III: ''Świat'' zaczynał się za oceanem

Skakać z roku na rok będziemy jeszcze przez dwa rozdziały, w piątym wejdziemy w rok '84 i sądzę, że na nim już przyhamujemy.

* *** *
,,Well, it just goes to show things are not what they seem

Please, Sister Morphine, turn my nightmare into dreams

Oh, can't you see I'm fading fast

And that this shot will be the last''

***

Leandra

czerwiec, 1978r.

 Czerwiec od zawsze był dla mnie miesiącem dziwnym i zawsze coś zmieniał. To znaczy ''zawsze'' od czterech lat. A od pieprzonych ośmiu widziałam swoją przyjaciółkę tylko dwa razy, łącznie pięć tygodni. Jakie to było dziwne, prawie tak samo jak nawiązanie korespondencji listowej z Jasperem Axonem, ale do tego jeszcze wrócę.
 Kiedy w siedemdziesiątym czwartym Dee przyleciała do Bostonu, wystawiając przedstawienie, w które zaangażowała zarówno niczego nieświadomych chłopaczków z Aerosmith, jak i mnie, myślałam, że nie ma dla nas przyszłości. Pomyliłam się wtedy, była przyszłość, wszystko się unormowało. Madeline była tamtego czasu niezwykle wycwaniona i kiedy miałam to trzynaście lat - nie dawałam sobie z tym rady. Ale stało się coś, czego nie przewidziałam. Udzieliło mi się. ,,Lonesome Crow''*, płyta, którą dostałam od niej na urodziny, przestawiła mi tok myślenia i odurzyła mój mózg do końca życia. Słuchając po nocach tych przedziwnych kawałków, bałam się, że mam schizofrenię. Docierały do mnie niezidentyfikowane dźwięki, głosy, wycie, hałasy...nie wiedziałam czasem, skąd to. A to była po prostu muzyka Scorpionsów. Zespołu, który zaczął mnie ogarniać i oddalać od wielkiej miłości, Beatlesów. Zepchnęli ich na drugi plan. Do siedemdziesiątego ósmego miałam już sześć ich albumów, w czym jeden koncertowy, a miłość do nich uświadomiłam sobie podczas słuchania ,,Virgin Killer''. To było chwilę moją aspiracją, ja chciałam zabijać dziewice. Poważnie.
 W czerwcu siedemdziesiąt sześć zjawiłam się z ojcem w Cambridge i zabawiliśmy tam dwa tygodnie. Włóczyłam się z Dee i Caroline po mieście, po parkach, ulicach, naszym osiedlu. Moje rodowite Angielki wręcz promieniowały wpływami muzyki, chyba tylko ona nakręcała je do życia, co mnie trochę przerażało i przerastało. W wyglądzie i stylu bycia Madeline było czuć wyraźnie artyzm Marianne Faithfull i wyzwolenie z męskością Patti Smith, interpretacja dowolna. Caroline natomiast poszła w coś, co kojarzyło mi się z tą damska nominacją Debbie Harry. A ja? A ja wzdychałam po cichu do Joni Mitchell i nie mówię tutaj tylko o jej głosie...no właśnie... Ale poza tymi babkami - one wzdychały nadal do Stonesów jedna, do Bowie'go druga, a wspólnie do tych sierot z Aerosmith. Chociaż Dee wciąż narzekała na ,,Rocks'', która jej zdaniem nie była płytą godną większego zainteresowania, przez co często wybuchały zabawne konflikty. A ja nadal nie wiedziałam, czym tu się jarać...
 Hej, ale ja dążę do Jaspera. Kiedy w siedemdziesiątym czwartym dostałam od niego pierwszy list, byłam co najmniej zaskoczona. Ale temat już mnie wkurwił, on był bardziej ciekawski od tych starych bab. A jednak wdałam się z nim w takie pisanie. Doprowadzał mnie do szału, pytał o rzeczy, o które pod żadnym pozorem nie powinien pytać, a ja odpowiadałam po swojemu, by się wyżyć.

27 czerwca 1978r.

Axon...

 Posłuchaj mnie uważnie, przeginasz już maksymalnie. Dokładnie cztery lata temu napisałeś do mnie pierwszy list (może i pierwszy w Twoim życiu) i już on zdążył mnie wyprowadzić z równowagi. I teraz odpisuję na Twój...wiesz który? Nie wiesz. Mam wszystkie Twoje listy w kolejności chronologicznej poukładane i ponumerowane na kopertach. Odpowiadam na Twój pięćdziesiąty piąty list, niesamowite. Ale dobra, Jasper...kurwa, tak nie będzie.
 Po pierwsze: na jakiej podstawie śmiesz mi wypisywać, że ''Ameryka mnie zepsuła''? Że ''jestem jak typowa Amerykanka''? I, co najgorsze, że ''uważam, że Anglicy są gorsi''?! Axon, co jest z Tobą źle? Dlaczego Ty tak twierdzisz? Na jakiej podstawie? Rozmawiałeś ze mną przez dwa tygodnie po latach milczenia! Nikt nie będzie mi wmawiał takich pierdół. Za nic, zwłaszcza taki tani margines społeczny jak Ty. 
 Po drugie: czy nie zapędzasz się czasem? Nie uważasz, że pytanie mnie poprzez listy, czy...czy Dee z kimś spała jest CO NAJMNIEJ NIETAKTOWNE?! Nie. Nie spała. O ja pierdzielę, skąd Tobie takie myśli... Nie uważasz,poza tym, że zatrzymała się wizualnie na etapie czternastu lat? Że wygląda tak samo jak wtedy, tylko...że teraz ma to zupełnie naturalnie? Chyba, że ją podejrzewasz o seks w wieku tych czternastu. Cóż, też nie. Aż takiej patologii nie było. 
 Po trzecie: dajże se siana z molestowaniem mnie pisemnie tym kabaretem muzycznym. NIE. Dobra, przyznaję, że kilka kawałków mają przyzwoitych, ale nie dręcz mnie nimi, nie przeciągnięcie mnie na swoją stronę. Mam swoje słabości. 
 Po czwarte: nie powiem Ci, dlaczego nie jestem już z Suzanne. Gówno Cię to powinno obchodzić, nie będzie kolejnej plotki, wystarczy, że się dowiedziałeś, że w ogóle z taką byłam. Boli Cię męska duma, co?
 Po piąte: ostanie...co miałeś na myśli, kiedy wspomniałeś poprzednio o... Że Caroline coraz poważniej myśli o przeprowadzce przez wielkie ,,P''? Dokąd? Dlaczego? Co chce robić?

Czekam na odwet, Axon, całuję (ech...),

Lea.

 Jedna spontaniczna decyzja Caroline miała wywrócić całe może życie do góry nogami, cholera jasna!


Jasper

sierpień, 1978r.

- Co ty w ogóle chcesz robić w swoim życiu, Wakeford?
- Chcę być.
 Dee, czwórka znajomych i ja pojechaliśmy tego wyjątkowo ciepłego dnia w miejsce, które robiło u nas za góry. W zasadzie to były wielkie, porośnięte takimi fioletowymi krzakami pagórki, ale ''jadę w góry'' brzmiało lepiej, więc tego się trzymajmy. Początkowo miałem tam jechać tylko ja, Stephen, Nicolas, Greg i Annie, ale wyszło, że niesforna Madeline nie ma co z sobą zrobić w sierpniową sobotę, więc załapała się na wycieczkę, co mnie jakoś tam pocieszyło, ponieważ ją lubiłem najbardziej z tego towarzystwa. I przy okazji mogłem ją podbudować, bo ostatnio było z nią naprawdę marnie. Chociaż, czego się mogłem spodziewać po takim ciosie, jaki dostała? Gorzej, że wiedziała o nim, ale nie dało się tego uniknąć.
 Siedziałem na jednym z licznej grupki kamieni na ''szczycie'' jednego z naszych malowniczych wzniesień, trzymając w ręku butelkę piwa i patrząc się przed siebie na Grega z Annie. Spuściłem głowę, po czym splunąłem na trawę. Dzień mijał wyjątkowo wolno, czwórka z nas się tylko integrowała, podczas gdy ja nie robiłem zupełnie nic. Razem z Dee. Ona ostatnio nawet nie ruszała się z domu.
- Ciężko ci jest, co?
- Jasper, a jak myślisz? - mruknęła znużona.
- Wiem. Tylko mnie zastanawia, dlaczego ty tak przeżywasz to wszystko, skoro byłaś chyba pierwszą, która wiedziała, że do tego dojdzie. Nawet jej tego życzyłaś.
- Po prostu...ona tutaj nie ma co robić. A skoro tam się dla niej znalazła taka propozycja roboty, jeszcze po znajomości...to dlaczego miałaby nie korzystać...? Zmarnowałaby się, pozostając w Cambridge. Anglii...
- Pierdzielisz, gdyby nie to, że młody Firby się w niej dalej nieszczęśliwie kocha, to jego matka by jej nie załatwiła tej pracy.
- Nie. Ona ją lubi i bez jego nieodwzajemnionego uczucia. Caroline zawsze była lubiana przez Firby'ch i dobrze o tym wiesz.
- Nieistotne, co ona ma w ogóle robić? - spytałem i odłożyłem pustą butelką na trawę, a sam przesunąłem się bardziej w lewo, robiąc miejsce zrezygnowanej brunetce.
- Mary ma tam tę wielką księgarnię plus sztuka i jeszcze antykwariat, co ciekawe. Potrzebują do niej ludzi, a ta nie ma zaufania do młodych-obcych. Więc bierze Caroline. Przecież ona zajmowała się im domem nie raz, nie dwa, kiedy wyjeżdżali. Chodziła z tym schorowanym psem na spacery. I dorabiała na tym. Dlatego Firby uznała, że ona będzie dobra na tę posadę. Tam. W Nowym Jorku. I...Caroline podłapała okazję. Sama jej doradziłam, żeby tak zrobiła. No i... I tak właśnie ona mi ucieka do nowego świata... Będzie żyć. Będzie mieć zajebistą robotę, miasto nie najgorsze. Jedzie.
  I cisza. Mówiła z takim dziwnym przejęciem. Nie była zazdrosna, była podekscytowana i dobita równocześnie. Miałem wrażenie, że wiem, skąd się to bierze, ale jeszcze nie chciałem wyciągać pochopnych wniosków. Podszedłem do sprawy dobrą metodą: nie cofałem się, tylko do przodu.
- A gdzie będzie mieszkać? Wynajęte ma coś? Ma kochanka nowojorskiego?
- Aż ty zabawny jak zawsze...nie. Mary ma tam spore mieszkanie, dwupiętrowe. Na dole ma wynająć jej jeden pokój. To znaczy nie wynająć, ale...ona tam będzie mieszkać. Jest przecież jak bratanica dla niej. Dosłownie. Da sobie radę... Poza tym, ma dwadzieścia jeden lat...już.
- Wiesz, to powiem ci, że życie jej się ładnie zapowiada. Ciekaw tylko jestem, czy na miejscu też tak cudownie się okaże, ale tego jej życzę. Może jej chociaż wyjdzie. - Uśmiechnąłem się lekko i spojrzałem przed siebie. - I znowu cię zostawiają, Wakeford.
- Znowu... Teraz to już zupełnie mnie zostawiają. Wszyscy mi za ocean uciekają. A ja tutaj. Z tobą. Siedzę... Nawet moi rodzice chcą do Stanów.
- Pieprzysz.
- Nie. Poważnie mówię. Chcą tam lecieć, nagle wszyscy chcą, Lea rzuciła tego zarodek, Caroline podłapała i wszyscy stąd wyjeżdżają.
- Co twoi starzy chcą robić w Ameryce?
- Dokładnie to samo co tutaj. I w zasadzie to jest pewne już, że jadą.
- Czekaj, już? Szybcy są.
- Pół roku rozważają, od dwóch miesięcy pewne.
- Co ty nic nie mówiłaś?
- Nie było mi po co robić szumu.
- Zabierasz się z nimi w takim razie, co?
- A skąd. Nie ma opcji. Nie chcę. Zostanę tutaj, w domu. Póki mam pracę jest okej. Daję radę. Jak sama sobie nazbieram i uznam, że tego chcę, polecę. Tam czy gdzie indziej - powiedziała cicho i popatrzyła na mnie z błyskiem w oku. Nie sądziłem, że jeszcze w sobie to ma. Ten błysk to było marzenie, od paru lat Dee żyła specyficznym trybem. Nie marzyła, dla niej każdy dzień był pierwszy. Codziennie poznawała od nowa i na nowo to samo. A wtedy wskoczyła na nowy etap. Nie miała już wszystkiego.
- Zmieniłaś się, Madeline - odparłem i spojrzałem na swoje blade, chude ręce. Kości. - Myślałem, że zatrzymałaś swój rozwój już parę lat temu. Za szybko przerobiłaś pewien materiał i się zatrzymałaś. A ostatnio coś się znów odblokowało. To jest chyba stąd, że twoja siostrzyczka wyjeżdża. Wylatuje. Już nie będzie z kim zarywać z nudów do chłopaków. Nie będzie z kim takich parapetówek robić. Z kim słuchać muzyki. Będziesz kończyła szkołę i...co? Nadal pracowała u White'ów, sprzedając różne kolorowe pierdoły na półki w salonach i swoje obrazki?
- Może. Nie wiem. Skończę szkołę, jak się wyrobię z uczeniem. Posiedzę tu chwilę. Może się ustatkuję. Może wyjdę za mąż. Może do końca życia będę sprzedawać te twoje kolorowe pierdoły. Może do końca życia będę z tobą rozmawiała o takich sprawach. Nie wiem, Jasper. Chcę po prostu...być. Może będę więcej malować. Rysować. Nucić. Sama. Moja przyszłość to jest czarna dziura, Axon. Zupełnie jak twoja. Nie grasz już?
- Gram, gram, ale czekaj... Zaskakujesz mnie. ,,Skończę szkołę, jak wyrobię się z nauką'', zajebiste podejście. Ale...tak szczerze. Naprawdę nie masz żadnych planów z Caroline? Na pewno coś macie. Musicie, kto jak kto, ale wy tak. A Lea? Przecież ona w Nowym Jorku jest. Rodzice... Aż tak zależy ci na niezależności? - Zapaliłem papierosa i zaciągnąłem się nim. Słońce zaczynało powoli zachodzić, Staphen z resztą poszli w dół. Poczekają.
- Młody, ja mam z nimi swoje układy. I tyle ci wystarczy. Jest to związane z tym i z tym, ale to są moje i ich sprawy, tak? I nawet nie pisz, by ci Lea cokolwiek podpowiedziała, bo nie ma opcji.
- Skąd ty, kurwa, wiesz, że ja z Leą piszę?
- Jasper! Lea jest moją przyjaciółką od blisko osiemnastu lat! Ty naprawdę myślisz, że mi nie wysłała listu z zażaleniami dotyczącymi twojej osoby?
- Co ci tam... - Wytrąciło mnie to z równowagi, dlaczego ja nie pomyślałem, że przyjaźń lasek różni się od facetów?! Na pewno jej o wszystkim powypisywała, na pewno. Nie było innej możliwości. Byłem kretynem.
- Sądzę, że wszystko. - Wiedziałem! - I nie musisz się nigdy więcej już martwić o moje dziewictwo, kochany. Jestem czysta jak łza, choć może nie wyglądam na taką od dobrych paru lat, rozumiem. Ale wierz na słowo mi oraz swojej korespondencyjnej bratniej duszy. - Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na moje ręce. Jej kolej. - Axon, muszę cię o coś spytać.
- Dajesz.
- Dlaczego ty to robisz?
- Dee, ja... - I poddałem się. Nie było sensu jej kłamać, i tak by nie uwierzyła. Jako jedyna ze wszystkich wiedziała, jak mają się moje sprawy osobiste, czyli narkotyki. I mnie nie wydała, nawet pomagała, ale nie miała do mnie sił. Ja sam ich nie miałem, ale bardzo doceniałem to, co dla mnie robiła, chociaż w zasadzie nie wiedziałem, dlaczego to robi. Może naprawdę zostałem jej tylko ja, jak wspomniała kilka razy. A na pewno tutaj, w Anglii. - Bo ja nie chcę przestać. Ja nie mam po co przestawać. Nie uczyłem się, nie robiłem nic. Nic, poza graniem na tym pierdolonym basie. Jako dzieciak wierzyłem, że coś z tego będzie. A skąd. Z moimi nerwicami, wiecznym zmęczeniem i tym wszystkim...dla mnie nie było szans. To nie moja bajka, Dee. Biorę to i owo, bo nie mam absolutnie nic do stracenia. Kurwa, nic nie mam, bo wszystko spierdzieliłem już lata temu. Imponowali mi tacy kiedyś, a teraz mi wstyd za to wszystko. Hadley zawsze mówiła na mnie, że jestem jak śmierć. I teraz wiem, że ma rację i zawsze miała. Leandrę doprowadzam do szału i dobrze o tym wiem, ona mną gardzi. I tylko ty ze mną tak siedzisz.
- Zabijesz się.
- Ja już jestem martwy. - Machnąłem ręką i wcisnąłem peta do butelki po piwie. Powiedziała dwa mocne słowa, zabolały mnie trochę, chociaż ja sobie zdawałem z tego sprawę. - Ja nie dociągnę bardzo daleko, ale mogę przyznać, że nie żałuję w sumie tego życia. Miałem...mam wokół siebie jednak dobrych ludzi. Zjebałem sobie przyszłość, fakt. Ale niech chociaż pocieszę się chwilami. Dobrymi, które mam na przykład teraz. Tak z tobą. Inne wciągam albo wstrzykuję, jak mam. Tak to jest, Wakeford.
 Patrzyliśmy na siebie chwilę w milczeniu. Patrzyła w moje martwe oczy, osadzone głęboko w martwej twarzy. Przysłonięte przez suche, jasne włosy. Słoma. Nie bała się patrzeć ludziom w oczy, nie spuszczała wzroku. A ja nie potrafiłem tak. Widziałem tylko jej przerażająco aż wydatne kości policzkowe, podkreślone jakimś kobiecym kosmetykiem, którego się tam używa. W końcu się odezwała. I dzięki za to.
- Axon, po tych wszystkich latach ja jednak stwierdzam, że ty nie jesteś zły i popsuty. Jesteś pogubiony. I nikt ci nie pomógł, kiedy to miałoby sens. Matka z ojcem zawsze jakby z innego wymiaru, a brat się pogubił przed tobą i cię w to wciągnął. A my z dziewczynami się śmiałyśmy z tego.
- A ja i tak za wami latałem.
- Tak jest. I teraz Lea jest w Nowym Jorku i czeka na swoje studia. Pani psycholog. Caroline leci za tydzień, też tam. Najważniejsza, zaraz po Mary, w takim kulturalnym gmachu, ja...
- Ty też niedługo stąd wybędziesz i znajdziesz sobie dobrą fuchę. A ja zostanę. Jak Bóg da.
 Nie wiem, co takiego stało się, kiedy to powiedziałem, ale jej oczy się zaszkliły, a ja po raz pierwszy byłem świadkiem zjawiska... Że ona, kurwa, okazywała emocje. Poleciała jedna. Łza. Łza Madeline. Z mojego powodu?
- Jasper, to jest niesamowite, że ty nigdy nie straciłeś wiary. To jest niesamowite, że ty mimo tego całego syfu, wszystkiego... Ja...
- Wiem. To znaczy... Nie. Nikt u mnie nie wierzy...ł. Ja jakoś tak... Nie wiem sam, dlaczego. Wierzę i już. Nie umiem inaczej. Ty rozumiesz.
- Ja rozumiem, ale jest to dla mnie niepojęte. Ja pierdzielę... - Przyłożyła sobie rękę do czoła i zaczęła się śmiać.
 A potem mnie przytuliła, chociaż do tej pory nie wiem, czy mój chory mózg nie dopowiedział sobie tego elementu. Zdiagnozowano mi jakieś defekty z psychiką, więc to niby było możliwe. Ale jednak stało się naprawdę.
- Dobra, pierwszy raz w życiu nie wiem...co mówić! - Śmiałem się. Niesamowite. Szczerze się śmiałem. Coś było na rzeczy, szedłem o zakład, że tak. Ale ktoś musiał jednak zejść na ziemię. - Wakeford, teraz mnie posłuchaj.
- Słucham! - krzyknęła z entuzjazmem. Puściliśmy i wstaliśmy z kamienia, stojąc już na przeciwko siebie.
- Wiesz, że twoje miejsce też nie jest za ladą jakiegoś jebanego sklepiku?!
- Wiem!
- Wiesz, że na ciebie ktoś czeka i będzie zaraz czekał za wodami?!
- Wiem!
- Wiesz, że twoje miejsce nie jest tutaj?!
- Wiem!
- Wiesz, że jesteś osobą, która zasługuje na życie?! ŻYCIE?!
- Wiem!
- Wiesz, że nasza ekipa gnije przy aucie i czeka na nas dobre półtorej godziny?!
- Wiem!
- Wiesz, że po ostatnim pytaniu, które zaraz ci zadam, lecimy do nich najszybciej jak się da i ja będę pierwszy?!
- Wiem, że czekają, ale ja będę pierwsza!
- Wakeford, wiesz, że ja kurwa jestem w tobie zakochany?! - I rzuciłem się biegiem dróżką, wiodącą w dół i zostawiłem ją samą. Nie wiedziała tego. Ale co mi szkodziło jej powiedzieć? Raz się żyje, a ja... A, kto wie, zresztą.
 Już wiedziała. Jednak zdaję sobie sprawę, że ona nigdy mnie nie kochała.
 Kochała innego.

***

13 września 1978r.

Kochana Caroline!

 Czekam i czekam, żebyś mi napisała, jak jest, jak się sprawy mają i czy już spotkałaś jakiegoś dobrego faceta, naturalnie! Jakbyś mi jakieś zdjęcia wysłała, cokolwiek, zajebiście chcę zobaczyć, jak to wszystko wygląda z Twojej perspektywy. Przepraszam, że piszę tak o wszystkim w kupie, ale nie mam czasu, ani kartki większej nie mam, żeby to rozdzielać. Moi rodzice się naprawdę przeprowadzają TAM. Rozpoczęłaś amerykańską kolonię. Na stare lata dla nich, o Panie. Tyle, że coś za Nowy Jork, nie chcą centrum. Ale mówią, że wszyscy tam nagle pojechali, to i oni chcą ,,Nowego życia''. A, niech jadą! Ja sobie dam radę. Caroline... Cholera... Ale ja nie wiem, co ze mną będzie. Życie mi się zupełnie rozerwało. Jestem w rozterce. I nie wiem, jak będzie. Seryjnie, ale po raz pierwszy raz w życiu nie wiem, co będzie dalej. Myślę o tym. Chyba się boję. Nie umiem bez Ciebie się czuć.

Odpisz mi szybko, potrzebuję tego. Całuję,

Twoja Dee. 

***

22 września 1978r.

Droga Dee...

 Tutaj jest pięknie. Tak jest. Ale tutaj jest...armagedon. Codziennie. Męczy mnie to miejsce, nienawidzę wychodzić najpierw z mieszkania, potem z pracy. Droga gdziekolwiek mnie zabija, dosłownie. Nie mam nerwów, a myślałam, że Cambridge to jest miasto. Trochę tragedia, powiem Ci. Nie mam siły, nie umiem się jeszcze przestawić. Brakuje mi Cię. Bardzo mi Cię brakuje. Musisz tutaj być. Też nie umiem bez Ciebie wyjść na prostą. Sama jestem. Ale przynajmniej mam dach i pieniądze.

Kocham, czekam,

Caroline.

Joe

lipiec, 1979r.

- Już sam nie wiesz, czego tutaj, kurwa, chcesz!
- Nie, ja wiem doskonale, tylko ty nie możesz sprostać! Nie da się wciąż stać w miejscu!
- Nie wszyscy muszą ci się podporządkować!
- Najlepiej by było, gdyby w ogóle nic nie trzeba, kurwa, mówić i wystarczyłoby się pokazać raz i po sprawie, co?! Ja wiem! Ale to nie tak działa!
- Pierdolisz już. Pierdolisz, nie da się tak, nie będę tak pracować, rozumiesz?! Nie dbam już o to, kim jesteś. Kimkolwiek byś dla mnie nie był, ja, kurwa, nie wytrzymam tutaj dłużej! Nie da się tak!
- W takim razie wypierdalaj, poradzimy sobie bez ciebie! Powodzenia, przyjacielu! Kurwa, idź! Idź do tej swojej wywłoki i zaszyjcie się gdzieś razem, życzę ci szczęścia na nowej drodze życia!
 Darł się jeszcze długo. Potem coś poszło. Coś się potłukło. Nie wiem, waliło mnie to. Po prostu wyszedłem. Z nim się nie dało już dogadać, pracować. Zespół leciał w dół, a ten się za bardzo wznosił.
 I to był czas, żebym rzucił to wszystko w cholerę. Skończyłem. Zamknąłem tamten chory rozdział.
 Taki żałosny wyścig szczurów nie był dla ciebie, Anthony.

* *** *

* - obywatelskim obowiązkiem nas WSZYSTKICH jest chociaż raz w życiu przesłuchać pierwszego albumu Scorpionsów, mili państwo!
 Chcę Was tylko prosić o kilka słów, komentarz. Jest to dla mnie bardzo ważne, także dziękuję z góry :)