VII: Kto (po)kocha pannę Hadley?

Smutno mi, iż komentarzy mniej, a odsłon tyle samo.

Dla Patty, tak za tę jajecznicę.

* *** *

,,You got to be strong

When you're out on your own

'Cause sooner or later

We all sleep alone''

***

Dee

wrzesień, 1984r.

 Zawsze zastanawiałam się, jak żyją znani ludzie. Odkąd skończyłam dziewięć czy dziesięć lat męczyłam się z tymi myślami. To brzmi komicznie i zdaję sobie z tego sprawę. Minęło ponad czternaście lat, a ja dalej miałam wyobrażenia jak tamto dziecko. Przecież to byli normalni ludzie, ale... Jak wyglądają ich domy? Co jest wewnątrz? Jak się rozmawia z takimi osobami? Co oni jedzą, gdzie i czy w ogóle? Co robią, kiedy są sami? Co czują? Jak wyglądają ich...? Dlaczego? Nic nie wiedziałam, ale kiedy otworzyłam oczy i zdałam sobie sprawę, że leżę w obcym łóżku, w obcej sypialni, a znajome ubranie walało się po kątach...uświadomiłam sobie, że teoretycznie mam idealną okazję, by znaleźć odpowiedzi na te wszystkie pytanie. Problem w tym, że byłam sama, tak myślałam. Ale to było błędne założenie, ktoś był na dole. On. Zamknęłam oczy i owinęłam się szczelnie białą kołdrą, dokładnie analizując wszystko, co się stało. Oddałam się obcemu mężczyźnie. Otworzyłam się przed obcym mężczyzną. Spałam z obcym mężczyzną. Tak długo kochałam się z obcym człowiekiem, o którym myślała co druga panienka w Stanach, w Europie, może co czwarta na świecie? I tak naprawdę zrobiłam to tylko dlatego, że dekadę wcześniej udało mi się ich wykiwać, zobaczyć ich wtedy, kiedy jeszcze nie było wiadomo, czy należy w nich wierzyć, czy nimi gardzić. Poznałam ich przed eksplozją i faktycznym docenieniem tego, co z sobą nieśli. Ale co mi to dało? Czy po to trzymałam swoje dziewictwo przez trzy lata swojego feralnie zakończonego związku ze ślepym Johnem Bainesem? Chyba tak. Gdybym poszła z nim do łóżka - i tak bym przegrała. Jeszcze ja bym do niego coś czuła, on do mnie prawie nic. A tak ani ja nie kochałam Anthony'ego, ani on nie kochał mnie. Zwykły seks, cóż się rozczulać.
- Wakeford, Wakeford... - westchnęłam cicho, siadając na skraju łóżka i patrząc w okno. Deszcz, lało, szaro, nowojorska jesień. Pięknie.
 Podniosłam się i spojrzałam szybko po sobie, po czym odwróciłam się, rzucając okiem na łóżko. Biała pościel, wszystko białe. Plamy, czerwone. Krew...nie czułam nic? Naprawdę byłam aż tak w niego wpatrzona, na nim skupiona? Możliwe, zebrałam szybko swoje ubrania i pomknęłam do łazienki, w której miałam pomyśleć, co dalej. Oparłam się o zimny, może marmurowy, blat z umywalką i wbiłam wzrok w wielkie lustro, wypuszczając ze świstem powietrze. Lustrowałam się spojrzeniem, swoje ciało. Miałam wrażenie, że jest inne, jakby coś się zmieniło. Czułam się śmiesznie obolała, może i gorsza. Przecież zachowałam się jak...dziwka, groupie? Jednak nie miałam do siebie żalu, pokręciłam tylko głową i wzięłam prysznic, który w jakiś sposób mnie oczyścił. Ubrałam na siebie to, co kilka godzin wcześniej zostało ze mnie zrzucone, zostawiłam tylko górę. Czułam, że nie dam rady się teraz w to wcisnąć, za bardzo by mnie bolało, o ile to możliwe. Skąd mogłam wiedzieć. Spojrzałam raz jeszcze w lustro, przeczesując palcami mokre włosy, ignorowałam walające się po blacie resztki i puste pudełka po kobiecych kosmetykach. Wiedziałam, że miał kogoś, ale oglądając wcześniej dom, mogłam zauważyć, że coś było nie tak. Nie wnikałam w to, nie obchodziło mnie, do kogo bije jego serce. Ja po prostu potrzebowałam... Chwili ciepła. Zapomnienia? Czego...
 Zebrałam się jakoś i zeszłam na dół, kierując się do kuchni, w której to zastałam mojego kochanka z przypadku, siedzącego tak beztrosko na blacie. I nie miał na sobie tej pieprzonej koszulki, a tylko przetarte spodnie, jak ja. I tak znikąd poczułam się skrępowana jak nigdy, kiedy zdałam sobie sprawę, że stoję przed nim w staniku. Chociaż przecież jeszcze niedawno... Co się ze mną działo?
- No, jakby słońce wyszło. - Uśmiechnął się spod tych swoich brązowych, gęstych fal.  
- Jaki miły - prychnęłam, posyłając mu słabszy uśmiech. - Ubrałbyś się!
- Ciebie nie posłucham.
- Nie zasłużyłam sobie?
- Czy tu jest podtekst? - Zeskoczył z blatu i ruchem głowy wskazał na stół, a ja wywnioskowałam, że mam przy nim usiąść. W między czasie pokazałam mu język, co miało znaczyć ,,tak, to podtekst''. - Mogę ci ewentualnie zrobić śniadanie.
- Jej... - To jest jedna z tych sytuacji, w których nie wie się, co odpowiedzieć. Z jednej strony ktoś mi czymś przywalił w twarz (tudzież zmiażdżył nogę drzwiami), ponieważ gitarzysta Aerosmith ma zamiar mnie karmić, a z drugiej strony, to zupełnie obcy facet proponuje mi śniadanie, i jak tu się zachować? Uznałam, że korzystać. Druga okazja pewnie za kolejne dziesięć lat, życie. - A rób, ostatnio ktoś mi zrobił coś do jedzenia w siedemdziesiątym...ósmym, bodajże.
- To z góry mówię, że moje śniadanie ci tego nie zrekompensuje.
- Naprawdę jest aż tak tragicznie?
- To nie było miłe...
- Nie jestem miła!
- Dlatego dostaniesz jajecznicę. - I znowu dostałam kulką między oczy? Boże, naprawdę? Uniosłam tylko brew i pokiwałam głową, tak w ramach uznania.
 Przez kolejne piętnaście minut patrzyłam na bruneta, robiącego mi śniadanie i był to widok niesamowicie wspaniały. Ile razy ja miałam wyobrażenia, że facet mi robi śniadanie? W cholerę - i proszę. Co prawda przeklinał przy tym wszystkim średnio co minutę, ale w końcu się udało, postawił patelnię na leżącej na stole ciemnej ścierce i usiadł na przeciwko mnie, podając mi łyżkę. Jedząc tak z nim te cholerne jajka, czułam się co najmniej nieswojo. I wtedy przypomniałam sobie o czymś, chciałam pamiątki.
- Mam do ciebie biznes - zaczęłam - w zasadzie jednostronny i z korzyścią dla mnie.
- Sobie też jakąś znajdę, spokojnie.
- Nie wątpię...
- Czego chcesz?
- Potrzebuję koszulki, nie jestem w stanie ubrać na siebie tego, w czym przyszłam, jakkolwiek to nie brzmi. Chcę twojej koszulki, której już prawdopodobnie nigdy nie odzyskasz.
- Tak... - Spojrzał na mnie jak na wariatkę, ale co ja mogłam poradzić, powiedziałam mu prawdę. - Spodziewałem się jakieś, kurwa, nie wiem, spektakularnej prośby, ale w takim przypadku nie ma problemu. Bierz, którą chcesz. Najwyżej jakoś ci ją wykradnę.
- Nie rozumiem?
- Albo mi ją oddasz dobrowolnie. Chyba nie znikniesz tak znów, skoro dane nam było się zobaczyć po tylu latach, co?
- Ja... - Ja byłam w szoku, z jakim spokojem i naturalnością to powiedział. Zupełnie tak, jakby w to szczerze wierzył, a ja przecież wiedziałam, że to nieprawda. Tak naprawdę byłam kolejną panną, która w jakiś tajemny sposób podbiła do niego po koncercie i poszła do łóżka, by mieć potem co wspominać, a jemu ulżyć. I tyle, jedyne co, to ja dostałam bonusowo jajecznicę, a on wygrał moje dziewictwo. Nic. - Nie, tak nie będzie.
- To znaczy...
- Joe, ja nie chcę tego drążyć, ja nie mogę, ja nie jestem taką jak tamte, ja nie jestem dziwką ani groupie, ja po prostu...po prostu potrzebowałam zrobić to, co zrobiłam, padło na ciebie. Nie potrzebuję takich historii, że jeszcze się spotkamy i, kurwa, Bóg wie, co jeszcze.
- A skąd takie oskarżenia w ogóle? - Widziałam, że zbiłam go zupełnie z tropu. Miał naturę podobną do mnie, co w tym wypadku nie prowadziło do niczego dobrego. Nie potrafił się najwyraźniej przyznać do winy, dlatego zaczynał kręcić. Też tak robiłam, na nieszczęście nasze i wszystkich, których znałam...
- Ja nie mam żalu, nie mam z tym problemu. Po prostu nie mam teraz siły na żadne nadzieje, nic. Poza tym, zajęłam chwilowo cudze miejsce w tym domu, nie mam racji?
- Billie...
- A jednak.
- Nie zajęłaś jej miejsca. - Och, no oczywiście. 
- Mam do ciebie śmieszny szacunek, ale zejdźmy z tego tematu, ja się ubiorę do końca i idę.
 Chwila napięcia...
- Chodź, dam ci to, czego chciałaś. - Widziałam na jego twarzy rezygnacje, ale byłam zbyt nieczuła na takie rzeczy. Co nie zmienia faktu, że zaskoczyło mnie to, nawet przez chwilę zastanawiałam się, co jeśli rzeczywiście nie zajęłam jej miejsca. Chciałam nawet spytać, co jest między Billie a nim, ale coś mnie powstrzymało. Jeszcze bym się...och.
 Poszłam z nim na górę, dostałam koszulkę z nadrukiem motywowanym na ,,Rocks'' (ironio, że ten album...) i zaczęłam się tak zwyczajnie śmiać, bo wiedziałam, że na pewno dostanę coś z Aerosmith. Rozczulali mnie muzycy noszący koszulki swego własnego zespołu i słusznie podejrzewałam, że mają w pierony tego.
- Dobra, bierzesz koszulkę, ale zostawiasz gorset. - Cwana bestia, powiedział to, jakby chciał śmiać mi się prosto w twarz. Z jednej strony uwielbiałam ten rzekomy gorset, ale z drugiej, to nie chciałam brać go ze sobą.
- Stoi, zostaje u ciebie. - Wywróciłam teatralnie oczami i ruszyłam szybko w stronę schodów.
- Madeline, jeszcze jedna sprawa!
- No?
- Telefon, adres, cokolwiek. Po prostu to zostaw. - Przeszedł mnie dreszcz, chciałam mu dać w twarz. Momentalnie mignął mi przed oczyma prawdziwy sen tej nocy, jak mówił o pieprzyku na mojej prawej piersi, jak całował, jak...jak można być tak beztrosko bezczelnym hipokrytą. A jak ja mogłam być taka durna?
- Madeline Wakeford...!
 I wybiegłam z domu. Widziałam jeszcze, jak stał w progu, a ja szybkim krokiem uciekałam coraz dalej, śmiejąc się do niego. Dostał mnie i jeszcze imię z nazwiskiem, gdyby naprawdę czegoś chciał, wystarczyłoby mu tyle, ja wracałam. Do Lei i Caroline, co ważniejsze.
 A on jeszcze ten swój gorset dostał.


Caroline

 Dochodziła druga popołudniu, siedziałam ze skacowaną Leą na jej mieszkaniu i zupełnie nie kontrolowałam trzech stanów, które ogarniały mnie dokładnie co sześć minut. Po pierwsze - przeklinałam Mary, siebie i cały świat za głupiego pracownika roku. Chociaż udało mi się być na Aerosmith w Oakland, ale, kurwa, co mi z tego, skoro tutaj mogłabym być z Aerosmith. Po drugie - Leandra miała tak wielkiego kaca, że nie mogłam się na nią napatrzeć. I po trzecie - Wakeford była z Aerosmith i z nimi na pewno rozmawiała, a to znaczy, że może ja...
- Caaaroline, odgrzej mi to mięso, błagam cię... - Leżała rozwalona na fotelu i jęczała, i jęczała. I za nic nie chciała mi powiedzieć o niczym, co miało miejsce na backstage'u, na którym powinnam być JA, nie ona.
- Gdzie ona jest, kurwa... - mruknęłam, ruszając się w stronę kuchni.
- Że Dee?
- No Dee, kto inny...
- Mówię ci, że coś było, widziałam, jak wycho... - urwała gwałtownie, kiedy zobaczyła jak świdruję ją wzrokiem. Zaczęła mówić!
- Z którym?!
- Nie z twoim. Per...Perry.
- Ja pierdolę, czyli jednak!
- Czym ty się ekscytujesz, kobieto, jakbyś ty z nim poszła, to jeszcze, ale...
- Leandra, skoro Dee poszła, to gwarantuję ci, że do mnie też dobiją, o kurwa! - To było silniejsze, po prostu...nie wiem, czego chciałam. Z jednej strony nawet nie myślałam i nie brałam pod uwagę związku z kimś pokroju przykładowej gwiazdy, ikony, a z drugiej, to panicznie chciałam poznać takiego, porozmawiać, pośmiać się, napić. Odkąd pamiętam, to tego chciałam. A teraz była okazja, Dee potrafiła rozmawiać, jeśli chciała. Łapała kontakt, kiedy jej zależało. Czyli właśnie wtedy, na pewno.
- Ty się lepiej skup na mięsie.
- No już, już...
 Nie skupiłam się, ponieważ ktoś zapukał do drzwi. Wiedziałam, że to ona, wstąpiło we mnie nowe życie, po tylu latach miałam w końcu zobaczyć najbliższą mi osobę na świecie. Spojrzałam z paniką na zdychającą Leę, a ta tylko jęknęła, bym otworzyła. Nie musiała dwa razy tego powtarzać, jak oparzona rzuciłam się do drzwi i otwarłam je. Kiedy poczułam na swojej szyi jej ręce, zaczęłam piszczeć. Ona też, kopnięciem zamknęłam drzwi i przewaliłam się z nią na podłogę. Piszczałyśmy sobie tak razem, aż ten wrak z fotela rzucił w nas poduszką.
- CAROLINE!
- DEE!
- Kurwa, w końcu!
- Mówiłam!
- Tyle na to czekałam!
- Spałaś z nim! - I cisza. Nie mogłam się powstrzymać, by tego nie powiedzieć, a wiedziałam, że przyjaciółka nic mi za to nie zrobi. Jednak przez blisko minutę patrzyła się na mnie, kiwając na boki głową.
- Spałam.
- Co więcej?!
- Ej, ale przecież on miał jakąś panienkę. - Leandra momentalnie się ożywiła i zmroziła nas wzrokiem. Czułam się zaskoczona, skąd ona mogła wiedzieć takie rzeczy, skoro nawet ja nie miałam o tym pojęcia? Backstage swoje zrobił, o czyżby. - Dee?
- Ma na imię Billie, ale mam wrażenie, że coś jest...nie tak.
- Nie przeszkadzało ci, że idziesz do łóżka z obcym facetem i w dodatku zajętym?
- Nie stawiał mi się jakoś.
- Nooo, on tobie na pewno nie, ty prędzej byś...
- Leandra! - warknęłam i podniosłam się z podłogi. - Co tobie, siedzę tu cztery godziny, a ty jesteś nie do zniesienia, o co ci chodzi? Wróciła zza kulis i nagle gigantyczny foch, nie chcesz mówić, nie mów, ale...taktu, nie wiem.
- Ty mi o takcie nie opowiadaj, a ty - wskazała na Dee - ty mi szczegółów możesz oszczędzić, na górę, jak chcecie rozmawiać.
- I elegancko.

***

 Siedziałyśmy zamknięte w jednym z pokoi na piętrze. Madeline opowiedziała mi pokrótce, co się stało i jak, zobaczyłam jej posiniaczoną nogę, dowiedziałam się o uczciwej wymianie koszulek i teraz mogłam przejść do szczegółów, czyli konkretów, w takim wypadku.
- Wakeford, kurwa, słuchaj, a...
- Tyler.
- Tak...!
- Nie wiem dokładnie, czego ty oczekujesz, ale powiedziałam mu tyle, że Caroline i on chętnie cię przyjmie w potrzebie, że tak powiem. Rzekomo ostatnio się nic nie wiedzie. - Posłała mi znaczący uśmiech, a ja odpłynęłam, pomocy.
- Gdybym go tak spotkała teraz, Dee...
- Niby jest takie prawdopodobieństwo.
- Jak, jak...? - Cała ta sprawa stawała się dla mnie coraz większą abstrakcją, ze słowa na słowo było coraz bardziej nienaturalnie.
- Bo...to jest skomplikowane, Caroline. A ja głupia jestem.
- Stało się coś. - Kiwnęłam głową i spojrzałam w jej poszarzałe oczy. Coś było źle, zakładałam, że padło o kilka słów za dużo. Albo wręcz przeciwnie. - Mów. Widzę rozterkę.
- To chyba nie jest rozterka, ale on mi powiedział, że nie zajęłam niczyjego miejsca w jego domu, potem coś w stylu, żeby się jeszcze zobaczyć, a potem chciał jakiegoś sposobu kontaktu. Powiedziałam mu nazwisko swoje i tyle, wyszłam z założenia, że sobie z tym poradzi, jakby naprawdę czegoś chciał. A potem pomyślałam, że skoro ma jakiś tam namiar na mnie, a Tyler zna twoje imię...relacja między nimi jest jaka jest, więc jeżeli coś, to jest elegancko wszystko ustawione, chociaż to brzmi jak żałosna bajka. - I odwróciła wzrok. - Żałosna zabawa, to jest inny typ ludzi. A nam chyba nie na tym zależy.
 Chciałam zrozumieć to, co miała mi przekazać, ale wydało mi się to wyjątkowo trudne. Nie wiem, co ją gryzło, czy to, że się z nim przespała, czy to, że zrobił jej denne nadzieje, które byłyby tylko podstawą do złudzenia. A na co jej, mi, nam - komukolwiek - takie były?
- Dee, nie powinno nam na takich zależeć, ale widzę, że tobie...
- Nie mów tego na głos.
- Dobrze, w takim razie widzę, że nie do końca... A zresztą, nic nie powiem. Rozumiem cię. Ja bym też to miała, w zasadzie mam już to, tylko dlatego, że...
- Wiem. Ja wiem, Caroline. Ale to jest...
- Zachowujemy się jak nawiedzone nastolatki. - Uśmiechnęłam się do niej i przechyliłam głowę. - Jaki on jest?
- Hm?
- Anthony. Joe. Prywatnie.
- Jest...normalny. Z jednej strony wycwaniony i agresywny, ale...to z niego uchodzi jakby i jest taki...mały. Nie wiem, nie znam go. Ja z nim tylko spałam. - Zagryzła wargi i wyciągnęła ręce w moją stronę. W odpowiedzi przysunęłam się do niej i przytuliłam ją, a ona omotała się wokół mnie jak miś panda wokół jakiegoś drzewa. Pękła w niej ta żyłka zimna, czułam się przy niej tak niesamowicie silna. Na jak długo? - I nie przejmuj się słowami Lei, ona jest...na kacu jej odbija, jeszcze teraz za dużo się stało.
- Ale ona powiedziała...w sumie prawdę. Jest mi dziwnie z tym, że spałam z kimś, kto kogoś ma i...a, bywa. On i tak nie jest święty, kogo to obchodzi, było, minęło i mam nadzieję, że cię znajdzie twój...skurwysyn. - Uśmiechnęła się, znów wyszło słońce?
- No, jak mi z Bowie'm nie wyszło JESZCZE, to może z innej ligi popróbuję! - Wyszło nasze słońce, zaczęłam się śmiać, dźgając ją przy tym między żebrami, co wywołało falę śmiechu i pisku z jej strony. Nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić, jak bardzo tego mi brakowało. Może bardziej, niż jej, nie wiem, która bardziej czuła brak drugiej. - Kocham cię, Wakeford.
- Wiem, ja ciebie też. Jak matkę, jak...
- Siostrę.
- Kocham. Hadley. -  Jak ,,Sisters Of The Moon'', kochana młoda.

***

Nie wiem, ale wrzesień '84

Wakeford,

 Przepraszam, że już Cię tak molestuję. Od początku, ale chcę wiedzieć, jak Ci tam. Czy żyjesz w ogóle? Pusto tu bez Ciebie, ale jestem szczęśliwy, że jesteś z nimi. Jak koncert? Jak chłopaki? Jak Caroline, Lea? Daj mi jakiś znak, napisz coś, cokolwiek. Potrzebuję ludzi, kontaktu. Napisz, jak sama ta powalona podróż, ile płynęłaś. Jak, co dalej. Cokolwiek, co będziesz tam robić? White'owie mnie złapali ostatnio na ulicy, każą Cię pozdrowić. Brakuje im Cię za ladą, pięknie. Trzymaj się tam, stara,

J. Axon

- Nie wiem, co mu odpisać.
- A raczej nie wiesz, czy wspominać mu o tej nocy, co?
- Boże, no tak...
- Nie musisz mu o tym pisać, w sumie. Ale z drugiej strony, znamy, znasz, go tyle lat, a on cię jeszcze...kocha, tak mówi. Pamiętam, jak pytał Leę o twoją cnotkę.
- Która poszła się jebać... - mruknęła, a ja zaśmiałam się, choć nie chciałam.
- To prawda. Ale... Dee, no zna cię, wiedział o wejściówkach i zna się coś tam na życiu, na tych sprawach. Wie przecież, że takie rzeczy się zdarzają.
- Ale ja...
- Wiem, wiem, zaczyna się. - Położyłam jej rękę na ramieniu. - On wie, że go nie kochasz, nie jako partnera. A wyśmiać cię czy zmieszać z błotem nie ma prawa, bo wszyscy doskonale wiemy, że to on tkwi w bagnie od wielu lat i to prawda. To brzmi koszmarnie. Ale to prawda.
- Fakt, cenna uwaga. - Spojrzała na mnie i pokiwała głową. - Zrób coś dla mnie, Caroline.
- Dajesz.
- Odpiszę mu na ten list i powiem mu o tym, jak się sprawy mają, ponieważ lepsza jest najgorsza prawda niż kłamstwo...
- Kurwa, żeś poleciała z morałem!
- Aj, cicho, i w związku z tym, że tak jest...powiem mu o wszystkim, ale ty odpiszesz mu na ten list ze mną. Dowie się o wszystkim, jak pozałatwiałam to wszystko, wejścia...
- Chwila, Dee. Jak ty właśnie załatwiłaś te wejścia.
- Młody Firby.
- O Boże...! Co tym razem? Umówię się z nim, odwiedzę go, napiszę, co? -  Niesamowite było to, jak bardzo ten chłopaczek mnie wielbił przez te wszystkie lata. I nie przeszkadzała mu moja pogarda.
- O wszystkim się właśnie dowiesz w trakcie pisania, cóż...
- A jednak cię nienawidzę, kochana.
 Czyżby po trupach do celu?

Steven

- Kurwa, ja wiem, że wiesz!
- Wyobraź sobie, że nie miałem okazji wypytać o historię znajomości.
- Okazja na co innego była, pewnie.
- Postaw się na moim miejscu, człowieku.
- Zrobię to w praktyce, Joe, zaufaj mi. - Boże, dlaczego on nigdy nie mógł dla mnie nic zrobić?

* *** *

Proszę o komentarze, dla odmiany!

Facebook?