I: Pazerny stosik kamieni Leandry

Nie chciałam aż tak drastycznie przekraczać swojej średniej długości rozdziałów, ale tak mi wyszło, za co przepraszam może. Następne już takie nie będą i to Wam obiecuję. Dziękuję też za masę miłych słów pod prologiem, kocham - naprawdę. I zapraszam, jak zawsze.
!Tutaj mamy bohaterów!

* *** *

,,How you was, how you could be found 

I told 'em you were living downtown 

Driving all the old men crazy 

The boys are back in town'' 

***

Caroline

maj, 1974r.

 Dochodziła siedemnasta, kiedy siedziałam w spokoju na murku przed bramą wiodącą na dziedziniec King's College i zastanawiałam się, dlaczego większość moich znajomych ekscytuje się samą myślą, że tam można się uczyć i, co więcej, że w najbliższej przyszłości i oni mogą to robić. Poczytałam tu i ówdzie o tej uczelni, popytałam po znajomych znajomych...znajomych i doszłam do wniosku, że nie ma się czym podniecać. A może brało się to stąd, że ja nie chciałam iść na studia? To też wiele wyjaśnia, miałam siedemnaście lat, ale mój plan na przyszłość zawsze nie sięgał dalej jak to, co będę robić w nadchodzący weekend. Czekać, będę nadal czekać na Dee, która właśnie teraz była...

- Hadley, co taka nieprzytomna siedzisz? - Uniosłam głowę ku górze i moim oczom ukazał się nikt inny jak wysoki blondyn o bladej skórze i z wiecznymi worami pod oczami. Trzynastolatek, który taki wygląd zawdzięczał już drugi rok swojemu starszemu bratu i jego ekipie spod czarnej gwiazdy. Przede mną stał Jasper Axon. - No nie gap się tak na mnie, pół godziny siedziałem na chodniku, na przeciwko, tylko...że bardziej na ukos, i się tobie tak przyglądam... A ty jak zawsze nieobecna, gdzie tym razem byłaś?

- Odwal się. 

- Przerwałem ci mentalną randkę z Bowie'm? Najmocniej przepraszam, ale jakoś nie zwróciłem na niego uwagi. 

- Axon, zamknij się chociaż raz i nie truj jak potłuczony, nigdzie nie szukają takiego utalentowanego basisty jak ty, że szlajasz się bez celu po centrum? 

- Piękna, widzę, że tym razem to nie David, co jest? - Usiadł obok i zaczął świdrować mnie swoimi wiecznie zaszklonymi, szarymi ślepiami. Wyglądał jak śmierć, czasem było mi go nawet i żal, ale potem otwierał usta, wyrzucając z nich zbędny słowotok i mój żal gdzieś ginął. 

- Nic nie jest. To samo, bez zmian. Nic. 

- Widzę przecież, nie udawaj. 

 Usiadłam po turecku i zaczęłam skubać korkopodobne tworzywo, odpadające z platformy mojego buta, starając się unikać kontaktu wzrokowego z natarczywym małolatem. 

- Załóżmy, że ci powiem. Co da to tobie i, co ważniejsze, co da mnie? 

- Tobie da ulgę, bo się wygadasz komuś, a ja będę wiedział, jak cię pocieszyć. 

- A chcesz mnie pocieszać, ponieważ...?

- Może pójdziesz ze mną się napić, czy coś...tak sobie tylko myślę, wolna wola, wiesz. - A więc o to chodziło, mogłam się zorientować. Samotność mi nie służyła, spowalniała moje myślenie i zwalniała ruch wskazówek zegara. Wszystko szło gorzej, szlag by to trafił i nie miałabym mu tego za złe.  

- Kurwa, Jasper, masz trzynaście lat i...

- ...i piję więcej niż ty w wieku lat siedemnastu?

- Nie... To znaczy, tak, ale nie o tym chciałam. Masz trzynaście lat, wyglądasz jak szesnastoletni ćpun z pięcioletnim stażem, żyjesz złudzeniem, w przyszłości spotkamy się pewnie w jednej ze smażalni ryb, podczas gdy będziesz mi wydawał moje zamówienie, jesteś tępy, denerwujesz mnie i wszystkich innych też, jesteś zboczonym niedorozwojem i...i tak, kurwa, pijesz jak stary. Wystarczy? 

 Wypuściłam ze świstem powietrze i odchyliłam głowę do tyłu, zamykając oczy. Liczyłam na to, że gdy znów je otworzę - jego już nie będzie. Ale był i uśmiechał się szeroko i szczerze, co ciekawe się może wydać normalnym ludziom. 

- Ranisz mnie, kochana. Dlaczego ty we mnie nie wierzysz, dlaczego od razu walisz mnie smażoną rybą prosto w twarz, kiedy znasz moje ambicje, pasje, marzenia...i talent. Który wciąż szlifuję. 

- Axon, jeżeli naprawdę sądzisz, że będąc kimś takim, nie innym, zabawisz w którymkolwiek zespole dłużej jak dwie próby, to zazdroszczę ci wyobraźni. Grasz może nie najgorzej, przyznaję, ale jesteś zajebiście niecierpliwy i od razu śnisz o złotych górach. Zmartwię cię: nie tak to działa. - Odgarnął tylko swoje siano na głowie, będąc w pełni gotowym do odparcia mojego ataku, dlatego interweniowałam znów. - Rzecz jasna życzę ci jak najwięcej szczęścia, ale patrząc na ciebie i twoją sytuację obiektywnie...dalej wróżę ci smażone ryby i ciuchy poplamione tłuszczem. Spod ryb. - Szybkim ruchem poprawiłam swoją lekko prześwitującą, czerwoną luźną bluzkę i wstałam, odwracając się na pięcie. Chociaż nie wiedziałam sama, na co mi to, przecież ta pchła i tak się nie miała zamiaru odczepić. 

 Uszłam murkiem jakieś trzy metry, kiedy spostrzegłam kątem oka Jaspera, biegnącego chodnikiem obok. Momentalnie mnie wyprzedził i wskoczył przede mnie, blokując przy tym drogę. 

- Dobra, już. Koniec, dlaczego chodzisz sama cały czas?... OBIECUJĘ, że sobie pójdę, jak mi powiesz. - Końcówkę dodał pośpiesznie, widząc, że mam zamiar go wyminąć jakimś magicznym sposobem. 

- Chodzę sama, bo Dee nie ma. Wróci w przyszłym tygodniu - mruknęłam, spoglądając na niego błagalnie. Poddałam się, ostatnio absolutnie nie miałam głowy do dłuższych dyskusji, a tym bardziej kłótni z kimś takim jak on. 

- Jak to ,,Dee nie ma''? Gdzie jest? 

- W Stanach. 

- Też się wyniosła?!

- Na litość boską, Jasper, nie. Jej ojciec poleciał do Bostonu na dwa tygodnie, bo został o to poproszony przez ojca Leandry. A że między nimi nie wyrosło takie spięcie jak pomiędzy matkami Lei i Dee, on się zgodził. - Zastanawiałam się, czy winnam mu wspominać o fakcie, iż tatuś Lei ma do czynienia z wciąż wschodzącą gwiazdą Aerosmith i moja Dee poleciała tam tylko w korzyści swojej i mojej. Nie myślała wtedy zbytnio o Leandrze, ale to miało zostać naszą tajemnicą. 

- Czyli młoda poleciała świat zobaczyć? 

- Tak. I dlatego ja jestem sama, w oczekiwaniu na nią. To wszystko. Mogę już iść? Jest prawie szósta, a zanim dowlokę się do domu, to mi dwie godziny zlecą. 

 W odpowiedzi skinął głową i odsunął się, przepuszczając mnie. Uszłam może z kolejne trzy metry, kiedy usłyszałam za sobą jego wołanie, a oczyma wyobraźni znów zobaczyłam te martwe, choć wesołe, oczy. 

- Hadley, ja wiem dobrze o tym, że twój David ma konkurenta, którego chwała ma korzenie właśnie w Bostonie! 

 Moje serce zatrzymało się na parę sekund, ale udałam, że uwagę tę puściłam mimo uszu. Nie wiem, skąd on wiedział, ale musiałam przyznać, że wtyki miał niezłe. 

Leandra

maj, 1974r.

 - Dee, ale ten pomysł jest zły i mi się nie podoba. Tylko po to tu przyleciałaś i tylko dlatego tak bardzo chciałaś, żebym i ja przyjechała do Bostonu?

- Zwolnij, myślałam, że wolisz Boston od Nowego Jorku. 

- Kiedyś wolałam, teraz już nie. Wolę tam mieszkać, wolę być z mamą, poznałam tam wiele fajnych osób i...jest mi tam lepiej, klimat jest w Nowym Jorku, nie w Bostonie. Tu mnie nic nie ciągnie, przyjechałam tutaj tylko dla ciebie, bo myślałam, że ty z kolei przyjechałaś tutaj dla mnie. A nie dla grupy kolesi w obcisłych spodniach i włosach lepszych od połowy dziewczyn! 

 Madeline bardzo się zmieniła przez te cztery lata, przez które się nie widziałyśmy, a pisałyśmy listy lub okazjonalnie dzwoniłyśmy. Miałam trzynaście lat, ona czternaście i to było paranoją, to było nieprawdą. Dee miała wtedy jakieś szesnaście lat, tylko nie chciała się przyznać, tak to wyglądało z mojej perspektywy. Posądzałam Caroline o to, że przyczyniła się do przyśpieszenia rozwoju mojej...przyjaciółki? W sumie, dlaczego nie miałabym tego robić? Odkąd mnie zabrakło w ich towarzystwie, były na siebie skazane. Dzieliły je trzy lata, więc trzeba było to retuszować i udało się. Teraz to między mną a Dee były trzy lata różnicy. Mentalnie. Zresztą, nie tylko. Madeline wyglądała jak przyszła groupie, zastanawiałam się nawet, czy już nią nie jest. I miałam co do tego podstawy, spójrzcie sami: załóżmy, że szesnastka. Malowała oczy i usta tak mocno (przynajmniej tak mi się zdawało), że spokojnie zahaczała o nawet i siedemnastkę, jakby się uprzeć. Nosiła wysokie koturny, platformy i długie spódnice, pozwalające zakryć je prawie w całości, przez co nie było jak się domyślić jej prawdziwego wzrostu, którego w zasadzie nie było. Wzrost to miała dziesięciolatki. Włosy spinała wysoko, co dodawało jej kilka centymetrów. Bywało, że i stanik miała za duży. Nosiła na rękach duże bransoletki, w uszach duże kolczyki. Postarzała się, naprawdę się postarzała, ale wszystkie te jej zabiegi nie miałyby sensu, gdyby nie dwie rzeczy, których nie mogła w sobie zmienić. Dee miała duże, bystre oczy i dysponowała całkiem pokaźną inteligencją. Te dwa czynniki dawały swojego rodzaju pewność, że nie da się jej zdemaskować, ale ja wtedy nie zdawałam sobie jeszcze z tego sprawy. Miałam trzynaście lat, wyglądałam na tyle i na tyle się czułam. 

 Najgorsze jest to, że ona prezentowała się w tym wszystkim dobrze, ale...

- Dee, wyglądasz jak niedoszła dziwka - wypaliłam. Chciałam zobaczyć jej reakcję i potem przeprosić, bo naprawdę tak nie myślałam. Czasem zazdrościłam jej tego, zazdrościłam jej pewności siebie. 

- Pieprzysz... Odsuń się, bo zasłaniasz mi światło. 

 Moje oczy z pewnością urosły wtedy do rozmiarów talerzy, ale posłusznie się odsunęłam. Była prawie dwunasta w południe, a my od półtorej godziny siedziałyśmy zamknięte w łazience w bostońskim domu mojego taty. To znaczy...ja siedziałam na brzegu wanny, nucąc znienawidzone przez kogoś ,,Come Together'', a owy ktoś z niesamowitą precyzją operował masą kosmetyków, dodając stopniowo swojej twarzy kilka lat. 

- Przepraszam, to było głupie. 

- Nie szkodzi, już to słyszałam kilka razy. W zasadzie mogłabym poprzestać na takim makijażu, jak twoje poprawione lekko usta i delikatnie pociągnięte rzęsy, ale wtedy nie wyglądam. Nie chcesz nic mocniejszego?

- Nie chcę. Ja nie mam zamiaru zarywać do tych przebierańców. 

- Boże, nie chcę zarywać, chcę...pogadać. I oni też mają chcieć, obiecałam coś komuś. 

- Dlaczego Caroline nie przyleciała z tobą, skoro tak?

- Może dlatego, że moi rodzice nie mają tyle kasy, żeby i jej bilet kupować, a jej rodzina z kolei gardzi tym krajem jak żadnym innym? Pisałam do ciebie o tym wiele razy, Lea! Ale powiem ci, że ona jeszcze tu przyleci, możesz być spokojna. 

- Nie ma się co śpieszyć...

- O co ci chodzi?

- Nic, skąd masz te wszystkie kosmetyki? - Miałam dość tej dyskusji, naprawdę czułam się źle w towarzystwie Madeline, to nie była ta sama osoba. Moja Dee zgubiła się gdzieś już dawno temu. 

- Kupiłam, nie wydaję kasy, którą dostaję na zbędne żarcie, bo to mam w domu, tylko zbieram. Zbieramy raczej. - Cisnęła kredkę do swojej podziurawionej, wyblakłej kosmetyczki, po czym rzuciła mi jadowite spojrzenie. Jednak po chwili się opanowała i spuściła wzrok, mamrocząc coś w stylu ,,nieważne, jestem podenerwowana''. 

 Patrzyłyśmy potem na siebie z pięć minut, aż w końcu na naszych ustach zagościły uśmiechy. Mimo wszystko nie mogłyśmy się na siebie gniewać, to byłoby złe. Podeszłam do niej i popchnęłam lekko w stronę drzwi. 

- Chodź, bo jeszcze nie załapiesz się na to swoje spotkanie, a z ojcem mają rozmawiać tylko przez jakieś piętnaście minut. 

- Zagrają w tym jego klubie? 

- Dee, grali tam tylko parę razy i to kilka lat temu. Też ci o tym pisałam. Ale tata, a raczej jego kumpel, mają znajomości z gościem, na którym twoim przebierańcom zależy. 

 I wyszłam z łazienki, zbiegając po schodach na dół i zostawiając rozkojarzoną brunetkę gdzieś pomiędzy stanem młodzieńczej ekstazy, a tym przedzawałowym. Albo gdzieś pomiędzy łazienką a korytarzem na górnym piętrze.

***

 Mieliśmy na podwórku przed domem niewielki stosik kamieni, został kiedyś z robót i nikt nie miał czasu go stamtąd usunąć. I w sumie dobrze zrobił, bo siedząc właśnie na nim, obserwowałam zmagania Dee z samą sobą i potem jej cwaniacką grę, o której zaraz powiem więcej. 

 Kiedy wyszłyśmy na pole było coś przed pierwszą, a piątka chłopaków, nazywających się członkami zespołu Aerosmith, stała z moim ojcem przy naszym samochodzie, a to jest jakieś sześć metrów od mojego kamiennego stosiku. Siedziałam na nim, podczas gdy Madeline kręciła się wokół, znosząc jajo i wzdychając ciężko. Tylko czekała, aż skończą z moim tatą, by uderzyć do ataku. W imię jej i Caroline, podczas gdy ja gardziłam tym zespołem. Komercja jak nie wiem, ani mi się jakoś specjalnie nie...podobali... Muzyka mnie jakoś nie kręciła. Wolałam Beatlesów czy The Moody Blues. Podczas gdy zapaleńcy z Aero byli czymś pomiędzy inwazją brytyjskiego rocka i nową falą, jak później miało się okazać. Oni byli tacy kolorowi, tacy...inni. Tym się podniecała Dee? Stonesów jeszcze rozumiałam, ale to? Nie. To był cyrk, nie zespół. Przynajmniej moim zdaniem.

- Leandra, chyba już kończą...! - Poczułam jak wbija paznokcie w moje ramię, słyszałam szybszy oddech. Przechyliłam lekko głowę w stronę źródła pikającego bólu. 

- Boże, Madeline, pazury też masz zrobione? 

- Powiedz mi... Jak wyglądam? - Nagle już stała przede mną i prezentowała się w całej okazałości. Zmierzyłam ją wzrokiem od góry do dołu i w drugą stronę, po czym odparłam, że tak jak to sobie zaplanowała. I nie kłamałam. Naprawdę wyglądała na znacznie starszą, a już na pewno nie na rok ode mnie. Tym razem przeszła sama siebie, stawka była zbyt wysoka. 

 Milczenie. 

- Kurwa, poszłabym, ale twój padre cały czas coś jeszcze do nich mówi. 

- Spokojnie, zaraz da im spokój...

 Minęło kolejne pięć minut. Ja siedziałam na kamieniach, a Dee stała obok i opierała się o ścianę domu, patrząc błędnie w niebo. Co jakiś czas rzucałam na nią okiem i kręciłam z politowaniem głową, kiedy nagle udało mi się wychwycić, że wysoki blondyn oraz brunet z ustami, przy których sama czułam się mała, spoglądają z zainteresowaniem w jej stronę. Chwilę zastanawiałam się, czy mówić o tym Dee, czy nie, ale uznałam, że nie będę wredna wobec przyjaciółki. 

- Dee...

- Co...

- Masz branie. - Nie mogłam się powstrzymać!

- Co ty mówisz? - spytała z lekką irytacją i spojrzała na mnie, ale wtedy ja dałam jej ruchem głowy do zrozumienia, że wyjątkowo się nie zgrywam. Otwarła lekko usta i uniosła brew, po czym spokojnie przeniosła wzrok w ich stronę, co spowodowało, że zachwiała się w tych swoich monstrualnych koturnach, ale nogi nie odmówiły jej posłuszeństwa. 

- Módl się... - szepnęła i wolno poszła w ich stronę, choć zrobiła to w taki sposób, by nie dać po sobie poznać, że kieruje się właśnie do ''zespołu''. 

 Istotnie się modliłam, ale o to, by nie została wyśmiana i przy tym poniżona przed samą sobą. Przecież tacy jak oni byli nieobliczalni, zależy od tego, jak bardzo są naćpani czy spici. Co ona w nich widziała, czułam się żałośnie głupio z faktem, że namówiła mnie na to wszystko. 

 Ale się pomyliłam. Przeszła za moim ojcem, nie patrząc w stronę chłopaków, czego nie można powiedzieć o nich w stosunku do niej. Widziałam jak zaciąga w tył ramiona, eksponując biust, który nie należał do tych najmniejszych, będący w staniku swojego rozmiaru, co ciekawe. Madeline los hojnie obdarował, jakby znał jej przyszłe zamiary jeszcze przed nią. Zatrzymała się kilka metrów od rozmawiających i po prostu usiadła na trawie, znów wystawiając twarz do słońca. Nie wiem, czy się zorientowali, że to głupia poza, ale na pewno wydała im się bardziej godna uwagi, niż mój produkujący się ojciec. W końcu ten się jednak uciszył, chyba pożegnał i poszedł do domu, z zachowań chłopaków wywnioskowałam, że i oni będą się zbierać. Ach, gdzież limuzyna? Przecież takie gwiazdy, dwa albumy...pomocy. 

- Piękna! - O... O proszę. Blondyn się obudził, a Dee zastygła, by po chwili podnieść się i rzucić bystre im spojrzenie. Nie mogłam przegapić tej konwersacji, więc wstałam i podeszłam niepostrzeżenie bliżej, zresztą, nie mieli nawet po co zwracać uwagi na takie...dziecko. 

 Nim podeszła, trzech z nich udało się w stronę samochodu stojącego nieopodal, w zasadzie dopiero wtedy go zauważyłam. Został tylko blondyn i ten od ust. 

- Słucham, piękny? - Stanęła przed nimi, opierając się o biodro jedną rękę i zadzierając głowę ku górze. Ku niemu. Cwaniacki uśmieszek. 

- Jeśli jesteś córką tego gościa, to jesteś jedynym, co mu się w życiu udało - wtrącił brunet, a mnie krew zalała. Bezczelny! 

- Jestem bratanicą, Steven. Ale też tak uważam. - Co...za...suka! 

 Gotowało się we mnie, nie słuchałam już o czym gadali, aż nagle podszedł do nich ciemniejszy brunet z tandetnym blond pasemkiem we włosach. Co to miało być?

- Zbieramy się. 

- Joe, mamy tu uroczą damę, a ty tak bez manier?

- Zbieramy się... - Spojrzał na nią, zatrzymując wzrok na jej szyi. - Przepraszam, za maniery, ale nam się, kurwa, śpieszy. Nie ma czasu na... - Groupies? Dziwki? Co chciał powiedzieć? - Nie mamy czasu.

- Nikogo nie zatrzymuję, Anthony - powiedziała lekko drżącym głosem i spojrzała mu w oczy, tak myślę. - Ale kiedy ktoś do mnie mówi, ja odpowiadam. - Coś w niej zaskoczyło, jakby ktoś podciął jej skrzydła.

- Słyszysz, Perry? Młoda ma maniery - skomentował Steven. - Ile masz lat? I jaka jest twoja...godność? - Ten to miał gadane...pff. 

- Dee, szesnaście i pół. 

 Milczenie. Klamka zapadła, uwierzyli jej, a ona powiedziała to bez zająknięcia. Wierzyła w to chyba najbardziej na świecie, wciąż patrzyła w oczy tego pozbawionego taktu i manier. 

- Może Dee pojedzie z nami, jak ją poprosisz, Tyler - rzucił cicho, wpatrując się w jej oczy. Tyle, że on wyglądał jakby chciał ją spalić swoim spojrzeniem. Cóż, jeżeli miało zaiskrzyć - zaiskrzyło, ale raczej niezupełnie pozytywnie. 

- Ty ją poproś. 

- Darujcie sobie, i tak nikt nie ma na to czasu. - Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na Stevena. 

- Joe by się z tobą napił, jakbyś pojechała, on lubi takie...niesforne...dziwne. 

- Będziesz wracał na nogach, jak się nie ruszysz - warknął ten ciemniejszy, patrząc na rękę Tylera, wędrującą po talii Dee. 

- Wybacz, piękna, ale on taki jest, oswoisz się z nim i polubisz...prawda, Anthony?

- A wal się. Zostań, jak chcesz. - Machnął ręką i odwrócił się, idąc w stronę samochodu. A nawet biegnąc. 

 Kiedy ja śledziłam go wzrokiem, Steven pożegnał się z moją Dee, całując ją w policzek, a ta nawet nie okazała, że jej się to podoba. A podobało, w zasadzie mogła już umrzeć. Jaka ona była dumna. Kiedy ten jej, jak się dowiedziałam, wokalista dołączył do swojej barwnej reszty, Madeline podeszła do mnie i spojrzała z wyższością. 

- I co ci to dało, bratanico wspaniała?! - syknęłam. 

- Poznałam ich, Lea. A to tylko jeden płatek śniegu z całej lawiny, która poleci za mną i Caroline. - I poszła w stronę domu jak gdyby nigdy nic. Pazerność...?!

 Nie wiem, co to było, ale nienawidziłam jej wtedy, Jak ona mogła mi to zrobić, jak mogła tak mówić?! Głupia byłam, co z tego miałam?! Moim jedynym marzeniem było wtedy...by sobie pojechała. I by gwiazda Aerosmith zgasła jak najszybciej. Podkopali grunt, na którym stałam. 

- Znikajcie stąd wszyscy... - szepnęłam i spojrzałam raz jeszcze w stronę chłopaków. Poczułam ogień, wypalający mnie od wewnątrz. Dwóch brunetów, którzy wcześniej żarli się jak wielcy wrogowie, teraz rozmawiali jak bracia, a ten od pasemka rzucał co chwilę pytające spojrzenia w stronę drzwi, za którymi znikała...Dee. Jakby czegoś szukał. 

 Czegoś. Cholera. Kogoś szukał. Co to była za patologia, w co ja się wplątałam?! Dobrze, że tyle ich widziałam na długie lata. 

*** 

19 maja 1974r.

Cholera jasna, Caroline!

 Nie mam czasu, by wszystko Ci opisać. Opowiem Ci, kiedy wrócę. Ale rozmawiałam z nimi jakieś piętnaście minut. Są obłędni, są odjechani. Są tacy inni. To nie jest Bowie i to nie są Stonesi. Ale to jest połączenie tego wszystkiego z domieszką amerykańskiej magii, rozumiesz? Uciekli mi stosunkowo szybko, ale Ty wiesz, że my tego tak nie zostawimy. To by było poddaniem się i daniem się zamknąć w czterech ścianach. A tego nie chcemy, prawda? Wyobrażałam sobie ich zupełnie inaczej, ale w sumie...dobrze wyszło. Nawet lepiej. To jest strasznie poplątane. Ale ten Twój jest tak bardzo pozytywny, że aż chcę piszczeć! Masz dobry gust, przyznaję. A ten całus, który zostawił mi na policzku jest dla Ciebie. HA! A jeżeli chodzi o...wiesz, to nic nie napiszę. Powiem Ci zaraz po powrocie, 

trzymaj się, Kochana, całuję

Dee.

* *** *

Oto był rozdział pierwszy w pierwszym tygodniu września, z czego pewnie większość się bardzo cieszy, rozumiem, ha.

Proszę Was uprzejmie o pozostawienie mi drobnego śladu pod postacią komentarza, dziękuję z góry i życzę miłej nauki, kto potrzebuje i uśmiecham się do Drogiej Chelle z kwiatami we włosach :)
Facebook?