nigdy go nie trawiłem i z wzajemnością, dlatego też średnio mi podeszło, kiedy dowiedziałem się, że Hawk, będąca moją...przyjaciółką, zaczęła się z nim spotykać. Co więcej, dostała z marszu prace w sklepie, co za cuda.
- Jasper? - Zauważyła mnie dosłownie dwie sekundy po wejściu do ich muzycznego królestwa, pożal się Boże. Spojrzałem niepewnie w jej kierunku. - Jasper, cześć, co ty tutaj robisz?
- Nic, pogadać przyszedłem. Z twoim...szefem. - Odebrała to jako zgryźliwą uwagę, słusznie, zresztą. Po co miałbym udawać, że jest inaczej, miałem żal do Petera. Omamił ją sobie, nagle tak ślepo zakochana, a wcześniej ignorowała jego osobę przez lata. - Jest tu gdzieś?
- A o czym ty z nim chcesz rozmawiać? Chyba się nie lubicie, tak myślałam.
- Gdybym rozmawiał tylko z tymi, z którymi się lubię, to marnie by było.
- Axon, ale ty jesteś...
 Przerwałem jej jednym machnięciem ręki, nie miałem siły tego słuchać, wiedziałem doskonale, jaki byłem. Już chciała coś dopowiedzieć, ale na moje szczęście zaczepił ją jakiś małolat, więc obowiązki służbowe, przecież siła wyższa. Udałem się wgłąb sklepu, aż dobiłem do, zawalonej ulotkami i dziesiątkami plakatów, lady, za którą siedział Firby, zaczytany w jednej ze swoich kochanic, grubej książce.
- Zaniedbujesz pracę, szefie - rzuciłem oschle, opierając się o wolne miejsce na blacie.
- Nic nie zanie... Axon. Czego ty tutaj chcesz? - Momentalnie odrzucił książkę gdzieś na bok i sparaliżował mnie wzrokiem spod swojej krzywej grzywki. - I tak cię raczej na nic nie stać, a dragów u mnie nie dostaniesz, jakbyś nie zauważył.
- Dobrze, że mi powiedziałeś, już miałem nadzieję.
- Po co żeś tu przylazł? Odstraszasz mi klientów, wyglądasz jak wysuszony trup.
- Firby, zamknij się. Przyszedłem ci tylko...podziękować za pomoc w wykurzeniu stąd na dobre tych, którzy byli dla mnie najważniejsi. Nie wiem, za co opchnąłeś dokładnie te bilety, te wejściówki. Co ci naobiecywała? Caroline? Że się w tobie w końcu zadurzy? Że wróci po tym wszystkim do ciebie? - Cedziłem słowa, chciałem napluć mu w te błękitne oczka, wkurwiał mnie tak bardzo. Zrobiłem mu wtedy wyrzuty o coś, co zupełnie mnie nie obchodziło. Dziewczyny napisały mi o wszystkim, spłynęło po mnie. Ale uznałem to za dobry argument na nawrzucanie temu małemu sukinsynowi. Za wszystko, wejściówki były zwykłym pretekstem. Nie panowałem zupełnie nad tym, co mówiłem, nie byłem w pełni...świadomy. A on zaczął się śmiać. Śmiał mi się prosto w twarz. - Kurwa, tak cię to bawi?
- Jasper, wyjaśnijmy coś sobie raz na zawsze. Kiedyś naprawdę kochałem się w Caroline. Bardzo. Ale to się wypaliło, dalej ją uwielbiam i chcę dla niej jak najlepiej, bo uważam, że jest piękna i niesamowita z niej kobieta. Już na zawsze pozostanę kojarzony z takim nieporadnych blondynkiem, co się nieszczęśliwie zakochał, wszyscy się z tego śmiejemy i będziemy już do końca. Wyo...
- Tłumacz tak to sobie.
- Nie przerywaj mi. Wyobraź sobie, że przedwczoraj napisałem list do Caroline. Pytałem o koncert, z którym ty znów masz problem. Co cię tak boli, Axon? Kiedyś, parę lat temu, pomyślałbym, że chodzi ci o Wakeford i jej względy, ale wiedz, że mam powody, by myśleć zupełnie inaczej.
 Zobaczyłem nagle czarne plamy przed oczami, serce mi się ścisnęło. Te słowa były złe, pchnęły mnie w otchłań, do której już nigdy nie chciałem wracać. Skąd on mógłby wiedzieć...
- Zatkało cię, Axon, co? Kurwa, czyżby twój zakopany gdzieś pod ziemią sekret nagle wyszedł na jaw?
- Nie...mam pojęcia, o czym ty mówisz - wykrztusiłem, a on, z uśmieszkiem pełnym satysfakcji, podał mi butelkę wody, którą zignorowałem.
- A ja myślę, że doskonale wiesz. Ty sądzisz, że ja uważam, że prochy z nieba lecą? Myślisz, że ktoś taki jak ja nigdy nie zainteresował się, skąd taki margines jak ty ma pieniądze na to wszystko? I w końcu, myślisz, że ja nie wiem, iż kiedyś zabawiła w twoim życiu wolna Berry Fox?
- Peter... - Świat się zatrzymał, a słońce spadło. Ziemia pękła na dwie części.
 Stałem tak w miejscu, mając wrażenie, że czasu nie ma, że przestał istnieć. Patrzyłem na blondyna i widziałem najbardziej wyrachowanego, cynicznego mężczyznę, który pojawił się kiedykolwiek na mojej drodze. Nie wiem, jaki miał motyw, by do tego wrócić. Nie wiem, jaki miał motyw, by w ogóle dotrzeć do takich informacji z mojej przeszłości. Nie wiem, kiedy wszedł do mojej prywatności i kto mu w tym pomógł. To nie mogła być Annie, nie byłbym w stanie w to uwierzyć. Zresztą, kto mógłby o tym wiedzieć. Poczułem się nagle taki nienaturalnie słaby. Berry Fox, jaśniutka szatynka o wiecznie czerwonych ustach. Dziewiętnaście lat miała, kiedy ją poznałem i...
- Jak się dowiedziałeś...o...
- O Berry? Naprawdę chcesz o tym gadać, Axon?
- Muszę... - zachrypiałem i spojrzałem na niego błagalnie, zdając sobie sprawę, jak bardzo żałośnie musiałem wyglądać. Czułem wilgoć w oczach, bałem się, że łzy zaraz popłyną po mojej twarzy. - Peter, proszę cię.
- To chodź na zaplecze, jesteś takim koszmarnym wrakiem, że nawet sama śmierć się boi po ciebie przyjść. - Wstał i przywołał gestem ręki jakiegoś chłopaka, który stanął w zastępstwie za kasą, podczas gdy ja z Firby'm poszedłem do kameralnej kanciapy, kryjącej się za odrapanymi, bordowymi drzwiami. - Siadaj - rzucił i wskazał na starą kanapę.
 Posłusznie usiadłem i wlepiłem w niego wzrok, zupełnie jakby był wyrocznią. I chyba nią był, znów zburzył mój niedawno odbudowany świat, ale zaskoczył mnie, że wykazał jakiekolwiek chęci rozmowy ze mną. Już nawet nie dbałem o to, co powiedział o mnie i śmierci. Chociaż miał pierdoloną rację.
- Poznałeś Berry dwa lata temu, prawda? Na obrzeżach.
- Wtedy, byłem z Gregiem, nosiliśmy rzeczy, bo jego starsi się tam przeprowadzili, chyba dwa domy obok tego, należącego do twojego ojca. Powiedziała mi, że mieszka z babcią, też tam.
- Istotnie. Fox mieszkała razem z babcią od dziesiątego roku życia. Staruszkę widziałem co prawda może z dwa razy, jak nie jeden.
- Ale skąd ty...
- Nigdy nie obchodziła mnie ta dziewczyna, nigdy jej nie poznałem, mówiliśmy sobie tylko ''cześć''. Ale kiedy z dnia na dzień wyjechała z tej części Cambridge do takiej zdecydowanie mniej...luksusowej, zainteresowałem się, dlaczego. I popytałem coś znajomych, ponieważ posiadanie sklepu muzycznego zbliża cię z ludźmi, i dowiedziałem się, że mieszka z tanim ćpunem, który rzekomo czasem widuje się z dzianymi, osobliwymi kobietami dla pieniędzy. Albo dla prochów. Byłbym chyba głupi, gdybym nie pomyślał od razu o tobie. Zastanawiałem się tylko nad tym, co taka rusałka w tobie zobaczyła. Aż potem wyszło, że sama tylko wyglądała niewinnie, a dragów sobie nie odmawiała. A jak miała ciebie, to już w ogóle.
- Boże... - szepnąłem. Byłem kompletnie zdezorientowany.
- Potem wyszło, że w listopadzie dwa lata temu, kiedy Stephen Hill miał wpaść do ciebie po klucze, wziąć je od Berry i przynieść ci na mieszkanie Grega...drzwi były otwarte, klucze w koszyczku  w kuchni, a panna Fox leżała zwinięta w kłębek na puchowym dywanie. On myślał, że spała, Axon. I tak zasnęła, że śpi do tej pory.
- Peter...
- Znów przyszła jesień, wszystko wraca. Ale ciebie to nie powinno ruszać, przecież...ty jej podałeś śmiertelną dawkę jakiegoś syfu. Byłeś chyba tak napruty, że źle sobie wymierzyłeś, a ona, ślepo w ciebie wpatrzona, wzięła. Kiedy wychodziłeś rano, ona pewnie już nie żyła, ale ty sądziłeś, że śpi.
- To nie miało wyjść na jaw, tylko jej babka...
- Wiem. To też wiem, oficjalnie sama z tym przedobrzyła. Nie wiem, jak to jest możliwe, że ty tak spokojnie sobie żyjesz ze świadomością, że zabiłeś człowieka, a sam powinieneś gnić od lat. W ziemi, bo tak już gnijesz. I wiem, że to nie miało wyjść. Ale jestem zafascynowany jak ty, złoty przyjaciel, chowałeś Berry tak, że nie dowiedziała się o niej Madeline. Caroline jeszcze rozumiem, przecież była już w Stanach. Ale ta druga siedziała w Cambridge dzień w dzień.
- To było wtedy, kiedy zniknąłem, w jej wersji. Poruszałem się tak, by nie było nawet opcji, żeby Wakeford mnie spotkała. Była tylko Berry i...
- Odkochałeś się?
- W Dee...w pewnym sensie. Ona mi zaczęła piekielnie przypominać Fox. Myślałem, że...
- Że w nią też władujesz, kurwa, nie wiem, pół kilo prochów i będziecie się śmiać i żyć w pełni szczęścia?
- Ona...
- Axon, obudź się. Ty już nie masz uczuć, kochałeś Berry, bo ćpała. To była destrukcyjna relacja bez miłości, kochałeś ją, bo narkotyki. Caroline z Dee wcześniej chciałeś sobie podporządkować, ale na trawce się skończyło, ale co to trawka dla ciebie. Nie masz uczuć, jesteś starym ćpunem i nie widzisz świata spoza tego białego śniegu. I dla ciebie już nie ma ratunku. Zabiłeś człowieka, ale to bez różnicy, przecież mogła sama to zrobić! Kłamałeś osobom, które widziały w tobie przyjaciela. A chodziło tylko o jedno.
- Peter, ja... - Łzy popłynęły, płakałem. Ale czułem, że były puste. Jak oczy i cały ja. Nie mogłem jeść, organizm nie przyjmował. Nie spałem. Trafiłem na drogę, z której już nie dało się zawrócić.
- Wystarczy, Jasper. Nawet nie jest mi cię żal. Wynoś się stąd. Męska dziwka, morderca, zdrajca i zaćpany kłamca. Nie ma tu miejsca, nie chcę cię nigdy więcej widzieć.
- Nie tak miało wyjść - zachrypiałem i poderwałem się gwałtownie, wybiegając z zaplecza, potem w dziwnym amoku wypadłem na ulicę, pobiegłem przed siebie. Jakbym miał dokąd wracać.


Caroline

 Minął tydzień od koncertu w Nowym Jorku, w między czasie zaszła w moim życiu pewna zmiana: z mieszkania Mary przewędrowałam do Leandry. Mieszkałyśmy teraz w trójkę, Lea uznała, że to jest jej pięknie korzystne, gdyż w końcu zapanuje na spokojnie nad rachunkami i całą resztą. Ona dorabiała to tu, to tam w przerwach od studiowania, ja miałam bardzo przyzwoitą pensję, a Dee chwilowo była ze swoimi rodzicami, załatwiając sobie pracę w wydawnictwie, gdzie robiła jej mama.
 Wyjątkowo powolne piątkowe popołudnie mogło nie mieć końca, siedziałam na kanapie i patrzyłam tępo w telewizor, podczas gdy Lea teoretycznie wciąż odsypiała nockę.
- Caroline, jesteś? - Czyli jednak tylko teoretycznie, zeszła dziwnie żwawym krokiem na dół i wparowała do kuchni.
- Nie ma mnie - odparłam i spojrzałam, jak wyjmuje z lodówki wielki jogurt i siada z nim na stole, patrząc na mnie. I ja zmierzyłam ją wzrokiem: obcisłe spodnie, elegancka bluzka, pomierzwione artystycznie włosy. Czyżby jakieś wyjście?
- Co mnie kłamiesz, widzę, że jesteś.
- Myślałam, że cię oszukam. Wychodzisz gdzieś?
- Nie ma tak łatwo, kochana. Wychodzę z Eriką, ma przyjść koło dwudziestej.
- Osiemnasta jest, już dwie godziny wcześniej trzeba się było odwalić? - Pokazałam jej język i rozłożyłam się jak długa na kanapie.
- Lubię dobrze wyglądać. - Zarzuciła włosami i zeskoczyła ze stołu, przechodząc do salonu. Usiadła na fotelu i uśmiechnęła się do mnie z dumą.
- Ja tam nie muszę się stylizować, żeby tak wyglądać.
- Ta, nie każdy ma tyle szczęścia, niestety - fuknęła z udawanym oburzeniem.
 Siedziałyśmy tak z pół godziny, rozmawiając o niczym i o wszystkim, to o pogodzie, to o przystojnym jej prezenterze w telewizji. Leandra miała w sobie coś bardzo cennego, mimo iż wolała swój gatunek, to potrafiła na spokojnie i szczerze pogadać też o facetach. Na szczęście nie wyrosła z niej zdziczała lesbijka, dzięki za to. W pewnym momencie ktoś zapukał do drzwi, a ja rzuciłam dziewczynie pytające spojrzenie.
- Coś się chyba twojej Erice czas poprzestawiał.
- To na pewno nie ona, nigdy nie przychodzi wcześniej. Może Dee...nie, nie Dee. Ona ma klucze.
- To skocz otworzyć, jesteś młodsza.
- Jeszcze ci to przypomnę. - Podniosła się ociężale - Kurwa, to może mój kurier jest!
 Rzuciła się do drzwi, nucąc ,,Bella Donnę''. Nie wiem, o czym myślała. Kurier w piątek o siódmej wieczorem, no jak ja mogłabym na to nie wpaść! Wzdychając cicho wróciłam do oglądania powtórki ostatniego odcina ,,Dynastii''. Oj, Alexis, Alexis. Z zamyślenia wyrwał mnie wieloznaczny ryk.
- JA PIERDZIELĘ, MATKO ŚWIĘTA, TO TY?!
- Kurwa, a to ty! - Odpowiedział jej męski głos, więc zainteresowana podniosłam się do pozycji siedzącej i wlepiłam oczy w stojącą w progu Leę.
- Czego ty tu chcesz?!
- Ciebie. Nie, taki żenujący żart prowadzącego, szukam kogoś, desperacja sięga szczytu, wpuścisz mnie? - W odpowiedzi pokiwała energicznie-chaotycznie głową i odsunęła się.
 Do mieszkania wszedł mężczyzna średniego wzrostu, stał tyłem do mnie i mój mózg starał się rozkodować, kto to jest. Leandra nagle zamknęła z hukiem te pierońskie drzwi, a gość momentalnie odwrócił się w stronę salonu, kanapy i moją. To było jak wstrzyknięcie potężnego narkotyku, moje źrenice musiały urosnąć wtedy nienaturalnie bardzo.
- Siadaj! - Padł rozkaz z ust roztrzęsionej Lei, popchnęła gwałtownie bruneta, a ten dobrowolnie jej się poddał i usiadł na stole, jak ona wcześniej.
- Jezu, Steven Tyler... - powiedziałam i przyjrzałam mu się badawczo.
- Ciebie szukam właśnie!
- Ale w sensie, że...?
- Ty jesteś Caroline, a jeśli nie, to możesz chociaż poudawać, bo już naprawdę mam dość.
- Nie, nie muszę. To znaczy, jestem, tak. Ale...
- Zanim cokolwiek którekolwiek z was powie, to ty, Tyler, mi się tu podpiszesz - zarządziła i wcisnęła mu w ręce winyl ,,Live! Bootleg'', którego obecność w tym domu zawsze mnie zastanawiała i szokowała.
- Podpiszę, ale chyba dałaś mi ostatnio do zrozumienia, że Aerosmith nie jes...
- Nie jest aż tak, ale w razie czego ja to opierdolę komuś za sporą sumę, więc proszę.
- Zaradność życiową sobie cenię. - Uniósł brew i machnął coś szybko na okładce, a zadowolona dziewczyna grzecznie podziękowała i dumna z siebie odłożyła płytę na swoje miejsce, po czym, jak gdyby nigdy nic, poszła znów do kuchni.
 On sam wstał i usiadł na podłokietniku kanapy, spoglądając na mnie, jakby dawał mi do zrozumienia, że to ja mam coś powiedzieć. I tak zrobiłam, niech ma.
- Dobra, ja nie chcę być wścibska, czy coś, ale zarówno ty, jak i ja, zdajemy sobie sprawę, że takie wizyty nie są na porządku dziennym, więc chciałabym tak dyskretnie spytać...co się dzieje...?
- Twoja nadpobudliwa, zaradna koleżanka nic ci nie powiedziała? - Pokręciłam przecząco głową, starając się zachować pozory obojętności. - W wielkim skrócie: tydzień temu na backstage'u pojawiły się dwie panny, Dee i Le...
- ...andra...
- Leandra, i tak wyszło, że tą pierwszą już kiedyś miałem okazję poznać, chciałem poznać lepiej, ale wyszło, że ma porachunki z moim złotym przyjacielem, więc trudno. Powiedziała mi za to, że jest ktoś, kto mógłby mnie poznać, padło imię Caroline. - Puścił do mnie oczko. - Miałem to w sumie olać, ale zdałem sobie sprawę, że warto łapać okazję. I los chciał, że choć Dee zniknęła, została Leandra, która siedziała z narzeczoną Hamiltona i spijała drinki wszystkim z zespołu i otoczenia, opowiedziała chyba wszystko, co kiedykolwiek w jej życiu się wydarzyło, siedzieliśmy tam tak wszyscy razem, ja słuchałem, ona zaczęła w końcu mówić o swojej nieoficjalnej współlokatorce...potem wyszło, gdzie mieszka, co robi, kim jest i kilka innych spraw...
- Kurwa, jakich spraw?
- Że Paul jest chujem. - A ja z ulgą odetchnęłam, łapiąc nadal jego słowotok. - I uznałem, że jednak może warto poznać tą tajemniczą Caroline. Wyszedłem z założenie, że mając takie towarzystwo, na pewno nie będzie banalną osobą. A ja lubię takich ludzi. - Uśmiechnął się, odwzajemniłam gest i starałam się skleić jakąś sensowną odpowiedź.
- Czyli...jesteś tu teraz, ponieważ uznałeś...
- Ponieważ nikt nie trzyma mnie teraz na smyczy, pod kloszem, a z dziwką albo inną taką przejść się gdzieś nie przejdę, bo bym za to wszystko się nie wypłacił.
- To jest trop. - Zaśmiałam się, to było najbardziej prawdziwe zdanie, jakie usłyszałam od dawna.
- I idąc tym tropem można wywnioskować, że ty pójdziesz ze mną.
- Ja?
- No, twoja błyskotliwa koleżanka dała mi dość...dobitnie do zrozumienia, że nie jest mną zainteresowana pod żadnym takim względem.
- Leandra jest specyficzna... - mruknęłam, wciąż spięta zaistniałą całą sytuacją. To było nienormalne, ktoś grał ze mną w głupią grę?
- Więc ty, mam nadzieję, nie zostawisz mnie na lodzie, co?
- Wiesz...w zasadzie znajdę na to dziś trochę czasu. - Uśmiechnęłam się zadziornie, a widząc malujące się na jego twarzy zadowolenie, cały mój stres gdzieś wyparował. Rzeczywiście, gdzieś wśród tylu pasjonujących zajęć, jakich nie miałam do wyboru, znalazłoby się kilka godzin dla Stevena Tylera. Każdy ma prawo się rozerwać, wyluzować. - Tylko się muszę ogarnąć, bo nie wyglądam.
- Kochana, wyglądasz, wyglądasz...
- To będę bardziej. Dasz radę się skupić na nawiązaniu tej znajomości?
- Język cięty, jak się rozwiąże. Postaram się. - Pokiwał wolno głową i zmierzył mnie wzrokiem. Bezpośredni człowiek, nie musiałam się wstępnie wysilać, by go rozpracować.
- Dlatego chwila. Dziesięć minut.
- Czas start, hop.
 Kręcąc głową, wyszłam szybkim krokiem z salonu, po drodze minęłam Leę i ruchem głowy dałam jej do zrozumienia, że nie wiem, co robię i dlaczego. Poszłam na górę, a za sobą usłyszałam tylko jej ,,Gdzie popełniłam błąd?''.
 Nigdzie, kochana. Gdybym wiedziała, to upijałabym cię już lata wstecz. Gdzie była moje prześwitująca, czarna koszula?

* *** *

Ja naprawdę potrzebuję Waszych słów komentarzu.