XXX: wystarczy. Już wystarczy

Bardzo ciężko przyszło, zarówno im - jak i mnie. 

Dla Rose, ten jest dla Rose.

* *** *

„I scream at the world

But when no one is listening

It's hard to be heard

Woman, you can change my world

Woman, there'll be no return” 

***

Dee

październik, 1990r.

 Mruknęłam cicho, jakby z oburzeniem, czując ciepłą dłoń, gładzącą moje rozczochrane włosy. Nie miałam siły nawet na podniesienie powieki, by zobaczyć, co dzieje się przy mnie. Poruszyłam tylko głową, chcąc zrzucić z siebie troskliwą dłoń, ale nic to nie dało. Naciągnęłam na siebie, na wyczucie, grubą kołdrę, wypuściłam pod nią z siebie powietrze. To również ciężko mi przyszło.

- Kochanie…

 Jednak otworzyłam oczy. Wytknęłam od niechcenia głowę na powierzchnie; wszystko było takie rozmazane. Do sypialni światło wpadało ledwo co, słyszałam za to głośne dudnienie deszczu w dach, parapety, aż w końcu w ziemię. Kątem oka dostrzegłam ponure, szare niebo. To ono płakało tak żałośnie za oknem. Zapomniałam, że przecież przyszedł październik, a słońce zapragnęło uciekać za wszelką cenę. Może słuszne, wyjątkowo bardzo w tym roku i ja chciałam uciec. Pierwszy raz w życiu o tym pomyślałam i bynajmniej nie jest to winą deszczu, pogody. Prawdopodobnie problem znów był w samej mnie, ale to nic nowego. Od urodzenia wychowywałam się w takim płaczącym świecie. Nie znałam innego. Nie potrzebowałam nawet go znać, spaliłabym się.

- Kochanie, dzień dobry…

 Już nie miałam nawet, jak udawać. Westchnęłam i przekręciłam się w drugą stronę, wlepiłam swe martwe spojrzenie w matkę, siedzącą przy mnie od nie wiem, jak długiego czasu. Zapomniałam, że ściągnęłam do siebie Marjorie, zapomniałam, że miałam widywać ją dzień w dzień przez jakiś okres czasu. Ale sama tego chciałam, tak z drugiej strony.

- Nie śpię – mruknęłam.

- Widzę przecież. – Uśmiechnęła się. – Mogę ci zrobić śniadanie.

- Zrób mi, dobra kobieto, czekałam na taką propozycję od dawna.

- Mąż ci nie zrobi śniadania od siebie?

- Zrobi. Ale w dziewięćdziesięciu procentach przypadków zrobi to jednak z jakimś interesem. – Posłałam jej uśmiech znacznie słabszy, ale zawsze. Podniosłam się ociężale i wbiłam wzrok w półkę z książkami, stojącą pod przeciwną ścianą. – Ogarnę się i zejdę do kuchni.

- Mam nadzieję. W takim razie zrób, co masz zrobić. A ja też zrobię, co ja mam zrobić.

 Po tych słowach wstała i wyszła z sypialni, słyszałam jej kroki na schodach, a potem wszystko ucichło. Przetarłam zwyczajowo oczy knykciami i zwlekłam się w końcu z łóżka, posnułam się powoli do łazienki, w której planowałam zamknąć się na ponad pół godziny. Znałam dobrze mamę, to oczywiste. I wiedziałam, że jej śniadaniem można by najeść się bardziej niż obiadem. Dlatego też potrzebowało ono więcej czasu niż obiad, jeśli mowa o przygotowaniu. Mogłam zatem być spokojna.

 Zrzuciłam z siebie wszystko i weszłam do wanny, odkręciłam kurek i wsparłam brodę na swych kolanach, nogi objęłam rękoma. Patrzyłam, jak ciepła woda uderza z impetem o dno, rozpryskuje się wszędzie dookoła. Przypomniałam sobie, kiedy sześć lat temu znalazłam się w tym domu po raz pierwszy. To było dokładnie sześć lat i jeden miesiąc temu. Boże, byłam taka głupia, myśląc, że dam radę zapomnieć i być niezależną. Ja nie Caroline, nigdy nie byłam do niej tutaj podobna, a zawsze zazdrościłam jej charakteru tak nieprzyzwoicie bardzo. Wydawało mi się, że ona ma łatwiej w życiu, będąc bardziej gruboskórną ode mnie i miałam rację, cóż. Moja skóra w ogóle nie była gruba, nie potrzebowano wiele, by ją przeciąć. I ciężko się goiła. Może nie byłoby nawet tak źle, to ja sama wciąż rozdrapywałam rany i zadręczałam się. Z czasem rzeczywiście zaczęłam szukać problemów tam, gdzie ich nie było.

 Doskonale pamiętam siłę, która mnie uderzyła pamiętnej nocy, w którą oświadczył mi się Anthony. Powiedział, że może ja nie potrafię być szczęśliwa. Wciąż szukam dziury w całym. Zabolało, ale on nie był bez racji, chyba tak było, chyba tak miałam. Polubiłam tak żyć, przyzwyczaiłam się do wiecznego strachu, jaki mi towarzyszył. I byłam w tym wszystkim zaskakująco silna, co z kolei napawało mnie dumą.

- Jesteś sprzecznością – mawiał, kręcąc głową.

- Ale mnie kochasz – ucinałam, choć nie miało to nic do rzeczy.

- Niestety. – Uśmiechał się, a ja się uspokajałam. Lubiłam, kiedy to mówił, dodawało mi pewności i jednak tego wewnętrznego spokoju ducha. Codziennie prowokowałam go na wszelkie sposoby, by mi to powiedział.

 Potrzebowałam miłości i nieszczególnie miałam ochotę, by się nią dzielić. Jasne, że wolałam, by siedział ze mną, jak z jakimiś znajomymi, Stevenem czy resztą. Ale to właśnie w roku dziewięćdziesiątym ja po raz pierwszy zostałam w domu, mówiąc mu wprost, że nie chcę lecieć do Australii. Tego byłoby dla mnie za wiele, już wystarczała mi moja poprzednia wizyta w Azji. Nigdy już więcej, to absolutnie nie dla mnie. Marzyłam o powrocie do domu. Albo po prostu trasy zaczynały mnie męczyć i potrzebowałam spokoju, ku jego wyraźnemu rozczarowaniu, ale musiał zrozumieć. On jednak miał tam nieco więcej do roboty ode mnie. A od niedawna i Caroline miała ciekawsze zajęcia niż jeżdżenie z nimi.

 Zanurzyłam się cała pod wodą, wciąż myśląc. Umyłam się, myślałam. W końcu i wyszłam, narzuciłam na siebie pierwszą lepszą koszulkę – warto dodać, że nieswoją - i poniszczone legginsy, po czym wyszłam z łazienki z ręcznikiem na głowie. Spełzłam na dół, bardzo mozolnie. I w kuchni zastałam Marjorie, stawiającą dwa parujące kubki na stole. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się życzliwie, znów odwzajemniłam, choć cztery razy bardziej pusto.

- Dobrze się czujesz? – spytała, siadając naprzeciwko mnie. – Bo wyglądasz nie najlepiej.

- Czuję się przeciętnie – odparłam wymijająco, sięgając po cukierniczkę. – Jakoś inaczej.

- Boli cię coś?

- Nie. Tylko dziwnie mi jest w tym domu teraz. Pierwszy raz pojechał beze mnie. To znaczy pierwszy raz ja nie chciałam jechać z nim, żeby nie było.

- Właśnie dlaczego nie chciałaś właśnie? Przecież nigdy nie narzekałaś na te trasy.

- Bo nie ma tam na co narzekać, naprawdę. Rzecz w tym, że…że po prostu z czasem staje się tam nudno. Nie lubię tak wciąż zmieniać miejsca zamieszkania, a tam wciąż nowy hotel, wszystko inne. Stany to jeszcze, Europa też. Ale dalej – nie. Dalej jest tragicznie, bałam się w ogóle na ulicę wyjść.

- Ja bym chciała zobaczyć Azję, wiesz… - westchnęła. Zawsze mogłaby się ze mną zamienić, w razie co. Na pewno nikt by wtedy nie narzekał na nudę, to byłabym w stanie zagwarantować. – Ale może dobrze, że raz zostałaś, Madeline. Stęskni się za tobą.

- Mówisz?

- Przecież obie bardzo dobrze o tym wiemy!

- W sumie racja, masz rację, mamo… - Uśmiechnęłam się, wyjmując łyżeczkę w kawy. – Uznałam, że posiedzę z Caroline. Jej teraz tam nie ma kto pomóc, a naprawdę jest z czym pomagać. Zresztą ona by chętnie pojechała… Właśnie, bez niej jest mi tam nudno.

- Co ty byś zrobiła, gdybyś jej nie znała...

- Siedziałabym dalej za ladą w sklepie White’ów w Cambridge – rzuciłam sucho. To również było czymś, czego byłam pewna niemalże w stu procentach. Nie wiem, czy dążyłabym wtedy do czegokolwiek. Nie miałabym z kim tak się snuć po mieście, z kim planować życia. Nie spotkałabym jej. I prawdopodobnie sama byłabym zupełnie inną osobą. Chociaż tego nie wiem. Może po prostu potrzebowałabym więcej czasu na znalezienie tych zwyrodnialców. – Coś bym robiła, mamo…

- Ja wiem, kochanie.

- Mogłabym na przykład wychowywać dzieci. Swoje. – Utkwiłam w niej szare spojrzenie, zaczynając zarazem wiercić w niej psychiczną dziurę.
 Ostatnio moje skłonności do poruszania najmniej odpowiednich tematów w najmniej odpowiednich chwilach znacznie się nasiliły. 

- Madeline, przecież… - westchnęła, nie mówiąc dalej nic. Och, bo co by miała mi powiedzieć? – Wiesz, że…

- Nie, ja właśnie tego nie wiem. To jest niemożliwe, że jakiś lekarz z Cambridge przekreślił moje wszelkie szanse na to, kiedy miałam niespełna dwadzieścia lat! To jest po prostu, mamo, niemożliwe, ja w to nie wierzę. Na pewno to nie jest prawdą. Dam sobie uciąć za to rękę, daję słowo.
 Bardzo łatwo było mnie i wyprowadzić z równowagi, a przecież zawsze byłam spokojna, cicha. 

- Przecież się staracie… - jęknęła. Była bezradna jak oni wszyscy.

- I będziemy do skutku.

- Kochanie, ale od sześciu lat nic…

- Jestem jeszcze młoda.

- Ale on ma czterdzieści lat!

- Ale to nie on będzie rodził! – krzyknęłam, wstając od stołu. – Nie on, tylko ja! I ja będę, jeszcze będę! Mam tylko trzydzieści lat, co to jest!

 Machnęłam ręką i wyszłam szybko z kuchni, pomknęłam schodami na górę, trafiając znów do sypialni. Nie byłam zła, a na pewno nie na Marjorie. Potrzebowałam tylko ochłonąć, ten temat wzbudzał we mnie bardzo skrajne emocje, a ostatnio poruszałam go naprawdę coraz częściej. W tym momencie to ja naciskałam. Wiedziałam bardzo dobrze, że on chce tego nic nie mniej ode mnie. Nagle to wszystko wydało mi się absurdalne. Miałam dziewiętnaście lat, kiedy powiedziano mi, że nie. Pierdolone dziewiętnaście lat. Na świecie ludzie pokonywali beznadziejne choroby, budzili się ze śpiączek, kiedy nie było już szans, robili przeszczepy serca. Potrafili sprawić, by ktoś inny żył z nieswoim sercem. Kurwa! I na świecie kobiety rodziły dzieci, których nie mogły mieć. Dlaczego więc ja miałabym nie wierzyć, że też mogę? Mogłam. Oszukałam przeznaczenie, wyszłam za mężczyznę, do którego zdjęć wzdychałam jako czternastolatka, podczas gdy on sam mógłby mieć każdą. Przyczyniłam się do rozsławienia zespołu, który obecnie grał na największych scenach świata. To ja wydobyłam dla nich złotą kartę. Geffen tylko im ją ode mnie ewentualnie wręczył, cholera.

- Wróć do mnie, skończcie już te pieprzone koncerty… - warknęłam, przykładając czoło do zimnej szyby, całej w kroplach nieustającego deszczu. Odpaliłam papierosa, zaciągnęłam się nim jak rzadko kiedy. – Wróć i dajcie sobie chwilę wytchnienia.

Caroline

kwiecień, 1991r.

  Ktoś z nas zaczynał wariować, popadać w obłęd.

- Nie pal już tyle, nie poznaję cię, Madeline – jęknęłam, siadając na jednym ze sporych krzeseł, stojących na naszym balkonie.

- Daj spokój, nie jesteś lepsza – odbiła, strzepując popiół do popielniczki, trzymanej przez siebie na kolanach.

- Papierosami nie poprawiasz raczej swojej sytuacji.

- Ta sytuacja mnie przygniata, Caroline. To chyba nie ma jednak sensu. Może jestem akurat tym przypadkiem, z którym naprawdę coś jest bardzo nie tak. Nie każdy ma tyle szczęścia. A ja chyba dostałam go już za wiele, mimo wszystko.

- No wiesz? – Pokręciłam głowy, sięgnęłam po szklankę z sokiem, stojącą przy mnie. Wiedziałam, że ten stół na balkon okaże się być jednak dobrym pomysłem, nawiasem mówiąc. A wracając, upiłam łyk, odstawiłam szkło na swoje miejsce, wsparłam się łokciami o podłokietnik i utkwiłam spojrzenie w zrezygnowanej przyjaciółce. – Dee, weź… Proszę cię.

- Niektórych gór się nie przesunie, zostawmy to już. – Zwróciła lekko twarz w moją stronę. – Ani on, ani ja. Nie mamy już siły. Nic na siłę.

- Dlaczego nie pójdziesz do lekarza? Nie porównuj takiego z Cambridge do takiego nowojorskiego. Jeszcze ponad dziesięć lat. Wiele się zmieniło. Mogło na pewno.

- We mnie? – prychnęła.

- W medycynie. W pewności. Sprawności tego wszystkiego. Może coś jednak, Dee. Co ci szkodzi?

- Wiem, co mi powie. Nie wierzę im. Nie chcę tam iść. Wstydzę się. – Położyła głowę na stole, westchnęła głośno.

 Wszystko tonęło w czerwonym świetle zachodzącego słońca. Mieliśmy wyjątkowo ciepły kwiecień, co mnie bardzo cieszyło. Po nim miał nadejść maj, a ten miesiąc od dawna był dla mnie szczególnym okresem w roku. Nie miałam chyba żadnego złego wspomnienia, które łączyłoby się z nim. Ten też miał być cudowny, nic nie wskazywało, by było inaczej. Ostatnio wszystko układało się nad wyraz dobrze, przynajmniej u nas. Steven nie miał z chłopakami żadnych zobowiązań względem zespołu, nie nagrywali, nie jeździli w trasy. Siedzieli w domu, przypominając sobie, jak wygląda życie poza pracą. A wbrew wszystkim pozorom, ich była męcząca bardziej niż mogłoby się wydawać. Tyler naprawdę wrócił do rodziny, a ta wiedziała, że go ma. Byłam szczęśliwa. Dzieci śmiały się bez przerwy, kiedy on z nimi był. I aż wstyd jest mi się przyznawać, że panował nad nimi lepiej ode mnie. To jest po prostu niewyobrażalne, haha. Dwa trzyletnie stwory, jeden nieznacznie starszy. Byłam jednak z siebie dumna, w końcu to ja wychowywałam trójkę tak bardzo niesfornych dzieci. I wiem, że bez Dee chyba byłoby mi ciężko. Czasem, kiedy ojciec uciekał, a matka już nie miała płuc – przydawała się taka nieposkładana ciotka Wakeford. Suzanne dyktowała, co robić, David używał swoich argumentów, a Madeline na wszystko się zgadzała, kręcąc się z ich dwójką po całym domu albo i poza nim. I nadal to jej ufałam bardziej niż Stevenowi, nie oszukujmy się.

 Zasługiwała na dzieci, ja byłam tego pewna. Ale świat nie jest sprawiedliwy i w życiu nie ma zasad, którymi siły wyższe się kierują. Jakie siły, myślałam z czasem. Z czasem coraz częściej.

 Powiedziała, że się poddaje. Nie wierzyłam jej, nie było opcji, bym uwierzyła. Ale jednak wszystko ucichło. Zamilkła po tamtej rozmowie i nie mówiła już o swoich niedoszłych dzieciach. Tak je kiedyś określiła, to bolało nawet mnie. W końcu miałam w niej siostrę. Ale zamilkła, a ja nie mówiłam też nic, by jej nie drażnić, zresztą i tak nie wiedziałabym, co mówić. Marjorie od zawsze wolała trzymać się z dala od tego tematu, nawet nie wiem, czy kiedykolwiek chciała mieć wnuki. Najpierw Madeline była za młoda, by o tym myśleć, później lekarz powiedział, co powiedział. Pamiętam, że przez pierwsze lata spływało to po Dee. Nie ruszyło jej ni trochę. A nawet się w pewnym sensie i ucieszyła. Rozumiałam ją, szczerze mówiąc. Kiedy byłam nastolatką, marzyła mi się taka chwilowa bezpłodność, jakkolwiek koszmarnie to nie brzmi. Ale, tak na chłopski rozum, to byłoby praktyczne. Już dla mnie jak dla mnie, ale dla całej rzeszy innych dziewczyn, które chciały po prostu się zaspokoić, a nie od razu bawić się w matkę. Żadna filozofia… Wracając do Marjorie – nie sądzę, by przepadała za dziećmi. Nigdy nie widziałam jej chwalącej pociechy znajomych. Nie zachwycała się nimi. Susie i David stanowili wyjątek, w końcu moje, ha. Nie miałam, oczywiście, wątpliwości, że pokochałaby swoje własne wnuki nad życie. Ale ona nie była z tych matek, które naciskałyby na swoje dzieci o własne. Margie była specyficzną kobietą i przebojową w swym zastaniu, cóż. Utknęła z mężem w końcu lat sześćdziesiątych, a w ich domu na obrzeżach Nowego Jorku było chyba jeszcze spokojniej, jak w tym w Anglii. Jak to robili?

- Mama nawet nie wie, że najpopularniejszym albumem roku jest album naszych chłopaków – śmiała się Dee, kiedy w osiemdziesiątym siódmym „Permanent Vacation” biło wszelkie normy popularność wśród nowości. – Ale kazała im pogratulować.

 Byli dziwną rodziną. Przez lata nie byli nią wcale. Chyba wszyscy musieli dojrzeć – udało się. Dobrze. Miałam jeszcze nadzieję, że moja Norma z Willem też jeszcze dojrzeją rzeczywiście. Bo ja chyba już…

Joe

grudzień, 1991r.

- Czuję się nagle taki… Aż nie wiem, co robić – powiedziałem którejś nocy, kiedy Madeline akurat weszła do sypialni, a ja siedziałem na łóżku z jedną gitarą na kolanach, drugą leżącą na dywanie.

- O świętach myśl – rzuciła, zarzucając zarazem z siebie ręcznik. Jawna prowokacja, wiedziałem o tym, starałem się…ignorować. Oszukać samego siebie. Bezskutecznie.

- Do świąt jeszcze cały miesiąc…

- Dwadzieścia trzy dni, Anthony, to wcale nie tak dużo, jak się wydaje.

- Nie mam co robić, to jest dla mnie cała wieczność, kochana – westchnąłem, spoglądając na nią kątem oka.

- To pomyśl sobie, co ja musiałam przeżywać, kiedy miesiąc sama siedziałam, a ty w Australii… - mruknęła, siadając za mną; poczułem jej głowę na swoim ramieniu.  – Tyle czasu sama…

- Ubrałaś się chociaż?...

- Niestety tak.

- Nie przemyślałaś tego, co? – Pokręciłem głową, podniosłem się z łóżka i wziąłem obydwie gitary, oparłem je o ścianę. – Wiem, że nie zresztą, nie odpowiadaj.

- Nie miałam nawet takiego zamiaru – zaśmiała się; odwróciłem się i zobaczyłem ją, przerzucającą kartki jakiejś gazety.

- Ja jestem dla ciebie już naprawdę tak bardzo nieinteresujący?

- Może nie aż tak, ale twoje czasy świetności chyba minęły… - Uśmiechnęła się, wciąż na mnie nie patrząc.

- Ty jesteś niemożliwa! – Usiadłem przy niej, zabierając jej bezceremonialnie gazetę. – Co masz na myśli, mówiąc o czasach mojej świetności?

- Siedemdziesiąty pierwszy i osiemdziesiąty siódmy. Gdzie w tym pierwszym wyglądałeś jak najmniejsze chuchro na świecie, a teraz mógłbyś ich wszystkich zmiażdżyć, wiesz?

- To źle? – spytałem, kładąc jej rękę na udzie.

- Nie, no nie…

- Nie narzekaj, co?

- Nie będę, tylko takie moje spostrzeżenia – mruknęła, całując i kładąc się, pociągnęła mnie za sobą.

- Weź już lepiej nic nie mów.

- Przepraszam…

 Przeprosiła. Nie mogę powiedzieć, że tego nie zrobiła. Nie miałem już nic do zarzucenia.

***

 Sylwester dziewięćdziesiąt jeden. Spędzaliśmy go w Los Angeles, zostaliśmy zaproszeni na imprezę noworoczną, organizowaną przez MTV. My, cała rzesza innych. Celebryci. Zgodziliśmy się, wspólnie z chłopakami uznaliśmy, że głupio byłoby odmówić jeszcze tego, skoro i tak ten rok przesiedzieliśmy w jednym miejscu, nie grając praktycznie nigdzie. Nie mogliśmy przecież dać puścić się w niepamięć po raz kolejny. A tak była okazja pokazać się gdzieś, dać znać, że żyjemy. Może i wspomnieć, że zaczęliśmy myśleć o nowej płycie. Poza tym każdy nas zachęcał, by jechać. Collins przede wszystkim.   

 Madeline nie była szczególnie zadowolona, kiedy dowiedziała, się gdzie owa impreza  będzie miała miejsce, ale na szczęście obdarzono mnie jakimś darem przekonywania. Wiedziałem, że była raz w Los Angeles i że to miasto wcale nie zrobiło na niej tak piorunującego wrażenia, jakie robiło na połowie świata. Poleciała tam kilka lat temu z interesem, o którym ja dowiedziałem się dopiero po jego rzeczywistym dobiciu. Dowiedziałem się razem z resztą świata, szczerze mówiąc. Gdzie ja bym się spodziewał, że moja żona zmusi Davida Geffena do podpisania kontraktu z kalifornijskimi szczeniakami, które okażą się być największym rockandrollowym objawieniem lat osiemdziesiątych? Nigdy, za nic. Ale za tym idzie tylko pewność, że i jej daru przekonywania nie poskąpiono. Niewątpliwe, wciąż mnie tym poskramiała. A ja głupi się jej dawałem, chociażby dla świętego spokoju.

 Na miejsce dotarliśmy dwudziestego dziewiątego grudnia, Los Angeles nie wiedziało, jak naprawdę wyglądają święta. Zimę znało ze zdjęć. Zamiast śniegu miało hektolitry deszczu, odniosłem wrażenie. Szare niebo, wszystko mokre i dekoracje bożonarodzeniowe, jeszcze nie zostały zdjęte, naturalnie. Zatrzymaliśmy w wyjątkowo stonowanym, prestiżowym i strojnym hotelu Millennium Biltmore, gdzie przyjęto nas wyjątkowo szybko i bezboleśnie. Tak też minęły dwa kolejne dni.

 Snuliśmy się w dwójkę, ja z nią, po mieście, zatrzymując się co kilka kroków, bo autograf, czasem i zdjęcie.

- Ty jesteś prześliczna, chcę mieć zdjęcie z waszą dwójką! – oznajmiła podekscytowana nastolatka, która złapała nas, kiedy akurat przeszliśmy gdzieś na drugą stronę ulicy. – Zjawiskowa, nie zmieniłaś się nic...

 Słuchałem tej rozmowy, trzymając wciąż w dłoni nasze-jej złote „Permanent Vacation” z kilkoma zdjęciami w środku, podpisałem się na kilku z nich, wedle życzenia rudej dziewczyny. Młoda jakby o mnie zapomniała, skupiła się na Madeline, którą zaistniała sytuacja wprawiła w osłupienie. Została zalana falą pytań, komplementów, wyznań. Nawet ja tak nie miałem.

- Co ty w sobie masz, kobieto, od lat się zastanawiam… - mruknąłem, kiedy w końcu odkleiliśmy się od kalifornijskiego towarzystwa, ruszyliśmy dalej przed siebie. Pocałowałem ją w czubek głowy, wsunęła dłoń do tylnej kieszeni moich spodni.

- Nigdy się nie poznamy, Perry – odpowiedziała cicho, uśmiechając się zadziornie.

 Stała się delikatniejsza. Zawsze była jak biała róża kołysana przez wiatr. Ale od jakiegoś czasu była jakby z porcelany. Wszystko, co robiła, robiła z nadludzką precyzją i ostrożnością. Śmiała się. Przelewała na mnie jeszcze więcej uczucia. Wciąż się tuliła, wciąż całowała. Wchodziła na mnie przy każdej możliwej okazji. Śmiała się, śmiała się bez przerwy. Czarowała mnie jak nigdy, gdybym nie był jej mężem, a zobaczyłbym ją taką właśnie wtedy po raz pierwszy – zakochałbym się z miejsca. Wiedziałem o tym.
 Trzydziesty pierwszy nadszedł.

- Coś ty jej zrobiła? – spytałem szeptem Caroline, która akurat wyswobodziła się z objęć Tylera. Zanim odpowiedziała zdążyłem dokładnie jej się przyjrzeć: i ona wyglądała zjawiskowo. Kremowa, rozkloszowana sukienka, prawie do kolan, wysokie buty. Niewinna twarzyczka, przysłonięta przez orzechowe loki. Nie było mowy, by była po trzydziestce. Miała dwadzieścia pięć lat góra. Uśmiechnąłem się.

- Chciałam spytać cię o to samo. – Mrugnęła, odbierając ode mnie zapalniczkę, którą trzymałem wciąż w dłoni. – Ale zakładam, że nie wiesz, skoro mnie pytasz.

- Nie mam pojęcia.

- Ale to nieważne. Nie zmieniajmy jej, z uśmiechem jej do twarzy. Może teraz już nie zapomnimy, jak wtedy pięknie wygląda.

 Skinąłem głową, miała rację.

- Widziałaś ją?

- Wyszła przed chwilą do ogrodu z Terry.

- Dzięki, kochana. – Ucałowałem ją w dłoń; nazwała mnie głupim, zaśmiała się, po czym ja zniknąłem wraz z elegancką szklanką whisky za oszklonymi drzwiami, prowadzącymi do ogrodu.

 A w ogrodzie zastałem więcej ludzi, jak w środku. Pokręciłem bezradnie głową, dopiłem alkohol. I zobaczyłem ją, jednak jak ja mógłbym jej nie dostrzec? Siedziała na jednym z murków, patrząc w niebo. Szybko podszedłem do niej, usiadłem obok; spojrzała na mnie kątem oka, ale nie powiedziała nic. Uśmiechnęła się lekko. Dochodziła północ, wszyscy wokół się śmiali, rozmawiali. Zapomniałem, że na dobrą sprawę był środek zimy. Tutaj tego nie czuć. Jeszcze po kilku kieliszkach i wśród tłumu. Nad nami migotały tylko lampki na szczytach wieżowców i te na skrzydłach przelatujących samolotów. Gwiazdy za chmurami, zaczynało znów lekko kropić, ale kto by o to wówczas dbał?

- Nie pijesz? – szepnąłem, całując ją w kark.

- Nie mam ochoty… - odparła, oparła swoją głowę o moją.

 Czarna sukienka z obcisłym tułowiem bez ramion i luźnym dołem spływała do samej ziemi. Plecy zakrywały jej tylko ciemne włosy i cienka, czarna chusta. Rdzawa biżuteria, miała ją wszędzie. Idealnie czarne paznokcie błysnęły raz po raz. Wyglądała niesamowicie. Wiedziała, że nie potrzebuje kolorów, by być zauważoną.

- Jesteś piękniejsza niż kiedykolwiek wcześniej, Madeline… - powiedziałem.

 I tylko jej uśmiech. Niedługo po tym porwano nas w tłumy, symboliczne odliczanie. Tysiąc rażących, sztucznych kwiatów, rozpalających niebo, przysłonięte chmurami. Naprawdę nie czuliśmy już deszczu. Szampan, którego nie chciała. Większość naszych została już w ogrodzie, my wróciliśmy na swoje poprzednie miejsce. Milczeliśmy, łasiła się do mnie. Czułem na sobie spojrzenie Caroline, stojącej razem ze swoim mężem i innymi przy stoliku dalej.

- Mogę ci coś powiedzieć? – wychrypiała uroczo moja, spojrzała na mnie szarym spojrzeniem. Wielkie, wielkie oczy.

- W końcu – zaśmiałem się, posłała mi niepewny uśmiech na odzew. – Śmiało.

 Patrzyła na mnie wciąż, otwierała i zamykała usta. Aż w końcu spuściła wzrok, pokręciła głową, zaśmiała się krótko.

- W czas, bo w czas… - zaczęła w końcu, patrząc w niebo – ale jestem w ciąży.

 Śmiała się.

 W czas, bo w czas.

 Trafiały nas coraz większe krople, wokół robiło się coraz głośniej. Nikt nie dbał. Ja niczego nie słyszałem. I chwała Bogu za to.

 Osiem lat temu powiedziałem, że nigdy jej nie poznam. Nie pomyliłem się.

 Pierwszy raz w życiu się tu nie pomyliłem.