II: Czy w pudełku z pączkami jest serce Dee?

Ogłoszenia parafialne zostawię sobie na koniec, a tutaj chciałabym złożyć serdeczne gratulacje pani Carli za pewne trafne spostrzeżenie (popłakałam się prawie, dziękuję). Otóż... Dee i Lea w poprzednim rozdziale nie wyszły na dwór, ani na zewnątrz...wyszły na POLE - zdemaskowano mnie!

* *** *

,,Love is blind

And love deceives you

You came along and captured me

Now I’m a prisoner of your eyes''

***

Dee

czerwiec, 1974r.

 Maj w siedemdziesiątym czwartym okazał się być miesiącem równie trudnym jak sama moja osoba w wieku nastoletnim. Wróciliśmy później niż myślałam, bo dopiero w czerwcu. Benjamin Firby, bliski znajomy mojej rodziny (nie tylko, zresztą), który rezerwował mojemu tacie i mnie bilety lotnicze do Stanów i potem do Anglii, pomylił terminy. Zamiast dwóch tygodni wypadły trzy, choć cena nic się nie różniła, a to z kolei wyjaśniało standard samolotu, którym tłukliśmy się blisko osiem godzin. Chociaż plusy też były, przykłady? Wracałam z ojcem, z którym kontakty miałam lepsze jak z mamą, a takie wspólne trzy tygodnie zbliżyły nas jeszcze bardziej. Dalej, on przespał praktycznie cały lot, a ja w końcu miałam chwilę spokoju i mogłam przemyśleć kilka spraw, które stały się istotne po mojej bostońskiej wizycie. Tak, chodziło o Leę. Trochę nam się podburzyły relacje i z dnia na dzień coraz bardziej zdawałam sobie z tego sprawę. I zdawałam sobie sprawę, że to przez mnie. I przez pewnych gości, ale to już druga linia. Co prawda udało mi się później dojść z nią do porozumienia, udało nam się miło spędzić pozostałe dni i dałam jej prezent urodzinowy, po raz pierwszy od czterech lat dokonałam tego osobiście. Dostała ode mnie winyl zespołu, o którym nie miała bladego pojęcia. W siedemdziesiątym drugim wydali właśnie pierwszy album o wdzięcznym tytule ,,Lonesome Crow''. Chłopaki zaistnieli nam w Europie, nosili prostą nazwę - Scorpions. I byli Niemcami. W Ameryce to ich już w ogóle nikt nie znał, więc wyszłam z założenia, że mogłabym ich Lei przedstawić, ileż można wałkować nudne kawałki ulizanych Beatlesów, ludzie! Wracając do domu, nie wiedziałam, czy przyjaciółce spodobał się mój prezent, bo chciałam, by posłuchała ich sama, beze mnie. A zatem termin przypadał na pierwszego czerwca, którego właśnie opuściliśmy Boston. Czułam się wtedy jak najszczęśliwsza dziewczyna na świecie, spotkałam, pogodziłam się i leciałam właśnie do domu, gdzie czekała już na mnie moja Caroline. Czekała na mnie i moje wieści, o tak...!

***

- Mam tutaj dla ciebie niespodziankę, zapomniałem ci wspomnieć wcześniej - powiedział mój ojciec, kiedy przemierzaliśmy płytę lotniska London-Stansted i uśmiechnął się do mnie ciepło. - Pomyślałem, że miło ci będzie, kiedy wrócisz wreszcie do domu w towarzystwie kogoś, kto nie jest trującym ci rodzicem.
- Ej, wiesz, że przecież mi wcale nie trujesz, tato! - Odwzajemniłam uśmiech i zarzuciłam na siebie długi, czarny sweter. Och, poczułam właśnie ten klimat, klimat swojej Anglii. Był początek czerwca, godzina za pięć osiemnasta i nie było widać nic, za wyjątkiem stada pokłębionych chmur koloru właśnie mojego odzienia. Pięknie. - A co za niespodzianka?
- Skoro powiedziałem o niespodziance, to chyba można się domyślić, że ci nie zdradzę teraz, co to, sama zaraz zobaczysz.
- Było mi nie mówić! Teraz będę się niecierpliwić. Chyba, że mi powiesz, z kim wracamy do domu... Kto nas zawiezie do Cambridge? Też Ben?
- Tak jest, on nas przywiózł, on odwiezie.
- Jechał specjalnie po nas prawie do samego Londynu?
- Nie, ale akurat wczoraj jego żona poleciała do Nowego Jorku, więc on został na noc u szwagra, właśnie w Londynie i dziś może nas zabrać z powrotem do domu. Złoty przyjaciel, na niego zawsze można liczyć... - I tutaj właśnie tata zaczął znowu opowiadać o swojej braterskiej relacji z trzydziestodziewięcioletnim Benjaminem. Znów przypomniał mi, że poznali się jeszcze w szkole, że mogą na sobie polegać... Paplał mi tak przez ponad pół godziny, słuchałam o tym podczas sprawdzania paszportów i potem odbioru tych nieszczęsnych walizek. Gdyby nie fakt, iż był moim ojcem, pewnie bym mu przerwała, ale tatę ceniłam sobie bardziej niż chyba wszystkich ludzi na świecie, wiec słuchałam, by było mu przyjemnie. Na mamę tutaj akurat nie miał co liczyć.
 Kiedy trafiliśmy w końcu na ostatnią prostą, czyli centrum budynku lotnika i drogę wiodącą centralnie do drzwi, emocje wzięły górę. Chciałam skakać, piszczeć, płakać, krzyczeć, wszystko. Nie zrobiłam nic, stanęłam jak wryta, zasłaniając usta dłońmi, dosłownie jak w tych wszystkich filmach! Nie sądziłam, że naprawdę można tak zareagować, ale przecież przede mną stała sama...
- Caroline! - wrzasnęłam i rzuciłam się pędem w jej stronę, targając za sobą niezdarnie walizkę. - Boże, Caroline, a co ty tutaj robisz?!
- No jak to co?! - Wyciągnęła ręce w moją stronę i czekała, aż w nie wpadnę, co po chwili się stało. - Przyjechałam po ciebie, przecież muszę mieć pewność, że bezpiecznie trafisz do Cambridge i przecież masz dla mnie coś zajebiście ważnego!
- A ty skąd wiesz?
- W końcu mi napisałaś!
- Aaa, ty o tym mówisz. Bo mam coś jeszcze, ale to później. Dobra, bierz to szybko, bo mi już ciąży. - Nadstawiłam lewy policzek i odgarnęłam włosy na prawe ramię. Wróciła do mnie sytuacja ze Stevenem i...i resztą, co poprawiło mi nastrój jeszcze bardziej, w zasadzie w ogóle nie mogłam się teraz przestać śmiać. Po chwili przyjaciółka pochyliła się lekko i pocałowała mnie w dokładnie to samo miejsce, gdzie jedna z jej największych słabości. Potem spojrzała na mnie, a ja byłam w szoku, że jej oczy mogły rosnąć do takich gigantycznych rozmiarów.
- No to jesteśmy już kwita. - Uśmiechnęła się i przyłożyła sobie rękę do czoła. - Nie wierzę aż... Ale słuchaj, bo... - Odwróciła się raptownie w stronę wyjścia. - Bo twój ojciec i Ben stoją tam i chyba na nas czekają, więc chodź, a w vanie mi wszystko szczegółowo opowiesz, potem ja ci opowiem, co pasjonującego działo się u nas przez ten czas i to wszystko zrobimy podczas wpieprzania pączków, które kupiłam specjalnie na tę okazję.
- Widzę, że przygotowałaś się najlepiej jak tylko mogłaś! Boże, nie wiesz, jak mi brakowało ciebie i tej twojej pomysłowości, a o pączkach to ja od ponad tygodnia myślę, także z nieba mi spadasz, dosłownie! I mam dla ciebie świetne spodnie, tak w ogóle.
- Wróć, masz dla mnie spodnie?!
- Tak, tylko jak zjesz za dużo tych pączków, to będziesz mogła je komuś oddać.
- Spadaj, dzisiaj pozwolimy sobie na zapomnienie...
- To ile ty ich masz?!
- Całe pudło, Dee! Oczekałam się na ciebie prawie całe życie, tak czułam! Jak tylko się dowiedziałam, że Ben będzie jechał tu z żoną i potem z wami wróci, od razu się zgadałam z nim, że ja też jadę, nie mogłabym odpuścić.
- Jesteś... Oj, no właśnie to w tobie kocham!
 Zaśmiałyśmy się, po czym wyszłyśmy za moim ojcem a panem Firby'm z budynku lotniska i ruszyliśmy w stronę nowego vana służbowego naszego tymczasowego szofera. Czekała nas kilkugodzinna podróż do domu, a jak doskonale ja i Caroline wiedziałyśmy, najlepsze chwile, będąc nastolatkiem, spędza się w tyle takich aut, jakimi były cudze wozy.

***

 - Czyli mówisz, że ona ich w ogóle nie lubi? - Caroline spojrzała na mnie i wzięła z pudełka trzeciego pączka. Dobrze zrobiła, ponieważ ja jadłam już czwartego, tak swoją drogą...
 Dochodziła dziewiąta w nocy. Wracaliśmy do Cambridge. Mój tata, zajęty nawijaniem o Bostonie, siedział z Firby'm na jedynych normalnych miejscach, ja z przyjaciółką jechałam na tyłach, w tej części, w której przeważnie jeżdżą różne pudła, wożone przez Bena po połowie Anglii. A wtedy jedynym pudłem było to z pączkami, leżało spokojnie między nami i stopniowo stawało się puste. Nawet nie wiedziałyśmy, kiedy to znika, pochłaniałyśmy je prawie tak bardzo jak pochłonęła nas rozmowa. Caroline nie mogła wyjść z szoku, że powiedziałam jej, iż nasza Lea nie lubi Aerosmith.
- Nie lubi? Dziewczyno, ona nimi gardzi! Nie znosi ich, nie chce o nich słyszeć, ani ich wiedzieć...a po tej ich wizycie pod jej domem, to już w ogóle...
- Widziała ich na żywo na swoim trawniku i nie przemówiło to do niej? Nic? Ani trochę...?
- Ja też jestem zaskoczona, ale nic nie zaskoczyło. Mało tego, po tym wszystkim...ona ich znienawidziła do reszty. Pierwszy raz w życiu słyszałam, by ona tak przeklinała. Zmieszała ich z błotem równo i... - urwałam. I... Co? Co ja chciałam powiedzieć? Czyżby coś we mnie zaskoczyło? Chyba się gubiłam.
- I...?
- I ja mam wrażenie, że to ja doprowadziłam do upadku jej nikłej wiary w nich.
- Ty? To znaczy, myślisz, że to przez to, co mówiłaś?
- Tak, w zasadzie...jestem przekonana... Przeprosiłam ją niby, ale...ale sama nie wiem.
- Dee - powiedziała, odgarniając włosy za ucho i przyjrzała mi się uważnie. - Powiedziałaś tak, nie inaczej, ale ona też wiedziała doskonale, że ty grasz. Że ty mówisz takie rzeczy w jakimś celu. Zwrócenia uwagi, a przecież takie gadki zawsze ją zwracają. Nie możesz mieć pretensji o to do samej siebie. Poza tym, sama powiedziałaś, że ją przeprosiłaś, dałaś prezent, że było jak najbardziej w porządku, jak... Jak dawniej.
- Caroline, ja wiem. A ty wiesz, jaka ja jestem.
- Tak, wiem doskonale. I wiem, że przez najbliższy miesiąc będziesz się gryzła tym wszystkim, a ja będę cię wyciągać z dołka.
- Fakt, i za to ci dzięki. Ale z drugiej strony... Ty nie masz wrażenia, że posunęłam się za daleko?
- To nie było na poważnie. Znowu ci to powtarzam. Nie, nie uważam. Już nie rozpaczaj nad tym, bo jeszcze ci się serce za bardzo ściśnie, a za tym polecą i łezki, a że jest późno i nastrojowo do tego, proponuję zmienić temat, hm?
- No właśnie mi się ściska...
- Dee, to jest przez wrażliwość twoją i Lei, udziela się, zapomnij o tym...
- Moją wrażliwość? - zachrypiałam i położyłam się, podkurczając nogi, a głowę kładąc na udach starszej siostry. - Ja się boję, że moja wrażliwość ucieka... Z sercem.
- Kochana, ty masz serce. I ja ci to mówię, że masz je gigantyczne, chociaż ciężko opancerzone. Pamiętasz to określenie? - Uśmiechnęła się do mnie lekko, a ja odparłam, że tak. Pamiętałam, pisałyśmy kiedyś psychodeliczny tekst o masakrze  i tam to padło. To też była noc, pamiętam... - No, a skoro się ze mną zgadzasz, to ja ci mogę dać tu namiastkę tego serca.
- Tak? Jak niby? - W odpowiedzi wyjęła z pudełka przed ostatniego  pączka i położyła mi go na klatce piersiowej, zaczynając się śmiać. A ja, głupia, cóż miałam zrobić? Nie wiem. Jednak się pogubiłam.
 I zrobiłam to samo.


Steven

czerwiec, 1974r.

  Mijał nam kolejny miesiąc czegoś, co tak w miarę możliwości nazywałem ,,świetnością''. Ciężko było powiedzieć, co się konkretnie z nami działo. Były dwa albumy, parę chwytliwych kawałków, graliśmy od początku wszędzie, gdzie nas upchnięto, a upychano nas dlatego, że ludziom się to podobało. Tylko jeszcze jakoś tych pieniędzy, kurwa, nie było i nikt nie był w stanie powiedzieć nam, gdzie są. Co gorsza, żaden z nas nie za bardzo wiedział, jak można by zdobyć takie informacje, ale jakby na to nie spojrzeć...nikt do tego jeszcze wtedy nie dążył, to wciąż było zbyt świeże.
 Ale mniejsza z tym, nikogo takie sprawy nie obchodziły i nadal nie obchodzą. Siedziałem którejś czerwcowej nocy z chłopakami na mieszkaniu Joe'go i Elyssy, której akurat nie było i...i po dziś dzień błogosławię tamten czas u niego, a bez niej. Każdy z nas zajmował się zupełnie czymś innym, każdy teoretycznie był gdzie indziej, cóż zrobić? Takie mieliśmy życie. I mieliśmy akurat wtedy zioło, które było czuć już wszędzie, to było niesamowite. Perry akurat palił, siedząc na podłodze, oparty o łóżko i patrzył błędnie przed siebie, kiwając raz po raz głową. Nie wiem, gdzie i z kim był. Ale można było temat poprowadzić.
- Już odleciałeś? - Usiadłem obok i wziąłem stojąca obok niego butelkę jakiegoś taniego piwa, pociągając z niej łyk. - Kurwa, co ty pijesz?
- Nie wiem. Nie moje.
- Szukasz inspiracji w tym pieprzonym pokoju, że siedzisz jak wór i patrzysz?
- Nie. Tak tylko myślę.
- Za ukochaną tęsknisz, co? - Nie mogłem się powstrzymać od jadu. Nie, jeśli mowa była o wybrance jego serca, która kiedyś mi się podobała, ale nie mówmy teraz o tym. W ogóle o tym nie mówmy, najlepiej. - Nie płacz, wróci do ciebie.
- Nie tęsknię za nią. To znaczy, nie teraz.
- A kiedykolwiek w ogóle za nią tęsknisz?
- Kurwa, z czym znowu masz problem?
- Kurwa, z tym, że ja nie wiem, jak ty możesz z nią mieszkać i jeszcze spać w jednym łóżku. Dlaczego ty z nią jesteś, dlaczego ty z nią, kurwa, jesteś, skoro mógłbyś być z każdą inną. Tylko byś musiał chwilę pogadać, może w tym jest problem.
- Jestem z nią, bo... Bo. Bo chcę. I zajmij się może poszukaniem kogoś dla siebie, lubisz gadać. Gadać, pierdolić. Gra słów, Steven. Hm?
- Ty nawet jak się ujarasz jesteś nie do rozmowy, może powinienem się zastanawiać, dlaczego ona jest z tobą.
- Bo mnie uspokaja. Zresztą, zejdźmy z tego, wali cię to, tak naprawdę, wciąż masz żal, że wtedy wolałem mieszkać z nią, niż z tobą, jakkolwiek to nie brzmi. - I wziął ode mnie bezpańskie piwo...i do dna, tak na raz. W sumie, czemu nie? - Dlaczego taka dusza towarzystwa jest sama, co?
- Bo jeszcze się nie pojawiła taka, co by mogła tę duszę okiełznać, przyjacielu.
- Okiełznać na dłużej jak dwie noce, mam rozumieć. - Uśmiechnął się i popatrzył na mnie tym swoim słynnym spojrzeniem.
- Ciebie to się jednak trzymają żarty, Anthony. 
- Ja jestem kurewsko zabawowym człowiekiem, tylko ty tego nie widzisz... Czekaj, jak? - Pozdrowiłem go za pierwsze zdanie środkowym palcem, ale potem spoważniałem i połączyłem wszystkie wątki. Gdzieś to słyszałem...
- Anthony...jak ta laska cię nazwała. Ta szesnastka, co pod domem Francuza była, w maju. Brunetka... Zastanawiałem się, czy ma jakieś fajne koleżanki i...
- Dee. - Uciął szybko i zaczął szukać na ziemi po omacku paczki fajek, której tam nie było. Dee, pierwszy raz spotkałem się z takim imieniem i taką osobą i szczerze mówiąc, żałowałem, że z nami nie pojechała wtedy, bo to mogłoby się dla nas miło zakończyć. Młode są najlepsze, a ta nie wyglądała na niezaznajomioną z tematem. No i wkurwiła Joe'go do wysokiego stopnia, co aż go zafascynowało. I mnie też, okazyjnie. Pomyślałem wtedy, że skoro już spontanicznie skoczyliśmy na temat taki, a nie inny, to czemu nie kontynuować? Najlepiej z grubiej rury.
- Przeleciałbyś ją?
- Że młodą?
- Że młodą. Nie zasłaniaj się teraz swoją blondi, tylko mi powiedz. I odpowiedz szczerze, bądź pierdolonym mężczyzną. Gdyby wtedy z nami skoczyła się napić, czy coś...
- Nie wiem. Szesna...prawie siedemnaście, ładna...
- Tylko cię rozwaliła faktem, że tak nawija i jest bardziej stanowcza niż ty?
- Od rzeczy gadasz... - Sięgnął po kolejną butelkę z piwem, stojącą przy ścianie. - Dziwna była, nie wiem, co mam myśleć.
- Czy byś się z nią przespał, czy nie, tyle chcę wiedzieć.
- Ty tak bardzo nienawidzisz tej Elyssy...
- Perry, pieprzyłbyś się z nią, czy nie, kurwa?! - Tak swoją drogą, to ciekawe, czy jej koleżanki też tak wyglądały?
- Tak. W sumie tak.
- Czyli byś ją zdradził? Swoją.
- Nie myślę o tym. Zresztą, donikąd to nie prowadzi, nikogo nie pogrążysz - mruknął z pogardą, a ja zabrałem mu tę butelkę. Nie powinien był już pić, bo majaczył.
- Pogrąży. - Tak ni stąd, ni zowąd, wyrósł przed nami Tom. - Pogrążył sam siebie, a ty, Joe, też się pogrążyłeś.
- A jaśniej...?
- Młoda ma ledwo piętnaście lat.
 Zapadła cisza, rzuciłem siedzącemu obok spojrzenie, przepełnione niedowierzaniem, a ten nawet nie drgnął. W zasadzie, czego się spodziewałem? Że to okaże jakieś emocje? Zwłaszcza jeśli chodzi o piękne sprawy sercowe (czy w naszym przypadku można to tak nazwać, czy powinienem może zejść niżej...?). Wyszedłem z założenia, że pasuje spytać, z jak bardzo wiarygodnego źródła Hamilton miał takie informacje.
- Skąd ty to niby wiesz?
- Wiem. Ma na imię Ma... Madeline i nie ma jeszcze piętnastki. I ten gość nie jest jej wujem, a ona nie jest siostrzenicą, czy tam bratanicą. Jest z Anglii, tak w ogóle. A córką starego jest taka inna...
- Skąd ty to, kurwa, wiesz, Tom?! - Chyba do mnie nie dotarło.
- Wiem. Jak ty chcesz wiedzieć, skąd dokładnie, to Joey ci powie, bo on wiedział o tym pierwszy.
 Miałem powiedzieć coś jeszcze, ale to nie miałoby sensu. Skoro to była piętnastka, ile lat ja musiałem mieć? Co się właśnie stało? Znowu milczeliśmy, Tom sobie poszedł. Ja myślałem, Joe najwyraźniej też, chociaż zastygł jak kamień. Madeline aka Dee zabawiła w naszych życiach przez piętnaście minut i mimo tak krótkiego czasu zrobiła nas w chuja, nawet nie kiwając palcem? I wróciła spokojnie do domu, opowiadając koleżankom, jak wykiwała piątkę z Aerosmith? O co chodziło? A co z tymi jej koleżankami...? Nie wiem. Cisza. Cisza, którą przerwał mój dyskretny przyjaciel.
- I tak bym się z nią niby przespał. - Co się, cholera, działo?
- Perry, nie poznaję cię...
- Ale, kurwa, ja tylko nie wiem, jaki diabeł jej kazał mówić Anthony... - I cisnął butelką przez pokój, patrzył, jak rozbija się o ścianę, zostawiając na niej mokrą plamę, a pod nią dziesiątki kawałków grubego, brązowego szkła. A potem sam się podniósł, po czym poleciał jak długi na łóżko, które dzielił normalnie z tym pasożytem.
 Początki naprawdę są zawsze ciężkie.

***

27 czerwca 1974r.

Moja złota...Leandro!

 Tak sobie pomyślałem, że do Ciebie napiszę, bo mam taką sprawę, która wymaga kobiecej pomocy. Odkąd Dee wróciła od Ciebie, ją i Caroline opętało. Panoszą się od rana do nocy po całym mieście i nikomu niby nie przeszkadzają, ale mnie przeszkadza ich zachowanie, a one nie chcą nic powiedzieć. Jeszcze Hadley chodzi taka jak podniecona i zjarana cały czas, bo młody Firby, ten syn Bena po dwudziestce, załatwił jej bilet na koncert Bowiego w Londynie. To jest, on zrobił to tylko dlatego, że ona mu się podoba, a pracuje w muzycznym w centrum, gdzie biletów nie brakuje. No i ta jest w siódmym niebie, a Weakford ma gula, że ona nie pójdzie na Davisia. Ale teraz z kolei bez przerwy ględzi z Caroline tylko o nim i znów snują i knują jakieś swoje plany i ja właśnie do tego chciałem dobić: Dee, ona, Boston i Ty. Wszyscy doskonale wiemy, z czym ten Boston jest teraz kojarzony, myślę, że Ty też. Wiem tyle, co sam zasłyszałem, wiem, że miałaś z młodą jakieś niemiłe starcie, ale wszystko znowu jest elegancko...a  że się przyjaźnicie, to może możesz mi powiedzieć, dlaczego one się tak zachowują? Co Ty jej dałaś tam? Co ona teraz daje Hadley i czemu się nie dzielą? Weź, powiedz. Wiesz, że ja tylko z ciekawości.
 No, a gdybyś zupełnie nie wiedziała, o co mi chodzi, to podpowiem, że słucham dokładnie w tej chwili przyjemnego numeru ,,Make It''. Mówi Ci to coś...?

Powinienem napisać, że ''całuję''?

J. Axon.

* *** *

I tutaj właśnie kończy się rozdział drugi, ja teoretycznie do powiedzenia nie mam nic, za wyjątkiem tego, iż łaknę państwa komentarzy. 

Pozdrawiam i życzę miłego tygodnia, ha :)