VI: Anthony, Anthony, krwawe wzory

Prawdopodobnie najbardziej komercyjna rzecz, jaką napisałam.

Stworzyłam nową (niezobowiązującą) zakładkę w nawigacji, nazywa się ,,wspomnienia?'' i przedstawiam Wam jej pierwszy człon - dusza natchniona, wspomina przez deszcz

Rozdział sam w sobie chciałabym zadedykować Rocky, której kłaniam się za takie komentarze! - i zapraszam :)

* *** *

,,Love remains a drug that's takes high and not the pill

But did you know that when it snows

My eyes become large

And the light that you shine can be seen?''

***

Leandra

wrzesień, 1984r.

 Nie mam za wiele do powiedzenia w tej sprawie, nie wiem, co się stało i jak, ale ja znów siedziałam na skraju wanny w łazience w swoim mieszkaniu, tym razem w Nowym Jorku, nuciłam jakieś posklejane fragmenty ,,All I Want'' i znów patrzyłam na pierdoloną Madeline Wakeford, która stała przy moim lustrze i majstrowała z anielską precyzją coś przy swoich rzęsach. Minęło dziesięć lat, dokładnie dziesięć lat temu ten sam teatrzyk miał miejsce w Bostonie. Ona robiła się na bóstwo dla sierot z Aerosmith, co robiła teraz? Dokładnie to samo, chociaż za tym drugim podejściem ja patrzyłam na to nieco inaczej, a w jej zachowaniu i zaangażowaniu też było coś odmiennego. Nie wiedziałam jeszcze tylko, o co w tym chodzi.
- Dee... - zaczęłam niepewnie, świdrując ją wzrokiem.
- Wyglądam jak dziwka...? - odpowiedziała po chwili, mrużąc lekko oczy i przypatrując się sobie dokładnie w lustrze.
 Zaśmiałam się, byłam zaskoczona, że jeszcze o tym pamiętała. Chociaż, przecież zdawałam sobie sprawę z tego, co kodował jej mózg.
- Nie, właśnie nie. Wyglądasz dobrze, mówiłam ci, że ten...gorset...no, ta góra będzie dobra. Mniejsza lepsza.
- Ale mniejsza właśnie jest...
- Miało być ponętnie, to jest. Cycki masz podkreślone? Masz, więc cicho i się mnie słuchaj, ja wiem, co mówię.
- Dobra, dobra! - Uśmiechnęła się i uniosła ręce w obronnym geście, po czym spojrzała po sobie. - Mogę tak iść?
- Wyglądasz dobrze, Dee. Biorąc pod uwagę, że idziesz powspominać później...to jest idealnie, wystarczy, że na ciebie się popatrzy i widać, że będzie co wspominać...no, tak.
- Jaka ty jesteś wredna...
- Ja tylko mówię prawdę, ale wiesz, że pozytywną! Dobrze jest, kochana, dobrze jest... - Stanęłam obok niej i popatrzyłyśmy w swe odbicia. Ona w tym czarnym topo-gorsecie i jasnych, podziurawionych jeansach, wchodzących w wiekowe kowbojki z przetartej skóry, we włosach specyficznie nastroszonych i z przenikliwym spojrzeniem, nieustraszonym? I ja, w przerobionej amatorsko koszulce Scorpionsów, wsadzonej w obcisłe ciemne rurki, z artystycznym nieładem na głowie i ze spojrzeniem zdecydowanie niepewnym. - Idziemy?
- Boże, pewnie...! - Wyszła z łazienki, a ja za nią.
 Opuszczając potem mieszkanie, zaczęłam się zastanawiać nad istotnym faktem: co sprawiło, że ja po raz drugi dałam jej się wciągnąć w to muzyczne bagno. Co ja tam miałam w ogóle robić...?


Steven

- Kurwa, koniec, do grudnia koniec, nic nie gram do grudnia, teraz tylko relaks i ta...
- Szampańska zabawa?
- Tego szukałem, Joey, właśnie.
- Ja wiem.
- No, ale koncert koncertem, gdzie jest ciąg dalszy... - Stałem wraz z Kramer'em oparty o jeden z pierdyliarda stolików w tej dziczy zwanej backstage'm i rozglądałem się dookoła, szukając słynnego dalszego ciągu. Przecież zawsze jakiś się pojawiał, dziewczyny, które jakimś sposobem dostały wejściówki, dziewczyny, którym czasem ja je dałem za ładny uśmiech, ewentualnie coś jeszcze. Skoro miałem takie możliwości i przywileje, dlaczego miałbym nie korzystać? Który facet by z nich nie korzystał, nie oszukujmy się.
 Kręciło się wokół nas tak wielu ludzi, że sam nie wiedziałem, skąd i na co ich aż tylu, rozpoznawałem tylko swoich z zespołu i na dobrą sprawę, to tyle mi wystarczało. Stałem tak nadal zapatrzony gdzieś przed siebie, szukający jakichś złotych okazów, aż ktoś, Tom, rzucił we mnie ręcznikiem. Posłałem mu sztuczne, pogardliwe spojrzenie, po czym przetarłem twarz swoim podarkiem.
- Tylko ja mam wrażenie, że dziś wyjątkowo świeci tu pustkami? - spytałem i oddałem mu ręcznik w taki sam sposób, w jaki go otrzymałem.
- Nie, no właśnie ja też mam wrażenie, że nic dla ciebie dziś tutaj nie ma.
- Może już wszystkie mają mnie dość?
- Może...
 Cisza. Poważnie?!
- Tom, kurwa, czy ty się słyszysz? Mnie? Dość? Kobiety? - Spojrzałem na niego z zażenowaniem, oczekując jakiejś riposty, ale jej nie otrzymałem. Blondyn jakby prześwietlał kogoś wzrokiem, dlatego ja nie czekałem długo, by pójść jego śladami i nie pożałowałem. A przynajmniej tak mi się wydawało.
 W naszym kierunku zmierzała długowłosa brunetka z całkiem przyzwoicie uwydatnionymi elementami kobiecego piękna. Jej krok był szybki, energiczny i pewny siebie, co od razu zaświeciło w mojej głowie czerwoną lampkę, mówiącą: to jest dobre. Czerwoną jak jej usta, zresztą.
- Cześć. - Uśmiechnąłem się, kiedy stanęła w końcu przede mną i Hamiltonem. - Już się martwiliśmy, że nikt miły nas nie zaskoczy, a tu taka niespodzianka...
- Miło mi to słyszeć, panie Tyler. - Odwzajemniła gest i zmierzyła mnie wzrokiem, potem blondyna. Popatrzyłem znacząco na Toma, ale ten wyglądał na dziwnie zmieszanego. - Ale ja nie do panów.
- Jak nie...
- Hej, my się nie znamy? - wypalił nagle Hamilton, a ja poczułem się zupełnie zdezorientowany. Nie do nas? Znamy się? Kurwa, on z nią spał? Skąd niby...?
- Można tak powiedzieć. - Pokiwała głową, a w jej oku zabłysnęła niewielka iskiereczka. Czyżby jednak coś...? - Dziesięć lat temu...
- Boston!
- Jaki, kurwa, Boston? - fuknąłem pretensjonalnie, ponieważ rozmawiali przy mnie z dziwnym podekscytowaniem, a ja nie miałem pojęcia, o co im chodzi.
- Tyler, pamiętasz tego Francuza z Bostonu? Od klubu.
- Boston z Francuzem od klubu...
- Taki spory dom z ogrodem...
- Ja pierdolę, nie wiem...
- Dziewczyna... - Stanął obok niej, po czym ryknął - DEE!
- Dee...nie, nic...kurwa, szesnastka! - Wróciło do mnie! Rzeczywiście, była kiedyś młoda panienka, która sprzedała nam fałszywe dane i uszło jej to na sucho, wkurwiła Perry'ego, nas rozczuliła i zniknęła na dziesięć lat...i teraz tak po prostu przed nami stała? - No, piękna, jeżeli ty dziesięć lat temu miałaś jakieś siedemnaście, rzekomo, to ile masz teraz, a ile mam ja?
- Czyli jednak jakoś wyszło, że nie byliśmy szczerzy. - Przekręciła lekko głowę i uniosła brew. Wyszło, ale ja i tak myślałem wtedy o koleżankach, mhm.
- Jak widać, z nami się tak nie gra. Dee.
- Och, no przepraszam bardzo, w takim razie...
- Wybaczam. - Położyłem jej rękę na talii, zdając sobie po chwili sprawę, że coś takiego chyba już rzeczywiście miało miejsce. Ale że wtedy na tym poprzestaliśmy, to dlaczego nie wykorzystać by tak drugiej okazji? - Chociaż niezupełnie...
- Powiedziałam, że tym razem niezupełnie do was?
- A jaśniej?
 Wyswobodziła się z mojego nic nie znaczącego objęcia i stanęła znów twarzą w twarz, rozchylając lekko wargi, jakby niezupełnie wiedziała, co powiedzieć. Patrzyła mi prosto w oczy, nawet nie mrugała, co po pięciu sekundach zaczęło mnie przerażać, więc uznałem, że ja spuszczę wzrok. Lecz nim to zrobiłem, znowu zobaczyłem tę zabawną iskierkę. Kolejne wspomnienie? Ona wtedy patrzyła komuś tak w te oczy, żadna strona nie chciała odpuścić to dziesięć lat temu. Anthony?
- O niego ci chodzi, co? - Uśmiechnąłem się. Nie spodziewałem się takiego obrotu akcji, ale zaciekawiłem się. - Jaskinia smoka to są te drugie drzwi na lewo, jak pójdziesz do końca...tam. Ale z tego niekoniecznie wyniknie coś dobrego. - Wskazałem jej kierunek, śmiejąc się cicho. - Za to ja czekam z otwartymi ramionami.
- Uwierz mi, że jest ktoś, kto by się skusił na twoją propozycję. - Czyli jednak miała jakieś zajebiste koleżanki! - I jakoś cię ona złapie jeszcze...
- Skoro ty tu jesteś, to ona jakoś też w końcu trafi. - Obserwowałem jak brunetka zbiera się do pójścia we wskazanym kierunku, aż nie wytrzymałem i pchnąłem ją lekko przed siebie. - Sio, i pamiętaj, że już mi powiedziałaś, że ktoś czeka, jak nie ty, jeszcze byś mi coś o niej powiedziała. Ewentualnie i ciebie i ją przyjmę...
 Nawet się nie obejrzała, pokręciła za to głową, idąc przed siebie, choć już mniej zdecydowanie i pewnie. Ale jedno już miałem gwarantowane: miała przynajmniej jedną koleżankę, która bez dyskusji nawiązałaby ze mną znajomość. I jedyne co wiedziałem, to Caroline, czy coś.
- Skurwielu... - Zaśmiałem się i poszedłem w przeciwną stronę, dołączając do Brada z Tomem, który jakoś nam wcześniej uciekł.


Joe

 Leżałem rozwalony na poniszczonej kanapie w pomieszczeniu robiącym za moją garderobę i trzymając w ręku szkło z whisky, patrzyłem błędnie przed siebie. Nie chciałem tego pić, chciałem zapalić, zioło najlepiej. Ale żeby to zrobić, musiałbym się ruszyć, a tego było chwilowo za wiele. Miałem dość, na scenie było zajebiście, ale czar trwał jakieś dwie godziny, potem znów rutyna i izolacja. Samotność była mi dziwnie na rękę, choć tylko moim zdaniem. Nie odczuwałem po prostu potrzeby jakiejkolwiek integracji z resztą zespołu, więc kiedy ktoś zapukał do drzwi, zalała mnie fala negatywnych emocji. Uznałem, że to zignoruję, a znów będę miał spokój. Jednak nie, pukanie znów.
- Kto. - Nie, to nie było pytanie. To było warknięcie, stawiałem, że zaraz usłyszę głos Tylera, ale nikt nie odpowiadał - Kto?! Steven, jeśli ty, to możesz od razu iść, kurwa.
- Nie Steven... - odpowiedział mi kobiecy głos, który słyszałem jakby przez mgłę. Na kobiety też nie było nastroju, zwłaszcza po koncercie i w takim miejscu.
- Dziwki mi nie są potrzebne, dajcie mi spokój.
- Tak się składa, że mi też nie są, więc mo...
- Kurwa, no to co jest... - Wstałem z kanapy i podszedłem do drzwi, szarpiąc za klamkę. Nie Tyler, nie panienki, więc kto? Ktoś z obsługi? Do mnie, po koncercie? Ludzie naprawdę jeszcze niczego się nie nauczyli?
 Kiedy otworzyłem gwałtownie drzwi i ujrzałem za nimi niską brunetkę, od razu chciałem je zamknąć z hukiem, w zasadzie prawie to zrobiłem, ale popatrzyłem na nią raz jeszcze i coś mnie powstrzymało. Konkretniej, to powstrzymała mnie jej noga, która momentalnie znalazła się pomiędzy framugą drzwi a nimi samymi. Dziewczyna syknęła cicho z bólu, po czym musiała ugryźć się w język i rzuciła mi mordercze spojrzenie.
- Czego?
- Odświeżyć dawne kontakty... - mruknęła, zaciskając dłoń na udzie. Zorientowałem się, że to ta zmasakrowana delikatnie przed drzwi noga, ale zignorowałem to, nie wiem jak. Brunetka wciąż na mnie patrzyła, więc i ja zrobiłem to samo, a wtedy odniosłem wrażenie, jakby to mnie ktoś zmiażdżył głowę. Jej spojrzenie było zacięte i nie mogłem się go pozbyć, patrzyła mi prosto w oczy jak w tarczę, w którą zaraz miała uderzyć ostra strzała. Czułem, że znam już to skądś, tylko... Odświeżyć dawne kontakty...
- Kurwa, nie...
- Myśl.
- Madis... - zacząłem, ale ona pokręciła przecząco głową. - Mad... Dee! Madeline. - I to było to. Przede mną stała kobieta, która X lat temu była dzieckiem, mogącym się teraz chwalić omamieniem wszystkich z Aerosmith. - Madeline...
- Anthony. 
- We...wejdź. - Odsunąłem się, a ona weszła bez słowa do środka, rzucając się na kanapę i kładąc na stoliku przed nią poszkodowaną nogę. Otumaniony usiadłem na stojącym obok stołku.
- Wszystkie kobiety traktujesz w taki sposób?
- Tylko specjalne, jesteś pierwsza. Wziąłem cię wcześniej za Stevena.
- No rzeczywiście można się pomylić.
- Co ty tu...
- Co ja tu robię? Nic, jestem. Mieszkam teraz w Nowym Jorku, więc czemu miałabym sobie odpuścić okazję zobaczenia was znów? Porozmawiania. -  Wzięła ze stolika szklankę z moim trunkiem i wypiła go od tak.
- Czekaj, w Nowym Jorku?
- Od wczoraj, tak w zasadzie, do tej pory mnie raczej w Anglii się szukało.
- No właśnie tak myślałem. - Patrzyłem na nią, nadal nie za bardzo pojmując, jak to jest, że znów się widzimy. - Nie sądziłem, że jeszcze cię kiedyś zobaczę.
- A w ogóle coś o mnie sądziłeś? - Że bym cię przeleciał, ale to było dawno. - Imię się udało zapamiętać.
- Mówiłem, że jesteś specjalna. - Uśmiechnąłem się dumnie i nalałem do szkła whisky. - Po co tu przyszłaś? Do nas.
- Udało mi się załatwić wejście tutaj, a że teoretycznie mieliśmy już przyjemność się poznać, to uznałam, że zobaczę sobie...jak się zmieniłeś. Zmieniliście, w sensie. - Zmieniłem?
- My jak my, ale ja ci mogę powiedzieć, że ty niewiele się zmieniłaś. Czas cię tylko uformował...
- Pamiętasz mnie sprzed dziesięciu lat, cwaniaku? Sądzę, że od tamtego czasu kilka innych panienek się przewinęło przez twoje życie. - Uśmiechnęła się z wyższością, jakby chciała mi powiedzieć, że zapędziła mnie w ślepą uliczkę. Nie ma wyjścia. A ja dlaczego miałbym się jej tak dać?
- Pamiętam, wyobraź sobie. Pamiętam, że miałem też wtedy ochotę dać ci w twarz za tę pewność siebie i gadanie. Doprowadziłaś mnie do szału, w tej swojej czarnej spódnicy... - Zmierzyłem ją wzrokiem. Nie miałem jej czego zarzucić tym razem. - Ale nieważne. Co taką dumną Angielkę zaciągnęło aż tu?
- Dumną Angielkę... - Zmrużyła oczy, a mnie to wystarczyło, by stwierdzić, iż połknęła haczyk i zaczęła mówić. Zaczęliśmy rozmawiać, powiedziała mi o tym swoim złotym Cambridge, promie. Piłem z nią tanią whisky, wlewała ją w siebie jak sok czy wodę. Ale nie miało to wpływu na jej gadanie, jedyne co, to ze szklanki na szklankę mówiła z coraz bardziej słyszalną prawdą w głosie. Denerwowała mnie, a z drugiej strony intrygowała, miała w sobie coś z Billie, coś z Elyssy i coś, czego jeszcze nigdy nie poznałem. Nie widziała we mnie członka Aerosmith, a kogoś jak...chuja, który miał się za lepszego od reszty. Nie widziała we mnie bożka czy herosa. Ale jak przyszła do mnie po dziesiątej w nocy, wyszliśmy stamtąd koło dwunastej. Tylko po to, bym szedł z nią bez celu parkiem i nadal słuchał tego, o czym mówiła.

***

- No i właśnie sprzedałam ci historię mojego życia hobbystyczno-zawodowego - powiedziała, a zegar wskazywał wpół do drugiej. Wiatr śmiał nam się w twarz, kiedy siedzieliśmy tak na parkowej ławce i patrzyliśmy się przed siebie. Gdyby nie to, że poszła prawie cała butelka alkoholu, byłoby nam kurewsko zimno, ale na szczęście przewidziałem to wcześniej.
- Dlaczego mi ją opowiedziałaś?
- Bo miałam taką potrzebę. A że jedna moja przyjaciółka jest z innej bajki, a drugiej akurat nie ma chwilowo, to padło na losową osobę. Ciebie.
- Wiesz, ile lasek dałoby się pociąć za taką losową osobę? - To nie samouwielbienie, to jest czysty fakt, przecież powiedziałem jej szczerą prawdę.
- Wiem. Mam na to wyjebane.
- Piękne podejście... - Pokiwałem głową i popatrzyłem na nią, zrobiła to samo.
 I zapadła cisza. Przerwana po pięciu minutach czymś, co mnie rozczuliło. Nie spodziewałem się tego po niej. Generalnie, to był najdziwniejszy dialog w moim życiu.
- Zimno tu jest, w ogóle późno już, mam dość.
- Do domu pojedź.
- Nie wiem, gdzie mieszkasz. - Nie miałem pojęcia, czy ona powiedziała to naprawdę, czy to tylko moje wyobrażenia, ale coś takiego usłyszałem i uznałem, że...że nie stracę, jeśli jej pokażę.
 Tak też się stało, pojechałem z nią taksówką na drugi koniec miasta, gdzie stał dom, który jeszcze dzieliłem z Billie. Teoretycznie przynajmniej, praktycznie jej tam nie było, zostały tylko resztki rzeczy. Nas już nie było, więc kogo, kurwa, obchodziło, co ja robiłem w tym domu. Z kim. I po co. Tak naprawdę, to ciężko mi było przewidzieć wtedy, czy ja z Madeline będę się pieprzyć, czy przesiedzimy do rana w salonie, rozmawiając o niczym konkretnym, spijając cały zapas trunków, jaki miałem. Nie byłem w stanie jej wyczuć, miałem ją za czarnego barana, ale po sytuacji w parku stała się raczej potulną owieczką, lecz czarną.
- Ładnie to wygląda - rzuciła ospale, kiedy kierowaliśmy się w stronę drzwi frontowych. - Strasznie wielkie to jest, tak w ogóle.
- Wiem właśnie... - Otworzyłem drzwi i zaczekałem, aż wejdzie do środka, by potem wejść samemu i zamknąć je bez narażania kogokolwiek na kalectwo.
 Patrzyłem w milczeniu, jak przemyka wolno po salonie, potem kuchni, rozglądając się uważnie dookoła. Widziała pewnie jakieś pozostałości po mojej drogiej blondynce, ale nie pytała o nią. Może wyszła z założenie, że zepsułoby to atmosferę i miłą ciszę, którą ryzykownie przerwałem.
- Chodź na górę.
- Proszę?
- Byłaś zmęczona.
- A... Rzeczywiście. - Kiwnęła głową i podeszła do schodów, zaczynając się po nich mozolnie wspinać. A ja szedłem za nią, czując, że może zaraz spaść.
 Będąc już na piętrze, stanęła przede mną i znów spojrzała mi prosto w oczy w ten typowy dla siebie sposób. Ja zaś, patrząc tak na nią z góry, starałem się sobie wyobrazić, o czym może myśleć i czy o tym samym co ja. Wyręczyła mnie, zgadłem. Spadło jak grom z jasnego nieba. Nazywa się to żywioł i jest nieprzewidywalne. Wydało mi się aż nienaturalne w tym przypadku.
- Chcę z tobą spać.
- To nie pro...
- Chcę się z tobą kochać. - Gdzie był wtedy grunt spod moich nóg? Nie wiem.
- To jest poważne stwierdzenie...
- Wiem. Nie bój się mnie. - Uśmiechnęła się, a ja po tych słowach naprawdę zacząłem się bać.
 I zacząłem ją całować, prowadząc przy tym do sypialni, w której to ona mnie powaliła na łóżko, przejmując kontrolę nad wszystkim. Mnie to było wówczas bardzo na rękę. Stopniowo pozbywaliśmy się z siebie ubrań, może niezupełnie świadomie, ale za to z pasją i skupieniem. Całowała i tuliła się tak, jakby chciała mnie pochłonąć, jakby bała się, że to wszystko zniknie.
- Chcesz się kochać tak bez miłości? - mruknąłem jej do ucha.
- Miłości nie ma... - odparła z powagą.
- Dokładnie...
 A zatem kochaliśmy się bez miłości, robiła to tak, jakby był to jej pierwszy raz i równocześnie ostatni. Po części to prawda, był pierwszy, w co ciężko było mi uwierzyć. Przekazała mi tamtej nocy niesamowicie dużo ciepła i czułości, miłości, w którą nie wierzyliśmy. Pragnęła mojej bliskości jak tlenu, widziałem to, czułem. Całując ją po szyi, czułem, jak kurczowo łapała moje włosy. Czułem potem jej paznokcie, wbijające się w moje plecy, zostawiające na nich nieco krwawe wzory.
 Dała mi wszystko to, czego sama łaknęła, a ja nie byłem w stanie jej tego oddać. Po prostu nie.
- Anthony... - powtarzała co chwilę. To też było ostatnim jej słowem, nim zasnęła.
 Nim zasnęła wtulona we mnie, oddychająca ciężko, ciepło. Patrząc na nią wtedy, chyba zdałem sobie sprawę, że miłości może naprawdę nie być.
- Madeline... 

* *** *

Proszę o kilka słów w komentarzu, naprawdę. Dziękuję z góry.