XXIX: Sztuka kataklizmu

Ślub jak ślub.

Wesele jak wesele.

Tylko ludzie jacyś inni?

* *** *

„Anything you want - we can make it happen

Stand up and turn around

Never let them shoot us down

Never - Never

Never - Never run away”

***

Leandra 

wrzesień, 1990r.

 Siedziałam na sporej komodzie w jednym z tych pokoi, które były, by po prostu być. Nazwijmy go gościnnym, choć z mojej perspektywy, to to mógłby być bardzo dobry salon, ale co ja tam wiedziałam o życiu sław, ha.

- Ale to są jaja. – Spojrzałam po Madeline z Caroline, rozdzierając opakowanie pierwszego lepszego batonika, jakiego znalazłam w kuchni. – Dopiero co siedziałyśmy tak z tobą, Wakeford, a teraz?

- To jest aż niepokojące, bo ona jest młodsza ode mnie – odpowiedziała Caroline, kiwając powoli głową.

- Zarówno ona. jak i on są młodsi od was!

- Zazdrośnica… - westchnęła Dee, wywracając teatralnie oczyma. – Ale się teraz, Hadley, nie ruszaj. To znaczy rękoma nie.

- Zdążysz przed drugą?

- Jest ósma rano, Lea, spokojnie.

- Ona jest szybka, zdąży. – Caroline pokazała jej język, ja zaśmiałam się krótko. Słyszałam te historie…

- A kto przyjedzie? – spytałam, odgryzając kawałek czekolady, biorąc na kolana pierwszą lepszą gazetę.

 Nikt nic nie powiedział, Dee wbiła wzrok w zamyśloną Caroline. Zrobiłam to i ja, żeby ta dobrze zrozumiała, że zależy nam na odpowiedzi. Przecież trzeba wiedzieć, dla ilu osób naraz należy dobrze wyglądać, naturalnie.

 Poprzedniego dnia przyszła pani młoda i ja złożyłyśmy wizytę w domu Perry’ch, wyrzucając przy tym z niego samego Joe’go. Miałyśmy zostać tam do rana, później się wyszykować. Przecież niecodziennie brało się udział w takich ślubach. A na pewno nie ja. Natomiast sam Perry z Tylerem wybyli gdzieś, nie wiadomo gdzie. Już nawet nie wiem, czy coś takiego można nazwać wieczorem kawalerskim. Oni, pozostała trójka. Kto jeszcze mógłby tam być? Nie byłam w stanie tego przełożyć na wieczory kawalerskie zwykłych ludzi. Przerastało mnie to.

 Westchnęłam cicho, czekając wciąż na odpowiedź Caroline. Przypomniałam sobie sytuacje sprzed kilku lat, kiedy przygotowywałyśmy się do ślubu Madeline. O ósmej byłyśmy już zwarte i gotowe. O dziesiątej przyszła fryzjerka z salonu, o którym czytałam tylko w naszych prestiżowych czasopismach dla kobiet. Jak się okazało później, Caroline miała okazję ją poznać już o wiele wcześniej. Znały się jeszcze w erze, którą nazywałam tą przed Tylerem. Och, to było tylko kolejnym dowodem na to, iż Hadley nie potrzebowała znanego towarzystwa, by poznawać wpływowych ludzi i prawdziwych profesjonalistów. Nie wiem, co w sobie miała. Ale od zawsze ciągnęło do niej ludzi, którzy mogą więcej, jakby na to nie spojrzeć. Zresztą, to wszystko widać było właśnie we wrześniu dziewięćdziesiątego roku, kiedy Madeline malowała jej paznokcie na niezawodny czerwony kolor. Jill York znów miała przyjść nas czesać. I znów nie miała chcieć od nas pieniędzy, które panna młoda i tak miała jej wcisnąć. Dobry gest, zrozumiałe.

- Rodzina Stevena – zaczęła w końcu nasza dzisiejsza gwiazda – Mary Firby. Wy dwie, Joe. Twoja Erika, Lea. Chłopaki. Ich drugie połówki. Moi rodzice. Rodzice Madeline. Dzieci, naturalnie. Ode mnie z pracy kilka osób, tych bliższych. Od Stevena też jakieś zaufane osoby, niektórych nawet nie znam. I nie wiem sama, kto jeszcze. Normalny ślub, normalne wesele. Na co nam było tyle tego ścierwa zapraszać. Poszliśmy waszymi śladami, Dee – powiedziała, uśmiechnęła się do siostrzyczki.

- I bardzo dobrze, na co sztuczne tłumy – mruknęła, jadąc pędzelkiem, z niesamowitą precyzją, po długim paznokciu Caroline. – Ale ty mu te plecy teraz zharatasz.

- Madeline…!

- Przepraszam, przepraszam… - zaśmiała się cicho.

- Ale dobrze, niech wie, że ma żonę – skomentowałam, uśmiechając się do swoich dziewczyn. – A masz pewność, że pan młody dotrze na czas? Chociaż czy ja wiem, czy on taki młody już…

- Leandra, kurwa, wyrzucę cię stąd zaraz – jęknęła najstarsza.

- No pytam tylko!

- Dotrze, dotrze. – Dee skinęła głową. – Jak mój dotarł, to jej tym bardziej.

- Ale twój to jednak twój Perry, a jej to jednak jej Tyler.

- Tak, ale również zwróć uwagę, że czegokolwiek by wtedy nie robili, to Tyler miał pilnować, by Joe dotarł ładnie tam, gdzie miał dotrzeć. I Steven bardzo dobrze wiedział, że ma tego dopilnować, zaufaj, Lea. A skoro tak było, to tym razem Joe ma pilnować Stevena. A to jest akurat rutyna, nic nowego. Dadzą radę.

- Och… No tak…

 Miało to sens. Absurdalny, ale miało. Wiedziałam już od lat, jak wyglądały układy w tym zespole, między nimi wszystkimi, wplatając w to jeszcze Dee z Caroline. I wciąż zadawałam sobie pytanie, jak to jest, że wpadłam w to i ja.

 Byłam psychologiem. Zaraz po studiach, których dyplom ukończenia dostałam w wyjątkowej chwale, rozpoczęłam różne staże. Pracowałam w kilku szkołach. Później w gabinecie z kobietą, która wykazała chęci współpracy ze mną, poznałyśmy się kiedyś na zebraniu, zrobionym na kształt szkolenia. Powiedziała, że potrzebuje ludzi, którzy mówią wtedy, kiedy to naprawdę konieczne, a robią jeszcze więcej i dobrze. Powiedziała, że potrzebuje kogoś jak ja. Zgodziłam się. I nie wiem, kiedy stało się to wszystko. Nie wiem, kiedy otworzyłam swój własny gabinet razem z koleżanką. Nie wiem, kiedy pozwoliłam sobie na wspaniałe mieszkanie w jednym z nowojorskich drapaczy chmur. I nie wiem, kiedy tak źle zaczęło dziać się u nich. Do tego stopnia, że miałam sesje z Tylerem i resztą zespołu. Ich manager uznał, że potrzebują psychologa, tak powiedziała Hadley. Wszyscy szaleli, każdy miał go dość, ale nikt nie mógł go zwolnić. Snuł intrygi, w które wkręcał Aerosmith, choć nic nie było tam prawdziwe. Nic. Jednak po tych kilku spotkaniach, ja zobaczyłam, że problem jest rzeczywiście. Ale nie mają go oni. A ich szanowny pan Collins. Dobrze się złożyło, że ten nie wiedział o mnie. Że nie wiedział, kim jestem. Że znam dwie z kobiet Aerosmith lepiej od ich partnerów. Nie miał nawet skąd tego wiedzieć. A że poprzez swoją pracowitość i przykładanie się do pracy zdobyłam rozgłos w Nowym Jorku dość szybko – wybrano mnie. Oczywiście zaingerowały w to moje dziewczyny, ale to nie było podejrzane ni trochę. Ważne, że byłam dobra. Ważne, że to potwierdzano. Ważne, że chciano moje felietony w kilku poważniejszych pismach. Zaufajcie mi, jestem psychologiem.

 I wszystkie drogi prowadzą do sztuki, zaklęłam kiedyś. Nie dotarłam tam przez serce i muzykę. Dotarłam tam przez ludzki mózg. Potrzebowali mnie, kilka razy na poważnie. A mieć w zanadrzu zdanie „Prowadziłam sesje z ikoną świata muzyki” brzmi dobrze. Przecież nie posłano by ich byle kogo.

 Bo ja nie byłam byle kim.

***

 Musiało być już po północy. Siedziałam przy jednym ze stolików, patrzyłam na ludzi. Bawili się, śmiali, jedli, pili, tańczyli. Spali. Tak dawno nie byłam na weselu, trzy lata temu? Czyżby wszyscy moi znajomi uznali, że są zbyt młodzi na śluby? Ja bym mogła go wziąć, myślałam. Tylko coś mi w tym przeszkadzało… Wsparłam głowę na dłoni, obserwowałam wirujące, kolorowe sukienki, długie włosy. Pan młody wyglądał zjawiskowo zabawnie w garniturze, ale zaskoczył nas wszystkich. To było stonowane, to miało klasę, wdzięk. Wyglądał jak prawdziwy gentleman. Tak też się zachowywał, pomimo że od jakichś trzech godzin tańczył nie ze swoją żoną, a z żoną swojego przyjaciela. Nie oszukujmy się, nikt tutaj nie potrafił tak tańczyć. Ale wszyscy wyglądali pięknie. Madeline w rozpuszczonych, podtapirowanych włosach, czarnej sukience do kolan, odsłaniającej jej plecy. Nie wiem, gdzie zgubiła buty, ale to nie jest ważne. Natomiast sama pani Tyler bawiła się z nikim innym, jak Peter Firby, który niespodziewanie zjawił się na ślubie wraz ze swoją matką. I też ładnie razem wyglądali. Peter zawsze był przystojny, a lata mu tego nie odbierały. Jego platynowe włosy pożerały każdą siwą nić, jaka by się w nich pojawiła. Trzymał się. I wciąż patrzył na Caroline w ten sam sposób. Może to nigdy nie była miłość. Ale on ją kochał na swój sposób. Młody Firby był od zawsze człowiekiem trudnym, ale na pewno i dobrym. Wszyscy o tym wiedzieliśmy. Idąc w to dalej, moja Erika czuła się nieswojo, choć niby powinna już przywyknąć, że ci ludzie weszli w nasze otoczenie. Lub raczej to ja w nie weszłam, a ona za mną, niczego nieświadoma. Ale uprzedzałam, że nie będzie łatwo. Pamiętam, że była sytuacja, kiedy to odwiedził mnie sam Steven, istotnie. Żeby to jedna. Dochodziła może druga w nocy, a on akurat skądś wracał, uznał, że wpadnie. I wpadł, porozmawiał, nie przeszkadzało mu moje zdezorientowanie. Był osobliwym człowiekiem, który potrzebował innych. Potrzebował na pewno ich uwagi. Mówią, że tak było od zawsze, musiał być w centrum i nie dać o sobie zapomnieć.

 A ja, ja siedziałam dalej przy stole. Obserwowałam. Piłam. Co było. Aż nagle usiadł przy mnie Joe, który nie wiem, gdzie był wcześniej. Jego żona zajęła się panem młodym, pani młoda, starym znajomym, a reszta obracała się w towarzystwie jeszcze innym. A zatem byliśmy na siebie skazani.

- Żona cię olała – zaczęłam, skierowałam wzrok w jego stronę.

 Odpaliłam niepewnie papierosa, kiedy ten spojrzał zaś na mnie, uśmiechnął się litościwie. Niedopięta koszula, czarna marynarka z podwiniętymi rękawami, kilka łańcuszków na szyi, która z roku na rok stawała się jakby coraz ciemniejsza. Pokręcił lekko głową, wplatając w swoje włosy dłoń, gdzie na jednym z palców błysnęła złota obrączka. Czy w ogóle ją zdejmował?

- Żona wciąż mi ucieka do innych – odparł, wciąż się uśmiechając.

- Niesforna się przy tobie zrobiła.

- Mówisz?

- Tak. Nigdy taka nie była. Rozpuściłeś ją, nieusłuchana taka – zaśmiałam się, strzepując popiół do popielniczki, spuszczając lekko wzrok w dół. Nie chciałam czuć tak na sobie jego spojrzenia. Patrzył na mnie bezpośrednio po raz pierwszy od tych wszystkich lat.

- Wydaje ci się, Lea. – Sięgnął drugą ręką po zapalniczkę, którą trzymałam; zabrał mi ją od tak. – Wie, kiedy lepiej jest słuchać.

- No w to akurat nie wątpię… - mruknęłam cicho, unikałam jego oczu za wszelką cenę.

 Prawda jest taka, że nie umiałam rozmawiać z Joe. Steven pierdolił często od rzeczy, śmiał się, był…wygadany. Kontaktowy. A Perry łapał za słowa, używał ich sam bardzo celnie. Nie peszył się, choć Dee zawsze mówiła, że to robi. Najwyraźniej ona, jej przypadek był wyjątkiem.

- Co robiłaś, kiedy nas nie było? – spytał, wypuszczając papierosowy dym w moją stronę. Wpadł w moje sztucznie pokręcone włosy, które i tak już puszczały, wracając do swojej prawdziwej postaci. Najlepiej. – Wiesz, co mam na myśli, uprzedzając wszelkie twoje pytania.

- Wiem, ja wiem… Mam ci streścić to…sześć lat, Joe?

- Mamy dużo czasu.

- Chce ci się tego słuchać?

- A mam co robić? Sama powiedziałaś, że moja żona zostawiła mnie dla Stevena. – Uśmiechnął się znów, tym razem odwzajemniłam. Miał rację. Nasze miłości nas zostawiły i zniknęły. Zostawiły nas samych sobie, kto by się spodziewał.

- Niby nie masz… - rzekłam nieśmiało, sięgnęłam po kieliszek z szampanem, którego wytrwale piłam od początku imprezy. Wesele było chyba jednak zbyt pospolitym określeniem dla tych ludzi, tego klimatu. – Ale u mnie się stało niewiele. Ja żyję inaczej. Zawsze żyłam. I chyba nigdy nie chciałam żyć tak, jak Dee z Caroline. Choć czasem, ostatnio nawet, wiele nad tym wszystkim myślę. Ale to nieważne…. Ja…

- Wciąż się wstydzisz – zaśmiał się, spłonęłam gdzieś w środku. Przecież to nie było moją winą, miałam tak od zawsze… - Mów dalej. – Nalał sobie wina do kieliszka, spojrzał na mnie z ukosa.

 Milczałam chwilę. Aż uznałam, że powiem w dwóch zdaniach o całym swoim życiu na przestrzeni ostatnich lat, tych, które go interesowały, a przynajmniej sprawiał wrażenie, że tak jest. Dobrze mu szło.

- Nic, skończyłam studia, porobiłam trochę tu, tam, pojeździłam po różnych spotkaniach, szkoleniach, bo nie wiem, jak inaczej to nazwać. I w końcu wyrobiłam sobie jakimś sposobem markę, chociaż to pewnie też złe określenie, mam swój gabinet, gdzie siedzę razem z koleżanką, mam na koncie podróż po głowach panów z Aerosmith i tyle, nic więcej się u mnie nie stało, Joe.

- I patrz, dokąd cię biologia poprowadziła.

- Biologia biologią…

- Na pewno dalej, jak mnie.

- Jak to? – Spojrzałam na niego, znów niepewnie.

- Marzyło mi się zostanie biologiem morskim, od dziecka tego chciałem. I przez kilka lat swojego życia nawet robiłem coś w tym kierunku. Ale później wszystko mi spierdoliły oceny, skupienie i włosy. Uznałem, że jednak może nie to jest mi pisane. – I on przeniósł na mnie swój wzrok, uśmiechnął się. A ja się zaśmiałam. Nie uciekłam. – Nie masz z czego!

- Przepra…szam… - wykrztusiłam, wciąż nie mogąc się opanować. – Ale mnie zaskoczyłeś tymi…ambicjami.

- Mama z tatą łudzili się długo, że coś z tego będzie… Ale poszedłem w trochę inną stronę.

- Prawie żadna różnica.

- Sama widzisz, moja droga.

 Był czarujący. To fakt, chyba dotarło do mnie, co tak chwyciło Madeline. Potrzebowałam na to jakichś piętnastu lat, wielu mil od domu i przepłakanych przez nią nocy, ale jednak do mnie trafiło. Śmiałam się, patrząc na niego. I czyżby w końcu pękły wszelkie lody, czy już pogodziłam się z nim, choć jednak w sobie? Przeminęły na dobre wszelkie żale. A ja po raz pierwszy od sześciu lat na spokojnie z nim rozmawiałam. Ze Stevenem droczyłam się raz po raz, to była wkurwiająca, ale za to bardzo pozytywna znajomość. Podczas gdy tutaj stało się coś innego. Nie spodziewałam się.

- Chodź – rzucił po chwili, wstając, podając mi i dłoń – zatańczymy. Nikt inny nas nie chce, wszyscy zostawili.

 W odpowiedzi posłałam mu szczery uśmiech. Kolejny. Podałam mu swą dłoń i wstałam. Tańczyłam z nim, choć nie umieliśmy tego, tak jak każdy na tej sali. W pewnym momencie moje entuzjastyczne spojrzenie przecięło się z zaciekawionym Madeline. Spoglądała na mnie zza ramion Stevena. A ja nią zza tych, w których zasypiała co noc.

 Miał szczęście, że jednak wolałam dziewczyny, nie oszukujmy się.

Joe

 Tydzień, jak miał żonę. 

- Już myślałem, że nie żyjesz – mruknąłem, wpuszczając go do swojego domu. – Że cię zabiła w czasie nocy poślubnej.

- Zabawny jak zawsze – odpowiedział, wchodząc do kuchni. – Dlaczego u ciebie?

- Przeszkadza ci to?

- Nie, po prostu pytam.

- Nie chciało mi się nigdzie z tym jechać, raz w życiu możemy się w sprawie trasy spotkać tutaj.

- Zaskakuje mnie twoja przebiegłość ostatnio. – Usiadł na stole w końcu, czuł się jak u siebie, choć nigdy mu tego nie zaproponowałem.

- Nie jesteś u siebie – zwróciłem się do niego, uśmiechnąłem wrednie.

- U rodziny, stary, prawie jak u siebie.

 Pokręciłem z litości głową, nalałem sobie wody do szklanki, czując na sobie wzrok Stevena. Mojego brata, jak się przyjęło. Oczywiście... Odwróciłem się w końcu w jego stronę, oparłem o blat. Milczał, rozglądał się po pomieszczeniu, jakby był to co najmniej pierwszy raz. Zaśmiałem się w głębi duszy, nie spodziewałem się, że kiedyś coś go ujarzmi aż tak. Obiecałem sobie wtedy sam sobie, że będę musiał naprawdę gorąco podziękować Caroline, że urodziła akurat bliźniaki. Nie wiem, ale może i to zaplanowała. Odkąd Tyler miał w domu dwójkę dzieci w tym samym wieku, kobietę – już żonę – i samego siebie, wszystko to w tym samym czasie, zrozumiał jakby całe piękno spokoju. Ciszy. Mógł się bezkarnie wyżywać u siebie, Suzanne z Davidem bez wątpienia kochali zmysł rodzicielski swojego ojca, raczej na pewno się z nim nie mogły nudzić. A pani Tyler nie musiała się przejmować, że dzieci jej zabiorą cały czas. Wspaniale się złożyło. I ja miałem spokój. 

- Do dwóch razy sztuka – powiedział w końcu, otrząsnąłem się.

- Co?

- Małżeństwo.

- Do dwóch razy sztuka… - powtórzyłem od razu, skinąłem wolno głową. – W naszym przypadku. Na pewno.

- Na pewno?

- Masz wątpliwości?

- Nie. Tutaj chyba…chyba nigdy nie miałem. – Uśmiechnął się. – Chociaż wolałbym się zatrzymać na jednym. Tylko skąd mogłem wiedzieć, że się nie uda.

- Mogłeś. – Wzruszyłem ramionami, machnąłem na niego ręką. – Mogłeś wiedzieć to ty, ja w swoim przypadku też mogłem. Ja nawet wiedziałem. Ale wyżej postawiłem sobie wieczny święty spokój ojca. Chociaż co mi z tego przyszło, skoro ten i tak patrzył i patrzy na mnie z góry, choć pewnie wolałby nie. Pod koniec lat siedemdziesiątych pewnie się mnie wyrzekł.

- Dramatyzujesz chyba.

- Dramatyzuję. Ale ja siebie, kurwa, bym się mógł wyrzec. Jak można było żenić się z kobietą, której się nie kochało?

- Wspaniale, że wreszcie otwarcie się do tego przyznajesz – zaśmiał się, zeskoczył ze stołu. Poszedł do blatu, przy którym stałem, prześledził go wzrokiem. – Tylko wodę macie?

- Nie. I tak, przyznaję się. Chociaż wolałbym zapomnieć.

- Twój związek z Elyssą daje mi do myślenia albo raczej pociesza mnie trochę. Ja przynajmniej kochałem Cyrindę, kiedy się z nią żeniłem. – Uśmiechnął się bardzo nieżyczliwie. Uwielbiał o tym rozmawiać, kiedy sam zaczynał temat, miał dobry humor. Dowartościowywał się tak, miałem wrażenie. – Co jest poza wodą?

- Kurwa, daj już sobie spokój. Lubisz się nad tym rozdrabniać? Lubisz wspominać sobie pizdę, która o mało samego ciebie do grobu nie wpędziła? – warknąłem, zadzierając głowę ku górze. – Która była bliska i do zrujnowania życia twojej córki?

 Nie powiedział nic, milczałem i ja. Spaliłem go wzrokiem, spuścił swój, wbił go w posadzkę. Odgarnął sobie z czoła włosy, cofnął się. Usiadł w końcu przy stole. Wszystko w ciszy.

- Nie lubię – rzekł. – Nie wiem, czemu o tym mówię. Wciąż we mnie siedzi. I nie rozumiem. Cyrinda jest…bardzo chytrym lisem… Który kocha swoje dziecko. One obydwie się kochają. Ta cała burza, która o mało nie zabiła mnie i Foxe, ona nie dotknęła Mii. I mówmy co chcemy, ale ja chyba muszę być jej za to dozgonnie wdzięczy. Czy tego chcę, czy nie. Ale Cyrinda wiedziała, jak do młodej podejść.

- Matczyny instynkt – mruknąłem. Usiadłem na krześle obok, sięgnąłem po paczkę papierosów. Odpaliłem jednego. – One wszystkie mają z tym coś szczególnego. Nieważne, jakie by nie były.

- Gdzie to siedzi…

- W sercu. Przysłowiowym. – Wypuściłem przed siebie dym, gubiąc się w nim zarazem. – Każda z matek twoich dzieci jest inna, a każda chce i chciała jak najlepiej dla córek. I już syna.

- A co z twoim synem?

- Nic nowego…

- Dlaczego nie weźmiesz go od niej? Dlaczego nie może mieszkać z wami? Dee chyba nie miałaby z tym problemu, zwłaszcza, że sa…

- Nic nie mów. – Zmiażdżyłem go spojrzeniem. Zaraz po tym rozsypało się w pył. – Nie wiem, co mam robić. Nigdy nie sądziłem, że będę miał taki problem. Sądziłem, że przewidziałem wszystko, ale nigdy nic takiego. Nawet nie wiem, co mam jej mówić. Jest gotowa wyrwać sobie za to żyły.

- Przecież na pewno mo…

- Tak, ale ona jest uparta. – Nie dałem mu skończyć. Zawsze sprowadzało się do jednego. On nie był w stanie zrozumieć, jak bardzo Madeline była uparta. Jak potężną wiarę miała. I bałem się, że staje się coraz bardziej ślepa. – Sześć lat, Steven. Sześć lat. I teraz ona ma trzydzieści, ja czterdzieści. Sądzisz, że to pomaga?

- Nie. Ale nie sądziłem, że to kiedykolwiek powiesz coś takiego.

- Jasne.

- Wiesz, co kiedyś za to powiedziała mi twoja żona? – Nachylił się w moją stronę, spojrzałem po nim. – Że wszystko jest bardzo głęboko w nas. I ona właśnie teraz w sobie to budzi, Perry. 

 Co w sobie jeszcze miała?

 Odpaliłem kolejnego papierosa, nie mówiąc nic. Patrzyłem przed siebie, nie widziałem – też nic. Czas mijał, my w ciszy. A w końcu zaśmiałem się cicho i krótko, przyłożyłem dwa wolne palce do skroni.

- Może to ze mną jest coś nie tak?

- Dokładnie. Perry, dokładnie.

- Mhm? – Podniosłem głowę, ten patrzył na mnie z wyższością. – Oświecisz mnie?

- Tobie też radzę to w sobie w końcu obudzić. W twoim przypadku czterdzieści lat powinno być zachętą, nie wymówką. W końcu może zmądrzałeś. – Uśmiechnął się.

- Pieprz się.

 Ktoś zapukał do drzwi. Schodzili się powoli. Bogu dzięki? 

- Wrócimy z Australii, a ty weźmiesz się w końcu do roboty – rzucił i wyszedł z kuchni. Zaraz po tym usłyszałem znajome, męskie głosy.

  Nie czułem Australii. Jeszcze jeden miesiąc, tak daleko stąd. Sam. Ona nie chciała ze mną lecieć. Wolała zostać tu. Z Caroline. Ja też bym wolał. Obiecałem sobie, że po trasie promującej „Pump” zrobię wszystko, byśmy nie zaciągnęli na siebie kolejnej gigantycznej trasy. Wszyscy mieliśmy już dość. Znów potrzebowaliśmy ciszy.

W moim przypadku zapewne tej przed burzą. Już to znałem. 

Po burzach ten świat stawał się lepszy.

* *** *

underground-queens